Wielrenners zijn sporters met karakter. Niet van die strandjeanetten die 2x 45 minuten per week achter een balletje aanlopen en dan op het einde van een seizoen niet meer kunnen presteren omdat ze moe zijn.
Neen, wielrenners hebben karakter, zetten door, geven niet op. Wielrenners zeggen niet neen wanneer tijdens de briefing blijkt dat de rit eerder 100 km is ipv 80 km en pittig ipv vlak. Na, ik zeg maar, 3 maanden inactiviteit zal dat voor sommigen wel even slikken zijn.
Neen, wielrenners blijven doorgaan. Ook al moeten ze op het 2de heuveltje van de dag al afhaken. Stoempend, duwend en trekkend halen ze toch de top en sluiten probleemloos weer aan bij de groep.
Neen, wielrenners zeuren niet wanneer er tegen meer dan 30 km/u wordt doorgevlamd ongeacht de weersomstandigheden, en ongeacht de glooiingen in het terrein. Blijven doorgaan, niet plooien. Ook al zweven er allerlei rare gedachten door ons hoofd (waar zijn we in hemelsnaam mee bezig, eigenlijk had ik nu nog in bed kunnen liggen, waarom lag ik gisteren niet eerder in mijn bed,…).
Respect voor diegene die vandaag hebben gereden tot het zwart werd voor de ogen. Respect voor diegene die na 95 km zo rood zagen dat menig tomaat jaloers zou zijn. Respect voor diegene die zo leeg gereden waren dat ze even moesten nadenken hoe ze weer van de fiets moesten stappen. Respect voor diegene die totaal leeggereden nog een paar leffes achterover kunnen kappen en daarna nog recht naar huis kunnen rijden.
Wat de rit van vandaag betreft kunnen we kort zijn: We reden naar Ramsel, in totaal 95 km, tegen een gemiddelde dat de 30km/u bij aangename temperaturen en bij zonnig weer.
Op naar een vlakke rit richting Holland volgende week en daar een serieus pittig ritje naar Diest op Moederdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten