Eigenlijk begint de dag al de avond voordien. In dit geval, na het gewaardeerde verslag van Patrick… Er komt stilaan routine in de dagen. Het avondeten smaakt. ’t Blijft de kunst om voldoende brood op de plank -in dit geval in ’t mandje- te krijgen. Wat stilaan al goed lukt.
Wij zijn content dat we op de Ventoux geraakt zijn. Maar dat is blijkbaar maar een oefening geweest. Want wat de dames gisteren bekokstoofd hebben, weten we zelfs niet bij benadering. Soms zijn ze ondoorgrondelijk. Behalve voor Leon. Of het door al dat vrouwelijk schoon kwam, of door zijn prestatie op de Ventoux, weet ik niet, maar ’s avonds straalde hij. ’t Is hem, maar ook alle anderen, van harte gegund.
Na een goeie nachtrust, blijkbaar niet voor iedereen, waren we present op het ontbijt. Keuze van kledij valt mee met dit stralende weer. Insmeren tegen de zon, bril kuisen, dan vloeken als dat ding in tweeën breekt. Snel een noodoplossing ineensteken met de gewone zonnebril en tijdig op de briefing geraken. Wat lukt. Voor zover ik het kan inschatten blijft Bart noodgedwongen fietsloos. Wat ik onthoud van de briefing? Drie beklimmingen; de twee moeilijkste in de voormiddag. Dat lijkt mee te vallen.’t Is dan ook maar een overgangsrit.
Om een goed gevoel te krijgen, dalen we af tot aan de eerste plasstop. Of tot aan de voet van de eerste beklimming. Het is maar hoe je het bekijkt. Bij het beklimmen van de Col de Murs breekt het zweet mij al uit. Ik vraag me af waarom de meesten sneller boven geraken. Wijn? Sigaretten? Te weinig kilometers? Och, het zal stilaan wel beteren zodat we nog meer kunnen genieten van het landschap. Beneden steken we onze extra kledij weer in de altijd aanwezige volgauto.
Dan op naar de volgende klim. Col de la Liguère. Gemiddelde stijging 6.4 %. Ik kan er mij ondertussen iets bij voorstellen. Afzien noemen buitenstaanders dat. In Lioux passeren we een snoeiende non die haar lach verloren heeft. Het valt niet alleen mij op. Na ongeveer 69 km wordt er rustig bijgetankt. Sommigen hangen ondertussen hun bezweette kleding op de wasdraad. Of ons oponthoud daar door de plaatselijke bewoonster op prijs gesteld werd, betwijfel ik. Het zal mij een zorg zijn. De cake van Sonja blijf ik wel waarderen. De meesten lusten blijkbaar die dingen wel. Er wordt links en rechts nog wat technische assistentie verleend. En dan terug de fiets op.
Tweederde hebben wel al achter de rug. De rest wordt hopelijk iets makkelijker. Opvallend hoe bij elke beklimming minder gebabbeld wordt. Bij het omhoogrijden van de Col Notre-Dame des Abeilles is dit niet anders. Het vooruitzicht van het terras in Bédoin maakt het mij iets gemakkelijker. Mij niet alleen blijkbaar, want een wegwijzer naar Bédoin doet sommigen iets te snel naar de halve liters afwijken. Op het terras snel mijn pint reserveren en dan snel een bril kopen. Ondertussen wordt door enkele goede zielen geholpen met het versjouwen van een toog. De stoere serveuse spreidt lachend haar handigheid tentoon. Ze wordt met het nodige applaus beloond. De drank smaakt, de nootjes en de chips worden op prijs gesteld.
Vandaag wordt overlopen, morgen wordt door sommigen besproken. Onze dag zit er voor een groot deel op. Het doet ons deugd om op deze manier met deze groep te genieten.
Verslaggever: Els en Paul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten