Rit 13: 12 mei Monchau - Mol

Het zit er weer bijna op. Zo lang naar uitgekeken en zo snel voorbij. Maar nog niet helemaal. Eerst moeten we nog 150 km afleggen.

Na het ontbijt halen we onze fietsen van stal. Onze valiezen worden in de auto's gestoken. We pompen nog even onze banden op. Maken nog snel een fotootje en om 9u zitten we weeral op ons zadeltje richting noorden. Het poepje is al wat gevoeliger dan de voorbije dagen.

We beginnen onmiddellijk met een klim van een 3tal kilometer. We zijn nog niet lang aan het klimmen of we staan met een paar al stil. Walter van Doninck heeft een blaas op zijn wiel. Hij heeft zijn band niet goed opgepompt blijkbaar. Louis M herstelt dit probleem snel en hup Walter is er al vandoor. We rijden verder aan een rustig tempo naar de top van de klim, de grens met België. Jammer voor Cois, maar geen grenspaal te zien.
We dalen af richting Eupen. Het valt onmiddellijk op dat we in België zijn: slechte weg. Vanaf Eupen gaat het op en af tot Henri Chapelle. Vanaf hier gaat het gestaag bergaf richting Voerstreek. In deze streek ligt de laatste beklimming van het weekend. Tegen een snelheid van om en bij de 40km/u rijden we richting Slenaken. Hier ligt de laatste hindernis. Ik beslis hier nog eens door te gaan. Ik had me ondertussen op kop van de groep gezet. Ik probeer de snelheid hoog te houden, maar blijkbaar niet hoog genoeg voor Ronni. Hij zet de sprint in. Kris W gaat hem achterna. Ronni kraakt en Kris haalt het. Ik slaag er in Louis achter mij te houden. Achter ons gaat het nog enkel voor de ereplaatsen.
Vanaf Slenaken wordt het veel drukker op de weg en de omgeving wordt minder mooi. Even verder stoppen voor een drankje. We hebben dan 60 km afgelegd. Bij café "Krisje worden we goed ontvangen. Op het zonovergoten terras zijn speciaal plaatsen voor ons gereserveerd. We blijven hier een half uurtje hangen.
12u15 en we zijn weer voort. Nu gaat het in sneltreinvaart richting België. Via drukke wegen, langs vele rondepunten en over smalle fietspaden gaat het richting Maas. In Urmond nemen we het veerpont richting Dilsen-Stokkem. Het weekend van Francois is hier geslaagd. Na een Molen gefotografeerd te hebben in Beek, stoten wij hier op een grenspaal. Gelukkig had hij nog 2 foto's over op zijn toestel.
In Dilsen-Stokkem is onze 2de pitstop voorzien. Lunch. De één eet fritjes, de andere een croque, nog anderen een pannekoek. Mia en Chris bestellen een spagethi. Volgens mij was deze rechstreeks geïmporteerd uit Italië het duurde immers zeer lang tegen dat deze klaar was. Of was dat op zijn limbuuuuuuuuurgs. Na een uur wachten worden deze laatsten toch nog bediend en kunnen zij de nodige koolhydraten naar binnen spelen. Voor Mia was de lol en goesting er wel af.

Om 15u zetten we onze weg verder. Nog 60 km te gaan. We nemen de grote baan richting Meeuwen-Gruitrode. Hoe we daarna gereden hebben kan ik niet meer navertelen. Na veel draaien en keren, links, rechts, stoppen en vertrekken komen we uiteindelijke uit op Pijnven. Van hieruit rijden we via Kerhoven naar Balen. Hier in Balen ligt ons voorlopig eindpunt. We stoppen aan Café de Waterhoek. Voor mij stopt hier het weekend want ik had andere verplichtingen met mijn gezin.
Deze rit was bijna probleemloos verlopen. Dit was echter buiten de familie Van Doninck gerekend. Na Walter in het begin van de rit, was het nu Sonja. Net voor de laatste brug valt haar ketting er af. Hopelijk is zij verder zonder al te veel problemen in de Waterhoek geraakt. Ik was immers al verder.

Voilà, het zit er op. Nog even een paar dankwoordjes: merci Ronni voor het uitstippelen van zo'n fantastisch parcours, merci Leon voor het regelen van de accomodatie en het koptrekwerk. merci Jos voor het beheren van de gelden, merci Ronny vb voor het vinden van zo'n goed hotel. Bedankt Louis M voor de technische interventies en het mij voorlaten op de laatste klim, bedankt aan de bakkers van dienst voor de cakejes en koekjes, bedankt aan de andere medefietsers voor de leuke tijd samen. Verder nog proficiat een zij die een geweldige prestatie hebben geleverd: zoals onder andere Chris VE die na een zwaar einde vorig jaar nu al zo goed op dreef is, Cois die ondanks de knieproblemen overal is overgeraakt, Pat die zich goed geweerd heeft op de vele lastige klims. Op naar volgend jaar zou ik zo zeggen...