Louis M:
Er zijn mensen die goed kunnen fietsen en er zijn er die het goed kunnen uitleggen.
Ik geef dus nu het woord aan Marc.
Marc:
Dank u Louis.
Er zijn dagen die ge in uw leven nooit vergeet :
- Ik denk aan mijn trouwdag;
- Ik denk aan de geboortedag van mijn dochter;
- Ik denk aan de verjaardag van mijn echtgenote, maar er zijn mensen die zelfs dat niet kunnen onthouden. ( Ik ga geen namen noemen … hé Louis )
Nu 9 juni 2010 zal ik nooit vergeten. Het is eigenlijk al bijna een jaar geleden begonnen met een stomme weddingschap. Vandaag is die weddingschap afgesloten.
Ik moet erkennen, de jeugd heeft gewonnen, alsook natuurlijk de domme kracht.
De avond voordien was er al heel wat bedrijvigheid. De dames onder leiding van onze voorzitter hadden van alles in petto. Ik was er niet gerust in. Vanaf het ontbijt verliep alles nogal zenuwachtig. Vanaf 7.30 uur waren de eerste al aan het ontbijt, kwestie van zeker iets te hebben alsook nog een ‘tête-à-tête’ te kunnen hebben.
Om 8.00 uur vertrokken de eerste, ze zouden zeker niets willen missen;. Nog 2 uur geduld, 2 lange uren. Ik dacht toen aan alle andere, die aan het afzien waren.
Ronni:
De stress was ook bij mij aanwezig.
De avond voordien heb ik mij beperkt tot 1 glaasje wijn en om 22u lag ik in bed. Wonderbaarlijk genoeg sliep ik als een roosje.
Na het ontbijt ben ik om 9u vertrokken om wat los te rijden in de buurt van Bédoin.
Om 9.50u heb ik mij bij Marc en Louis gevoegd die al aan de meet stonden.
De zenuwen stonden gespannen.
Stipt om 10u vertrok Marc, rustig wat ook wel aangewezen was daar de wind er in het nadeel blies.
Louis en ik bleven achter, eenzaam en alleen … verlaten door iedereen.
En wat deden wij … we gingen rustig in het gras liggen met de voeten omhoog, volledig in trance.
21 minuten na Marc mochten we van Riet vertrekken voor een helse achtervolging.
Louis startte snel en reed meter voor meter weg van mij. Het parcours was dan ook licht in het voordeel van Louis daar de wind nog steeds op het snuitje stond en de stijging minimaal was.
In het dorpje St.-Estève, na 5km klimmen, had Louis ongeveer 200m voorsprong op mij.
Daar kon ik wel mee leven.
Ik dacht … in het bos neem ik hem wel terug.
Na 15km afzien, ( die 10km in het bos zijn echt wel lastig ) nabij Chalet Reynard bedroeg mijn achterstand nog steeds 200m. Ik was geen meter dichter gekomen.
Aan Chalet Reynard heerste er een leuk sfeertje.
De vrouwen waren zeer uitbundig, vlaggen heb ik ook gezien en onze pa maar roepen:
trappen man … blijven geven … gewoon doorgaan.
Later vertelde hij me dat mijn ogen nog goed stonden, het zat er nog steeds in.
Ik dus als een speer voorbij Chalet Reynard met nog steeds Louis in het vizier.
Op 5km van de top was het voor Marc voorbij.
Eerst ging Louis erop en erover, 30sec later was het mijn beurt.
Marc heeft zijn best gedaan maar het zat er niet in. Toch bedankt Marc voor deze onvergetelijke dag.
Nog 4km … nog steeds 200m
Op 3km van de top was de achterstand verkleint tot 150m.
Ik wist dat het nog kon maar het zou nipt worden, zeer nipt.
Telkens er iemand van onze club naar beneden fietste tot Chalet Reynard ( verzamelpunt ) zijn deze gestopt om ons aan te moedigen … dat doet wel iets.
Mijn vader en zijn vrouwen reden dan weer met de volgauto naar de top om niets van het schouwspel te moeten missen.
Op 2km … nog steeds 150m. Ik geraakte opnieuw geen meter dichter.
Bij het standbeeld van Tom Simpson gaf ik werkelijk alles wat er nog in de benen zat en meter voor meter werd het gat kleiner.
Net voor de laatste bocht moest ik nog 5m goed maken.
De spanning was te snijden en iedereen van de club die boven stond was aan het roepen.
Alè Louis, alles geven … Alè Ronni, blijven trappen man.
In de laatste bocht nam Louis de binnenkant, ikzelf werd door de krachtige wind bijna tegen het muurtje geblazen maar kon mijn fiets nog net onder controle houden.
De laatste 100m, de wind pal op de neus was een ware thriller.
Louis en Ronni … ze geven alles wat er nog in zit, de tanden op mekaar, een grimas op het gelaat.
Zelfs het verkeer op die kale berg stond effe stil.
Op 20m van den top, in volle sprint, ging ik op en over Louis.
Wat een zalig gevoel man, met geen woorden te beschrijven.
Die laatste meters ben je volledig in trance en dan … die ontlading, om nooit te vergeten.
2 sec … dat was uiteindelijk het verschil.
1u 26 was de tijd voor Louis en Ronni.
1u 56 de tijd van Marc.
Al wat er daarna gebeurde, beleefde ik in een soort roes.
Verzamelen aan Chalet Reynard … de koelbox deed dienst als podium … cava ontkurken, spuiten en leeg drinken … eten in de buurt van Sault … afdaling via de Gorges de la Nesque
( das opnieuw echt genieten ) … halve liters drinken op een terras in Bédoin …
Het was voor iedereen nen dag om nooit te vergeten.
Met zijn allen de top bereiken om daar getuige te zijn van een super spannende weddenschap.
Meer moet dat niet zijn
ciao
Geen opmerkingen:
Een reactie posten