Vandaag, 31 oktober 2010. Het is 9u wintertijd. De laatste rit wordt ingezet…
Na duidelijk opgewarmd te zijn vertrekken. Dit seizoen 1 constante tijdens de ritten:
Uiteindelijk sluiten we het seizoen in schoonheid af:
Dit is cake geschonken door Kevin ter ere van zijn titel clubkampioen 2010. Het is afwachten wat de 2 andere clubkampioenen zullen doen.
Met onze nieuwe regenjasjes:
Laat het volgend jaar maar regenen.
Laatste rit in lijn. Vandaag rijden we naar Vorst. Was dat wel een goed idee?
om 9u vetrokken we in Mol. Richting Turnhout, scheen de zon. Richting Postel, scheen de zon. Richting Balen, scheen de zon…
We vertrokken echter richting Geel. In Mol reden we langs de zuiderring. We zagen hier de meest fantastische wolkenformaties. Zelfs een mooie volle regenboog luisterde de hemel op…
Een regenboog is de gekleurde cirkelboog die een waarnemer vanuit zijn gezichtspunt in de lucht ziet staan als de (laagstaande) zon tegen een nevel van waterdruppeltjes aanschijnt. (wikipedia)
Een ‘Nevel van waterdruppeltjes’. Ik weet hoe ze dat elders noemen, maar voor mij is dat regen. En als de wolken dan nog eens een zeer donkere kleur hebben, noem ik dat zeer veel regen.
In het buitenrijden van Mol begon het te druppelen. De druppels werden steeds talrijker. Tenslotte een heuse stortnevel van waterdruppels. Hadden we onze regenjasjes maar…
De wegkapiteins van dienst, Louis en Mia, beslisten om even te schuilen voor de regen. Want in de richting dat we uitreden, was niet onmiddellijk de zon te zien. Echter, Turnhout, Postel, Mol, Balen… baden allemaal in een herfstzonnetje.
We pauzeerden dus 15 minuutjes in iemands garage die toevallig openstond. Na 15 minuten stopte het met regenen. Nog eens 15 minuten later (toen we al terug op de fiets zaten) scheen warachtig de zon. En de zon zou ons de rest van de rit vergezellen tot aan de krophoek.
Toen we na 65 km fietsen aankwamen deed niets vermoeden in welke apocalyptische omstandigheden, of moet ik zeggen nevel van waterdruppels, wij gereden hebben. Tenzij… de moddersporen om onze fietsen, modderspatten op ons gezicht en modderstrepen op onze rug.
Volgende week de vrouwen aan de macht… dus niet echt een rit in lijn te noemen.
Vorige week zonnig en warm, vandaag grijs en koel. De temperaturen zaten al tegen het vriespunt aan. Om het met de woorden van Eddy de Mey te zeggen: ‘dat scheelt meer dan een slok op een borrel”. Bijna iedereen had zijn wintertenu bovengehaald. Bijna… Enkel Frank vond de temperaturen nog aangenaam genoeg om in korte broek te komen.
Vandaag brengt de Rit ons voor de laatste keer dit jaar naar het buitenland: Reusel. Via Retie, Oud Turnhout en Arendonk rijden we Nederland in. Van Reusel gaat het recht naar Postel. Zoals aangekondigd, zal het peloton hier op een lint getrokken worden. Na een aarzelende start zet Cois aan. Niemand volgt. De wind staat verkeerd en niemand durft… Uiteindelijk zet Ronni aan. Hij rijdt het gat op Cois dicht. Anderen volgen snel. Uiteindelijk maken we een mooi treintje en lossen we elkaar vlot af. Echter 5km beuken tegen de wind aan 40km/u gemiddeld begint sommigen toch in de benen te kruipen. Er worden al eens aflosbeurten overgeslagen. Ronni C en Kevin slagen er een gat te slagen. Ik tracht het gat dicht te rijden en slaag er in nog tot bij Ronni te komen. Kevin haal ik juist niet.
Het op een lint trekken heeft blijkbaar enkele slachtoffers gemaakt. Chris VE en Ange hebben moeten afhaken. We wachten ze mooi op.
Via de kanaaldijk rijden we richting ring. Hier weer zelfde scenario. Cois trekt de spurt aan. In eerste instantie volgt niemand, maar uiteindelijk slagen Ronni en Ronny een gat en spurten voor de eer. Uiteindelijk wordt nog gezellig nagepraat in ons stamcafé de Krophoek.
Het einde nadert en komt dichter… Nog 2 ritten te gaan…
De dagen worden korter, de nachten langer. Met het korten van de dagen, korten ook de ritten.
Nog 4 ritten en het seizoen zit er op. Ritten van 70 km zijn nu definitief verleden tijd. Vandaag stond oorspronkelijk Reusel op het programma. Echter de weersomstandigheden beslisten hier anders over, of zorgden toch mee voor een wijziging in rittenschema. Aangezien het lekker nazomer weer was, besliste Ronni om de rit van Reusel uit te stellen en richting Beverlo te rijden. Omwille van het mooie weer was het beter het bochtige parcours onder de vele boomgallerijen vandaag te volgen. Volgende week zou het kunnen regenen en stormen wat met de bladeren een spekgladde cocktail zou vormen.
Het werd uiteindelijk een rustige rit. 4 koptrekkers beuken tegen de wind in. Ondanks de aangename temperaturen en het herfstzonnetje, blies de wind toch straf door. De laatste kilometers gingen over de kanaaldijk. Dit betekent een sprint. Weinigen hadden echter zin om een fors aan de boom te schudden. Ronny VB zet aan, ik kruip in het wiel. We rijden 36km/u. Te traag naar mijn mening. Ik neem over een trek het tempo op naar 42km/u. Echter de wind bleef maar waaien en de meet was nog ver weg. Ik zet me opzij. Louis M neemt over en trekt fors door. Enkel Ronni C kan volgen. De kloof is geslagen en ondanks vergeefse pogingen geraken we geen meter dichter. De prijzen aan de meet worden broederlijk verdeeld tussen Ronni en Louis.
Nog 3 ritten te gaan… volgende week naar Reusel dan.
Vorige week kondigde ik de herfst aan. Vandaag moet ik mijn woorden terugnemen. Met temperaturen van boven de 20 graden en onder een leuk zonnetje, waanden we ons in hartje zomer. In de maand augustus hebben we dit niet meegemaakt…
Tongerlo stond op het programma. En wie Tongerlo zegt, zegt de Abdij, sporta, … Toch hier zijn we deze keer niet langs gepasseerd. Via Westerlo en rijden we eventjes langs de achterbuurten van Tongerlo richting Oevel. Om vervolgens naar Meerhout te rijden. Hier rijden we een van de laatste hellinkjes van het seizoen op. De debatten worden hier gevoerd door Kris VE en Ronni. Wie gewonnen heeft was niet zichtbaar vanachter aangezien ze snel uit het gezichtsveld verdwenen waren. De strakke wind, het veel draaien en keren zorgde er voor dat er snel een breuk kwam in het peloton… Een paar zaten door hun beste krachten heen.
Ook deze keer stonden we weer 5x stil (technisch gezien toch): 4x lek en de plaspauze. 1 keer reden Frank en Paul tezamen lek waardoor we in werkelijkheid maar 4x voet aan de grond dienden te zetten.
Het gemiddelde lag iets lager dan vorige week. waarschijnlijk mede door de wind. 29km/u gemiddeld is nog altijd respectabel te noemen.
Nog 4 ritten…
Na het beulenwerk van vorige week, stond er deze week een makkie op het programma. Net geen 80 km, geen hellingen, geen kasseien, geen tramsporen. Het parcours was zo vlak dat menig biljarter jaloers zou zijn.
Het weer was grijs, frisjes, strak windje en af en toe viel er wat druilerige regen. Kortom, de herfst is definitief aangebroken. Langs de kanaaldijk richting Neerpelt kwam dit perfect tot zijn recht. De bomen waren daar volop aan het verkleuren en de blaadjes begonnen dwarrelden naar beneden.
Ondanks het seizoenseinde, blijven de koptrekkers het tempo strak houden. De terugkomst van Kris VE heeft hier zeker een invloed op. Tijdens zijn 3 weken vakantie is hij niet op zijn luie kont gaan liggen, maar heeft hij enkele kleppers in Oostenrijk bedwongen.
Een constante blijft in dit seizoen: de lekke banden. Ook deze rit stonden we weer 4x stil. Komt daar nog de gewoonlijke sanitaire stop bij en we stonden weer bijna elke 10 km met de voeten aan de grond. we zullen het ‘intervaltrainingen’ noemen.
Rond 11u30 arriveerden we toch in de Krophoek waar we met het gewoonlijke gerstenat, kopje koffie of warme choco onze innerlijke mens weer konden verwarmen.
Volgende week om 9u starten. De ritten worden zienderogend korter. Het einde nadert.
Vandaag stond de laatste grote afspraak van het seizoen op het programma: Brussel. Uit ervaring weten we dat Jan houdt van pittige ritjes met hier en daar een kasseistrookje en af en toe een snedige helling.
Vandaag stond er echter een ‘specialleke’ op het programma: Brussel Centrum. Aangezien het autoloze zondag was, was Brussel vandaag het paradijs voor de fietsers, voetgangers of andere ‘niet-gemotoriseerde’-voortbewegers. 7 kasseistroken en een 4 tal hellinkjes was aangekondigd
Het was grijs, kil en er stond een strak windje. (Deze keer lag het niet aan Ronni.) Kortom, een typische herfstdag. De rit van vandaag kan ingedeeld worden in 2 delen.
Deel 1 (in de voormiddag) stond in het teken van de grootstad. We reden voorbij meeste bezienswaardigheden die onze hoofdstad rijk was (Europese wijk, VRT-Toren, Wetstraat, kruidtuin, Noordstation, Aarschotstraat,…) Aan het Justitiepaleis hielden we even halt. Aangezien dit gebouw geopend was voor publiek, konden we hier gebruik maken van de sanitaire faciliteiten. In onze tocht doorheen Brussel reden we helling op en helling af (de ene al wat pittiger dan de andere) en reden we kasseistrook op en af (de ene wat hobbeliger dan de andere). Na 40 km hadden we een gemiddelde van 21 km/u.
Deel 2 stond in het teken van de natuur. De rond rond Brussel is groen. Het Zoniënwoud, Terkameren bos, Tervuren, Afrikaanse museum, de heuvelzone rond de hoofdstad,… Een constante: kasseistroken en pittige hellingen.
Uiteindelijk hebben we over 27 kasseistroken gereden en 17 hellingen bedwongen… Jan moet nog een beetje werken aan zijn parcourskennis blijkbaar.
Desalniettemin heeft Jan ons feiloos rondgeleid door en rond Brussel. Het was een fantastische rit met vele contrasten, mooi vergezichten en een geweldig parcours (voor de kasseiliefhebber). En bij de aankomst begon zowaar de zon te schijnen.
Uiteindelijk hebben we 102 km afgelegd tegen een respectabel gemiddelde van 24,5km/u.
Tradities, Zijn er om in ere te houden. Zo ook vandaag. De rit naar Turnhout staat helemaal in het teken van onze sponsor. We vertrekken vanuit Mol, nemen de kortste weg naar Turnhout, brengen een bedrijfsbezoekje aan Parkmotors en rijden terug linea recta naar Mol.
60 km, dat is wat ons vandaag voor de wielen wordt geschoven. Piece of cake voor ons. Het seizoen loopt ten einde en we hebben allemaal ritten van rond de 100km in de benen. Toch was het vandaag geen walk in the park.
Om 8u30 vertrokken we in Mol. We waren met een 24-tal rijders. Het was grijs en miezerde een beetje. Echter naarmate we meer en meer richting Turnhout reden, naarmate het donkerder werd en naarmate de hemelsluizen meer en meer open werden gezet. Na 30km en 500 meter (Ronni was een straatje te vroeg ingedraaid waardoor we een toertje dienden te maken) kwamen we aan bij de Peugeot garage in Turnhout. Menig waterkip zou jaloers op ons geweest zijn, zo nat waren we. Maar we werden goed ontvangen bij Parkmotors. Droge handdoeken, warme drankjes, lekkere koffiekoekjes… Ons hartje was snel terug verwarmd en droog.
Na een uurtje was het tijd om te vertrekken. De auto’s waren grondig gekeurd en goed bevonden, testritjes waren vastgelegd en buiten bleef het regenen.
Uiteindelijk werd de rit beklonken in de Krophoek. Volgende week nog een langere rit op het programma en daarna komt het einde van het seizoen echt in zicht.
September. De zomer is voorbij en de herfst dient zich aan. Na herfsttaferelen de voorbije weken, was het nu een lekker weertje. Het zonnetje scheen, de temperatuur was aangenaam. Meer moest dat niet zijn.
Vandaag zouden we naar Zolder rijden. 85 km, over een voornamelijk vlak parcours. Onderweg 1 hindernis: de heuvel langs het F1 parcours van zolder.
Tegen een gezapig tempo trokken we langsheen Limburgs mooiste weggetjes. Beetje draaien en keren. Maar was goed onder controle door de wegkapitein en zonder noemenswaardige feiten bereiken we de eerste pisstop. 1 van de koptrekkers gaf hier aan vervangen te willen worden aangezien hij zich wilde sparen voor de triatlon van de namiddag. Zijn dit de eerste tekenen dat onze Beer van Balen, Louis van Lil, toch ook zwakkere momenten kent. Dit is de eerste keer dat Louis openlijk spreekt over ‘het sparen van zijn krachten’. Een moment van zwakte? Of komt het doordat hij bompa is geworden, hij ook denkt dat hij zich moet gaan gedragen als een bompa? We weten allemaal dan wat Louis gaat krijgen voor zijn nieuwjaar: een klak.
Vers bloed vooraan dus. Na de enige hindernis van de dag (gewonnen door Kris VE) rijden we de kanaaldijk op. Nog 30 km beuken tegen de wind. Het tempo wordt strak gehouden en tegen 33 km/rijden we van zolder, via Lummen, Beringen richting Ham. Af en toe trekken we het tempo wat op om ook de laatsten van het peloton wat inspanning te gunnen.
Vanaf Ham wordt de laatste rechte lijn ingezet richting Balen. Het tempo wordt met een snok opgetrokken tot 36km/u. We draaien mooi rond. Dit kunnen we nog wel een tijdje volhouden… Na 5 km gaat het toch te snel en ontstaat er een breuk in de groep. Kris VE en ikzelf rijden weg van de rest. Kris kijkt om en trekt het tempo op tot 40km/u. Ik ben blij in het wiel te kunnen blijven zitten. Uiteindelijk moet ik ook lossen (2 weken strandvakantie is niet bevorderlijk voor de uithouding blijkbaar). Kris komt overtuigen als eerste over de meet.
We rijden dan rustig binnen naar de krophoek zou je denken. Niets is minder waar. Het tempo blijft 35km/u met een strakke kopwind. Rood maar voldaan bereiken we uiteindelijk de finish. Het einde van het seizoen nadert en we voelen het aan de conditie…
Zaterdagavond 28/08 om 21.11 krijg ik volgend bericht:
“Gezien de weersvoorspelling en het late aankomstuur denk ik morgen te moeten passen…. Ik ben 30 graden en zon gewoon. Geen 17 graden en regen…..”
Lap daar gaat onze afspraak.
Ik had al weken geleden met Wouter afgesproken dat hij mee kop zou trekken voor de rit naar Schaffen, want ik had een beetje schrik dat ik onze trouwe koptrekkers niet zou kunnen volgen.
Wat nu gedaan????
Morgenvroeg zal wel raad brengen.
Zondagmorgen om 6 uur hoor ik de regen vallen op ons terras. Wat zal het vandaag worden?? Maar om 7 uur is het gedaan met regenen. Het is wel wat frisser, maar het ziet er niet slecht uit.
Bij Léon krijgen wij het bericht dat Ronni goed op zijn vakantiebestemming is aangekomen, maar dat hij veel regen heeft gehad tijdens zijn reis. Ik denk bij mijn eigen “liever hij toen dan wij vandaag”.
Mariette en Ronny hadden minder goed nieuws. Zij waren met z’n twee op vakantie in Oostende en hun fietsen zijn ginder gestolen. Daarom was Mariette met haar oude fiets en Ronny met zijn mountainbike. Daardoor was er weer een koptrekker minder.
Stefan dacht zelfs dat het vandaag de rit naar Kaulille was. Ik heb beloofd dat ik zou zorgen dat het even veel kilometers zouden zijn, de rest moeten we afwachten.
We waren toch weer met meer dan 20 trouwe fietsers aanwezig.
Chris (die zich niet zo goed voelde na de straatbarbecue van gisteren), Louis en ikzelf zouden de kop trekken, wie zou de vierde worden (Wouter thuis in bed en Ronny met fietsproblemen) … Zou Carlo dit durven! Hij had geluk dat Raymond zich kwam aanbieden.
Via Geel, Meerhout, Vorst-laakdal naar Tessenderlo. Verder naar Engsbergen en Deurne.
Dan de achterkant van de Grasbos (Pogio ??) in Diest. Ik had tegen enkele gezegd dat indien het weer goed was wij naar beneden zouden rijden, dan plaspauze en terug naar boven. Maar omdat het de laatste dagen toch zoveel geregend had heb ik hiervan afgezien.
Nadien via Schaffen - waar Paul en Louis B plat reden - terug naar Engsbergen. Enkele toertjes in Tesenderlo en via Vorst-Laakdal en Meerhout terug naar ons stamcafé, waar wij voor de derde week op rij weer droog zijn aangekomen.
Wij hebben toch weer 94 km afgelegd aan een goed gemiddelde want er was vandaag veel wind.
Ikzelf hou een goed gevoel over aan de rit en daar doen wij het toch voor.
Tot volgende week.
Jos
Na vandaag nog 11 ritten, ja ja het seizoen loopt stilaan ten einde. 93 km werden er vandaag voor de wielen geschoven.
De 4 koptrekkers waren Ronni, Kris, Swa en Louis M. Wegkapitein Ronni besliste om niet sneller dan 30 km/u te rijden. Het vele bochtenwerk zit daar zeker voor iets tussen.
Een rustige aanloop via Sas 7 en Kasterlee brengt ons bij het 1ste molshoopke van de dag. Swa opende de debatten maar Kris en Ronni gingen voor de zege, deze laatste haalde het nipt in de sprint.
Na Lichtaart verder via Poederlee en Sassenhout tot Wechelderzande. Even voor de kerk reed Paul lek. ( het zou de enige lekke band worden van de dag ). Verder langs het vliegveld alwaar de plaatselijke brandweer zich van zijn beste kant liet zien. ( schandalig !!?? )
De sanitaire stop verliep vlotjes waarna het slingeren kon beginnen. Einhoven, Pulderbos, Pulle en Vorselaar waren de volgende dorpjes waar de stress aanwezig was om niet fout te rijden.
Man, man da was nie simpel ... maar moeilijk gaat ook zeggen ze dan. Na Vorselaar verder via Achterlee en Lichtaart waar opnieuw een molshoopke lag te wachten.
Hier was het Kris die met overmacht onze kapitein klopte. Na dit bergje van niets wilden de benen niet echt meer mee. ( ma ja ... blijven geven zeker ).
Ze moesten er vooraan wel mee lachen want eind deze maand moet ik de Passo dello Stelvio nog over. ( dat wordt dus echt zweten ) Zelfs van achteraan kwamen ze kijken of het nog wel ging. ( toch sympathieke mannen ). Verder via Sas 9, Gooreind, Heieind en Millegem tot Mol.
Op het terras was het weer best gezellig met een extra rondje van vake en moeke op de geboorte van hun kleindochter Josefien. De volgende 2 ritten naar Schaffen en Zolder ga ik missen want dan vertoeven we in zuiderse sferen.
Tot 12 september.
Ronni
15 augustus vandaag. De zomer loopt op zijn laatste benen. Niet dat we dit jaar veel zomer hebben gehad. Een chasse patat zou je kunnen zeggen: een snelle demarrage, maar verder niet veel soeps meer.
Vandaag was hondenweer voorspeld. Dit schrikte vele clubleden af waardoor we ook met een 20tal doortrappers klaar stonden bij Leon. Dreigende wolken deden iedereen vermoeden dat we vandaag onze regenjas zouden nodig hebben. Daarenboven stond er ook een pittig windje.
Ronni was vandaag wegkapitein. Meestal wil dit zeggen: naar een heuvelzone. En vandaag was het ook van dat. Een rustige aanloop bracht ons via Tessenderlo naar Diest. Het was onduidelijk of we nu al nattigheid voelden of onze voorgangers het zweet van hun voorhoofd lieten waaien.
We rijden achter Diest door richting Schaffen om vervolgens via Paal terug richting Ham te rijden. Op de klimmetjes telkens een vertrouwd beeld: vooraan wordt er gesprint, achteraan kijken we goedkeurend toe.
Na 90 km komen we aan de kanaaldijk, waar nog eens doorgetrokken wordt. Moe maar voldaan kunnen we deze rit in droge omstandigheden afsluiten. Het gemiddelde lag weer niet ver van de 30km/u en na 98 km smaakt een verfrissende pint altijd goed.
Op naar de herfst….
Na de rit van vandaag spookte er 1 vraag door mijn gedachte: Waarom moeten wielrenners zo vaak plassen?
Vandaag stonden er 85 km op de agenda. niet minder dan 7 keer is er gestopt. En bij elke stop was er wel iemand die problemen had met de waterhuishouding.
Zou de inspanning ons terug in contact brengen met onze oerinstinkten ? Overal waar we komen moeten we ons territorium afbakenen. Overal waar we komen willen we een geurspoor achterlaten ter herkenning. Overal waar we komen willen we een signaal aan collega wielertoeristen geven: I was Here.
Is het gewoon voor de verhalen achteraf. Wanneer je kleinkinderen later met je rondrijden, kan je verhalen vertellen in de lijn van: kijk Annemieke, tegen die boom daar heeft den bompa nog geplast, en achter dat standbeeld heb ik eens goed gesch*ten. Jong jong, waren me dat nog eens tijden. En Annemieke denkt dan bij zich dat bompa zijn pilleke weer vergeten heeft.
Zou het zijn dat onze vochtinname niet in overeenstemming staat met het transpirratieritme van ons lichaam?
Of zou het zijn dat de gemiddelde leeftijd van onze clubleden dermate hoog begint te worden dat prostaat-perikelen eerder regelmaat dan uitzondering wordt en het moeilijker wordt voor sommigen om op te houden.
Wat het ook weze: vandaag hebben we gestopt om een regenjasje aan te doen, om te plassen, om een band te vervangen (en te plassen), om te plassen, om een spaak te herstellen (en te plassen), om een band te herstellen ( en te …). En ik ben er zeker van dat er in de krophoek nog geplast is.
Ondanks het oponthoud, de miezerregen, dreigende wolken, frisse temperaturen en smalle wegen (met lastige tegenliggers), hebben we 86 km goed afgewerkt en zijn we zonder kleerscheuren thuis gekomen. Het gemiddelde van de dag lag weer tegen de 30km/u.
Wielrenners zijn sporters met karakter. Niet van die strandjeanetten die 2x 45 minuten per week achter een balletje aanlopen en dan op het einde van een seizoen niet meer kunnen presteren omdat ze moe zijn.
Neen, wielrenners hebben karakter, zetten door, geven niet op. Wielrenners zeggen niet neen wanneer tijdens de briefing blijkt dat de rit eerder 100 km is ipv 80 km en pittig ipv vlak. Na, ik zeg maar, 3 maanden inactiviteit zal dat voor sommigen wel even slikken zijn.
Neen, wielrenners blijven doorgaan. Ook al moeten ze op het 2de heuveltje van de dag al afhaken. Stoempend, duwend en trekkend halen ze toch de top en sluiten probleemloos weer aan bij de groep.
Neen, wielrenners zeuren niet wanneer er tegen meer dan 30 km/u wordt doorgevlamd ongeacht de weersomstandigheden, en ongeacht de glooiingen in het terrein. Blijven doorgaan, niet plooien. Ook al zweven er allerlei rare gedachten door ons hoofd (waar zijn we in hemelsnaam mee bezig, eigenlijk had ik nu nog in bed kunnen liggen, waarom lag ik gisteren niet eerder in mijn bed,…).
Respect voor diegene die vandaag hebben gereden tot het zwart werd voor de ogen. Respect voor diegene die na 95 km zo rood zagen dat menig tomaat jaloers zou zijn. Respect voor diegene die zo leeg gereden waren dat ze even moesten nadenken hoe ze weer van de fiets moesten stappen. Respect voor diegene die totaal leeggereden nog een paar leffes achterover kunnen kappen en daarna nog recht naar huis kunnen rijden.
Wat de rit van vandaag betreft kunnen we kort zijn: We reden naar Ramsel, in totaal 95 km, tegen een gemiddelde dat de 30km/u bij aangename temperaturen en bij zonnig weer.
Op naar een vlakke rit richting Holland volgende week en daar een serieus pittig ritje naar Diest op Moederdag.
Met 24 waren we voor een leuk ritje naar Lummen.
Na een korte briefing werd er dan iets na 8 uur vertrokken. De 4 koptrekkers van dienst waren Kris, Chris, Louis M en Ronni. Onze voorzitter was vandaag de wegkapitein en hij nestelde zich samen met Louis B op de 3de rij. Van daaruit kon hij dan alles delegeren en ja hoor ... voor Leon geen probleem.
De koptrekkers werkten goed samen waardoor het dan ook vooruit ging. Eerst langs het Zilvermeer om dan kilometers lang de kanaaldijk te volgen tot Ham. Verder via Hulst en Paal alwaar de eerste kleine heuvels voor de wielen werden geschoven.
Ook de sanitaire stop lag boven op een bergje "Venusberg". ( leuke naam voor een heuveltje ... ja toch ). Via Meldert en Mellaar ging het naar Lummen. Op de klim over de E314 werd een strak tempo gereden. ( de gesprekken vielen stil en gingen over in puffen en blazen ). In Lummen wat dokkeren over kasseitjes en dan verder over golvende wegen tot het kanaal nabij Beringen. Hier was het Johan die lek reed en 500m verder stond Louis M ook naast het kanaal zonder lucht achteraan. Het enige wat er daarna nog te melden was, was de prangende spurt tussen de 4 koptrekkers. Louis won hier met een banddikte voorsprong op Ronni.
Op het terras in de Krophoek was het zoals steeds weer gezellig, alleen het zonnetje was weg.
De juiste gegevens waren 82.4 km en 30.0 km/u.
ciao
Ronni
Het leven zit vol verrassingen. Dat hebben we vandaag kunnen vaststellen.
Vandaag stond de Ardennenrit van het seizoen op de agenda. 125 km, 11 hellingen en voor de rest wat glooiende waalse wegen (of beter oostkantonese). Mark was de gids van de dag. Hij zou ons leiden (lijden?) over onder andere de Côte de Wanne, de Côte du Rogier en andere kleppers uit de streek.
Zoals gewoonlijk Reed Ronni op kop. Zoals gewoonlijk voerde Chris VE de forsing op de klimmetjes. Zoals gewoonlijk was Kris W altijd als eerste boven. En zoals gewoonlijk kwam de rest hijgend en puffend boven.
Louis M zorgde echter voor DE verrassing van de dag. Op geen enkele, maar dan ook geen enkele helling, molshoop of andere oplopend stukje weg kwam hij bij de eerste boven. Zelfs niet bij de eerste 10. Eigenlijk kunnen we zeggen, eigenlijk was hij gewoon elke keer laatst. Was het een mindere dag, begint de leeftijd stilletjes aan door te wegen, dacht Louis dat hij zich als een gepensioneerde mag gedragen nu hij bijna grootvader is en op pensioen is, had hij de avond van te voren te diep in het glas gekeken, of was de Gouden Carolus toch te lang vervallen? Hijzelf houdt het bij een ‘vandaag doe ik het rustig aan’-dagje. Ja ja, dit zou Contador ook gedacht hebben in de laatste tijdrit van de Tour.
Al bij al was het vandaag een pittig ritje, met voor ieder wat wils. Leuke klimmetjes, fantastische afdalingen, mooie vergezichten, en verbluffende natuurbeelden. We hebben zoals steeds genoten en het weer zat ons ook mee. Wat moet een mens nog meer…
Waar in 't bronsgroen eikenhout,
't nachtegaaltje zingt;
Over 't malsche korenveld
't lied des leeuwriks klinkt;
Waar de hoorn des herders schalt
langs der beekjes boord
Vandaag zou het een Limburgs ritje worden. Maar malsche korenvelden komen we vandaag niet tegen. Dore gazons, uitgedroogde velden,… We waanden ons eerder in de Provence dan in Limburg. Enkel de Krekels ontbraken.
Onder een verzengende hitte zetten we nog eens aan voor een ritje van een 85 km. Respect voor de renners uit de Tour de France.
Het geluk zit ons deze keer mee: geen lekke banden of mechanische defecten. Zo hebben we het graag.
Rond 11u15 komen we al aan in onze stamkroeg waar we onze vochtreserves terug kunnen aanvoelen, de ene met gerstennat, de andere met koolzuurhoudende drank met plantenextracten. Alleen het glaasje plat water kan niemand bekoren.
Ondanks de hitte halen we toch een gemiddelde dat de 30km/u overschrijdt. We zijn klaar voor de Ardennenrit.
Vandaag een rit van 80 km aan 29.1 km/u.
Wat kunnen we zoal vertellen:
- we waren met 28 in totaal
- niemand had goesting om lek te rijden
- een ambulance was het enige wat voor opschudding zorgde in de groep
- de stad Turnhout helemaal doorkruist
- mooie villa's gezien te Oud-Turnhout
- hele mooie villa's gezien te Oud-Turnhout
- mega, super mooie villa's gezien te Oud-Turnhout ( een kasteel dus )
- het dokkeren over kasseien ( ook te Oud-Turnhout )
- de sanitaire stop was ok ( alleen de hondenpoep was een verrassing ... voor sommige toch )
- om 11 uur waren we al binnen
- den drank op het terras smaakte heerlijk en de sfeer was optimaal
We kunnen stellen dat het weer dik ok was
Volgende week fietsen we naar Helchteren ( dat lukt ook nog wel )
ciao
Ronni
Hup Holland Hup… Oranje vlaggetjes aan de huizen, over de straten, aan de lantaarnpalen. Het was wereldkampioenschap voetbal en Nederland deed het blijkbaar niet zo slecht.
De kilte van vorige week had deze keer plaats gemaakt voor de hitte. Vollop zon, meer dan aangename temperaturen en een licht windje. Meer moet een wielertoerist op een zondag-ochtend niet hebben. Hoewel… een leuk ontbijtje op bed zou ook geen kwaad kunnen.
Via Bergeyk en Valkenswaard komen we aan in Achel. De zomerzon deed het prachtige natuurgebied mooi tot zijn recht komen. Enkele langharige runderen laafden hun dorst in de talrijke poelen. Echt benijdenswaardig is het niet om op een dag zoals vandaag met een dikke jas rond te lopen…
Net voor de Achelse kluis houden we even halt voor de gebruikelijke plaspauze.
Via Achel gaat het langs Overpelt naar Lommel. In Lommel rijden we via de Sahara richting kanaaldijk. Als je kanaaldijk zegt, weet je dat er gesprint gaat worden. Aangezien de drukte langs de kanaaldijk goed mee viel, werd het sein gegeven… Ronni trekt de spurt aan. en de 3 gewoonlijke tenoren leveren de strijd: Louis M, Frank en Chris W. Wie uiteindelijk gewonnen heeft, moet ik verschuldigd blijven.
Uiteindelijk belanden we na een rit van 95 km in de Krophoek waar we rustig op het terras kunnen plaatsnemen. Wat moet een mens nog meer hebben na een fietstocht van net geen 100km dan een plaatsje in de zon met een lekkere frisse cola…
Vanaf vandaag had je 2 soorten mensen bij ons in de groep. Zij die naar de bergen waren geweest en zij die er niet waren geweest. Dat kon je ook merken aan het tempo dat onderhouden werd in de groep.
Na een weekje over de heuvels van de Provence/ Ardeche te hebben gereden, was het deze keer een vlak parcours. Aanpassen dus… Ook was het aanpassen aan het weer. De zuiderse temperaturen en zomerzon, moesten plaats ruimen voor herfst-taferelen: fris en regen. Maar in de groep geen geklaag.
Weer van de partij na een lange afwezigheid was Steve.
Vandaag bracht de rit ons naar Emblem (Lier). Een ritje van 95 km doorheen het kempenland, le plat pays. Er was geen enkele hindernis voorzien in het parcours. Het enige oponthoud van de dag waren de 3 lekke banden, het aantrekken van onze regenkledij, de plaspauze en het uittrekken van onze regenkledij.
Ondanks de weersomstandigheden reden we vaak boven de 30km/u. Geen probleem voor zij die op hoogtestage waren geweest, voor de anderen daarentegen was het soms stoempen,… he Steve.
Uiteindelijk werd de rit door iedereen afgewerkt aan een gemiddelde dat richting de 30km/u ging. Al heeft het hier en daar wat moeite en wat aanmoedigingen gekost…
Op naar volgende rit: Achels Kluis.
Ik word wakker om 7u en kijk tegen een helder blauwe hemel, er is haast geen wind, ook de laatste dag van deze mooie week zijn de weergoden met ons.
Om 7u30 verschijnt iedereen dan ook opgewekt aan het ontbijt, ontspannen zelfs, de stress van het onbekende blijkt verdwenen.
Rustig worden de fietsen klaargemaakt en klokslag 9u vertrekken we met 28 richting Bédoin, over de col de la Madeleine naar Malaucène, Ronni en Roger gaan langs Bédoin omhoog.
In Malaucène houden we nog een laatste plaspauze en dan geeft Leon het signaal aan ieder op eigen tempo omhoog te rijden.
Uit de voorste gelederen heb ik weinig nieuws, alleen weet ik dat Chris in dezelfde tijd omhoog gereden heeft als woensdag 1u19 min, moeilijkheidsgraad dus blijkbaar gelijk.
Met mijn korte voorbereiding en dus geen optimale conditie, weet ik dat je goed moet indelen en ik blijf dus wijselijk in de bus met 8 metgezellen.
Louis B en Leon bepalen het tempo en in groep leggen we het grootste gedeelte van de kale berg af.
Niemand plafonneert en iedereen haalt de top binnen zijn mogelijkheden.
Zo hoort het ook voor een recreatieve sporter, op een verantwoorde manier bewegen en prestaties leveren binnen je eigen mogelijkheden.
Op de top was het koud, dus snel werden wat warme spullen aangetrokken en dan richting verzamelpunt Chalet Reynard.
Gezien de kwakkele weersomstandigheden besloot Ronni om naar het hotel te rijden en op de parking te picknicken.
Zoals steeds had de catering weer voor een stevig en verzorgd etentje gezorgd.
Stagiair Achiel is zeker met glans geslaagd in deze mooie verzorgde fietsweek en kan zich terecht volwaardig foerier noemen.
Na het eten werden snel de fietsen geladen en daarna vertrok iedereen voldaan naar zijn kamer voor een verkwikkende douche en het pakken van de valiezen.
Om 16.45u verzamelde iedereen aan de bus voor een bezoek aan het wijngoed Grange de Louiset.
Wij werden gastvrij ontvangen door de familie Pelligrini en mochten royaal proeven van de lokale wijnen die nog schappelijk zijn van prijs.
Nadat iedereen zijn gading had gevonden en voldoende flessen had aangekocht om thuis nog wat te genieten keerden we voldaan terug naar het hotel voor het laatste avondmaal.
Ik denk dat iedereen kan terugkijken op een mooie week en dat we allen in de bus kunnen dromen van een nieuwe uitdaging voor het volgende fietsseizoen.
Jos Wouters
Kan verslag starten met 2 priviléges,
De start wordt gegeven om 08.45u.
Geen goede weersvooruitzichten, bewolkt en nog steeds een sterke wind.
Op de Col Madeleine voelen we al enkele druppels vallen.
De eerste 30 km fietsen we langs een drukke baan, dit geeft soms gevaarlijke momenten. Jos kan niet bijhouden met fluiten.
Voor de eerste halte worden we nog getrakteerd op een gratis peeling, van de voorbij rijdende vrachtwagens en een extra spiermassage dankzij het nieuw wegdek in aanleg.
Onze touroperator denkt aan alles.
Een korte stop en we starten met de 1° beklimming.
Voor afstanden, namen van dorpen e.a. kan je steeds onze mobiele GPS, type Ronny C bevragen.
Tijdens de lange klim genieten we opnieuw van de mooie landschappen en zichten . De klim wordt extra lastig door de steeds aanhoudende sterke wind.
Boven op de top +/- 688m, terug een korte pauze . We worden hier bijna weggeblazen.
De wind wordt de spelbreker in deze koninginnenrit Ronny beslist, om veiligiheidsredenen, de rit wat in te korten.
Het weer wordt steeds beter en we dalen nu af naar Mont Brun(??) waar de cateringploeg nogmaals voor een prima buffet heeft gezorgd.
Tijdens het walking-dinner genieten we onder een stralende zon van een prachtig zicht op de Mont Ventoux, de uitdager van de week.
Goed gegeten en uur later vertrekken we richting Sault om opnieuw de 19km lange en aangename afdaling langs de Gorges de la Nesque te doen.
Sublieme zichten – puur genieten.
Beneden aangekomen zit rit t er bijna op . Nu nog enkele km’s richting Bedoin, Relais de Venoux of vrij vertaald de Krophoek, voor onze laatste col van de dag,
maar den ene op ne goeie Stella.
Het was weeral een schitterende dag.
Groeten,
Veerle, Georges - Fideel
Louis M:
Er zijn mensen die goed kunnen fietsen en er zijn er die het goed kunnen uitleggen.
Ik geef dus nu het woord aan Marc.
Marc:
Dank u Louis.
Er zijn dagen die ge in uw leven nooit vergeet :
- Ik denk aan mijn trouwdag;
- Ik denk aan de geboortedag van mijn dochter;
- Ik denk aan de verjaardag van mijn echtgenote, maar er zijn mensen die zelfs dat niet kunnen onthouden. ( Ik ga geen namen noemen … hé Louis )
Nu 9 juni 2010 zal ik nooit vergeten. Het is eigenlijk al bijna een jaar geleden begonnen met een stomme weddingschap. Vandaag is die weddingschap afgesloten.
Ik moet erkennen, de jeugd heeft gewonnen, alsook natuurlijk de domme kracht.
De avond voordien was er al heel wat bedrijvigheid. De dames onder leiding van onze voorzitter hadden van alles in petto. Ik was er niet gerust in. Vanaf het ontbijt verliep alles nogal zenuwachtig. Vanaf 7.30 uur waren de eerste al aan het ontbijt, kwestie van zeker iets te hebben alsook nog een ‘tête-à-tête’ te kunnen hebben.
Om 8.00 uur vertrokken de eerste, ze zouden zeker niets willen missen;. Nog 2 uur geduld, 2 lange uren. Ik dacht toen aan alle andere, die aan het afzien waren.
Ronni:
De stress was ook bij mij aanwezig.
De avond voordien heb ik mij beperkt tot 1 glaasje wijn en om 22u lag ik in bed. Wonderbaarlijk genoeg sliep ik als een roosje.
Na het ontbijt ben ik om 9u vertrokken om wat los te rijden in de buurt van Bédoin.
Om 9.50u heb ik mij bij Marc en Louis gevoegd die al aan de meet stonden.
De zenuwen stonden gespannen.
Stipt om 10u vertrok Marc, rustig wat ook wel aangewezen was daar de wind er in het nadeel blies.
Louis en ik bleven achter, eenzaam en alleen … verlaten door iedereen.
En wat deden wij … we gingen rustig in het gras liggen met de voeten omhoog, volledig in trance.
21 minuten na Marc mochten we van Riet vertrekken voor een helse achtervolging.
Louis startte snel en reed meter voor meter weg van mij. Het parcours was dan ook licht in het voordeel van Louis daar de wind nog steeds op het snuitje stond en de stijging minimaal was.
In het dorpje St.-Estève, na 5km klimmen, had Louis ongeveer 200m voorsprong op mij.
Daar kon ik wel mee leven.
Ik dacht … in het bos neem ik hem wel terug.
Na 15km afzien, ( die 10km in het bos zijn echt wel lastig ) nabij Chalet Reynard bedroeg mijn achterstand nog steeds 200m. Ik was geen meter dichter gekomen.
Aan Chalet Reynard heerste er een leuk sfeertje.
De vrouwen waren zeer uitbundig, vlaggen heb ik ook gezien en onze pa maar roepen:
trappen man … blijven geven … gewoon doorgaan.
Later vertelde hij me dat mijn ogen nog goed stonden, het zat er nog steeds in.
Ik dus als een speer voorbij Chalet Reynard met nog steeds Louis in het vizier.
Op 5km van de top was het voor Marc voorbij.
Eerst ging Louis erop en erover, 30sec later was het mijn beurt.
Marc heeft zijn best gedaan maar het zat er niet in. Toch bedankt Marc voor deze onvergetelijke dag.
Nog 4km … nog steeds 200m
Op 3km van de top was de achterstand verkleint tot 150m.
Ik wist dat het nog kon maar het zou nipt worden, zeer nipt.
Telkens er iemand van onze club naar beneden fietste tot Chalet Reynard ( verzamelpunt ) zijn deze gestopt om ons aan te moedigen … dat doet wel iets.
Mijn vader en zijn vrouwen reden dan weer met de volgauto naar de top om niets van het schouwspel te moeten missen.
Op 2km … nog steeds 150m. Ik geraakte opnieuw geen meter dichter.
Bij het standbeeld van Tom Simpson gaf ik werkelijk alles wat er nog in de benen zat en meter voor meter werd het gat kleiner.
Net voor de laatste bocht moest ik nog 5m goed maken.
De spanning was te snijden en iedereen van de club die boven stond was aan het roepen.
Alè Louis, alles geven … Alè Ronni, blijven trappen man.
In de laatste bocht nam Louis de binnenkant, ikzelf werd door de krachtige wind bijna tegen het muurtje geblazen maar kon mijn fiets nog net onder controle houden.
De laatste 100m, de wind pal op de neus was een ware thriller.
Louis en Ronni … ze geven alles wat er nog in zit, de tanden op mekaar, een grimas op het gelaat.
Zelfs het verkeer op die kale berg stond effe stil.
Op 20m van den top, in volle sprint, ging ik op en over Louis.
Wat een zalig gevoel man, met geen woorden te beschrijven.
Die laatste meters ben je volledig in trance en dan … die ontlading, om nooit te vergeten.
2 sec … dat was uiteindelijk het verschil.
1u 26 was de tijd voor Louis en Ronni.
1u 56 de tijd van Marc.
Al wat er daarna gebeurde, beleefde ik in een soort roes.
Verzamelen aan Chalet Reynard … de koelbox deed dienst als podium … cava ontkurken, spuiten en leeg drinken … eten in de buurt van Sault … afdaling via de Gorges de la Nesque
( das opnieuw echt genieten ) … halve liters drinken op een terras in Bédoin …
Het was voor iedereen nen dag om nooit te vergeten.
Met zijn allen de top bereiken om daar getuige te zijn van een super spannende weddenschap.
Meer moet dat niet zijn
ciao
Eigenlijk begint de dag al de avond voordien. In dit geval, na het gewaardeerde verslag van Patrick… Er komt stilaan routine in de dagen. Het avondeten smaakt. ’t Blijft de kunst om voldoende brood op de plank -in dit geval in ’t mandje- te krijgen. Wat stilaan al goed lukt.
Wij zijn content dat we op de Ventoux geraakt zijn. Maar dat is blijkbaar maar een oefening geweest. Want wat de dames gisteren bekokstoofd hebben, weten we zelfs niet bij benadering. Soms zijn ze ondoorgrondelijk. Behalve voor Leon. Of het door al dat vrouwelijk schoon kwam, of door zijn prestatie op de Ventoux, weet ik niet, maar ’s avonds straalde hij. ’t Is hem, maar ook alle anderen, van harte gegund.
Na een goeie nachtrust, blijkbaar niet voor iedereen, waren we present op het ontbijt. Keuze van kledij valt mee met dit stralende weer. Insmeren tegen de zon, bril kuisen, dan vloeken als dat ding in tweeën breekt. Snel een noodoplossing ineensteken met de gewone zonnebril en tijdig op de briefing geraken. Wat lukt. Voor zover ik het kan inschatten blijft Bart noodgedwongen fietsloos. Wat ik onthoud van de briefing? Drie beklimmingen; de twee moeilijkste in de voormiddag. Dat lijkt mee te vallen.’t Is dan ook maar een overgangsrit.
Om een goed gevoel te krijgen, dalen we af tot aan de eerste plasstop. Of tot aan de voet van de eerste beklimming. Het is maar hoe je het bekijkt. Bij het beklimmen van de Col de Murs breekt het zweet mij al uit. Ik vraag me af waarom de meesten sneller boven geraken. Wijn? Sigaretten? Te weinig kilometers? Och, het zal stilaan wel beteren zodat we nog meer kunnen genieten van het landschap. Beneden steken we onze extra kledij weer in de altijd aanwezige volgauto.
Dan op naar de volgende klim. Col de la Liguère. Gemiddelde stijging 6.4 %. Ik kan er mij ondertussen iets bij voorstellen. Afzien noemen buitenstaanders dat. In Lioux passeren we een snoeiende non die haar lach verloren heeft. Het valt niet alleen mij op. Na ongeveer 69 km wordt er rustig bijgetankt. Sommigen hangen ondertussen hun bezweette kleding op de wasdraad. Of ons oponthoud daar door de plaatselijke bewoonster op prijs gesteld werd, betwijfel ik. Het zal mij een zorg zijn. De cake van Sonja blijf ik wel waarderen. De meesten lusten blijkbaar die dingen wel. Er wordt links en rechts nog wat technische assistentie verleend. En dan terug de fiets op.
Tweederde hebben wel al achter de rug. De rest wordt hopelijk iets makkelijker. Opvallend hoe bij elke beklimming minder gebabbeld wordt. Bij het omhoogrijden van de Col Notre-Dame des Abeilles is dit niet anders. Het vooruitzicht van het terras in Bédoin maakt het mij iets gemakkelijker. Mij niet alleen blijkbaar, want een wegwijzer naar Bédoin doet sommigen iets te snel naar de halve liters afwijken. Op het terras snel mijn pint reserveren en dan snel een bril kopen. Ondertussen wordt door enkele goede zielen geholpen met het versjouwen van een toog. De stoere serveuse spreidt lachend haar handigheid tentoon. Ze wordt met het nodige applaus beloond. De drank smaakt, de nootjes en de chips worden op prijs gesteld.
Vandaag wordt overlopen, morgen wordt door sommigen besproken. Onze dag zit er voor een groot deel op. Het doet ons deugd om op deze manier met deze groep te genieten.
Verslaggever: Els en Paul
Vandaag hebben we onze eerste afspraak met de, wat ik zou noemen, de reus van de Vaucluse (Puist van de Provence?).
Ikzelf heb hem al menigmaal beklommen, in mijn dromen weliswaar. Maar toegegeven, hij heeft de voorbije periode mijn nachtrust meermaals verstoord.
Na een voor iedereen deugddoend nachtje slapen (nogal wat anders dan de vorige nacht in de J&J car) en een stevig ontbijt waarbij heel wat tips en raadgevingen voor de rit van vandaag aan mij werden meegegeven, verzamelden we stipt om 9u …05 voor de briefing. Volgens onze wegkapitein zou de eerste beklimming van de dag - de Gorges de la Nesque (19km lang) – niet meer dan wat sightseeing zijn. En zoals bijna altijd, had Ronni ook deze keer overschot van gelijk. Het was een adembenemend panorama, de verwachtingen werden volledig ingelost. Zelfs ik kon er toen nog van genieten. Tijdens deze beklimming moest ik denken aan al die wielertoeristen die voor 2 of 3 dagen naar de Mont Ventoux komen om hem snel langs elke kant op te rijden en dan weer even vlug huiswaarts te keren. Zij weten niet wat ze missen van deze prachtige regio.
Na de afdeling van Gorges de la Nesque, hadden we aan de voet van de Mont Ventoux (ik denk dat het in Sault was) afgesproken met onze cateringploeg.
Rita en Bea waren keurig op tijd en hadden voor de gelegenheid hun stagiair Achiel meegebracht. Het werd een lekkere en gezellige picknick. Bedankt, dames. En terwijl we de inwendige mens aan het versterken waren, konden we onze uitdager van de dag gadeslaan (en sommigen zelfs intimideren).
Eindelijk begonnen we aan ‘de’ klim van de dag, met z’n 29. Helaas diende Jos W. een snipperdag te nemen, maar zijn ‘jour de gloire’ komt nog met zekerheid.
Aan de voet van de berg spatte de groep al direct uiteen. Van wat er vooraan gebeurd is, kan ik u helaas niets vertellen. Maar ik weet wel dat ze achteraan hebben afgezien. Echt afgezien! Het kostte menig doortrapper veel bloed, zweet en tranen. Ook bij uw verslaggever, of wat dacht u? Tijdens deze, voor mij althans calvarietocht, heb ik enkele keren op één iemand gevloekt, met name op onze afwezige sponsor en tevens mijn schoonbroer Jan. We zijn destijds samen deze uitdaging aangegaan en dankzij hem ben ik naar hier gekomen om af te zien … maar ook om te genieten. Ik heb hem reeds het ritverslag doorgebeld en de plooien tussen ons zijn inmiddels weer gladgestreken.
Uiteindelijk heb ik de top toch bereikt. Met de eindmeet in zicht, zag en hoorde ik hoe u mij allemaal over de meet schreeuwde. Het werd voor mij, eerlijk toegegeven, een emotioneel moment en hoogtepunt - zowel letterlijk als figuurlijk - in mijn prille fietscarrière.
Bovenop de top raakte ik er van overtuigd dat iedereen had afgezien, elk op zijn manier. Proficiat allemaal en in’t bijzonder alle dames hier in ons gezelschap.
Het colletje de la Madeleine ging er vervolgens nog snel mee door zoals een zoet nagerechtje. Tenslotte werd het nog even nagenieten bij een lekkere frisse pint in Le Relais du Ventoux, waar we nog een deal konden afsluiten voor de volgende dagen.
À propos, daar op het terras viel het ons nog op dat op het moment dat Ronni met zijn dames richting zwembad vertrok, de temperatuur direct daalde van 43° naar 36°. Waaraan zou dat kunnen gelegen hebben?
Eind goed, al goed. Als het avondmaal ook nog in de smaak valt zoals gisteren, dan wordt dit voor mij een ‘perfect day’. Bedankt dat ik dit in deze toffe groep mag beleven.
Verslaggever: Patrick
Zaterdagavond 5 juni iets over 21u was de autobus van J en J gearriveerd. Dat was zeer goed, dan kon iedereen zijn bagage en fiets in de bus plaatsen op een rustig tempo. Het ging vlotjes. Om 22u was iedereen aanwezig en alle materiaal ingeladen. Om 22.05u zijn we dan vertrokken met Tim achter het stuur voor een tocht van 1003 km tot Bédoin.
In Luxemburg hadden we pech met een grote omleiding, daardoor kon de bus niet tanken en Tim moest verder rijden tot Metz. Eventjes gestopt, plaspauze en koffie drinken. Achiel heeft toen de taak van Tim overgenomen, dan kon die een beetje rusten.
En wij rijden verder tot Langres. Weer gewisseld van chauffeur tot in Lyon waar Tim de TGV moest nemen.
En wij ... wij reden rustig verder tot Bédoin waar we rond 10.30u aankwamen. Wat geregeld voor het middageten, de kamers, het ontbijt en andere zaken.
De kamers verdeeld, iets gedronken en ondertussen werd het eten al op tafel gebracht, lekker man. Een beetje opgefrist en de fietsen nagezien, dat moet ook gebeuren.
Om 14.15u, na een korte briefing door Ronni, vertrokken voor een ritje van 46 km. Het ging redelijk goed na een nachtje in de bus. De eerste bergjes gingen vlot voor de wielen.
Het was wel warm, zelfs zwoel ... 30 graden man, zeker weten.
Paul was de eerste die lek reed in de buurt van het dorpje Suzette. Nog 10 km voor de boeg over licht golvende wegen toen een fikse regenbui ons te grazen nam. Eventjes schuilen bij een vriendelijke man en dan verder tot Bédoin. Het stof was van de weg gespoeld en de rest van de week zou het helemaal droog blijven... meer moet dat niet zijn.
Terug in het hotel werden de fietsen een beetje gekuist, de ene al meer dan de andere en daarna onder den douche ... zalig. De valiezen een beetje uitgepakt en om half 7 waren we allemaal op de afspraak voor de eerste aperitief van de week.
Om 19.15u werd het eten buiten geserveerd wat de vakantiestemming nog verhoogde ... het was gewoon af.
Na het eten werd duidelijk dat iedereen moe was en zijn nachtrust wel kon gebruiken. Het duurde dan ook niet lang of iedereen lag zalig te slapen.
Leon
De laatste rit voor de bergen is traditioneel naar Houwaart, ook dit jaar.
Het vertrek was om 8u bij Louis en Mia, lekker vroeg.
’s Nachts regende het pijpenstelen, een ECHT hondenweer, wat zou dat morgen geven. Omstreeks half 7 regende het nog steeds, maar tegen het vertrekuur werd het wonderwel droog. De bende van Louis B. stonden als eersten voor de poort, snel gevolgd door de rest van het peloton. In totaal waren we met 24 personen welke allen hartelijk verwelkomd werden door Dina.
Leon deed de briefing in plaats van Ronni welke zich door het weer had laten afschrikken (zwak hoor !!) en Louis vulde deze briefing aan met de gegevens voor de 100 van “den Houwaart”. Gezien het slechte weer werd er afgesproken om het deze rit vooral veilig te houden, en zeker met het oog op de Mont-Ventoux volgende week.
We vertrekken droog, maar deze pret blijft niet duren. In Messelbroek wordt er gestopt om de regenjasjes aan te trekken. Halverwege komen we aan “den Houwaart”. Louis beslist om dit bergske slechts éénmaal te nemen mits het slechte weer. Nadien beslist Louis om nog een steile helling over te slaan. Is dit nog om veiligheidsredenen of zit de bruiloft van gisteren daar voor iets tussen ? (zwak hoor Louis !!)
In Aarschot rijden we in een zeer gezapig tempo en plots rijdt Mariette tegen het achterwiel van Mia, waardoor Mariette ten val komt. Gelukkig zonder heel veel erg, (kneuzing ribben) want de Mont-Ventoux ligt in het verschiet.
In totaal waren er zes platte banden nl. 2x Frank, 2x Jos P., Marc Maas en Louis M. Laatstgenoemde was juist entousiast aan het vertellen dat er de tweede helft niet meer plat was gereden.
De laatste twee km. viel de regen weer met bakken uit de lucht, maar de redding was vlakbij. In de krophoek gingen de koffietjes en warme choco’s goed van de hand, natuurlijk gevolgd door de schuimende biertjes.
De juiste gegevens voor deze rit zijn: 98 km en 27.8 km/u.
Reporter van dienst : Mia
Het clubweekend: een jaarlijkse traditie en 2de hoogtepunt van het clubjaar.
Wat kunnen we vertellen over het weekend?
De voorbije week waren het bibbertemperaturen maar vandaag een aangename 17° met wat zon. Met 32 waren we present voor de klassieke rit naar Scherpenheuvel.
Na de briefing van onze wegkapitein vertrokken we rustig langs het kanaal. De wind zat tegen waardoor onze 2 koptrekkers ( Kris en Ronni ) toch wat zweet hebben gelaten. Verder via Tessenderlo waar de weg een meer glooiend accent kreeg. Na wat draai en keer werk nabij Diest was helling 1 een feit. ( achterkant Poggio ) Kris opende de debatten, Leon deed zijn best net als Wim die van ver moest komen maar Kris was te sterk.
Na de afdaling van de Poggio was er de gebruikelijke sanitaire stop. Verder via Zichem om even later helling 2 aan te snijden. ( Vinkenberg ) Hier waren Kris en Ronni mekaar wat aan het testen maar ook Wim was opnieuw daar. Eenmaal boven volgde een korte afdaling om daarna het laatste knikje bergop tot de basiliek af te werken. Wat een drukte maar ... wel gezellig.
Een kaarsje laten branden en daarna op vraag van onze voorzitter nog een wijding voor de club. Het was een beetje nat maar verder alles ok. Na Scherpenheuvel nog een ommetje via de Slangenberg om daarna aan de terugweg te beginnen. In Testelt lag nog helling 3 ( Voortberg ) waar Wim en Ronni voor de prijzen reden.
Aan de ijskarretjes te Averbode waren we bijna een ijsje aan het eten daar Kris en zijn ketting een probleem hadden. Maar ja ... voor we nog maar stil stonden was het al ok ... djuu.
Nu de wegen terug vlak werden en de wind in de rug blies ging het snel vooruit. Op de laatste brug was het François die aanviel maar ook Wim en Kris deden mee. Kris mag de bloemen mee naar huis nemen.
Toch nog een klein oponthoud daar Veerle tussen Meerhout en Hulsen lek reed. Bij aankomst stond de teller op 87 km en 28.4 km/u.
Ik denk voor iedereen een mooie rit zonder veel problemen. Nu ga ik mij concentreren op het clubweekend naar Han-s-Lesse.
Regen, veel regen, buien en onweer was al enkele dagen de weersverwachting voor zondag 2 mei. En inderdaad ... zondag ochtend... het was nat ... regen!!
Maar ... voor wie dacht dat we met niet veel volk zouden zijn had het mis.17 mannen en 4 moedige vrouwen kwamen opdagen. We zijn dus met 21 vertrokken, zeer rustig, om ongevallen met het nat wegdek te vermijden. Na 42 km in de regen te hebben gereden was de 1ste lekke band een feit. Guy was de pechvogel . Op dat moment was de regen gestopt en konden we rustig deze band herstellen.
Op km 45 stonden we met zijn allen aan "de peer" van Peer. Iedereen was het erover eens: het was een peer en ... de wegkapitein had een openbaar toilet gereserveerd voor de dames. ( goed gezien noemen we dat ).
Op de terugweg met een beetje wind in de rug en bijna geen regen meer, hadden we dan voor de 2de maal pech. Onze mecanicien Louis reed zelf lek en ... hij heeft hem ook zelf moeten herstellen. Verder door de prachtige natuur van Limburg (zeker als de zon zou schijnen maar die heeft het een beetje laten afweten).
Op de militaire baan van Hechtel naar Leopoldsburg ( 7 km lang ) hadden we 3 stops. ( was natuurlijk niet voorzien ) Als 1ste reed Sonja lek ( na 7000 km!! met de club voor de eerste maal lek ), 2 km verder was het de beurt aan Paul en nog geen 500 m verder stond Roger naast de kant. Dat was de echte pechvogel van de dag want 500 m verder opnieuw lek. ( deze keer achteraan )
Paniek in de rangen van de club ... gaan we ooit nog thuis geraken???!! Natuurlijk ... koersen is nu eenmaal een harde stiel.
De rit werd op het einde wel een beetje ingekort. ( dat moet kunnen )En zo hebben we de rit veilig kunnen uitrijden ... dat dachten we toch.
Op het kruispunt van de ring met de Toemaathoek hadden we nog bijna prijs. 2 wagens met geel-zwarte nummerborden reden nog juist voor onze neus voorbij. ( een beetje geluk moet er altijd zijn )In de krophoek aangekomen misten we nog iemand, met name Jos Pauwels. Jos had op 200 m van het einde nog lek gereden. ( da moet ge ook kunnen ) Nieuw bandje erin en toen ne ferme gedronken op de toch nog goede afloop van deze rit.
We hadden 85 km afgelegd aan gemiddeld 27.9 km/u. En zeker nen dikke proficiat aan de 4 koptrekkers die het tempo goed onder controle hadden.
Dank vanwege de voorzitter.
Leon
Vandaag was het eindelijk echt lente: geen vrieskou, geen regen, niet te veel wind,… en aangename temperaturen met een zalig zonnetje. Als volharde wielertoerist zijn we al snel tevreden.
Averbode staat vandaag op het menu. Geen tijd voor een ijsje deze keer. Kris VE was nochtans in de klim al vast voor uit gaan rijden om een bestelling door te geven… In de afdaling komen we echter de ijskarretjes tegen. Ze moesten nog hun standplaats gaan innemen. Jammer, volgende keer beter.
Averbode stond op het menu. Maar dit was geenszins het verste punt. Ronni toverde een verrassing uit zijn hoed: we rijden verder tot Aarschot. Rond Aarschot waren we niet alleen aan het rijden. Een mountainbike happening volgende ons parcours,… in de tegenovergestelde richting. Dit leverde soms wel gevaarlijke taferelen op. Maar dankzij het overzicht van de wegkapitein en de oplettendheid van de groepsleden, werden ongelukken vermeden.
Al bij al gebeurde er weinig wereldschokkend in deze rit. Op elke helling zagen we dat Kris VE in de vorm van zijn leven zat, er reed niemand lek waardoor de technische dienst werkloos op zijn zadel zat en om 11u45 kon je zien hoe we allemaal op het terras in het zonnetje aan de Krophoek zaten. De rit van 80 km werd tegen een gemiddelde van 28,5 km/u gereden.
Naar goede gewoonte staat er in de lente een langere rit op het programma. De voorbije jaren was dit doorgaans de Hageland Classic. Dit jaar gingen we voor iets nieuws: 165 km doorheen de noorderkempen.
Het lentezonnetje bracht ons wat verwarming. En dat was ook nodig: temperaturen net boven het vriespunt, deden het niet echt als lente aanvoelen. Het zonnetje daarentegen compenseerde veel.
Over de eerste 65 km van de rit kan het volgende gezegd worden:
Na 10 km:
Na 20 km:
En de volgende 30 km nog 3x van dit:
Gelukkig was er na 65 km (om geen moeilijkheden met het thuisfront te krijgen, zijn de vloeistoffen weggefotoshopt):
De volgende 60 km bracht ons doorheen de velden en vlakten van de noorderkempen richting Nederland. Met een wervelend gemiddelde van richting 30km/u reden we gezwind doorheen het kempenland.
Kilometer 110 bracht ons naar Baarle Hertog. Hier stopten we voor een 2de keer. Ondertussen was het al wat warmer geworden en was het gezellig vertoeven in het lentezonnetje.
Nog 50 km te gaan. Via Reusel reden we naar Postel om zo via Retie en Dessel richting kanaaldijk te rijden. Ondertussen lag de snelheid constant tussen de 35 en 40 km/u. Echter nog voor we aan de kanaaldijk waren stonden we nog eens stil: bij Bart was de ketting vast gelopen. Na wat wringen, trekken, sleuren en duwen kreeg Louis uiteindelijk de ketting los. Gelukkig hadden we een plakkertje bij want Louis had zich bezeerd. Het levende bewijs dat hij toch menselijke eigenschappen heeft.
Nog 10 km te gaan. Bart zijn ketting is gemaakt en we trekken terug op, maar dan gooit Ronni roet in het eten: lek. Ondanks de blessure slaagt Louis er in om alles even gezwind te herstellen.
De eindspurt wordt nog gewonnen door Leon. Uiteindelijk werd de 165 km in zonnige omstandigheden afgelegd tegen een gemiddelde van net geen 30km/u.
Het zonnetje schijnt en het is 3 graden buiten. Nog steeds geen kortebroekenweer volgens mij. Alhoewel… Ronni en Frank rijden toch al met de benen bloot.
We staan weer met een 30-tal klaar om te vertrekken in de Azaleastraat. Een aantal van ons een beetje moe van de rit van gisteren: de Hageland Classic (140 km afgewerkt aan 27,5 km/u). Vandaag brengt de rit ons naar het Fonteintje in Koersel. Een klimmetje van 2km zou de enige noemenswaardige hindernis zijn…
Na Ronni’s speech zijn we er mee weg. Via het kanaal rijden we naar Olmen om daar nog 2 man op te pikken: Roger en Kevin. Via Olmen, Ham en Beverlo rijden we naar Beringen. We doen de toer in tegenovergestelde richting dan de voorgaande jaren. We beginnen met wind in de rug.
Na 10 km is het stoppen voor een gevallen pomp. Enkelen maken hier gebruik van om wat overtollig vocht af te drijven. Na 30 km staan we weer aan de kant. Frank breekt zijn ketting. Dank zij de voorzienigheid van Guy en het technisch vernuft van Bamme geraken snel weer op weg. Ook hier vloeit het vocht weer aanzienlijk.
Nog voor we aan het Fonteintje zijn houden we de officiële pisstop. Je vraagt je af waar sommigen het vocht blijven vinden om af te drijven…
De klim naar het fonteintje is aanvankelijk een maat voor niets. De klimmen van gisteren zitten blijkbaar nog in de benen. Met een kleine voorsprong bereikt een kopgroepje de top, snel gevolgd door het peloton.
Met een sterke wind op kop rijden we tegen een strak tempo richting Balen en Mol. In Balen staan we nog even stil omdat Mariette technische problemen heeft. Voor sommigen een ideaal moment om even uit te rusten en een plaats vooraan in de groep in te nemen.
De rit was uiteindelijk een 75km lang en werd tegen een gemiddelde van 29km/u gereden. Benieuwd wat volgende week zal brengen: 165km doorheen de noorderkempen.
Vandaag, business as usual. We zijn nog niet vertrokken, of onze interventieploeg kan al in gang schieten: Soi staat al plat. Geen nood, nog voor het 8u30 is, is alles in orde. Ronni houdt zijn gewoonlijke korte speech en hup, we zijn weg richting Hapert en Bladel.
Naast de lekke banden zal deze rit ook de annalen ingaan als de eerste rit waarin Soi H. zijn nieuwe bolide van stal heeft durven halen.
Km 1,11 en we staan al terug aan de kant. Soi staat weer plat. Hopelijk is dit geen voorteken voor het plezier dat Soi allemaal aan zijn fiets zal beleven. Na een 10-tal minuten kunnen we terug op weg.
Voor we goed zijn opgewarmd staan we weer aan de kant. Terug lekke band. Na 20 km nog eens en na nog eens 20 km weer. Misschien moeten we bij michelin eens gaan vragen of ze ons niet willen sponsoren?
Vandaag mogen we ons nog eens dubbelplooien. We rijden op het einde van de rit van Postel naar de Maat. Een lang recht stuk van 5 km. Er wordt vooraan een treintje gevormd. tegen 42 km/u en de wind op kop draaien we mooi rond. Echter na een paar keer ronddraaien stokt de motor. Een voor een vallen ze af. Ik begrijp hoe Tom Boonen zich voelde toen hij Cancelara zag wegrijden, dju toch… Uiteindelijk blijven ze nog met 2 over: Ronni en Louis. Kris W waagt de sprong nog en slaagt er in vooraan aan te sluiten. Ronni moet er af. Louis en Kris bereiken als eerste de Baily-brug. Ik slaag er met Ronny VB nog in om Ronni C bij te benen. Gezamenlijk komen we aan de brug, snel gevolgd door de rest van het peloton.
We rijden rustig uit tot aan het zilvermeer. Vandaag is de Port’aventura de eindestop. Op naar warmer weer…
Waar waren we vorige week gebleven? 2 lekke banden en een kletsnatte rit? Achteraf gezien bleek dit niet de volledige waarheid te zijn. De laatste 2 km werd nog 4 keer plat gereden.
Vandaag stond de eerste pittige rit voor de boeg. We nemen de draad terug op waar we vorige keer gestopt zijn: lek rijden. We zijn nog maar 3 km ver en we staan al een eerste keer stil: lekke band. We zijn nog niet vertrokken en we hebben al een 2de lekke band. Onze interventieploeg is dit seizoen al goed gerodeerd…
Via Mol Heidehuizen en Meerhout rijden we richting Tessenderlo. Hier ligt de eerste helling van het seizoen op ons te wachten. Chris VE komt eerst boven, bij Steve gaat het licht uit. Uit noodzaak moet hij terugkeren. Na doktersbezoek blijkt dat Steve nog niet volledig is hersteld van zijn serieuze griepaanval begin maart. Rusten is de opdracht.
Onverstoord rijden we verder: op elke helling 1 constante: Ronni C. geraakt maar moeilijk vooruit. Zelfs Leon vindt dat zoonlief maar triestig voor de dag komt en probeert de familie-eer toch enigszins hoog te houden door af en toe mee door te trekken op de klimmen. Van de 13 hellingen van de dag is eentje voor mezelf, 1 voor Ronny VB en de rest voor Chris VE.
Ondertussen staan we nog 2x stil om een lekke band te vervangen.
Het weer was mooi, de wind waaide stevig door: op kop in het begin van de rit, in de rug naarmate we terug richting Mol reden. Aangezien de laatste km’s kanaaldijk waren, was dit de eerste kans voor een sprint dit seizoen. Tegen een gezapig tempo van 32 km/u reden we over de kanaaldijk. De brug van de Olmense Zoo was het teken: het tempo wordt opgetrokken naar 42 km/u. Ik tracht dit tempo vol te houden tot de volgende brug en geef dan over aan Ronni C om verder door te trekken. De sprint gaat tussen de 2 krissen. Uiteindelijk is het Kris W die als eerste over de streep komt. Een mooie opsteker na een sukkelseizoen met de knie.
De 1ste rit was het zonnig, 2 de rit al grijs. Neem daar bij nog dat de 3de rit ons naar Leopoldsburg zou brengen, en je hebt de ideale cocktail voor een 30tal doorweekte wielertoeristen.
2 jaar geleden werd de rit naar Leopoldsburg gekenmerkt door gietende regen, hagel en wind. Vandaag de dag hadden we miezerregen bij het vertrek, wat hardere regen halfweg en nog steeds regen op het einde. Tel daar de wind nog bij en je weet dat sommigen het moeilijk gaan hebben vandaag.
29 wielrenners (iets minder dan de vorige keren) stonden klaar. Terug van de partij was Jos P. Ook Steve was er weer volledig klaar voor. Bart VG was de opvallende afwezige.
Tegen een gezapig tempo en wind in de rug reden we richting Lommel. Op de kanaaldijk hadden we een eerste oponthoud. Jos P reed lek. Na een snelle interventie van onze mekaniekers waren we weer op pad. Via Lommel reden we naar Leopoldsburg. Hier aangekomen was er even wat verwarring. De koptrekkers, incl. wegkapitein, reden rechtdoor, de rest van het peloton ging rechts af. Blijkbaar foutje in de communicatie.
Via Leopoldsburg reden we richting Balen. Ondertussen kwam de wind op kop te staan. Kevin reed nog lek en was de gewoonlijke pisstop gepasseerd.
De wind en regen begon haar werk te doen. Louis Cools kreeg het moeilijk, maar vooraan bleven ze maar beuken. Er ontstond een breuk in het peloton. Na wat duw en trek werk geraakte Louis toch nog vooraan.
Via Balen reden we naar Scheps. Ondertussen hadden Louis C en Els al afgehaakt. Zij konden al genieten van een verkwikkende douche. De rest ging echter door. Via Scheps, naar Hoolst en zo de kanaaldijk op. Op de brug over het kanaal brak bij Steve de veer. Op de kanaaldijk trokken ze vooraan nog eens goed door en Steve moest er af. Ronny VB en Jos P brachten hem terug bij de kopgroep. Gelukkig was het einde in zicht. Aan de brug van Balen namen we de kortste weg naar de Heidehuizen. Wat deed die douche deugd.
Er was regen voorspeld. De lucht was grijs. Er stond een venijnige wind. De enige verbetering tegenover vorige week was de temperatuur.
Vandaag brengt de rit ons naar Sint-Jozef Olen. 35 wielrenners, mannen en vrouwen, jongeren en gepensioneerden. Weer van de partij na ziekte was Steve. Opvallende afwezige was Jos Pauwels. Die lag met zijn blote kont in de zon.
9u en we zijn er mee weg. Al snel merk je daar wie er goed zit. Je merkt aan de snelheid wie er op kop rijdt. Kris van Esch heeft niet stilgezeten deze winter. Op 2 maanden tijd al meer dan 3000 trainingskilometers, dan zit je goed.
De prut is nog maar net uit onze ogen geblazen of het is bijna koekenbak. In Achterbos loopt een paard los over de baan. met een beetje gelukt loopt het niet recht op ons af, maar loopt het verder weg een andere wei in. Onverstoorbaar fietsen we verder en via Ten aard rijden we naar Lichtaart. Daar valt het eerste slachtoffer. Steve is blijkbaar nog niet volledig herstelt van zijn ziekte en moet na 25 km terugkeer maken. Op de 2 eerste hellingen van de dag is telkens Kris VE als eerste boven.
We rijden verder naar Olen om zie via Lichtaart terug naar Geel en uiteindelijk Mol te rijden. Voor we in Mol aankomen moeten we nog even stoppen. Kris VE rijdt lek. De eerste oefening voor ons getraind interventieteam… Ze zijn ook nog in vorm.
Rond 11u15 komen we aan in de Krophoek. Met een gemiddelde van rond de 28km/u over 62km kunnen we nog spreken van een gezapig tempo. Nog 1 keer zal het rustig zijn, dan wordt het tempo opgedreven. Op naar volgende week.
