Rit 35: Laatste rit

De laatste rit van het seizoen:

De laatste keer vroeg op staan in een weekend
De laatste keer kijken of het droog is buiten
De laatste keer fietskledij aan doen
De laatste keer mijn drinkbus vullen
De laatste keer de bandendruk even checken
De laatste keer wachten op Steve
De eerste keer met de auto naar de Krophoek rijden
De laatste keer naar Leon rijden
De laatste keer vertrekken naar bekende en onbekende landsgedeelten
De laatste keer gezellig keuvelen met je makkers
De voorlaatste keer PLAAAAAAT roepen
De voorlaatste keer kijken hoe Louis en Leon een band vervangen

De laatste keer PLAAAAAAT roepen
De laatste keer kijken hoe Louis en Leon een band vervangen
De laatste keer een pisstop houden
De laatste keer aankomen aan de Krophoek
De laatste keer nog gezellig napraten.

De laatste keer een verslag maken.

Kortom: Het seizoen zit er weer op. Hopelijk zien we elkaar weer volgend jaar op 1 maart voor de eerste keer...

Rit 34: De paarden

Postel is vandaag de richting waar we heen fietsen, dus wat kan er nu mis gaan.
Het weer is ook goed: droog, 12 graden en niet te veel wind. Iets na 9u zijn we weg voor een rit van 60km met 26 man. Na 30km is er werkelijk nog niets gebeurd.
De 4 koptrekkers… Guy, Leon, François en Ronni doen echt hun best en het loopt dan ook lekker. Ik denk bij mezelf: als het zo voort gaat, kan ik echt niets schrijven maar … de paarden denken daar wel anders over.
Plots opschudding… in Weebosch overal paarden: kleine paarden, grote paarden, pik zwart, zwart met een streepje of gewoon bruin, paarden met koets of zonder koets, mooie paarden of iets minder maar ze waren in ieder geval met meer dan wij…
Rustig laverend geraken we erdoor en rijden verder richting Luyksgestel.
Na de gebruikelijke plaspauze gaat het tegen 32km/u naar Mol.
Aan de brug in ‘t Witgoor toch nog even voet aan de grond want Louis B. rijdt lek. Dit wordt snel hersteld en de laatste 7km gaan in.
Vandaag de laatste sprint van het seizoen en ik wil absoluut winnen.
Guy en François, 2 van de 4 koptrekkers gaan op 400m van de streep aan de haal.
Ik en Leon, de andere 2 koptrekkers blijven rustig zitten.
Achter mij komt een sneltrein op gang met Steve als 1ste man. Ik laat Steve, Kris en Frank passeren en zet mij dan in ‘t wiel van Frank. Weet niet wie er achter mij zit maar ik focus mij op Kris en Frank.
Op 80m van de meet worden Guy en François gegrepen terwijl de sprint in volle gang is. Iedereen geeft alles…
Op 50m kom ik uit het wiel van Frank en pers er alles uit. De streep lijkt eindeloos ver maar… ik win. Da was dus echt lang geleden, ppffffff.
Volgende week nog een uitbol ritje en dan kan ik gerust de winter in. Het gewicht zal wat toenemen maar in april wil ik er terug staan.
De juiste gegevens voor vandaag zijn: 59.25km en 30.0km/u
In ons stamcafé was het weer gezellig maar ik denk dat het volgende week nog veel gezelliger wordt als de laatste rit gereden is.

Ronni

Rit 33: Hulst

Het einde is in zicht. Nog 3 ritjes te gaan... en het seizoen zit er weer op. Dan denk je zo, dat worden nogal saaie ritjes, maar niets is minder waar.

Km 0. We zijn nog niet vertrokken of wie komt daar zwaar gehavend aangereden: Bart. In een bocht is hij onderuit gegaan. Gevolg: schaafwonden aan het gezicht, pijnlijke schouder en blauwe plek op de heup. Ook zijn fiets is geraakt. Bart beslist maar terug naar huis te rijden.
Na 12 km rijden staan we weer stil. Roger staat in panne. Zijn spaak is over. Gelukkig zijn we niet ver van zijn huis. Roger kan naar huisrijden om een nieuw wiel te nemen.
Na 18 km moeten we weer voet aan de grond zetten. Deze keer is het George. Hij rijdt lek. Ons depannage-team is snel ter plaatse en slaagt er in om zonder problemen het euvel op te lossen.
Km 50: we staan weer stil. Sommigen kunnen de druk niet meer aan: pisstop. Mariette maakt van de gelegenheid gebruik om een katje van't straat te halen en aan een toevallige voorbijganger te geven. Zou Marietten volgende zondag haar kat sturen?

Nog 5 km te gaan en we rijden ondertussen op de kanaaldijk. Ik beslis om een stok in het hoenderhok te gooien en zet aan. Ik ga 45 km/u rijden tot aan de brug. Louis M, Kris, Ronni en Frank zitten in mijn wiel. Louis neemt van mij over. Hij bereidt de sprint voor. Kris demareert en neemt een kleine voorsprong. Ronni probeert nog een ultieme jump, maar te laat. Kris wint vandaag...

Voor de geinteresseerden: het was vandaag mistig en kil, 12°c. Uiteindelijk waren we met 25 fietsers en hebben de 64 km afgelegd tegen een gemiddelde van 29,4 km/u.

Rit 32: nat ritje

Verslag van de dag is opgemaakt door Kris Van Esch.

Het is zaterdag avond en ik bekijk het rittenschema voor morgen nog eens. We kunnen een half uurtje langer blijven liggen want we vertrekken pas om 9uur. Maar dat weerbericht dat steekt tegen,maar aangezien we nog altijd in de running zijn voor clubkampioen is er geen andere optie we gaan rijden.Zondag morgen we staan op en ja hoor het is al aan het regenen. Na een paar lekkere pistolekes en een laatste controle van fiets gaan we op weg naar Mol. De eerste dapperen zijn al aangekomen. Maar Louis met de mountainbike deze keer is weeral aan zijn fiets bezig,Da kan toch niet waar zijn zeker,na zijn problemen van vorige week met zijn versnellingsapparaat. Het blijkt zijn achterband na een hele zomer niet gebruikt te zijn een scheurtje vertoont. Met behulp van een stukje uit een andere band wordt dit euvel ook weer verholpen. Ondertussen zijn we met 10 dapperen en wordt de rit op gang geschoten.We vertrekken richting Lommel, het is voortdurend aan het regenen en er staat een behoorlijk windje.In de bochten gaat het zeer voorzichtig door de combinatie van een nat wegdek en afgevallen bladeren.Dus moeten vooraan opletten om niet te hard op te trekken.Aangekomen op de kanaaldijk richting Lommel blijkt hoe stevig de wind blaast we vliegen met pieken tot 38km/u vooruit. Dat belooft voor de terugweg.We houden er goed de pees op en vorderen goed, iedereen wil snel thuis zijn.Maar ondanks de voordurende regen wordt het normale traject niet ingekort koppig als we zijn. Plots is de weg droog, allee toch voor 100 meter we zijn een fietstunnel ingedoken. De enige droge meters van vandaag. Met de wind op kop rijden we terug richting huis. Desondanks zakt het tempo niet we blijven als echte flandriens beuken tegen de wind. In Balen even opschudding als blijkt dat de Swa een beetje achterblijft. Het blijkt dat hij problemen heeft met zijn remmen en daarom wat veiligheid ingebouwd. Aangezien de krophoek gesloten is duiken we in hulsen 't cafeke binnen. Of ze ons graag zagen komen betwijfel ik zo een bende verzopen kiekens.Maar de rit is weer voltooid. Na het nodige gerstenat gaat iedereen zijn eigen weg. Thuisgekomen spuit ik de modder van fiets, en kruip ik lekker in een warm badje.De afwezigen hadden toch ongelijk, het was toch een interessante rit geweest.

Rit 30: Park Motors

Vandaag 14 september: een speciale rit. Het begon al om half 9. Wie kwam het peleton terug vergroten: Guy. Ongeveer 2 maanden na zijn ongelukkige val met de fiets op weg naar zijn werk, is hij terug op post.

En wat nog meer verbaasde: de Guy ging vooraan met de 4 ronddraaien. Kwestie van een beetje veiligheid in te bouwen zegde hij, maar verdorie hij heeft het volgehouden van begin tot einde. Even was er toch paniek. Na ongeveer 15 km te hebben gereden: een slag in het voorstel wiel van Guy. Maar deze keer niet erg: een spaak stuk. Louis M heeft dat snel hersteld en we konden verder. Tegen 30km/u naar Turnhout want we moesten naar Turnhout, onze sponsor bezoeken. Park Motors NV, concessiehouder Peugeot, waar onze collega-fietser, Jan Vandenbergh ons zou verwachten tussen half 10 en 10u. In onze zeer mooie uitrusting van Peugeot zijn we ontvangen als echter wielertoeristen, met drankjes, rijsttaartjes en anders snoepjes. Na dit alles te hebben geproefd mochten we de mooie wagens gaan bewonderen in de showroom.

De groepsfoto mocht niet ontbreken en de Jan wordt hartelijk bedankt voor de fijne ontvangst.

En toen zijn we zonder problemen de kortste weg ingeslagen richting Krophoek. Vandaag hadden we maar 68 km en een gemiddelde van 28,6. Maar de dag was alleszins geslaagd met als hoofddoel onze sponsor bezoeken. En met een stralend zonnetje en 24 fietsers zat de voormiddag er op (voor herhaling vatbaar).

Rit 29: Everberg

Je hebt zo van die dagen dat alles tegenzit. Wel vandaag was het voor mij zo een dag...

13 september: de laatste zaterdagrit van het seizoen. De herfst hangt in de lucht. Het is kil en grijs. Het is lange tijd onzeker geweest of deze rit wel kon doorgaan. Er was regen voorspeld. En in natte omstandigheden is niet iedereen tuk op kasseien. Bij droog weer trouwens ook niet, maar daar hebben we het straks wel over.

6u30, en het is nog donker buiten. Ik maak me klaar om Bart VG op te pikken. Het is koud maar droog, dus we rijden.
Om 8u15 komen we aan in Everberg. We zijn een beetje vroeger dan de rest.

Jan VB, wegkapitein van dienst, is een beetje zenuwachtig. Het zat Jan ook niet echt mee: grieperig en een slechte nacht achter de rug. Maar toch: we zullen rijden wist Jan te zeggen.
8u30: de rest van de groep komt aan: 10 mahohikanen die het aandurven om in deze contreien te rijden. De onheilspellende weersvooruitzichten hebben een aantal mensen schrik aangejaagd blijkbaar.

Het is 9u en we zijn er mee weeg. Binnen de 10 km hebben we al een stevige klim achter de kiezen en een serieuze kasseistrook achter de rug. Dit is een voorbode van wat moet komen. Het is komen en gaan van klimmetjes en kasseistroken, al dan niet gecombineerd. Klimmen van 19% zijn geen rariteit. En wie zien we dan ook nooit vooraan op de kasseien: Ronni. Ronni en kasseien gaan niet samen. Op de mooie asfaltklimmetjes moet hij zich dan toch af en toe tonen.

Aanvankelijk rij ik goed mee met Kris VE. Hem volgen lukt behoorlijk. Spijtig genoeg laat het materiaal het regelmatig afweten: band was wat plat, versnellingen haperen, voet schiet uit het pedaal of ketting valt er af. Was dat even balen, maar ja, dat hoort er bij...

We hebben 40km gereden. Wij zijn bijna aan de pitstop. Jan legt nog even uit wat er ons nog te wachten stond: 5 pittige klimmetjes en 2 serieuze kasseistroken, en dat over 5 km!!! Jan heeft zijn best gedaan om een serieus hindernissenparcours uit te stippelen. De Moskesstraat, Smijsberg, liggen na een week nog in ons geheugen gegrift.

Na de stop minderde het aantal de kasseien . Maar de hellingen bleven in sneltempo elkaar opvolgen. Ondanks het geaccidenteerde parcours halen we uiteindelijk toch een gemiddelde van 25,8km/u. Niet slecht, al zeg ik het zelf.

Net wanneer we terug aankomen op het kerkplein in Everberg, begint het te regenen. Perfecte timing.

Rit 28: Schaffen

Schaffen. Wanneer deze naam op de tabellen verschijnt weten we al dat het een pittige rit zal worden. Schaffen, met de Houterenberg, het Grasbos en het vliegveld, vermaard om zijn pittige hellinkjes.

Vandaag is Jos P de wegkapitein. Jos is een beetje zenuwachtig. Hij zit niet goed in vorm. Hij was net terug uit verlof en had gisteren de rit nog verkend. Tevens hingen er grijze wolken en stond er een stevige zuid-wester. Het zou een moeilijke opgave worden...
We starten met 4 op kop. Ronny, Kris, Jos en ik. Om de 2,5km draaien we door. We rijden eerst naar Tessenderlo. De wind staat hoofdzakelijk op kop. Daar doen we de Letterberg en de klim Tessenderlo Chemie. Ondertussen hebben we al een paar buien gehad en zijn er al een paar doortrappers teruggedraaid. De watjes.

De wind en regen zorgen er voor dat het tempo niet al te hoog ligt. 28 gemiddeld in het eerste wedstrijduur is toch behoorlijk te noemen voor deze omstandigheden. Via Tessenderlo rijden we verder naar Diest. De rit van gisteren begint zijn tol te eisen bij Jos. In de beklimming van de achterkant van de Poggio (Grasbos) beslist Jos geen kopwerk meer te doen. Ronni neemt zijn plaats in. We draaien en keren hier nog een paar keer om genoeg klimmetjes te doen en rijden dan richting Paal.

Zonder ongelukken of lekke banden rijden we verder richting Olmen. Een losgeslagen keffer wil nog even stokken in onze wielen steken. Echter hij ziet snel in dat dit onbegonnen werk is en neemt snel de benen.

In Olmen gaan we de kanaaldijk op. De weersomstandigheden zorgen er voor dat er niet gesprint wordt. Het is nu wel een tijdje droog geweest, maar de donkere wolken doemen weer op. Louis en Mia draaien af in Hulsen, Steve slaat aan de brug in Balen af naar Mol. Hij gaat zijn pas bevallen vrouwtje bezoeken. Was het te nat om nog iets mee te gaan drinken?

Wij rijden verder naar Gompel om via de Toemaathoek binnen te rijden. Net voor we aankomen begint het terug te regenen. Binnen is het gezellig. En buiten is het herfst. De warme chocomelk smaakt. Zou het najaar een kopie worden van het voorjaar?

Uiteindelijk hebben we de 86km afgelegd tegen een gemiddelde van 28,6 km/u. Niet slecht, al zeg ik het zelf...

Rit 27: Riethoven

Waar rijden we nu weer naar toe? Riethoven? Waar ligt dat nu weer? 1 persoon in onze club kon natuurlijk onmiddellijk zeggen waar dit lag. Soi Hemelaers. Onze veelrijder die gemiddeld 30.000 km per jaar bolt. Natuurlijk weet hij waar dit ligt, hij is er zelfs al geweest. Een mens moet ergens naar toe rijden...

Vandaag waren we goed op tijd. De laatste zomerse zonnestraaltjes maakten het een aangenaam weertje om te fietsen. Dat was ook te merken aan de vele fietsers op de baan.
Om stipt 8u30 reden we af.
Zoals Soi al had aangegeven ligt Riethoven ergens in Nederland. Via Mol-Sluis (om Ronni op te pikken) reden we dan ook naar het noorden. Zoals de voorbije weken al vaak gebeurt, gebeurt er niets tijdens de rit. Er zijn wel een paar pogingen van enkele loslopende honden of onvoorzichtige chauffeurs, maar gelukkig geraken we hier zonder kleerscheuren door.

In Riethoven stoppen we even want Ronni wil nog wat informatie doorgeven over het clubweekend en bergritten voor volgend jaar. Na even geduld, het klokkenspel verstoorde immers de toespraak. Volgend jaar rijden we in het weekend van 1 mei naar de zee. 3 ritjes van telkens 180 km. Wat de bergen betreft, staan de alpen op het menu: Alpe d'huez, de galibier, de glandon en nog andere kloefers zullen moeten overwonnen worden.

Na de korte toespraak rijden we verder richting Lommel. Hier gaan we de kanaaldijk op. De voorbereiding van de sprint kan beginnen. Ronni zit niet in form en wil zich opofferen. Ik ga in zijn wiel. Ik trek samen met Ronni de trein op gang. Eerst Ronni, dan ik, dan weer Ronni. Ik neem nog een laatste keer over. De meet komt dichterbij. Maar waar blijven de anderen. Nog 50m te gaan en daar zijn ze. Frank zet aan. Maar Ronny vb heeft nog net genoeg kracht over om er over te springen.

Steve hebben we niet gezien. Die hing aan de telefoon met zijn vrouw die elke moment kon bevallen. Van Jos P ook geen spoor. Die zat immers in Nice.

Uiteindelijk zou de rit 85 km zijn en legden we af tegen een relatief traag gemiddelde van 28,5 km/u.

Rit 26: Heist op den Berg, of zoiets

De zomer loopt op zijn einde. De dagen zijn al serieus aan het korten. Maar wij blijven gewoon verder rijden. Zoals gewoonlijk in het het hoogseizoen vertrekken we om 8u30. Pas in oktober, wordt het vertrekuur naar 9u gebracht.

Het is 8u15. Ik sta te wachten op Steve om naar Leon te rijden. Maar geen Steve te bespeuren. Even langs Steve rijden dan maar. Alles nog donker. Hij zou toch niet... Ik bel hem even op. Geen antwoord. Ik zie door het raam zijn fietskleren hangen. Toch wel dus...
Ik wil in sneltreinvaart naar Leon rijden want nu ben ik te laat. Mijn gsm gaat af. Steve. Overslapen, en hij zal dus overslagen vandaag. Een goed klassement zat er voor Steve toch niet meer in. Maar voor mij nog wel, dus volle snelheid naar Leon.

Ik kom nog net op tijd aan. Goed opgewarmd om naar Heist op den Berg te rijden. Nog even een medeling van Ronni: we rijden niet naar Heist op den Berg. Ronni heeft geen tijd gehad om de rit te verkennen dus het zal improviseren worden. Geen probleem natuurlijk, Ronni kent de streek op zijn duimpje.

We vertrekken via Mol Centrum. En wie staat daar te wachten: Steve. Met de slaaprimpels nog in zijn gezicht, maar toch paraat.
Tijdens de rit gebeurt er deze keer niet veel: geen lekke banden, geen valpartijen, niets. Zelfs geen eindsprint of tussensprint. Ook over het weer viel niets te schrijven. Gewoon rustig zomerweer. De rit is uiteindelijk naar naar Herstelt gegaan (Blauberg). Er zaten een paar klimmetjes in waarom Kris VE zijn vorm liet zien.
Van achteren bekeken is het een rustige rit geworden. Weinig tempo-versnellingen, toch tegen een gemiddelde van bijna 30km/u was het toch geen slakkegangetje. Ronni heeft het mogen voelen. De laatste km's lag de snelheid onder de 30. Zouden de verhuis en de baby hier iets mee te maken hebben? We zullen het volgend jaar weten...

Rit 25: Zonhoven

Iedereen kent het liedje wel van de 10 kleine negers. Toen waren ze nog met drie.

Vandaag valt de race naar het eindklassement in een beslissende plooi. 2 protagonisten moeten vandaag immers verstek laten. Louis en Mia zitten in het zuiden van Frankrijk in hun ritje naar de puist van de Provence.
Wij hier daarentegen gingen richting puist van Zolder: de Sterrewacht.

Ronni zou ons vandaag via Zonhoven brengen naar de sterrewacht. Een klimmetje aan het circuit van Zolder, wat onderdeel uitmaakte van het wereldkampioenschap al daar.

Het was licht bewolkt en de temperatuur was aangenaam. Kortom: ideaal fietsweer. We (Steve en ik) komen net op tijd aan bij Leon om te vertrekken. Vandaag waren we met z'n 30 present. Het dubbele van vorige week. Dat scheelt meer dan een slok op een borrel als je achterin rijdt.

8u30 en we zijn weg. Na 1km zitten we al met een eerte oponthoud. George rijdt lek. Aan het station van Mol moet een band vervangen worden. Maar zonder Louis? Kan dat wel?
Natuurlijk. We hebben met zijn allen genoeg staan kijken op de manier waarop Louis zonder bandenlichters een buitenband eraf haalt. Beide handen mooi samenbrengen aan 1 kant en dan schuiven rond het wiel naar de andere kant. Makkie lijkt het.
Leon zet aan: handjes mooi samen, wiel steunend op de billen en dan TREKKEN. En ja hoor, het lukt niet. Toch maar ijzertjes gebruiken dan. Zo gaat het wel. Uiteindelijk, iets langer dan normaal, zijn we er mee voort. Richting de Limburg, het bronsgroeneikenhout, de stille kempen,... Door mooie lanen en prachtige bossen, rustige wegen en aangename fietspaden. Zoals gewoonlijk koppelt Ronni het mooie aan het aangename en dus al fietsend verkennen we de mooiste plaatsjes van midden-Limburg.

Na 50 km is het dan zover. Eindelijk spektakel. De vervaagde letters op het wegdek getuigen van een belangrijke wedstrijd die hier is overgekomen. We zitten op het parcours van het wereldkampioenschap. Dan weet je dat de sterrewacht niet ver meer af is. Stilletjes aan zetten we ons in positie. We draaien rechts af. De letters op de grond worden talrijker. Ronny VB zet aan. Ik probeer in het wiel te springen. Chris W. springt voor mij achter Ronny aan en Kris VE achter mij aan. Uit ervaring weet ik dat je de bocht niet te kort mag aansnijden, anders moet je in de remmen gaan en aan snelheid inboeten. Na de bocht komt Kris er over. Ik tracht te volgen in zijn wiel, maar het lukt niet. Chris en Ronny zijn ondertussen al weg. Frank komt er bij mij nog over. Uiteindelijk kom ik 5de boven, na Chris, Ronny, Kris en Frank.
Aan de pitstop houden wij onze pisstop.

Verder rijden we via de kanaaldijk richting Mol.
Kanaaldijk. Dan weet je "We gaan sprinten". Ik spreek met Ronny af om de sprint aan te trekken. Ik wacht tot aan de 2de brug en zet dan aan. 50km/u gaat vlot. Ronny zit in mijn wiel. Na 500m gaat het al wat moeilijker. Dju, ik ga dit niet kunnen houden. Stilletjes aan 48, 47, 46km/u en de brug van de Waterhoek blijft nog zo ver. Op het juiste moment komt Ronni er over om verder aan te trekken. Zoals een goed helper het betaamt laat ik me uitzakken. Rustig rij ik uit en samen met Ronni bol ik uit naar de meet. Uiteindelijk hoor ik dat Ronny dan toch gewonnen heeft. Dan is mijn werk toch niet voor niets geweest.

Het seizoen gaat naar zijn einde en het is te merken aan de conditie, maar toch kunnen we voldaan terugkijken naar deze rit.
Of we het nu droog hebben gehouden, valt moeilijk te zeggen. Af en toe viel er precies iets uit de lucht. Was dit nu regen of zweetdruppels van de koptrekkers? We zullen het niet weten.
Alleszins zijn we in de Krophoek wel binnen moeten kruipen omwille van de regen.

Rit 24: Malmedy

Vandaag was het weer hoogdag voor de doortrappers. Er stond immers een pittige Ardennenrit voor de boeg. Na deze rit zouden er weer 2 kandidaten minder zijn voor de zege op het eindklassement. Bart VG zat immers met vrouw en kinders aan zee. Louis B vond de rit wat zwaar. Kortom, toen waren ze nog met 5.
Ik kon ook een goede zaak doen in het klassement. Door de afwezigheid van 3 tenoren die voor mij stonden kon ik dus 3 plaatsen opschuiven. De top 5 komt in zich

6u45. Ronni en Steve komen aan. Het belooft mooi weer te worden vandaag. Samen met Kris VE en Frank rijden we naar de Calodar waar we wachten op onze andere ploegmaats. Met zijn 15 rijden we naar Remouchamps. Het vertrekpunt van vandaag, aan de voet van de La Redoute. Toch zal deze niet op het programma staan. Een andere keer misschien.

Ronni heeft een ritje voorzien van een 115 km over 13 klimmetjes: 7 klimmen in de voormiddag en 6 in de namiddag.
Kris VE zit goed en laat dit ook onmiddellijk merken. Al op de eerste helling valt hij aan. Ik probeer te volgen. Chris W trekt eens goed door, met veel moeite kan ik volgen. Pff dit belooft voor de rest van de dag. De volgende klimmetjes is het telkens weer het zelfde scenario: Kris valt aan, Chris W trekt door. Aanvankelijk probeert Steve ook een paar keer mee te gaan van voor. Maar snel heeft hij door een andere tacktiek te moeten volgen: Op je eigen tempo naar boven rijden.

Al van de eerste klimmetjes was aan Soi te merken dat er iets zat te wringen. En uiteindelijk is het er dan ook uitgekomen. Op een van de hellingen heeft hij een speciaal presentje achtergelaten voor onze Waalse vrienden. Met de groeten, van Soi.

's Middags had Ronni een mooie locatie uitgekozen voor het middagmaal: het centrum van Malmedy. We werden hier getrakteerd op een leuk dansje van de Gidsen aldaar op kamp. Net toen we rustig ons middagmaal aan het verorberen waren, besloot het wiel van Leon er de brui aan te geven: PSJJJJJJJT. Ging het plots. Werk aan de winkel voor Louis en Leon dus.

Na een uurtje rust, reden we verder. Het was nochtans zalig op het terras in Maledy. Via Stavelot reden we terug naar Remouchamps. We laten hier de Stockeu links liggen. Ook nu weer hetzelfde scenario: Kris VE probeert aan te vallen, maar het vatje was niet oneindig gevuld met energie. Dus af en toe past Kris nu ook. Louis M mengt zich nu ook al eens met de debatten.

Als afsluiter had Ronni nog een mooie afdaling van 5 km voorzien.

De rit verloopt verder vlekkeloos. Geen lek, geen materiaalproblemen. Iedereen geraakt de heuveltjes vlot over. Af en toe loopt er wel eens een ketting af, maar dat raakt snel opgelost. Je moet natuurlijk ook de locatie kiezen natuurlijk. Marc moet bvb voet aan de grond zetten net waar een lokale schone op een lift staat te wachten.

Na 115 km, 25km/u gemiddeld en 13 klimmetjes, rustten we uit op een terras in Remouchamps. Genieten was het daar. Alleen voor Leon iets minder: ook hier weer geeft zijn band er de brui aan. Gelukkig was het klassement al opgemaakt...

Verder wil ik nog even Riet bedanken voor de goede zorgen.

Rit 23: Overpelt

Het is er aan te merken dat het vakantieperiode is. Na vorige week 21, deze week 23 doortrappers die weer paraat waren.


We pikken aan bij de meute aan het Zoeklicht. Deze keer komen ze stipt op tijd (8u40) voorbij gereden. Vroeger zouden we 30 km/u gemiddeld belachelijk hoog vinden. Nu echter is dat een gezapig tempo.

Dus tegen een gezapig tempo reden we via Balen, Hechtel-Eksel, Peer naar Overpelt. De rit begon heel rustig. We dommelden net niet in slaap. De gewoonlijke lekke band kwam vroeg deze keer. Maar zoals gewoonlijk werd dit weer snel opgelost door Louis M en Leon. Pechvogel van de week was nu Jan VDB.

We reden weer rustig verder. Na een half uurtje rijden, weer lek. En het was terug Jan. Gelukkig hebben we steeds voldoende bandjes bij. Onze bijdrage aan de rubber-industrie was weer geleverd. Misschien moeten we toch gaan twijfelen aan de deskundigheid van onze bandenherstellers...

En hupsakee. Weer rustig verder rijden. De ene keer wind van achter, de andere keer wind van voren. Tijdens de eerste wedstrijdhelft vooral vanachter. De tweede helft dus voornamelijk vanachter.

Plots echter werden we wakker geschud. PANG.

Was me dat verschieten.

Deze keer was het eens niet Jan, maar Nadine. Klapband. Net tijdens een rit zonder materiaal-kistje... Maar Louis M weet overal raad op. En ook deze keer geraakte de band zonder problemen gemaakt.

De rit verloopt verder rustig. Ronni had het wel moeilijk op het einde. Immers plots zakte het tempo van 32 naar 27km/u. Zouden de slapeloze nachten en de nieuwe baby toch een invloed hebben op de prestaties?

Uiteindelijk leggen we de rit van 85 km af tegen 29,6 km/u. onder een mooie zomerzon.

Rit 22: Blauberg

Blauberg stond vandaag op het programma. Wie de streekt niet goed kent zou denken dat we een zwaar heuvelachtige rit tegemoet zouden gaan. Maar niets is minder waard. Enkele kortere klimmetjes zouden ons te wachten staan, maar meer ook niet.

Regelmatig wordt er wel gezegd tijdens een rit: ik zou begot niet weten waar we nu weer zitten. Kris VE (als wegkapitein) moet gedacht hebben: awel, dan zal ik ze nu eens bij hun pi*tje hebben...

Steve en ik stonden te wachten aan het scholeke van de Hei om aan te pikken. 8u40: niets te zien of horen. 8u45, nog steeds geen teken. Ze zouden ons toch niet vergeten zijn zekers... 8u50 eindelijk teken van leven. De een of andere flauwe plezante had er voor gekozen eens een andere weg te nemen.

We zijn slechts met 21 vandaag. Het valt dus op dat de vakantie in het land is. Het beloofde een warme dag te worden, en dat was er 's morgens al aan te merken. Om 8u was het al meer dan 20gr.
We volgen het peloton dat wordt aangestuurd door Kris. Via veel draaien en keren, langs Meerhout Zittaart, nog wat draaien en keren, langs Meerhout Zittaart, brengt hij ons naar Herselt Blauberg. Tot dan is er weinig gebeurd: het tempo is behoorlijk, we moeten niet al te hard werken om de harmonica dicht te rijden, alleen mijn fiets kraakt alweer.
Net voor Mie Maan denk Louis B daar anders over. Plots ligt zijn ketting op de grond. Ketting breuk. Het duurt even voordat het euvel herstelt is en enkelen onder ons maken gebruik van dit oponthoud om even de innerlijke waterbalans weer in evenwicht te brengen. Zoals steeds krijgen ons techniekers het probleem opgelost. Vervolgens komen we via de kanaaldijk terug richting Mol. Hier weer oponthoud: Louis B wederom problemen met de ketting. Deze keer gewoon ketting er af. Dit is snel opgelost. We rijden vervolgens de kanaaldijk af en komen uit in... Meerhout Zittaart. Ik denk bij mezelf: is dit nu wat ze noemen een "Déjà vu"?.
We denken dan, nog 15 km en we zijn thuis. Het wordt maar een ritje van 70 km. Dit was echter buiten de kennis van Kris genomen. We zijn bijna in Mol, draaien we plots af richting Olmen. Rijden we weer richting kanaaldijk. In Balen moeten we de brug over en rijden richting Mol via de Molsesteenweg. Toch niet... Via Langvennen maken we weer een ommetje... Waar komen we uit: Molsesteenweg. Nu aan 1 stuk verder rijden? Weer mis: aan de carwash rijden weer weg van de Molsesteenweg, om uiteindelijk uit te komen op... de Molsesteenweg. Ik denk bij mezelf: Of is dit een "Déjà vu"?

Hier neem ik afscheid van de groepetto. Met Steve rij ik de stal binnen. Tijd voor een douchke...

Terwijl wij gezellig aan het fietsen waren heeft een van onze clubleden mider geluk. Guy Wouters valt op weg naar zijn werk met de fiets. Gevolg: Vier ribben over en sleutelbeen 2X gebroken. Guy, bij deze wens ik je veel sterkte...

Rit 21: Pulle

Vandaag zou de rit ons naar Pulle brengen. Where the f*ck ligt Pulle? Blijkbaar niet ver van Herentals. Maar toch zouden we er bijna 90 km over doen om daar te geraken. Ronni zou er weer voor zorgen dat we de mooiste plekjes van de kempen zouden kunnen bezichtigen.

HEt is 8u30 en met z'n 25 staan we klaar om te vertrekken. Het zonnetje schijnt lekker. Echter, als we naar het westen keken, doemden donkere wolken op.
We vertokken rustig richting Geel. Wanneer we aan sas komen begint het te regenen. Gelukkig waren de meesten onder ons voorzien van een regenjasje. Niet al te snel doen we onze regenjas aan. We zijn nog niet goed weg of het begint te stortregenen. Tegen een gezapig tempo rijden we verder. Een wagen steekt ons voorbij (zoals nog al eens durft te gebeuren). Plots slaan ze vooraan af naar links. Dan gaat het allemaal heel snel. De koptrekkers zien de wagen niet komen. Frank ziet het gevaar wel in en begint luidkeels te roepen: STOP STOP, HEY HEY. Als een echte slang nemen we echter onze bocht. Gelukkig komen de oerkreten van Frank door tot vooraan en net op tijd stoppen ze vooraan met afdraaien. De auto moet volop in de remmen gaan.
Gelukkig loopt het allemaal goed af en kunnen we zonder erg de rit verder zetten.

De volgende 60 gebeurt er niet veel meer. Het blijft regenen. We rijden voorzichtiger door het Kempense landschap. Nieuw deze keer is dat er 2 maal gestopt is om te plassen. Die 50-plussers toch met hun prostaatproblemen...

De laatste 30km slagen we er toch in droog te blijven en zodoende kunnen we zonder al te veel problemen nog iets gaan drinken in ons Clublokaal: de krophoek. Uiteindelijk hebben we deze rit relatief traag afgelegd: een gemiddelde van rond de 28. Zou het bijna ongeluk hier iets mee te maken hebben?

Rit 20: Achelse Kluis

Wanneer gaan er mensen nog eens een rit missen? We zitten al voorbij half weg het seizoen en nog steeds staan er 7 leden aan de top van het klassement: geen enkele rit gemist. Het is moeilijk om te weten wie er clubkampioen gaat worden. Favoriet dit jaar is Kris VE. Vorig jaar reeds grote kanshebber tot het grote ongeluk. Kris wordt gegrepen door een auto en ging tegen het decor: 6 maanden was Kris buiten strijd. Cois Hemelaers dan? Een gevestigde waarde in de club. Enkel vorig jaar stond hij niet aan de top wegens gezondheidsproblemen. Mia en Louis? Zij gaan nog op vakantie dit jaar dus zullen nog afvallen, idem voor Bart VG. Blijven er nog 2 onzekerheden over: Frank en Louis B.

Genoeg over het klassement nu. Terug naar de orde van de dag.
Vandaag was Ronny VB wegkapitein en hij zou ons brengen naar Achels Kluis. Ik had deze keer weer plaatsgenomen achteraan in het peleton. Voor het vertrek gaf Ronni nog een korte speech aangezien hij net papa was geworden: hij zou er eentje trakteren.
Aan een hoog tempo werd er vertrokken. Achteraan piekten we al onmiddellijk naar snelheden van 40 km/u. Gelukkig stond de wind langs achter. We reden naar Nederland: via Weebosch naar Valkenswaard. Het was hier een paar keer goed uitkijken om niet omver gereden te worden door de Hollandse Johnys in een uitgebouwde peugeot (was dit een toeval?)
Via vele draaien en keren over smalle Hollandse wegen reden we terug naar België. Halverwege Nederland stonden we wel stil. Bij Louis B lag de ketting er af. Dat was snel opgelost. Dat dachten we... We zaten nog niet op onze fiets of er had er weer een platte band.

Via mooie natuurgebieden reden we terug België in. Hier stopten we even om te plassen. Tijd voor de achterhoede om terug bij te komen in het peleton want door de smalle wegen was het niet altijd evident om contact te blijven houden met de groep.

Terug op Belgische wegen gebeurde het weer eens: een valpartij. Frank had net gedronken en wou zijn drinkbus terugsteken. We draaiden op dat moment links af. Frank remde te laat en tikte het wiel van zijn voorganger aan. Gevolg: spectaculaire valpartij. Verschillende kneuzingen, schaafwonden en geschaafde zadel waren het gevolg. Verpleger van dienst Jos P. lapte Frank terug volledig op.

Via Lommel reden we de kanaaldijk op. Dit was de voorbode van een massaspurt. Ik had besloten Frank zijn wiel te kiezen. Immers de 2de tourrit van 2007 in gedachte (Robby McEwen won toen ook na een val) was Frank de grote favoriet. Frank bracht me perfect naar voor. Er waren er veel die zich goed voelde. Het was immers een gewriemel over de ganse breedte van de weg. Ook Kris VE deed mee. Echter hij had te veel naar Gert Steegmans gekeken: ging te vroeg aan. Ik bleef zitten. Links en rechts van mij probeerden er nog naast te komen. De meet kwam dichterbij. Ronni C, Louis M en Frank zetten samen de spurt aan. Ik kon niet mee want ik me laten insluiten. Frank haalde uit met een paar flinke lendeslagen en klopte overtuigend Ronni en Louis. Frank deelt geen cadootjes uit, ook niet aan kersverse vaders. Ik was afgetekend vierde.

Onder een mooi zomerzonnetje legden we de 93km af tegen een gemiddelde van 29,8km/u.

Schol Ronni en op naar een 2de...

Rit 19: Halen

Vandaag stond er nog eens een pittig ritje op het menu. Telkens als we richting Diest rijden, weten we dat het heuvelachtig wordt.

De rit zou 105 km zijn en daarom vertrokken we al om 8u. Iedereen is immers graag op tijd thuis om de pattatjes nog warm te eten.
En zoals de voorbije weken zouden we ook vandaag een aardig gemiddelde nastreven. Voor de verandering ging ik ook eens op kop rijden vandaag. Kwestie van het verhaal eens vanuit een ander standpunt te brengen. De 4 koptrekkers van dienst waren vandaag Kris van Esch (als vaste waarde), Ronni Caers (als wegkapitein), Louis M (als flandrien en beuker) en Wouter (als verslaggever).
Het is 8u stipt en Ronni geeft nog snel wat informatie rond het clubfeest. Gelukkig voor Patrick neemt Ronni zijn tijd om de uitleg te geven, want anders was hij te laat geweest. Dus iets na 8u zijn we weg. Via Mol centrum rijden we richting Heidehuizen. Daar sluiten nog 3 doortrappers aan bij onze groep. Vervolgens rijden we via Meerhout, Tessenderlo richting Schaffen. Hier in Schaffen ligt de eerste heuvel op ons te wachten. Ronni lost al snel vooraan. Kris en ik houden er gewoon een strak tempo op na en Louis volgt ons. We zijn nog niet goed boven of we horen al roepen "PLAAAAAAT". Jan Vandenbergh stond plat. Het duurde eventjes voordat het probleem verholpen was, maar na een 5tal minuutjes waren we weer onderweg. Ondertussen waren de vrouwen al gaan plassen.
Via Schaffen reden we naar Molenstede. Hier lag de 2de helling: 2km licht stijgend. Hier weer zelfde scenario. Kris en ik trekken de kop en houden er een stevig tempo op na. Ronni lost weer. Louis blijft in het wiel. Op 500m van de top komt Louis er over, ik ga er achter aan, Kris lost. Louis is eerst boven. Maar het heeft hem blijkbaar krachten gekost want op de volgende helling zal het niet zo makkelijk gaan.
Via de ring van Diest rijden we richting Scherpenheuvel. Hier ligt klim nr 3, Louis springt hier weg, maar Kris haalt hem in en gaat er over. Ondertussen beginnen er een aantal achteraan al moe te worden. We houden een strak gemiddelde aan en rijden zo richting 4de helling. De klim naar de autostrade: hier trekt Kris de klim aan. Ronni springt weg en Louis gaat er achteraan. Het wordt een nek aan nekrace. Ronni haalt het nip.
Hier is het keerpunt. We hebben altijd de wind op kop gehad, van nu af aan zou het sneller kunnen. Via nog een paar hellingenen een pisstopje rijden we richting Paal. Ondertussen vechten Kris en Louis nog een aantal duelletjes uit, telkens in het voordeel van Kris. Soms gaan ze zo op in hun gevecht dat ze vergeten af te draaien. Zij zullen meer dan 105km afgelegd hebben denk ik.
In Paal ligt de laaste Helling. Kris en Ronni vechten hier voor de ereplaatsen. Het is een heroïsch gevecht wat enkele oergeluiden oplevert. Ik geloof dat Kris het nipt haalt.

We rijden richting Mol langs de kanaaldijk. De laatste 10 km hebben we de wind pal in de rug. Kris en ik trekken het tempo op naar 40km/u. Maar dat is niet snel genoeg voor Louis. Hij legt het tempo met een ruk hoger naar 54km/u. De laatse 5km leggen we dus in een record tempo af. Louis op kop, ik in zijn wiel, Ronny vb en Frank in mijn wiel. Wat moet ik nu doen? De sprint aan trekken voor Frank en Ronny of het gat laten vallen voor Louis? Ik blijf te lang twijfelen en uiteindelijk beslis ik maar om Louis voorbij te gaan. Ronny en Frank springen er direct over en uiteindelijk is het Ronny die de sprint wint. Maar zoals gewoonlijk, geen bloemenmeisjes of kussende missen. Jammer eigenlijk, want er zouden plots wat meer kandidaten zijn om mee te sprinten.

Over de strijden in de achterhoedes kan ik niets zeggen, ik hing immers van voor. Maar naar ik gehoord heb hebben ze zich daar ook de pleuris gereden.
Uiteindelijk hebben we deze rit aan een gemiddelde van 29,6 afgelegd. Op naar 9 augustus...

Rit 18: Beerse

Het was weer zondag. En zoals meestal op een zondag voormiddag tussen maart en oktober, vind je ons op de fiets. Vandaag bracht de rit ons naar Beerse: een dikke 80km over vlakke wegen.

Met een 30tal renners waren we van de partij. Het was droog, maar grijs. Temperatuur bedroeg een 17°c. Aan de friss kant, dus had ik toch maar mouwtjes aangedaan. Dit was geen overbodige luxe.

We waren nog niet goed weg, of we stonden al weer stil. Net voorbij de ovonde in Achterbos stond George al met een lekke band langs de kant. Dat beloofde voor de rest van de rit. De band was snel gemaakt en we maakten aanstalte om terug te vertrekken. Maar dat was buiten de band van George gerekend. Blijkbaar was het een kapotte band dat George had aangeven aan Louis... Dat zijn dan 2 kruisjes?

Zoals al regelmatig dit seizoen maakte Ronni er een rit van me de nodige bezienswaardigheden. Vandaag reden we zo voorbij Graspop. Hier was het echter nog vroeg zodat we enkel maar wat vroege vogels zagen die een kopje koffie verwarden met een spuitje epo.
Verder reden we door het centrum van Vosselaar. Hier was een Beach-volley-treffen aan de hand. Op het marktplein hadden ze enkele tonnen zand gekapt en mannen en vrouwen (spijtig genoeg niet in bikini omwille van te koud) speelden onder elkaar.
Tenslotte reden we nog door Turnhout centrum. Hier was het ook nog vrij kalm. De enige hindernis hier waren de kasseitjes op de markt.

Verder was dit een doorgaanse rit van uiteindelijk een 85 km. Om dit te halen moest Ronni wel een hele omweg maken langs de Maat, het ecocentrum, Gompel en de Toemaathoek. Spijtig voor Steve, de bom, Beerten (zoals hij zichzelf noemde) was er geen sprint voorzien. Aan de Baileybrug aan de Maat was voor de verandering wel een bevoorradingsplaats voorzien: voor iedereen een Aquarius Red Blast. Zou deze jongen volgende zondag in Halen kunnen staan aub?

Uiteindelijk haalden we zonder verdere problemen de Krophoek. Het gemiddelde was ongeveer 30km/u.
Op naar Halen volgende week: 104 km over een heuvelachtig parcours. Smeer de beentjes maar in...

Rit 17: Poppel

Het is weer iets anders, fietsen in ons geliefde land. Le plat pays.

Sommigen onder ons hebben de Ventoux een paar keer bedwongen, anderen gingen voor het ruigere werk met cols zoals de Tourmalet, de Aubisque, Plat d'Adet,... En nu spreken we over hellingen zoals de "brug over het kanaal" of "de houterenberg". Als je zo al wat klim-ervaring hebt, leer je dingen te relativeren...

Maar, goed terug naar de orde van de dag. De weergoden hebben volgens mij een speciaal gevoel voor humor. Wij rijden meer dan 1000 km naar het zuiden om te kunnen fietsen in de zon, welk weer krijgen we daar: koude, wind, mist, regen,... We fietsen in ons eigen Belgenland, en wat krijgen we: warm en zonnig weer. De wereld op zijn kop.

We rijden vandaag naar Poppel en Leon is wegkapitein. De rit is zo vlak als een pannekoek, op een brug over de autostrade na. We zijn nog geen 20 km weg en staan al weer stil. Frank rijdt plat. Louis M vond dat hij te snel een nieuwe band had gelegd dus slaagt met zijn pomp de sjoepap stuk. Dan maar een nieuwe band leggen met een betere pomp.
We zijn geen 10 km verder of Steve wil ook voor wat spektakel zorgen. Hij gooit zijn horloge weg. Hij bedenkt zich echter, draait terug en raapt ze dan maar op. Zo hoort het Steve, wij zijn tegen sluikstorten.
Via Arendonk rijden we richting Nederland. Het tempo is behoorlijk. Achteraan voelen we goed wie wanneer op kop rijdt. In Nederland stoppen we even voor de gebruikelijk pisstop. Gelukkig bleven we daar niet te lang stistaan, want het stikte daar van de dazen. Zou mijn muggenmelk die ik had gekocht tegen de dazen in Franse bossen hier helpen? Het was immers melk speciaal tegen Franse dazen, maar de assistente van de apotheker had niets gezegd over Hollandse dazen. Ange?

Na de pisstop gaat het gewoonlijk sneller. En ja hoor. Het tempo wordt lichtjes opgetrokken. Johan gaat ook voor een eervolle vermelding in het verslag en rijdt over een steen: plat. Maar dit is al snel opgelost.

Via de gemeenschapsbossen in Ravels gaat het langs Arendonk, naar Retie zo richting Dessel. Via Dessel rijden we langs "den Atoom" naar Mol. Hier ligt nog 1 hindernis: de brug over het kanaal. Voor de ervaren klimgeiten onder ons een makkie. Echter, door het hoge gemiddelde (29,7km/u) waren er een aantal al moe en letten dus niet goed meer op. Op de brug stropte het een beetje allemaal op. Iemand doet een verkeerde beweging, en hop: Walter gaat tegen de vlakte, Frank die achter hem rijdt, kan niet meer uitwijken en knalt op Walter. Steve kan nog net stoppen, maar vergeet uit zijn klikpedalen te komen, dus gaat ook tegen het theater. Gelukkig zijn de gevolgen al niet te erg: wat schaafwonden, enkele blauwe plekken en wat lak van de fiets. En toch, het leven gaat gewoon door. Via Achterbos rijden we naar de krophoek.

Zonder verdere problemen halen we de finish. Nu is het voor sommigen wat wonden likken en weer klaar maken voor de volgende rit: 90 km naar Beerse, zo goed als vlak.

Fietsweek: dag 6 - Het einde...

Versslaggeving: Bart VG en Chris VE

Na het openen van de luiken kondigde een mistige ochtend zich aan. Toch weer geen regendag!?? Doch bij de briefing, zon allom!
In groep reden we lichtjes klimmend naar de voet van de Col D’Azet, maar Carlo en Leon waren niet te houden! Vol concentratie reed iedereen in stilte naar de eerste stop. De concentratie werd echter regematig verstoord door het “ijskar”belletje van Jos P. zijn telefoon. Daarna volgde de stop waar iedereen zich kon klaar maken voor zijn laatste inspanning! De eerste demarrage werd al snel gesmoord door “stop” geroep uit de staart van het peleton omwille van materiaalpech. Snel verholpen konden we de klim toch aanvangen. Al van bij de start explodeerde de hele groep! Iedereen wou laten zien wat hij nog in zijn mars had. Behalve Louis, zijn vat was blijkbaar leeg en bleef voor een keertje eens bij zijn Mia! Eénmaal boven volgde bijna onmiddellijk de wagen van de koersdirectie van “de koers van de Pyreneëen”. Onze fotogenieke boy’s, Stefan en de Chillie, maakten van de gelegenheid gebruik om enkele mooie shoots te laten maken! Bij de start van de afdaling bleek dat Jan al zo hard aan zijn remmen had getrokken, dat niet zijn remblokken, maar heel zijn velg versleten was! Op het gemak naar beneden dus, Jan! De afdaling ging verder goed en werd stop gezet in het 2e dorpje. Daar konden we tijdens onze lunch in het zonnetje volop supporteren voor de aanstormende wielrenners die zich in de afdaling naar beneden stortten! Na het eten gingen we volgens Ronni nog een rustig weggetje volgen, voornamelijk in dalende lijn. Reeds na de eerste bocht bleek het al goed omhoog te gaan i.p.v. naar beneden! Dit met de nodige gevolgen: een valpartij, een stuk versnellingsapparaat, ... Speelde de vermoeidheid dan toch parten !? Eénmaal boven ging het dan toch in dalende lijn richting het hotel. Daar stond de Cava reeds koud. Samen met een negerinnenT. Smaakt dit wel samen (Hmmm)!?? Daarna in koor fietsen wassen, inpakken, eten en weg zijn wij...

Fietsweek: dag 5 - Eindelijk zon

Verslaggever van dienst: Jos Wouters

De vijfde dag van de ronde van de Pyreneeën
Deze morgen consternatie alom, de zon scheen, de schrik sloeg de Flandriens in de benen, geen Belgisch weer vandaag.
Na een vierdaagse overheersing van de Forza Flandria, was de vrees groot dat vandaag de lokale atleten op de voorgrond zouden treden.
Een kleine herschikking van de ontbijtzaal, zorgde voor een nog nerveuzer stemming.
Bij de verzameling aan het vertrek, bleek de vrees ongegrond, de getaande berggeiten bleken met de Noorderzon vertrokken, dus vandaag zou weer een Vlaming winnen.
Rustig werd de klim naar Lac d’Aumar begonnen en genietend van de prachtige fauna en flora bereikten we het meer, enkel de volgwagen bleef op zijn honger zitten.
Terwijl enkelen al genoten van het rijkelijk gevuld eetzakje aan Lac d’Orédon, maalden anderen bij wijze van training enkele extra kilometers tot Cap du Long in het gezelschap van de volgwagen.
Bij de bevoorrading betreurden enkelen dat de nougats van Ange niet meer voorradig waren, sommigen beweerden zelfs dat ze lekkerder waren als de sponsor van Bel zelf, hierover zijn echter de meningen verdeeld.
De bussen werden weer gevuld met het poeder van W-Cup, hier en daar werd nog een energiegel genuttigd en dan kon de klim naar Plat d’Adet beginnen.
Plots was er verwarring aan de eindmeet in Cadéac, waar gespint werd door een groepje van 10.
Na enige discussie bleek de groep de afslag naar Plat d’Adet gemist te hebben en ze werden uit de uitslag geschrapt.
Een dik uur later won Mia met lichte voorspong de rit, maar hier is er een sterk vermoeden dat zij de zege cadeau kreeg in compensatie voor haar traktatie van dinsdag op haar verjaardag.

Fietsweek: dag 4 - AFZIEN !!!!

Deel 1: Dit was de bescheiden bijdrage van de redactie ter plaatse : Louis M., Ronni C. en Chris W.

Nous sommes déjà trois jours en France.

De moordende rit van gisteren over de Tourmalet heeft zijn sporen nagelaten. Er waren er vandaag die moesten passen : noodgedwongen of niet en de verplaatsing met de bus maakten.

De stemming bij aanvang van de rit was in mineur vermits het regende. Doch deze sloeg meteen om in positieve zin vermits er al snel opklaringen opkwamen.

De paaltjes op het fietspad moeten volgens Schilli geplaatst zijn door een intellectueel vermits er geen rechte lijn in te trekken viel.
Cultureel stond deze rit ook weer op peil dank zij een bezoekje aan “Pont Napoleon”.

De klim naar de tourmalet was loodzwaar maar zeker de moeite waard. Echter in de afdaling hoorde Frank plots zijn fiets piepen, maar na grondig nazicht ter plaatse bleek het een marmot te zijn geweest.

Ook de middagpauze was weer dik in orde. De bij toeval ontdekte hangar zorgde ervoor dat we tenvolle konden genieten van de goede zorgen van het cateringteam.

In de beklimming van de Aspin zakte het moreel tot letterlijk en figuurlijk beneden het vriespunt. De regen viel met bakken uit de lucht en boven was het ijskoud.

Bij Stefan verliep alles prima, nochtans zat hij gisteren geplaagd met “aarskloven” en een “sputterende turbo” (beter dat dan een "spetterende turbo"). Nochtans moet er nog een zekere spanning geweest zijn, daar bij aankomst zijn remblokjes alle vier volledig op waren.

Deel 2: Een andere visie door Sonja B.

Het weer ziet er beter uit dan de vorige dag, dus na de dagelijkse briefing van Ronny,zijn we klaar voor de rit naar de Port de Balès en de Col de Peyresourde. Toch niet met zijn allen 2 fietsers die nog een snipperdag nemen, zijnde Sonja en Louis B,zij bezoeken de plaatselijke markt in Arreau proefden van de streek specialiteiten en bezochten een terrasje. Ook JenJ lieten zich verwennen.
Hoog middag vertrekken S en L voor een ritje losrijden richting Peyresourde,voor ze het echt in de gaten hadden reden ze op 7 km van de top, vonden dat het goed was, knepen de remmen dicht en retour terug naar het hotel.
De donderdagrit verliep droog, een opkikker gezien het weer van de vorige dagen. Ook de sfeer zat er goed in men had al eens oog, voor de fauna en flora, Het was misschien daardoor dat er haar op den dijk werd gezien maar - bij het naderen bleek ze ook een snor te hebben.
Even paniek bij het aansnijden van de Peyresourde, de Marc was even vooruit gesneld om zich van wat overtollige kledij te ontdoen, toen de groep eraan kwam bleek hij zich in geen al te gemakkelijke houding te bevinden. De afdaling naar het hotel verliep in een hels tempo,
was het om de Leffe of om een warme douche!
Verdiend waren ze beiden voor deze toch zware dag, en zo moeten we vaststellen dat er ons maar 2 ritten meer resten , dus op naar de rit van morgen.

Fietsweek: dag 3 - Col du Tourmalet - Aucun - 121 km.

De verslaggevers ter plaatse : Jos P. en Mia

"Genieten"...

De zon scheen al bij het ochtendgloren. Wij dachten allemaal dat het Frans weer ons vandaag "toch" ging bekoren.
Het eerste nieuws uit Mol sloeg in als een "bom van Balen", hoe gaan wij nu al onze prestaties weer verklaren ?

Louis was zijn Mia weer vergeten te zoenen voor haar ...... verjaardag. Al maar goed dat menig ander man dit euvel niet was vergeten, anders hadden wij 's avonds het aperitief op onze buik kunnen schrijven.

De aanvang van de rit was met vertraging omdat reeds na één dag Mariette haar freinblokjes waren verslonden. Wat haar man toch lijden kan!!

De Ronni en Leon leiden ons zoals gewoonlijk door een prachtig landschap, dit kan ons éénieder bekoren. Fiets je nu met een korte of lange ketting, we moeten allen fietsen naar behoren.

Al maar goed dat onze Fouriers een plaatsje voor ons hadden gevonden, want het serieuze werk was reeds begonnen.
In groep tot aan de klim van de tourmalet, nadien met bussen en busjes
verder. In zonneschijn, in plensende regen en in de mist, we hebben de top
niet gemist.
Wat niet gezegd kan worden van Beloki, die alleen voor een foto met Rita en Stefan naar boven was gekomen.

Na een deugddoende "verplichte rust" moesten wij met z'n allen weer naar beneden waar een bom op Louis B. z'n band het schema even deed beven.

In groep verder tot aan de laatste klim waar een stortbui éénieder deed verschieten, maar als wij de dag van vandaag evalueren :
"HET WAS ER WEER EEN OM VAN TE GENIETEN!!!!!"

Fietsweek: dag 2 - De eerste rit - Aucun - Col d'Aubisque en Col du Soulor - Aucun

De verslaggevers ter plaatse : Schillie en Stef

Na voor iedereen een goede nachtrust te hebben gehad zijn we deze morgen omstreeks 9u30 vertrokken voor de eerste rit.
Het weer was veelbelovend, de zon scheen maar vele wolken waren toch aanwezig zodat we van een wisselvallig weertype konden spreken.
Het belangrijkste : het heeft niet geregend vandaag !!

De gelukkigste van de eerste lekke band van de week staat op naam van Johan.
Proficiat hiervoor !!
Zoals we Louis kennen was hij direct de helpende hand. Daar werd al direct een omkoopschandaal vastgesteld. Johan zei "bedankt Louis, jij mag vandaag winnen, ik zal daar alles voor doen".

Louis was vandaag toch de rode draad van de rit. Hier volgen enkele citaten en situaties van hem.
- "klimmen is als voetbal : OORLOG"
- Heel de groep heeft moeten wachten op hem omdat de druk letterlijk en figuurlijk te groot werd. Hij was zenuwachtig voor wat komen zou.
Wij bedanken hierbij naamgenoot Louis B. die zorgde voor WC-papier.
- Op de top van de Aubisque ontpopte Louis M. in de plaatselijke herberg zich als een professionele gitarist. Meezingers als "ik ben zo eenzaam zonder jou - zeven anjers, zeven rozen - ik heb de zon zien zakken ....
speelde hij op zijn gitaar alsof hij aan het spelen was met zijn koersfietsversnellingen.

Er zijn er die toch extra kilometers moesten rijden, een richtingaanwijzer zo groot als een vierkante kilometer werd niet opgemerkt, en zo hadden deze drie personen (Johan, Guy en Martin) extra kilometers erbij. Reden :
vermoeidheid, stress ? Wij zullen het nooit weten.

Er waren ook veel supporters naast de kant, nl. een koe, een hond, een kudde schapen, allemaal gaven ze ons een ruggesteuntje en dat hielp want iedereen heeft de top van Aubisque van de top gehaald. Dit mede wegens de logistieke steun van onze drie fourriers (Rita, Bea en Jos W.).

Dan rond 16 u. in het hotel aangekomen zijn we in de halve liters (biers) gevlogen !!

Fietsweek: dag 1 - Eindelijk was het zo ver !!

De verslaggevers ter plaatse : Carlo en Martin

Iedereen was goed op tijd op de parking van de Alma voor onze fietsweek in de Pyreneeën. Toen alle bagage en materiaal te voorschijn kwam, werd al gauw duidelijk dat er kunst en vliegwerk aan te pas moest komen om alles vakkundig te stapelen. Ook voor Patrick zijn beloofde negerinnent..... en natte worstjes werd nog een plaatsje gevonden.
Het vertrek om 22u40 was meteen het moment voor de aanvangstspeech van Stefan die met kelnersallure de lekkernijen serveerde. De aangename sfeer zat er meteen in.

De buschauffeurs, man en vrouw, bezorgden ons een aangename en vlotte reis.
Het gezegde "het is maar een vrouw aan het stuur" moet zeker herzien worden !!

De onverwachte stop in Lourdes met Leon als gids én 'proost' was een deugddoend en bijzonder bezinningsmoment en zal zeker iedereen bijblijven.

Bij aankomst in Aucun zaten Jos, Rita en Nadine ons reeds op te wachten in hotel 'Le Picors' en verrastte ons met een volle koffer fietsproviand. Dit krachtvoer zal ons zeker van pas komen nu we aan de voet staan van de uitdagende cols die we de volgende dagen zullen bedwingen.

Rit 16: zondag 1 juni Houwaert

De lente zit er weer op. Vandaag is het de officiële start van de weerkundige zomer. De astrologen onder ons moeten nog 20 dagen wachten alvorens het voor hen zomer wordt. Aan de lucht te zien is, slaan de meterologen de bal mis: het is grijs en grauw, absoluut geen zomer. De temperatuur viel wel mee: 17°C. Vandaag zou het de beste dag worden van het weekend.

Vandaag is er afgesproken om 8u bij Louis en Mia. Louis is vandaag wegkapitein. Hij schotelt ons een zware rit voor: 9 heuveltjes, 3 kasseistroken en een pittig tempo.
We vertrekken met 34 fietselingen. Vandaag is het de laatste fietsdag voor er naar de bergen wordt vertrokken. Iedereen moet nu wel in vorm zijn als hij/zij volgende week zal willen volgen.

We pikken de draad weer op waar we vorige week gestopt zijn: onmiddellijk wordt het tempo hoog gehouden. Nochtans klaagt niemand. Via Meerhout rijden we naar Vorst. Van hieruit volgen we het 3 provinciënpad maar dan in de omgekeerde richting.
Via Averbode rijden we naar de eerste helling. We kunnen het echter niet echt een helling noemen: het tempo verlaagt niet en iedereen peddelt vlot mee naar boven. Net Averbode uit rijden we de 2de helling op: verrassing hier, we worden immers ingehaald door een oude bekende. Kris Wouters had besloten te gaan mountainbiken. Toeval of niet, maar we komen hem hier tegen.
Hoe we nu verder rijden is moeilijk te zeggen. Wel draaien we wat naar links, naar rechts. Door smalle straten, kasseistrookjes, pittige heuveltjes bergop en bergaf. Je noemt het maar, we hebben het gedaan. Zelfs in peloton over de ring van Aarschot. Het hoogtepunt van de rit zou de Houwaert moeten zijn. Echter, ik moet zeggen, dat dit wel een tegenvaller was. Ik had veel verwacht van "Den Houwaert". Maar dan vind ik het Grasbos (Poggio in Diest) een stuk lastiger.
Nog voor we aan de Houwaert waren had Ronni al plat gereden. Hij werd snel weer op de fiets geholpen. Enkelen onder ons maakten gebruikt van dit moment om een kort plasje de doen.

Na de Houwaert was de officiële pisstop. Steve had dit echter niet zo begrepen. Als een pijl uit een boog schoot hij weg, iedereen voorbij. En daar stonden wij stil om te plassen (weeral). Steve zit goed blijkbaar.
Via Houwaert rijden we naar Aarschot. Daar pikken we nog een lastige helling mee: smal en stijl bergop. Maar zonder veel slachtoffers geraken we boven. Kris VE schakelt wel nog eens mis en staat te voet. Zonder veel erg echter, hij zit snel weer voorin om zijn kopwerk verder te zetten.
Vanaf Aarschot wordt er een verschroeiend tempo op nagehouden. We moeten herhaaldelijk 40 km/u rijden om de groep bij te houden. Er rijdt even een gastrijden mee: een 72jarige persoon. Hij moet echter snel lossen, het tempo ligt te hoog.
Vanaf hier volgen wij de Hageland Classic, achterstevoren. Via eindhout, en meerhout rijden we zo richting Hulsen en Mol. Hier stopt de rit voor mij, Steve en Bart. Onze kindjes moeten naar het schoolfeest en wij kunnen dus niet mee iets gaan drinken.

Voor de statistici nog even: De rit naar Houwaert bedroeg 97 km, en we hebben dit even afgehaspeld tegen een gemiddelde van 29,5km/u. Het weer was voornamelijk grijs, de temperatuur is blijven steken op 18°c.

Rit 15: 25 mei Hulsel

Het moest er van komen. Al een paar keer haalden we gemiddelden van boven de 29 km/u. Maar vandaag was het de eerste keer dat wij de kaap van de 30 overschreden dit seizoen. In het verleden hadden we hier een makkelijke rit voor nodig, zonder al te veel draaien en keren zoals bijvoorbeeld de kanaaldijkroute. Maar vandaag hebben we bewezen dat we allemaal goed in vorm zijn en dat we ook op een gewoon parcours een hoge snelheid kunnen halen.

De vooruitzichten waren niet goed voor zondag 25 mei. Zaterdag zou het een zomerse dag worden. Deze dag zou afgesloten worden met onweer en zondag zou een pak wisselvalliger worden.
Zondag ochtend, het is 8u en ik kijk naar buiten: het heeft de afgelopen nacht geregend, maar nu is het droog. Ik kijk op buienradar en zie dat de regen ons reeds gepasseerd is en dat we niet onmiddellijk iets moeten verwachten.
Ik pak mijn spullen samen en met Steve rij ik naar het vertrekpunt. Pff, wat is het warm en laf. Ik heb er al spijt van dat ik mijn vest heb aangedaan. Bij Leon staan we met z'n 24 te wachten om te vertrekken. De rit brengt ons vandaag naar Hulsel, een klein plaatsje ergens tegen Reusel. Zoals gewoonlijk rij ik achteraan in de groep. Aanvankelijk ligt het tempo niet al te hoog. Echter al vrij snel wordt het ons duidelijk dat het een snelle rit zou worden. Via Lommel rijden we richting Luyksgestel. Voor we in Nederland zijn hebben we al een paar keer de 40km/u moeten halen om terug bij te rijden naar de groep.

In Luyksgestel was er blijkbaar een feest aan de gang. Het hing daar vol vlaggetjes en regelmatig zagen we mensen in traditionele klederdracht. We hadden geen tijd om te achterhalen wat deze mensen van plan waren. In sneltreinvaart stoomden we richting Weebosch om zo verder richting Reusel te rijden. Na 35 km werd gestopt voor de gewoonlijke pisstop. Tijd voor een koekje dacht ik zo. Ik heb mij laatste koekje nog niet op en we horen Leon roepen: JA. En hup, we vertrekken weer. Snel happend en slikkend, kauwend en drinken moeten we de ziel uit ons lijf rijden om de groep in te halen. Een tip voor niet zo ervaren rijders: een droge koek en eten en snel rijden gaat niet samen. Dat plakt in uw mond en je kan geen lucht krijgen wanneer je kauwt. Uit goede bron heb ik ook vernomen dat je hetzelfde effect hebt als je een mars eet en fietst... Is het niet Jos?

We rijden verder tot in Reusel. Hier wordt het tijd om terug België in te rijden. Gedaan met die vervelende rode klinkers. Vanuit Reusel rijden we richting Postel. Van Postel gaat het verder naar Retie. Ik kijk hier op mijn kilometerteller: 29,7 km/u gemiddeld. De 30 zit er dus in. In Dessel rijden we de kanaaldijk op. Alles wordt in stelling gebracht voor een spurt. Ik hang helemaal achteraan naast Ronni. Ronni geeft al aan niet te willen meesprinten want hij had slechts 4u nachtrust achter de rug. Hij is blijkbaar al aan het trainen voor wanneer de kleine geboren wordt.
Steve wilt ook niet meesprinten, dus zet ik me in het wiel van Frank. Frank heeft al een paar keren een sport gewonnen... Dus hier zit ik goed Ronni geeft nog de raad mee: niet te snel uit het wiel komen.

Frank wurmt zich naar voren. Ik zit in zijn wiel, uit de wind. De wind staat op kop. Kris VE trekt de groep op gang. Na enkele honderden meters moet hij de teugels lossen. Opgeofferd...
Wim trekt verder aan met Frank en mezelf in zijn wiel. We rijden 40 km/u. Plots komen langs links Louis M en Ronny VB er over gereden. Frank zet zich recht om het wiel van Louis te halen. Ik kan mee in zijn zog. Tot nu toe loopt alles perfect.
Ik zie de paal staan die de lijn aangeeft. Frank wil langs rechts, ik ga langs links. Louis doet de deur dicht voor Frank en voor mij ligt de weg open. Met mijn laatste krachtinspanning trek ik me op gang en tot mijn verbazing zie ik niemand meer over me komen. Woehoe, een eerste echte spurtoverwinning. Het voelt geweldig aan.

We praten nog wat na in de Krophoek zoals gewoonlijk. Uiteindelijk hebben we met z'n 24, de 79 km afgelegd aan 30,2 km/u. Geweldig werk van de koptrekkers van de dag: Leon, Cois, Kris en Carlo. Ik denk dat 30km/u voor volgende week te hoog gegrepen zal zijn. Dan rijden we richting Houwaart.

Rit 14: Zondag 18 mei Beringen

Wegens vakantieplannen van Leon is de rit van 25 mei verschoven naar 18 mei. Volgende week rijden we dus naar Hulsel. Maar vandaag is het naar Beringen.

Wat een verschil met het clubweekend. We waren net die aangename temperaturen gewend: 30 °c. Vandaag halen we niet eens 15°c. Dat scheelt meer dan een slok op een borrel, om het met de woorden van Eddy de Mey te zeggen. Ik heb zelfs getwijfeld om in lange broek te rijden. Dat zou echt geen overbodige luxe geweest zijn.

We vertrekken met z'n 27 bij Leon thuis. Onderweg pikt Kris VE nog aan. Met zijn 28 rijden we in sneltreinvaart Limburg binnen. Ik had gevraagd om aan een goed tempo te rijden aangezien ik om 12u aanwezig diende te zijn bij de doopviering van mijn petekindje. En Ronni houdt alleszins zijn belofte. Op de kanaaldijk halen we zonder veel moeite 40 km/u. Na 20 km komen we de eerste hindernis tegen: een rommelmarkt. We wagen het er op en rijden al fietsend over de markt. We hebben veel bekijks. Al die afgetrainde lichamen... Gelukkig is het nog niet al te druk, dus met het nodige stunt en vliegwerk doorkruisen we zonder al te veel problemen de rommelmarkt.

Via Beringen gaat het vervolgens naar Koersels Kappelletje. Voor we de klim aanvatten stoppen we nog even wat overbodige lichaamsvocht te verwijderen. Vroeger gebeurde dat nooit. Maar sinds er meer vrouwen zijn en meer mannen van boven de 50 die al wat meer moeite hebben met hun blaas, wordt er elke rit een pis-stop ingelast.

We zetten onze rit verder. Tijdens het rijden moet ik denken aan de rit van 2007 naar Beringen. Ergens in de velden stond Ronny toen plots langs de kant. Er hing een plakkertje op zijn wiel. Na goed kijken bleek het geen plakker te zijn, maar een punaise. Plots horen we nog andere roepen dat ze lek staan. In totaal hebben we toen een 10tal banden moeten vervangen.
Dit jaar heeft Ronni echter de nodige voorzorgen genomen: een andere weg.

Na 50km staan we weer stil. Technische problemen deze keer. Cois zijn zadel staat los. Louis M, zoals altijd technieker van dienst, weet dit weer vakkundig op te lossen. En niet veel later zetten we onze weg verder. Via Olmen, Hulsen, Heidehuizen rijden we richting Mol. Tijd voor Ronni om even een praatje te komen maken achteraan. Vooraan hebben ze de instructies gekregen de gewone weg naar de Krophoek te volgen. Chris vraagt aan Ronni:"En? over de brug van de ring?" Ronni antwoordt:"Neen". Vooraan denken ze daar echter anders: zonder aarzelen rijden ze rechtdoor de brug over.

Uiteindelijk komen we aan in de Krophoek na 79km tegen een gemiddelde snelheid van 29,5. Dju, 2 km te weinig om Leon en Wim achter te mij te laten in het klassement...

Rit 13: 12 mei Monchau - Mol

Het zit er weer bijna op. Zo lang naar uitgekeken en zo snel voorbij. Maar nog niet helemaal. Eerst moeten we nog 150 km afleggen.

Na het ontbijt halen we onze fietsen van stal. Onze valiezen worden in de auto's gestoken. We pompen nog even onze banden op. Maken nog snel een fotootje en om 9u zitten we weeral op ons zadeltje richting noorden. Het poepje is al wat gevoeliger dan de voorbije dagen.

We beginnen onmiddellijk met een klim van een 3tal kilometer. We zijn nog niet lang aan het klimmen of we staan met een paar al stil. Walter van Doninck heeft een blaas op zijn wiel. Hij heeft zijn band niet goed opgepompt blijkbaar. Louis M herstelt dit probleem snel en hup Walter is er al vandoor. We rijden verder aan een rustig tempo naar de top van de klim, de grens met België. Jammer voor Cois, maar geen grenspaal te zien.
We dalen af richting Eupen. Het valt onmiddellijk op dat we in België zijn: slechte weg. Vanaf Eupen gaat het op en af tot Henri Chapelle. Vanaf hier gaat het gestaag bergaf richting Voerstreek. In deze streek ligt de laatste beklimming van het weekend. Tegen een snelheid van om en bij de 40km/u rijden we richting Slenaken. Hier ligt de laatste hindernis. Ik beslis hier nog eens door te gaan. Ik had me ondertussen op kop van de groep gezet. Ik probeer de snelheid hoog te houden, maar blijkbaar niet hoog genoeg voor Ronni. Hij zet de sprint in. Kris W gaat hem achterna. Ronni kraakt en Kris haalt het. Ik slaag er in Louis achter mij te houden. Achter ons gaat het nog enkel voor de ereplaatsen.
Vanaf Slenaken wordt het veel drukker op de weg en de omgeving wordt minder mooi. Even verder stoppen voor een drankje. We hebben dan 60 km afgelegd. Bij café "Krisje worden we goed ontvangen. Op het zonovergoten terras zijn speciaal plaatsen voor ons gereserveerd. We blijven hier een half uurtje hangen.
12u15 en we zijn weer voort. Nu gaat het in sneltreinvaart richting België. Via drukke wegen, langs vele rondepunten en over smalle fietspaden gaat het richting Maas. In Urmond nemen we het veerpont richting Dilsen-Stokkem. Het weekend van Francois is hier geslaagd. Na een Molen gefotografeerd te hebben in Beek, stoten wij hier op een grenspaal. Gelukkig had hij nog 2 foto's over op zijn toestel.
In Dilsen-Stokkem is onze 2de pitstop voorzien. Lunch. De één eet fritjes, de andere een croque, nog anderen een pannekoek. Mia en Chris bestellen een spagethi. Volgens mij was deze rechstreeks geïmporteerd uit Italië het duurde immers zeer lang tegen dat deze klaar was. Of was dat op zijn limbuuuuuuuuurgs. Na een uur wachten worden deze laatsten toch nog bediend en kunnen zij de nodige koolhydraten naar binnen spelen. Voor Mia was de lol en goesting er wel af.

Om 15u zetten we onze weg verder. Nog 60 km te gaan. We nemen de grote baan richting Meeuwen-Gruitrode. Hoe we daarna gereden hebben kan ik niet meer navertelen. Na veel draaien en keren, links, rechts, stoppen en vertrekken komen we uiteindelijke uit op Pijnven. Van hieruit rijden we via Kerhoven naar Balen. Hier in Balen ligt ons voorlopig eindpunt. We stoppen aan Café de Waterhoek. Voor mij stopt hier het weekend want ik had andere verplichtingen met mijn gezin.
Deze rit was bijna probleemloos verlopen. Dit was echter buiten de familie Van Doninck gerekend. Na Walter in het begin van de rit, was het nu Sonja. Net voor de laatste brug valt haar ketting er af. Hopelijk is zij verder zonder al te veel problemen in de Waterhoek geraakt. Ik was immers al verder.

Voilà, het zit er op. Nog even een paar dankwoordjes: merci Ronni voor het uitstippelen van zo'n fantastisch parcours, merci Leon voor het regelen van de accomodatie en het koptrekwerk. merci Jos voor het beheren van de gelden, merci Ronny vb voor het vinden van zo'n goed hotel. Bedankt Louis M voor de technische interventies en het mij voorlaten op de laatste klim, bedankt aan de bakkers van dienst voor de cakejes en koekjes, bedankt aan de andere medefietsers voor de leuke tijd samen. Verder nog proficiat een zij die een geweldige prestatie hebben geleverd: zoals onder andere Chris VE die na een zwaar einde vorig jaar nu al zo goed op dreef is, Cois die ondanks de knieproblemen overal is overgeraakt, Pat die zich goed geweerd heeft op de vele lastige klims. Op naar volgend jaar zou ik zo zeggen...

Rit 12: 11 mei Monchau - Monchau

Wat een nacht. Het was warm, het bed lag niet goed, het kopkussen was te plat en ik lag naast een andere man. Allemaal dingen die ik niet gewoon was. Om 7u30 staat de wekker.
Ik sta op en kleer me aan. Bart gebruikt de badkamer na mij. Om 8u zitten we aan het ontbijt. De andere tafelgenoten zijn ook reeds wakker. Aan de oogjes te zien was ik niet de enige die een slechte nacht achter de rug had.

Na een uitgebreid ontbijt gaan we terug naar de kamer om ons klaar te maken voor de 2de etappe van ons weekend: een rit rond Monchau van ongeveer 90km. Het is 9u30 en we zijn er klaar voor. Het zonnetje schijnt weer volop. Er wachten ons in totaal 8 beklimmingen waarvan als apotheose "den Hammer".

Na 14 km hebben we al 3 hellingen achter de kiezen. Dat kan tellen als opwarmer. Na deze helling volgt vals-plat volgens Ronni. Ik heb het even opgezocht in het Vlaamse woordenboek: "stilaan stijgend parcours, lijkt alsof het niet stijgt". Het zal wel aan mij liggen, maar volgens mij was dit hier een stuk weg dat absoluut wel leek te stijgen.
Na 45 km ligt de pitstop. We hebben dan nog 4 hellingen voor de boeg. In een gezellig duits cafétje eten we allen een beetje. Voor mij een pfannekuch. Raar café want plat water hebben ze hier niet.... Hopelijk is het water uit de kranen een de WC wel drinkbaar. Rare jongens die Duitsers.
Frank heeft het moeilijk. Hij heeft last van zijn maag. De voorbije nacht heeft hij net iets te vaak in de wc-pot moeten kijken dan wat goed is voor iemand. Toch zet hij door.

Na de pitstop zetten we weer aan. Na 2 km volgt de volgende klim al. De ene klim leg ik af in een gezapig tempo, de andere weer wat sneller. Er volgen ook een paar zeer mooie afdalingen. Na de afdaling van de 5de klim stoppen we even. Frank stop op de verkeerde plaats. Blijkbaar was er iemand hem voor geweest die ook last had van zijn darmen. Recht in een mooie stront.

We naderen het einde van de rit. De hammer komt dichter. Eerst nog de voorhammer. Sommigen worden zenuwachtig. Na 80 km zijn we er dan eindelijk. Na een prachtige rit door het dal komen we plots aan een steile weg door de bomen. Er lijkt geen einde te komen aan de steilte. Ik had beloofd aan Patrick om bij hem te blijven. Alles op de kleinste versnelling en "en danceuse" rij ik naar boven. De hitte en de steile klim doen hun werk. Sonja moet afstappen. Ik probeer Pat moed in te spreken. Jos P blijft bij Cois. Cois is een doorzetter en zal het wel halen. Na bijna 500.000 km op de fiets weet hij wat hij kan. Louis B moet er ook af. De moed zinkt Pat in de schoenen. Er komt geen einde aan deze klim. Het wordt Pat te veel en hij moet er af. Jos en ik rijden even verder tot de schaduw en daar wachten we Pat op. Hier is het minder steil en kan hij makkelijk terug op zijn fiets. Ik duw hem in gang. Verdorie, nog een vervelende knik. Weer krijgt Pat het moeilijk. Jos duwt Pat tot boven. We zien Kris W al staan. We zijn bijna boven. Daarna zien we Louis M en 100 m verder staat de rest. We hebben het gehaald.
Nog 5 km afdalen en de rit zit er weer op.
Deze rit levert geen lekke band op. Wel hebben enkelen problemen met hun ketting gehad. Ketting er af, ketting breuk,... en zelfs 1 valpartij owv een ketting die er af gelopen was.

Moe en voldaan deden we weer waar we allemaal zeer goed in zijn: après-fietsen.

Rit 11: 10 mei Weekend naar Monchau

Yes, yes yes. Het is zo ver. Zo lang naar uitgekeken en hier staan we dan. 8u45 en we staan bij de oprit van Ronni. Vandaag vertrekken we op weekend. Het belooft een super-weekend te worden. Het parcours ziet er immers geweldig uit en de weergoden zijn ons welgezind. Ze hebben immers nog iets goed te maken...


We laden onze koffers en rugzakjes in de volgwagen in. We smeren ons nog extra met zonnecrème in want Ronni legt meermaals de nadruk op de gevolgen van het zonnetje op ons bolletje. Nog even wat honneurs waarnemen: Steve komt met zijn kinders afscheid nemen en fotootjes maken. Spijtig genoeg kon hij niet mee, maar volgende keer zal hij er zeker bij zijn.

Om 9u stipt komen we voorbij Walter Van Gastel gereden. De thermometer geeft daar 18°C aan Meer moet dat niet zijn.

We rijden richting kanaaldijk. In Ham wisselen we van kant richting Visé. Daar leek ons weekend even een kort leven beschoren: een boer wou met zijn tractor een bocht afsnijden en reed volle snelheid door onze groep door. Gelukkig waren we op dat moment nog allert en konden wij erger voorkomen. Eventjes van kant wisselen en we rijden verder langs het water. Dit levert paar zeer mooie beelden op: plezierbootjes in mooie, groene omgeving, op het kabbelende water. Het was echt genieten. Na 50 km ongeveer zijn we de kanaaldijk afgereden om richting Zichem-zussen-bolder te rijden. Daar hadden we afgesproken met de volgwagens om eventjes te stoppen. De zon deed ondertussen flink haar werk en dit inspireerde sommigen onder ons om zich van enkele kledingstukken te ontdoen: in opgetrokken fietsbroek, of in ondergoed of enkel met een windstopper. Hopelijk hadden ze zich goed ingesmeerd...

Tot aan de pitstop was het nog redelijk vlak. Ronni waarschuwt ons dat het nu wel gedaan is met het rustig peddelen. Tussen deze stop en de volgende liggen immers 4 klimmen waarvan de laatste 17km lang is en eindigt op het hoogste punt van België. We zijn nog maar net weg en staan aan de Halambay. Gelukkig moeten we deze naar beneden. Jonge jonge, wat een prachtafdaling: zonder bijtrappen haal ik 79,5 km/u, Louis M had zelfs 81 gehaald.

Via Luik rijden we verder de heuvelzone in. De eerste klimmen leveren niet veel vuurwerk. Enkele minder getrainde klimmers krijgen het wel steeds moeilijker.

Wij volgen ondertussen de weg richting Limbourg en Baelen. Daar kwamen we net van dacht ik zo... In Baelen stoppen we even. We hebben net een pittige klim achter de rug, waar sommigen het serieus lastig hadden. Louis M en Raymond hebben blijkbaar krachten in overvloed en duwden sommigen letterlijk naar boven. Even verder verliest Kris een drinkbus. In een afdaling over een spoorweg vloog zijn drinkbus weg en en iemand reedt er over.

Stefan P kreeg op dat korte rustpunt een geweldige ingeving. In zijn beste Frans vroeg hij aan een bouwvakker of hij wat 'L'eau pour le bidon' mocht hebben. Nietsvermoedend zei deze beste man dat dit geen probleem was (allez, in het Frans dan toch). Wist hij dat er nog bijna 20 man zou volgen voor zijn/haar bidon te vullen.

Met volle bidon en goede moed rijden we verder. We rijden Eupen binnen. Eupen, aan de voet van de Botrange. 17 km aan een stijgingspercentage van 4%. We hebben al 118 km in de benen. Al gans de dag staat er een pittig windje. Alleen rijden op deze klim is zelfmoord. Aan de voet schieten Louis M, Kris W, Ronni en Ronny weg. Johan zet de achtervolging in. Ik voel me goed en versnel ook. Ik nader de kopgroep tot op 100m maar krijg het gat niet dicht want vooraan heeft Kris W het tempo opgedreven. Ik zet me neer en rij op mijn eigen tempo verder, alleen. Zelfmoord? Blijkbaar was ik toch niet super vandaag.
Johan, die ik voorbij was gestoken, komt er terug over en rijdt gestaag verder, ik kan hem niet volgen. Hij zal er nog in slagen tot bij Ronni en Ronny te geraken.
Na 17 km, 2 drinkbussen (met dank aan Pat), een brandende zon en een stevige wind kom ik boven als 6de. "Suicide is painless" herinner ik me als slogan uit mijn studententijd. Dan is een berg oprijden toch geen zelfmoord.
Enkele minuten na mij komt Chris VE boven op de top. De verdere volgorde weet ik niet meer. Ik moest even bekomen van de inspanning.

Boven op de top van de Botrange waren ze blijkbaar niet voorzien op veel volk. Ze zaten daar immers door hun drankvoorraad heen: geen cola, na paar drankjes geen ice-tea meer. De bediening liet lang op zich wachten, maar de laatsten van de groep ook. 32 minuten na de eersten (Louis en Kris W) kwam de bus boven. Iedereen had het gehaald. Na wat rusten zetten we de afdaling in. Nog 25 km afdaling en korte klim naar Kalterherberg en we zijn er. O ja, het kraantjeswater uit de toiletten daar is NIET drinkbaar...

We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... De afdaling naar de voet van Kalterherberg is één met verschillende brokken in het wegdek. Jos P wil een eervolle vermelding krijgen in deze blog blijkbaar. Hij rijdt volle snelheid in een gat in het wegdek: plat.
Louis M en Leon snellen ter hulp en slagen er in Jos snel weer op de fiets te krijgen. Een nieuw bandje steken is geen propere aangelegenheid. Maar Louis was voorzien: hij had handschoenen meegebracht. Alleen vergat Louis dat je best deze handschoenen aanhoudt tot de band er volledig opligt...

Nog even klimmen naar Kalterherberg, de laatste klip van deze etappe. Dan in sneltreinvaart naar Mochau. Tegen een gemiddelde van 50km/u dalen we af. rond 17u30 arriveren we aan ons Hotel: Carat. Alvorens we ons kunnen gaan wassen beslissen we eerst de dorstigen te laven. Het keuvelen gezellig over de etappe. Tot plots alle aandacht naar Ange gaat. Een pijnlijke kramp schiet in haar bil. Verschillenden heren schieten haar te hulp en slagen er in de kramp uit de spier te duwen.

Na een colatje, heerlijk cakeje en goed te zijn uitgerust zoeken we onze hotelkamer op. Ik slaap met Bart VG op de kamer. Na een heerlijke douche en een uitgebreid diner beslissen we nog even een stapje in de wereld te zetten. Monchau is blijkbaar gekend voor zijn dagtoerisme. Want na 20u is er niet veel meer open van terras. We vinden er nog 1tje dat nog open is. Na 1 consumatie gaan we al terug naar het hotel. Het terras wordt al gesloten en het koelt in het Eifelgebergte vrij snel af 's avonds.
22u, we besluiten om in bed te kruipen. Slaap wel en tot morgen.

Rit 10: 4 mei 2008 Scherpenheuvel

Vandaag staat de rit naar Scherpenheuvel voor de boeg. Deze rit heeft iets speciaals. In het verleden zorgde deze rit immers steeds voor de nodige spektal.
De anciens herinneren zich nog wel de rit naar scherpenheuvel in het gezegende jaar 2002. Ik herinner me deze rit nog alsof het gisteren was. Kris VE, Bart VG en ikzelf legden toen Ronni C het vuur aan de schenen. Op elke helling sprong een van ons weg om zo Ronni af te matten om zo ook eens eerst boven te komen. Toen werd er nog gesprint voor elke veredelde molshoop. We slaagden er toen in Ronni zo moet te maken dat hij een paar keer de duimen heeft moeten leggen toen. Tevreden en voldaan reden we richting de parochiezaal van Ginderbuiten (destijds ons clublokaal). Ons hoofd stond al op volgend weekend: we zouden dan vertrekken voor een week fietsen in de Vogezen. In de laatste kilometer sloeg het noodlot echter toe. Aan de lichten van de ring week ik af van mijn lijn in een bocht om een kot te ontwijken. Ronni week niet uit en ik kwam met mijn voet in het voorwiel van Ronni terecht. Met als gevolg: Ronni over de kop. Verdict: sleutelbeen gebroken en 6 weken gips. Daar ging onze vakantie...
Andere memorabele momenten: Carlo die een paaltje niet opmerkt en tegen de grond slaagt. Jos P heeft toen zijn EHBO-tasje mogen gebruiken om het gezicht van Carlo terug op te lappen. Jammer voor Carlo dat Jos geen plastisch chirurg was. Maar het is nog redelijk goedgekomen met het gezicht van Carlo. In een ander jaar kregen zowel Kris VE als Jos W materiaalpech. Beiden hebben toen beroep moeten doen op vrouwlief om hen te repatriëren.
1 constante is er wel in deze rit: de zon. Ook dit jaar was de zon volop van de partij.

30 personen staan om 8u30 klaar voor de rit naar Scherpenheuvel. Na een wel heel lange briefing, zeker wel 5 minuten (en dit zonder eerst een glaasje wijn), door onze wegkapitein wordt er vertrokken onder een straal-blauwe hemel. Meer moet dat niet zijn. Na 4 km pikt Steve nog aan zodat onze teller op 31 staat. 4 bergjes en een klein technische defect verder staan we aan de basiliek. De eerste 2 klimmen brengen weinig animositeit in het peleton. Dan moet het maar gebeuren op de "Pogio". Voor de verandering doen we deze berg eens langs de andere kant. Ronni springt weg achter het wiel van Chris W. Niemand die deze splijtende demarage kan beantwoorden. Ronni komt als eerste boven. De laatste klim van de dag is de klim naar Scherpenheuvel: 3km vanuit Zichem. Kris VE trekt de groep op gang en houdt er een stevig tempo op na. De rest kreunt en zwoegt. Op 300m van de top volgt er een demarage van niemand minder dan Wim Wouters. De grote tenoren wachten nog even. Wim valt stil en dan is het de beurt aan Ronni. Voor hem blijft het bij een verdienstelijke pogeing want het is uiteindelijk Chris W, onze bergkoning, die als eerste bovenkomt.
Na een korte stop en een fietswijding wordt de terugrit aangevat.

We zijn Scherpenheuvel nog niet goed uit en het is bijna van dat. Een onvoorzichtige fietser stopt niet voor onze groep die aan het afdraaien is en rijdt dwars door. Gelukkig zijn een aantal van ons zo allert dat er geen valpartij volgt. Waar een fietswijding al niet goed voor is. De rit verloopt verder zonder problemen en om 11u45 sprint Chris W als eerste over de meet aan de Waterhoek.
Het is genieten op het terras hier van het lentezonnetje en de frisse pint. Op naar volgende week: het weekend naar Monchau....

Met dank aan Ronni voor het verslag van deze rit.

Rit 9: 27 april

Wat gaat het toch snel allemaal. Het is alweer de 9de rit vandaag. Nog 2 ritten en we kunnen onze benen insmeren om naar Monchau te vertrekken. Maar vooraleer het zo ver is moeten we eerst nog naar Reusel rijden en naar Scherpenheuvel. Over de rit van Reusel kan ik nog meepraten, naar Scherpenheuvel zal het niet voor mij zijn. Woensdag vertrek ik immers met de familie naar Zee voor een verlengd weekendje. Een mens moet prioriteiten stellen in zijn leven. Maar soms heeft een mens niet te kiezen Daar gaat mijn klassement.
Na vandaag staan we nog met z'n 14en aan de top. Allemaal fanatiekelingen die nog geen rit hebben gemist dit seizoen.

9u30, het is weer drummen bij Leon. 31 fietselingen staan weer paraat. Ronni geeft nog wat informatie over het weekend en vervolgens trekken we ons langzaam op gang. Allez, langzaam is relatief. Vanachter in de groep moeten we regelmatig doortrekken naar 40km/u om de rekker dicht te rijden. Bart VG was ook met zijn nieuwe fiets present: een colnago primavera met een shimano 105-groep. Op een dag zoals vandaag is dat perfect mogelijk: mooie blauwe hemel met wat melkwolkjes, 15 graden bij de start en een zuchtje wind. De fiets zal niet vuil worden.

Via Dessel, Retie en Oud-turnhout rijden we richting Reusel. In Oud-Turnhout nemen we even een toeristische ommetje en kijken naar een paar stulpjes die daar zijn neergeplaatst. Indrukwekkende bouwwerken.
We rijden verder naar Arendonk, Reusel naar Postel. In Postel nemen we het Miel-ottenpad richting kanaaldijk. Het zonnetje straalt er mooi op los. Voor iedereen is dit blijkaar het signaal om de fiets van stal te halen: het was met momenten drummen op de kanaaldijk.
Op het einde sprinten we nog eens. Ik kan er echter niet veel over vertellen. Ik zette me immers te vroeg op kop en moest me laten uitzakken.

Uiteindelijk hebben we 79km afgelegd tegen bijna 30km/u. Schitterend werk van de koptrekkers. Wat is fietsen toch een geweldige sport.

Rit 8: 20 april 2008

Er zijn zo van die dagen dat de meest onmogelijke dingen gebeuren. Vandaag was het zo een dag. Na goed 30 km gereden te hebben staan we plots stil. Recht voor ons een bordje met "KLUIS" op. Hoe moesten we nu weer?
Ongeveer een 20 ritten per jaar is Ronni wegkapitein. Zowel in het binnenland als in het buitenland leidt hij ons feilloos doorheen bergen, dalen, dorpskernen en landelijke gebieden,... Kortom: Ronni kent de fietswegen in binnen- en buitenland op zijn duimpje. Hoe was het eigenlijk zo ver kunnen komen?

8u30, en we staan met 29 fietsvrienden en -vriendinnen klaar om ons ritje aan te vangen. De zon probeerde zich een weg te banen tussen de nevel. Het was 9°C en het beloofde de eerste lentedag te worden van 2008. Net voor we vertrokken legde Ronni nog uit dat het een vlakke rit was, slechts 1 helling in Lichtaart en 1 kasseistrookje van 200m iets voorbij het ijsboerke zouden voor wat animositeit mogen zorgen. Er was geen sprintje voorzien en er zou gereden worden tegen een rustig tempo. Wou Ronni een aantal minder getrainden sparen of was er hier meer aan de hand?
Via de kanaaldijk naar Dessel en door Retie fietsten we naar Kasterlee. Nog voor we in Kasterlee waren lag de pomp van Marc al op de grond en viel het materiaaltasje van Raymond tegen te grond. Waren dit nog gevolgen van de zware rit van vorige week? Zullen we nooit weten...
Van Kasterlee ging het gestaag verder richting Lille. Het rustige tempo viel nog wel mee, het was immers wind in de rug. En plots stonden we daar stil. "Kluis" heette de weg. Maar welke richting moesten we nu uit? Na even twijfelen vat Ronni de rit verder aan naar links.
En hop, we zijn weer verder. We rijden voorbij Tielen, kasseistrookje zorgt voor geen gevolgen, behalve dan misschien een slag in mijn wiel. En zo richting Lichtaart...
Heb ik nu misgekeken of zijn we niet door Lille gepasseerd? Ook Steve twijfelt. Nergens een bordje Lille gezien. En toch zijn we al in Lichtaart. Allez, we zullen ons vergist hebben zeker.

In Lichtaart is het wachten op het bergje. Het enige wat doet vermoeden dat wij een bergje hebben gepasseerd is het bordje "Minigolf Heksenberg".
Ronni en Kris trekken nu verder kop. Het is wind op kop momenteel en er wordt tegen een mooi tempo verder gereden. Af en toe moeten we achteraan een kort sprintje trekken om weer aan te sluiten. Maar voor afgetrainde koereurs als ons is dat geen probleem...
Via de Zegge en ten Aard rijden we langs de Europese wijk naar Mol. En maar draaien en keren om toch maar km's te doen.
75 km hebben we uiteindelijk gehaald tegen een gemiddelde van 28,9 km/u. Zouden we toch verkeerd zijn gereden? Want in het boekje stond 79km naar Lille...

Allez, op naar volgende week. Het wordt dan weer een vlak ritje naar onze noorderburen.

Rit 7: 12 april 2008

Hageland Classic. Vandaag was het eindelijk zo ver. Met 31 doortrappers stonden we om 9u klaar om de 135 km lange tocht aan te vangen.

Ronni, Ronny, Louis M en Kris W vertrokken als eerste. De zien we niet meer terug vandaag dachten we.
Vlak na de eerste groep zette de rest ook aan. Koptrekkers van dienst waren vandaag Guy, Chris VE, Jos P en Wouter. Na 100 m wisten we al dat het zwaar zou worden, er stond immers een stevige zuidwester.
Elke 2,5km schuivden we door van koprijders. Tegen een gezapig tempo van ongeveer 30 per uur steken we vele groepen voorbij met als gevolg een lange sliert achter ons. Na 30 km komen de eerste heuveltjes er aan. Ondertussen is Louis C afgeslagen om de toer van 60km te volgen.
We houden een strak tempo aan op deze eerste klimmen. Het lentezonnetje doet deugd, alleen die verdomde koude wind.
Na 44 km zitten we al voorbij Diest en zijn we aan de eerste bevoorrading. Tot onze grote verbazing zien wij daar de 4 snelle jongens aanschuiven voor een hapje en een drankje. We nemen even de tijd om te checken hoe het achteraan de groep gaat. Blijkbaar houden we er toch een strak tempo op na en vinden sommigen dat het net iets te snel gaat. Aangezien we nog meer dan 80 km over een zwaar geaccidenteerd parcour moeten afleggen, beslissen we om ons tempo wat aan te passen.
Nog snel even een nieuw bandje steken bij Bart en hup, we zijn weer weg. Nu begint het serieuzere werk. Tot nu toe hadden we een gemiddelde van 28,3 km/u. Dit zouden we nooit kunnen vasthouden. De heuvels volgen elkaar nu in sneltempo op. Telkens 1 constante op deze heuvels: boven is het harken tegen de wind. Ondertussen hebben Chris en Jos zich laten uitzakken en Jan VB en Raymond vatten mee voorraan post. Tot aan de 2de pitstop gebeurt er niet veel: we rijden de heuveltjes op, wachten in de afdaling op de achtervolgers en zetten terug aan. Rond km 72 is er weer een bevoorrading. Weer zelfde scenario: wat eten, drinken, energie opdoen en vooruit met de geit. De eerste klim na deze bevoorrading is een zware: kasseien. Hier trekken we eens door. Guy, Chris en ik slagen er in een gat te slaan en komen eerst boven. Hier wachten we op de rest. Steve komt hier even in aanraking met een achterwiel van iemand anders en gaat tegen de grond. Hij staat al even snel terug recht. Zodra iedereen boven is zijn we weer voort. Zo gaat het maar door en door. Ondertussen valt in de achtergrond Georges nog even omdat hij niet in de juiste versnelling geraakt, loopt de ketting van Steve er af en krijgen meer mensen het lastig met het opeenvolgen van heuveltjes. De laatste zware beproeving van de dag ligt op km 100: de POGGIO (officieel Grasbos). Met de wind pal op kop trekken Jan en Wouter de beklimming op gang. De benen voelen al zwaar aan. Zouden de krampen uitblijven? Guy komt er over, vervolgens Chris, Jan moet er af en ik kan het wiel van Chris houden. Zo komen we boven aan. Kevin heeft het blijkbaar moeilijk. Krampen dwingen hem om te voet naar boven te komen.
Van boven op de Poggio is het recht naar de laatste bevoorrading. Steve slaagt er nog in om lek te rijden, maar dat geraakt snel opgelost. En uiteindelijk halen we de laatste bevoorrading op km 107 met z'n allen.
Nu is het nog voornamelijk plat, met wind in de rug naar Mol. Tegen een strak tempo rijden we de houterenberg over en via Tessenderlo, Laakdal, Meerhout en Olmen rijden we naar Hulsen. Na 136 km tegen een gemiddelde van 27,7km/u komen we aan bij Louis en Mia die ons allen uitgenodigd hadden op een bbq. Daar werden de verhalen verteld, werd de dorst gelaafd en de honger gestild. De eerste groep had blijkbaar een gemiddelde van 32,6km/u maar hadden niet het ganse parcours gevolgd, de watjes.
Voor mij was dit meer dan een geslaagde dag met een zeer leuke afsluiter.

Rit 6: zondag 6 april

Generale repititie. Zo kunnen we de rit van vandaag best noemen. De laatste groepsrit voor de eerste afspraak van het seizoen 2008. Op zaterdag 12 april wordt immers de Hageland Classic gereden vanuit Mol.

Vandaag zijn we met z'n 26. Voor een paar mensen ging het vorige keer blijkbaar te snel? Of deden de onheilspellende weersvooruitzichten een paar mensen schrik krijgen?
Het boekje geeft aan: licht heuvelachtig ritje naar Zelem, 75km. Nog voor we vertrokken zijn laat Ronni al weten dat deze rit niet doorgaat wegens wegwerkzaamheden. Gelukkig kan Ronni zonder problemen een nieuw ritje met dezelfde kwalificatie uit zijn helm toveren. Op naar Schaffen...

Nog geen 20 km verder staan we al stil. Louis B. rijdt lek in Tessenderlo. Nieuw bandje er op en hop naar de eerste helling in Tesenderlo Centrum. Tegen een rustig tempo van ongeveer 25km/u rijden we naar boven. Niemand valt aan.
2de helling van de dag is de achterkant van de Houterenberg. Weer valt niemand aan. Iedereen blijft mooi in het gelid. Hebben we nog last van de overgang naar het zomeruur? Of hebben we bang voor wat nog met komen?
In de aanloop van de volgende helling wordt er vanachter uit geroepen: PLAT. Nu rijdt Cois lek.
We komen nu uit aan het station in Diest. Eventjes fietspad op en onmiddellijk links op naar boven. Een pittig klimmetje waar ik aan de voet even sukkel met mijn versnellingen. Hier wordt wel eventjes doorgetrokken. Met lichte afscheiding komen Ronny en Chris eerst boven.
De volgende helling brengt ons op de baan van Schaffen naar Paal. Ronny VB en Chris W. trekken mooi door. Er valt een gat. Mariette moet lossen, samen met nog een paar anderen. Steve B voelt zich goed en rijdt vlot het gat dicht. Het tempo wordt nog verder opgetrokken en Steve moet op 250m van de top ook lossen. We komen uiteindelijk met 4 samen boven: Ronni, Chris, Ronny en ik.
We rijden verder richting Paal. Hier doen we volgens mij elke helling dat in Paal te vinden is. het opeenvolgen van kleine hellingen begint toch door te wegen voor een aantal mensen. Ook hier wordt nog 2 keer plat gereden: Els en Louis B (weeral).

Na de heuvelzone gaan we de kanaaldijk op. De laatse 15 km is het recht naar huis.
Nog 1km kanaaldijk te gaan en ik kan me niet meer bewingen. Bart laat een gaatje en hup, we zijn er mee weg. Tegen 40km/u trekken we de boel op gang. Louis komt er over. Het tempo wordt opgedreven. De perfecte ploegentactiek. Opvallend: Bart volgt vlot mee. Van Steve geen spoor te verkennen. Ging het te snel? Of heeft hij te veel moeten geven in de heuvelzone?
We zetten 3 tenoren af aan de meet. Zij sprinten voor de zege: Ronny vb, Chris Wouters en Frank. Helaas, helaas, de vreemde eend in de bijt slaagt er in de 2 peugeot-renners te kloppen. Frank (in oude "de Lijn" tenu) vloert nipt Ronny en Chris.

Voilà, 75 km gereden tegen een gemiddelde van 28,5km/u. Geslaagde repititie voor volgende week moet ik zeggen. Hageland here we come...

O ja, ik was dit bijna vergeten te melden. We hebben het droog gehouden. Geen drup regen gehad onderweg. Joehoe...