Mont Ventoux: dag 2

Vandaag hebben we onze eerste afspraak met de, wat ik zou noemen, de reus van de Vaucluse (Puist van de Provence?).

Ikzelf heb hem al menigmaal beklommen, in mijn dromen weliswaar. Maar toegegeven, hij heeft de voorbije periode mijn nachtrust meermaals verstoord.

Na een voor iedereen deugddoend nachtje slapen (nogal wat anders dan de vorige nacht in de J&J car) en een stevig ontbijt waarbij heel wat tips en raadgevingen voor de rit van vandaag aan mij werden meegegeven, verzamelden we stipt om 9u …05 voor de briefing. Volgens onze wegkapitein zou de eerste beklimming van de dag - de Gorges de la Nesque (19km lang) – niet meer dan wat sightseeing zijn. En zoals bijna altijd, had Ronni ook deze keer overschot van gelijk. Het was een adembenemend panorama, de verwachtingen werden volledig ingelost. Zelfs ik kon er toen nog van genieten. Tijdens deze beklimming moest ik denken aan al die wielertoeristen die voor 2 of 3 dagen naar de Mont Ventoux komen om hem snel langs elke kant op te rijden en dan weer even vlug huiswaarts te keren. Zij weten niet wat ze missen van deze prachtige regio.

Na de afdeling van Gorges de la Nesque, hadden we aan de voet van de Mont Ventoux (ik denk dat het in Sault was) afgesproken met onze cateringploeg.

Rita en Bea waren keurig op tijd en hadden voor de gelegenheid hun stagiair Achiel meegebracht. Het werd een lekkere en gezellige picknick. Bedankt, dames. En terwijl we de inwendige mens aan het versterken waren, konden we onze uitdager van de dag gadeslaan (en sommigen zelfs intimideren).

Eindelijk begonnen we aan ‘de’ klim van de dag, met z’n 29. Helaas diende Jos W. een snipperdag te nemen, maar zijn ‘jour de gloire’ komt nog met zekerheid.

Aan de voet van de berg spatte de groep al direct uiteen. Van wat er vooraan gebeurd is, kan ik u helaas niets vertellen. Maar ik weet wel dat ze achteraan hebben afgezien. Echt afgezien! Het kostte menig doortrapper veel bloed, zweet en tranen. Ook bij uw verslaggever, of wat dacht u? Tijdens deze, voor mij althans calvarietocht, heb ik enkele keren op één iemand gevloekt, met name op onze afwezige sponsor en tevens mijn schoonbroer Jan. We zijn destijds samen deze uitdaging aangegaan en dankzij hem ben ik naar hier gekomen om af te zien … maar ook om te genieten. Ik heb hem reeds het ritverslag doorgebeld en de plooien tussen ons zijn inmiddels weer gladgestreken.

Uiteindelijk heb ik de top toch bereikt. Met de eindmeet in zicht, zag en hoorde ik hoe u mij allemaal over de meet schreeuwde. Het werd voor mij, eerlijk toegegeven, een emotioneel moment en hoogtepunt - zowel letterlijk als figuurlijk - in mijn prille fietscarrière.

Bovenop de top raakte ik er van overtuigd dat iedereen had afgezien, elk op zijn manier. Proficiat allemaal en in’t bijzonder alle dames hier in ons gezelschap.

Het colletje de la Madeleine ging er vervolgens nog snel mee door zoals een zoet nagerechtje. Tenslotte werd het nog even nagenieten bij een lekkere frisse pint in Le Relais du Ventoux, waar we nog een deal konden afsluiten voor de volgende dagen.

À propos, daar op het terras viel het ons nog op dat op het moment dat Ronni met zijn dames richting zwembad vertrok, de temperatuur direct daalde van 43° naar 36°. Waaraan zou dat kunnen gelegen hebben?

Eind goed, al goed. Als het avondmaal ook nog in de smaak valt zoals gisteren, dan wordt dit voor mij een ‘perfect day’. Bedankt dat ik dit in deze toffe groep mag beleven.

Verslaggever: Patrick