Yes, yes yes. Het is zo ver. Zo lang naar uitgekeken en hier staan we dan. 8u45 en we staan bij de oprit van Ronni. Vandaag vertrekken we op weekend. Het belooft een super-weekend te worden. Het parcours ziet er immers geweldig uit en de weergoden zijn ons welgezind. Ze hebben immers nog iets goed te maken...
We laden onze koffers en rugzakjes in de volgwagen in. We smeren ons nog extra met zonnecrème in want Ronni legt meermaals de nadruk op de gevolgen van het zonnetje op ons bolletje. Nog even wat honneurs waarnemen: Steve komt met zijn kinders afscheid nemen en fotootjes maken. Spijtig genoeg kon hij niet mee, maar volgende keer zal hij er zeker bij zijn.
Om 9u stipt komen we voorbij Walter Van Gastel gereden. De thermometer geeft daar 18°C aan Meer moet dat niet zijn.
We rijden richting kanaaldijk. In Ham wisselen we van kant richting Visé. Daar leek ons weekend even een kort leven beschoren: een boer wou met zijn tractor een bocht afsnijden en reed volle snelheid door onze groep door. Gelukkig waren we op dat moment nog allert en konden wij erger voorkomen. Eventjes van kant wisselen en we rijden verder langs het water. Dit levert paar zeer mooie beelden op: plezierbootjes in mooie, groene omgeving, op het kabbelende water. Het was echt genieten. Na 50 km ongeveer zijn we de kanaaldijk afgereden om richting Zichem-zussen-bolder te rijden. Daar hadden we afgesproken met de volgwagens om eventjes te stoppen. De zon deed ondertussen flink haar werk en dit inspireerde sommigen onder ons om zich van enkele kledingstukken te ontdoen: in opgetrokken fietsbroek, of in ondergoed of enkel met een windstopper. Hopelijk hadden ze zich goed ingesmeerd...
Tot aan de pitstop was het nog redelijk vlak. Ronni waarschuwt ons dat het nu wel gedaan is met het rustig peddelen. Tussen deze stop en de volgende liggen immers 4 klimmen waarvan de laatste 17km lang is en eindigt op het hoogste punt van België. We zijn nog maar net weg en staan aan de Halambay. Gelukkig moeten we deze naar beneden. Jonge jonge, wat een prachtafdaling: zonder bijtrappen haal ik 79,5 km/u, Louis M had zelfs 81 gehaald.
Via Luik rijden we verder de heuvelzone in. De eerste klimmen leveren niet veel vuurwerk. Enkele minder getrainde klimmers krijgen het wel steeds moeilijker.
Wij volgen ondertussen de weg richting Limbourg en Baelen. Daar kwamen we net van dacht ik zo... In Baelen stoppen we even. We
hebben net een pittige klim achter de rug, waar sommigen het serieus lastig hadden. Louis M en Raymond hebben blijkbaar krachten in overvloed en duwden sommigen letterlijk naar boven. Even verder verliest Kris een drinkbus. In een afdaling over een spoorweg vloog zijn drinkbus weg en en iemand reedt er over.
Stefan P kreeg op dat korte rustpunt een geweldige ingeving. In zijn beste Frans vroeg hij aan een bouwvakker of hij wat 'L'eau pour le bidon' mocht hebben. Nietsvermoedend zei deze beste man dat dit geen probleem was (allez, in het Frans dan toch). Wist hij dat er nog bijna 20 man zou volgen voor zijn/haar bidon te vullen.
Met volle bidon en goede moed rijden we verder. We rijden Eupen binnen. Eupen, aan de voet van de Botrange. 17 km aan een stijgingspercentage van 4%. We hebben al 118 km in de benen. Al gans de dag staat er een pittig windje. Alleen rijden op deze klim is zelfmoord. Aan de voet schieten Louis M, Kris W, Ronni en Ronny weg. Johan zet de achtervolging in. Ik voel me goed en versnel ook. Ik nader de kopgroep tot op 100m maar krijg het gat niet dicht want vooraan heeft Kris W het tempo opgedreven. Ik zet me neer en rij op mijn eigen tempo verder, alleen. Zelfmoord? Blijkbaar was ik toch niet super vandaag.
Johan, die ik voorbij was gestoken, komt er terug over en rijdt gestaag verder, ik kan hem niet volgen. Hij zal er nog in slagen tot bij Ronni en Ronny te geraken.
Na 17 km, 2 drinkbussen (met dank aan Pat), een brandende zon en een stevige wind kom ik boven als 6de. "Suicide is painless" herinner ik me als slogan uit mijn studententijd. Dan is een berg oprijden toch geen zelfmoord.
Enkele minuten na mij komt Chris VE boven op de top. De verdere volgorde weet ik niet meer. Ik moest even bekomen van de inspanning.
Boven op de top van de Botrange waren ze blijkbaar
niet voorzien op veel volk. Ze zaten daar immers door hun drankvoorraad heen: geen cola, na paar drankjes geen ice-tea meer. De bediening liet lang op zich wachten, maar de laatsten van de groep ook. 32 minuten na de eersten (Louis en Kris W) kwam de bus boven. Iedereen had het gehaald. Na wat rusten zetten we de afdaling in. Nog 25 km afdaling en korte klim naar Kalterherberg en we zijn er. O ja, het kraantjeswater uit de toiletten daar is NIET drinkbaar...
We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... De afdaling naar de voet van Kalterherberg is één met verschillende brokken in het wegdek. Jos P wil een eervolle vermelding krijgen in deze blog blijkbaar. Hij rijdt volle snelheid in een gat in het wegdek: plat.
Louis M en Leon snellen ter hulp en slagen er in Jos snel weer op de fiets te krijgen. Een nieuw bandje steken is geen propere aangelegenheid. Maar Louis was voorzien: hij had handschoenen meegebracht. Alleen vergat Louis dat je best deze handschoenen aanhoudt tot de band er volledig opligt...
Nog even klimmen naar Kalterherberg, de laatste klip van deze etappe. Dan in sneltreinvaart naar Mochau. Tegen een gemiddelde van 50km/u dalen we af. rond 17u30 arriveren we aan ons Hotel: Carat. Alvorens we ons kunnen gaan wassen beslissen we eerst de dorstigen te laven. Het keuvelen gezellig over de etappe. Tot plots alle aandacht naar Ange gaat. Een pijnlijke kramp schiet in haar bil. Verschillenden heren schieten haar te hulp en slagen er in de kramp uit de spier te duwen.
Na een colatje, heerlijk cakeje en goed te zijn uitgerust zoeken we onze hotelkamer op. Ik slaap met Bart VG op de kamer. Na een heerlijke douche en een uitgebreid diner beslissen we nog even een stapje in de wereld te zetten. Monchau is blijkbaar gekend voor zijn dagtoerisme. Want na 20u is er niet veel meer open van terras. We vinden er nog 1tje dat nog open is. Na 1 consumatie gaan we al terug naar het hotel. Het terras wordt al gesloten en het koelt in het Eifelgebergte vrij snel af 's avonds.
22u, we besluiten om in bed te kruipen. Slaap wel en tot morgen.
We laden onze koffers en rugzakjes in de volgwagen in. We smeren ons nog extra met zonnecrème in want Ronni legt meermaals de nadruk op de gevolgen van het zonnetje op ons bolletje. Nog even wat honneurs waarnemen: Steve komt met zijn kinders afscheid nemen en fotootjes maken. Spijtig genoeg kon hij niet mee, maar volgende keer zal hij er zeker bij zijn.
Om 9u stipt komen we voorbij Walter Van Gastel gereden. De thermometer geeft daar 18°C aan Meer moet dat niet zijn.
We rijden richting kanaaldijk. In Ham wisselen we van kant richting Visé. Daar leek ons weekend even een kort leven beschoren: een boer wou met zijn tractor een bocht afsnijden en reed volle snelheid door onze groep door. Gelukkig waren we op dat moment nog allert en konden wij erger voorkomen. Eventjes van kant wisselen en we rijden verder langs het water. Dit levert paar zeer mooie beelden op: plezierbootjes in mooie, groene omgeving, op het kabbelende water. Het was echt genieten. Na 50 km ongeveer zijn we de kanaaldijk afgereden om richting Zichem-zussen-bolder te rijden. Daar hadden we afgesproken met de volgwagens om eventjes te stoppen. De zon deed ondertussen flink haar werk en dit inspireerde sommigen onder ons om zich van enkele kledingstukken te ontdoen: in opgetrokken fietsbroek, of in ondergoed of enkel met een windstopper. Hopelijk hadden ze zich goed ingesmeerd...
Tot aan de pitstop was het nog redelijk vlak. Ronni waarschuwt ons dat het nu wel gedaan is met het rustig peddelen. Tussen deze stop en de volgende liggen immers 4 klimmen waarvan de laatste 17km lang is en eindigt op het hoogste punt van België. We zijn nog maar net weg en staan aan de Halambay. Gelukkig moeten we deze naar beneden. Jonge jonge, wat een prachtafdaling: zonder bijtrappen haal ik 79,5 km/u, Louis M had zelfs 81 gehaald.
Via Luik rijden we verder de heuvelzone in. De eerste klimmen leveren niet veel vuurwerk. Enkele minder getrainde klimmers krijgen het wel steeds moeilijker.
Wij volgen ondertussen de weg richting Limbourg en Baelen. Daar kwamen we net van dacht ik zo... In Baelen stoppen we even. We
hebben net een pittige klim achter de rug, waar sommigen het serieus lastig hadden. Louis M en Raymond hebben blijkbaar krachten in overvloed en duwden sommigen letterlijk naar boven. Even verder verliest Kris een drinkbus. In een afdaling over een spoorweg vloog zijn drinkbus weg en en iemand reedt er over.Stefan P kreeg op dat korte rustpunt een geweldige ingeving. In zijn beste Frans vroeg hij aan een bouwvakker of hij wat 'L'eau pour le bidon' mocht hebben. Nietsvermoedend zei deze beste man dat dit geen probleem was (allez, in het Frans dan toch). Wist hij dat er nog bijna 20 man zou volgen voor zijn/haar bidon te vullen.
Met volle bidon en goede moed rijden we verder. We rijden Eupen binnen. Eupen, aan de voet van de Botrange. 17 km aan een stijgingspercentage van 4%. We hebben al 118 km in de benen. Al gans de dag staat er een pittig windje. Alleen rijden op deze klim is zelfmoord. Aan de voet schieten Louis M, Kris W, Ronni en Ronny weg. Johan zet de achtervolging in. Ik voel me goed en versnel ook. Ik nader de kopgroep tot op 100m maar krijg het gat niet dicht want vooraan heeft Kris W het tempo opgedreven. Ik zet me neer en rij op mijn eigen tempo verder, alleen. Zelfmoord? Blijkbaar was ik toch niet super vandaag.
Johan, die ik voorbij was gestoken, komt er terug over en rijdt gestaag verder, ik kan hem niet volgen. Hij zal er nog in slagen tot bij Ronni en Ronny te geraken.
Na 17 km, 2 drinkbussen (met dank aan Pat), een brandende zon en een stevige wind kom ik boven als 6de. "Suicide is painless" herinner ik me als slogan uit mijn studententijd. Dan is een berg oprijden toch geen zelfmoord.
Enkele minuten na mij komt Chris VE boven op de top. De verdere volgorde weet ik niet meer. Ik moest even bekomen van de inspanning.
Boven op de top van de Botrange waren ze blijkbaar
niet voorzien op veel volk. Ze zaten daar immers door hun drankvoorraad heen: geen cola, na paar drankjes geen ice-tea meer. De bediening liet lang op zich wachten, maar de laatsten van de groep ook. 32 minuten na de eersten (Louis en Kris W) kwam de bus boven. Iedereen had het gehaald. Na wat rusten zetten we de afdaling in. Nog 25 km afdaling en korte klim naar Kalterherberg en we zijn er. O ja, het kraantjeswater uit de toiletten daar is NIET drinkbaar...We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... De afdaling naar de voet van Kalterherberg is één met verschillende brokken in het wegdek. Jos P wil een eervolle vermelding krijgen in deze blog blijkbaar. Hij rijdt volle snelheid in een gat in het wegdek: plat.
Louis M en Leon snellen ter hulp en slagen er in Jos snel weer op de fiets te krijgen. Een nieuw bandje steken is geen propere aangelegenheid. Maar Louis was voorzien: hij had handschoenen meegebracht. Alleen vergat Louis dat je best deze handschoenen aanhoudt tot de band er volledig opligt...
Nog even klimmen naar Kalterherberg, de laatste klip van deze etappe. Dan in sneltreinvaart naar Mochau. Tegen een gemiddelde van 50km/u dalen we af. rond 17u30 arriveren we aan ons Hotel: Carat. Alvorens we ons kunnen gaan wassen beslissen we eerst de dorstigen te laven. Het keuvelen gezellig over de etappe. Tot plots alle aandacht naar Ange gaat. Een pijnlijke kramp schiet in haar bil. Verschillenden heren schieten haar te hulp en slagen er in de kramp uit de spier te duwen.
Na een colatje, heerlijk cakeje en goed te zijn uitgerust zoeken we onze hotelkamer op. Ik slaap met Bart VG op de kamer. Na een heerlijke douche en een uitgebreid diner beslissen we nog even een stapje in de wereld te zetten. Monchau is blijkbaar gekend voor zijn dagtoerisme. Want na 20u is er niet veel meer open van terras. We vinden er nog 1tje dat nog open is. Na 1 consumatie gaan we al terug naar het hotel. Het terras wordt al gesloten en het koelt in het Eifelgebergte vrij snel af 's avonds.
22u, we besluiten om in bed te kruipen. Slaap wel en tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten