Rit 33: Hulsel (2de poging)

Vorige week was het voor de meesten onder ons net iets te nat maar toch hebben 4 personen de regen getrotseerd: Sonja, Walter, Guy en Jos P. ... straffe mensen.

Vandaag gelukkig droog weer en helemaal niet koud, ideaal voor oktober. Met 21 waren we present voor een rit van 68km naar Holland. De 4 koptrekkers waren Ronni, Walter, Guy en Kris en ze deden dat goed.

De rit vertrok via SCK, Dessel en Hodonk naar Arendonk. Even voor Arendonk was het Patrick die nog eens lek reed maar de technische ploeg was zoals steeds aanwezig.

Verder gefietst via den industrie te Arendonk tot bijna aan Ravago om daarna stilaan de grens met Nederland op te zoeken. Even over de grens volgde de traditionele sanitaire stop ergens ter velde.

Na de stop verder via Hooge Mierde en Hulsel tot Reusel.

Door het nog wat vochtige wegdek, de vele bladeren en eikels was het toch opletten geblazen. Zeker in de bochten op die typische Hollandse rode kasseitjes werd er niet snel gefietst. Tot nu was de rit goed verlopen maar even voorbij Reusel was er toch een akkefietje.

Op een T-splitsing riep onze wegkapitein links en ikzelf ging dus natuurlijk naar links. Walter die naast mij ook vooraan fietste ging voluit naar rechts ... dat gaf dus de nodige problemen. We waren effe zeer intiem maar we bleven gelukkig allebei recht en konden net voor het grachtje stoppen. Ja ja, kan gebeuren maar ... we zijn nog steeds goei vrienden.

Na dit incidentje ging het zonder problemen verder via Postel en Sas 4 naar Mol. Op het einde volgde er nog een sprintje dat met succes werd afgerond door Kris.

De juiste gegevens waren 67.93km en 28.6km/u.

Volgende week is het de laatste rit en dan zijn de vrouwen wegkapitein.

We zullen onze benen mss toch maar insmeren.

ciao

Ronni 

Rit 32: Hulsel

Gezien het slechte weer is deze rit maar door 4 personen gereden.

Regen, koud en wind. Herfst.

Rit 31: Sint-Jozef Olen

We zitten al in oktober en de ritten worden korter. Vandaag starten we pas om 9u en we halen de 70 km al niet meer. Herfst en winter naderen met rasse schreden.

De rit gaat officieel naar Olen, maar kon eigenlijk ook naar Lichtaart genoemd worden. Dit zijn immers de 2 uittersten die we aandoen. Alles verloopt voorspoedig. Het weer zit mee, er staat een stevig briesje, maar de koptrekkers zijn ondertussen al zo gerodereerd dat ze hier niet voor opzij gaan.

Via Mol, Ten Aard gaat het richting Lichtaart. We passeren Bobbejaanland en rijden zo verder via Eerselingen naar Olen. Vervolgens via Geel richting… nog niet Mol want anders waren we om 11u al binnen.

We doen een ommetje via Meerhout en rijden zo vlotjes via Hulsen (Balen) Mol binnen.

66 km, tegen een gemiddelde van 29km/u. Dat gaat nog vlot. De temperatuur gaat van 9 tot 13 graden. Nog geen diepvriestoestanden…

Rit 30: Testelt

Vandaag les in hoe het voorkomen van lekke banden.

Er is niets zo vervelend als een lekke band. Je moet stoppen en staan toekijken hoe anderen je band vervangen. Dan hopen dat ze het goed hebben gedaan zodat je de rest van de rit kunt uitrijden zonder nieuwe lekke band. Maar hoe dan ook, je voelt je nooit zeker en elke bultje of putje in de weg geeft je het gevoel dat je opnieuw lek staat.

Vandaag enkele tips hoe een lekke band zou voorkomen kunnen worden. Dank hier voor aan onze bevallige assistenten Pat en Louis M om ons dit te tonen.

Les 1: kijk de avond voor je gaat fietsen na of je banden nog hard staan. Dit vermijdt dat je op een zondag ochtend al lopend naar de vertrekplaats moet… he Pat?

Pat zijn probleem was snel opgelost Louis en Leon legden al snel een nieuwe band er op en we konden vertrekken. De laatste heuveltjes van het seizoen. Alles verloopt vlot tot in Veerle te zijn aangekomen…

Les 2: kijk regelmatig de staat van je banden na zodat je vermijdt dat je op de textiel van je band aan het rijden bent en zo makkelijk lek rijdt. De textiel is minder sterk en dit maakt het ook moeilijker om druk in je banden te krijgen en je zo op je velg naar huis moet rijden.?

We rijden de rit rond met 1 persoon minder. Die is achter gebleven omdat hij op zijn velg reed… maar ik heb deze persoon beloofd zijn naam niet in het verslag te vermelden. (ok zo Louis M) ?

De rit was 77km lang, we reden gemiddeld 27,4km/u en het was mooi weer (temp varieerde van 8°c tot 14°).

De laatste ritjes komen in zicht…

Rit 29–Zolder

Elk jaar passeren we wel eens aan het circuit van zolder. op het vlakke parcours van het wereldkampioenschap (waar Cipolini wereldkampioen werd) ligt toch 1 serieuze puist: de Sterrewacht.

Het weer is goed: niet te koud, niet te warm en droog. De herfst hangt in de lucht en Leon is onze wegkapitein. De rit verloopt zonder kleerscheuren tot plots bij de aanvang van de klim paniek bij de koplopers. Zij hadden hun sprint aan de voet van de klim aangezet, maar door gebrek aan parcours-kennis slaagde Sonja er in eerst boven te komen. Proficiat aan Sonja om als eerste vrouw ooit eerst boven te komen op een klim.

De koplopers lieten het er echter niet bij en deden hun beklag bij de politie, maar dit bracht geen soelaas… Sonja was en bleef eerst. (owv een manifestatie op het circuit was de sterrewacht deels afgesloten en bij het uitkomen van de bocht, botsen de koplopers bijna op een nadar en stilstaande wagen… Sonja manouvreerde handig tussen de obstakels door en won…).

De Rit was een 80 km, en is tegen een gemiddelde van 29,4km/u afgelegd. De temp varieerde van 11 tot 15 graden.

Rit 28–Park motors

Vandaag een rit waar iedereen naar uitkijkt… Een bezoekje bij onze sponsor. Hier worden we altijd met open armen onthaald. Koffiekoekjes staan klaar en we mogen zonder problemen spiksplinternieuwe auto’s bekijken.

Dit jaar kregen we ook een primeur: de nieuwe 308 krijgen wij voor het eerst te zien. Een zeer mooie wagen, die me een beetje doet denken aan de mercedes A.

De rit is traditioneel gezien kort: 30km naar Turnhout en 30km terug. Volgend jaar zal de rit een beetje korter zijn aangezien de garage gaat verhuizen. Dus vandaag de laatste keer aan de parklaan… snif.

De rit vandaag:

- 63km

- 29,2 km/u gemiddeld

- Weer: droog, zonnig en gemiddeld 11,6 °c '(maximale temp was 20gr, maar dat was binnen in de garage).

Rit 27: Voeren

De Voerstreek vanuit Moelingen.

We steken het Albertkanaal en de Maas over. Op de parking tegenover “De Berwien” worden 17 fietsen klaargezet. Rugzakjes worden aan de volgauto toevertrouwd. Leon en Simonne zullen ons heel de rit vergezellen.

De eerste klim van 1,8 km vanuit Mortroux wordt al snel gevolgd door een tweede van 1,4 km met stukken van 14%. De trend is gezet. Raymond kent de streek en zal voldoende hellingen inbouwen om ons een hele dag te laten genieten van prachtige uitzichten.

Een korte stop om de band van Kevin te vervangen. Golvende landschappen brengen ons omhoog naar De Planck. De Zwaen, Côte de Hagelstein en opnieuw De Planck. Via Teuven klimmen we 1,25 km de Kasteelstraat omhoog. Met zicht op het dal van de Geul dalen we richting Gemmenich. Na een klim van 1,6 km naar het drielandenpunt in Vaals zetten we ons gezellig op een terras. Volgens de serveuse kunnen we beter een stukje vlaai eten ipv onze eigen boterhammen. Onze voorzitter denkt er duidelijk anders over.

Met lege blazen en volle drinkbussen starten we voor deel twee. Van Vaals via de Epenerbaan klimmen we tot de afslag “Groene Weg” richting Vijlen. Plat. Na de herstelling wordt in een strak tempo naar de rest van de groep gezocht. Een eind verder wordt nog eens extra duidelijk dat Nederlanders hun voorrang nemen.

Sommigen herkennen de streek. De weekends van de voorbije jaren… We klimmen de Schweibergweg omhoog en dalen voorzichtig af naar Teuven. Aan het gekende? kruispunt draaien we , euh, rechtsaf. Even verder gaan Bart en Walter tegen de grond. Het lijkt nog mee te vallen. Via de Loorberg gaat het naar de Gulpenerberg. De kilometers en de hoogtemeters worden voelbaar, maar iedereen wil die 17% bedwingen. Spieren spannen zich en kettingen kraken; iedereen komt boven.

Om in stijl het eindpunt te bereiken worden onderweg nog twee “dessertjes” meegepikt. Kort maar wel heel pittig. De enkele regendruppels die we onderweg gevoeld hebben zijn opgedroogd als we na 128 km en 2000 hoogtemeters “De Berwien” binnenstappen.

Paul 

Rit 26: Vlimmeren

Statistieken van de rit naar Vlimmeren:

• afstand: 90km
• gem.snelheid: 29,1 km/u
• gem temp: 13,9°c

1 grote vraag tijdens de rit: wat is de witte bol op de kerk van Vlimmeren. Zie hier het antwoord

Rit 25: Ramsel

Geen verslag

Rit 21: Diest

Vandaag staat de pogio op het menu. Jos P is wegkapitein en leidt (lijdt) over alle heuveltjes van Tessenderlo en Diest die er ook maar te vinden zijn…

We staan met 16 klaar om te vertrekken. Het is grijs buiten, maar droog. Nochtans waren de weersvoorspellingen niet al te positief. Getuige daarvan is het wegblijven van Ronni…

Via de kanaaldijk gaan we richting meerhout. Aan het Sas van Gestel staan we een eerste keer stil. Het regent… en we doen onze regenjasjes aan. Cois houdt het voor bekeken en draai terug. Wij houden hardnekkig vol en rijden door. Van Meerhout naar Tessenderlo en zo via Engsbergen naar Diest. We nemen de Houterberg en wie is daar eerst boven… wouter. Raymond had een sprong gewaagd. Wouter gaat er achteraan, er op en er over… Raymond was zo verrast dat hij geen antwoord meer kon geven.

Aan de voet van de Ekelenberg houden we halt. Lichte regen heeft plaats gemaakt voor harde regen… De wegkapitein en voorzitter beslissen dat het zo wel genoeg is en het verstandiger is om terug te draaien. We nemen de kortste weg terug.

Ondertussen stopt het wel eventjes met regenen… Hoe dan ook, we komen als verzopen kiekens thuis aan waar een verkwikkend douchje deugd doet.

Net geen 70km, aan 28,2 km/u bij een temperatuur van ongeveer 14 graden…

Spijtig voor Jos dat zijn rit in het water is gevallen…

Rit 20: Riethoven

Met 16 personen waren we present op zondag 11 augustus. Het was een beetje frisjes maar voor de rest aangenaam weer. Onze voorziene wegkapitein Kris zat nog in het mooie Oostenrijk waardoor onze voorzitter de rit op zich nam. De rit ging dus niet naar Ramsel maar wel naar Riethoven.

Het licht heuvelachtige verdween als sneeuw voor de zon want Riethoven is zo plat als een biljartlaken. De 4 koptrekkers waren vandaag Ronni, Rony, Guy en Chris. Na de korte briefing waren we vertrokken voor 87km.

Via Miramar, SCK, Brazel en Campinastrand ging het naar de Pielis. Hier werd een ultra korte stop gehouden om wat vocht af te drijven.

Verder via Luyksgestel en Weebosch waar wegenwerken effe voor wat hinder zorgden. Na Weebosch ging het verder over smalle wegen langsheen Eersel en Walik tot Riethoven.

Even voorbij Riethoven volgde dan de officiële sanitaire stop. Alles verliep vlot en iedereen zag het volledig zitten. De terugrit was voor de koptrekkers wel effe zweten want de wind stond nu in het nadeel.

Opnieuw over smalle, mooie wegen langsheen Bergeijk en Lommel. Even voor het kanaal was het Guy die vooraan een doodlopende straat wilde indraaien maar Ronni  zette al zijn 74kg in om Guy toch rechtdoor te laten rijden.

Alles liep goed af.

Verder via de Blauwe Kei en de Kempische Meren tot Mol. Op het terras was het weer aangenaam vertoeven na een rit zonder problemen

De juiste gegevens zijn 87.2km en 30.2km/u en niemand is lek gereden.

ciao

Ronni  

Rit 19: Achel

Geen verslag

Rit buiten klassement

Zaterdag 27 juli stond met stip aangeduid in vele agenda’s. Die dag zouden we een dagtrip hebben richting Ronquières.

Ronni was reeds enkele weken voordien de rit gaan verkennen en iedereen (Ronni, Leon, Sonny, Walter, Sonja, Guy, Chris, Wim, Raymond, Kris, Mariette, Rony, Veerle, George, Louis, Mia, Nadine, Jos en Pol) die meeging was toch uiterst nieuwsgierig.

Wat had Ronni voor ons in petto: 121 km over een glooiend terrein, onderweg zouden er 14 kasseistroken zijn ( zowel vlak, bergop als bergaf ) – zelf gekozen door onze Ronni - er zouden zelfs 3 stroken boven de 15% zijn.

Na 20km en 6 kasseistroken was er een korte stop voorzien aan de leeuw van Waterloo, na 66km een lange stop aan het hellend vlak van Ronquières.

We hadden zelfs terug een volgwagen (de Pol, onze chauffeur tijdens de fietsweek).

Maar dan kwamen de weersberichten en de twijfel of de rit wel zou kunnen doorgaan. Al heel de zomer is het prachtig en zonnig weer, dus iedereen maar hopen.

Tot de voorspellingen voor die zaterdag. Daarom werd er op donderdag reeds beslist om niet te gaan rijden. Het zou te gevaarlijk zijn.

Zaterdagmorgen, ik sta op, de zon schijnt, hadden we toch niet moeten gaan ??? Tot een uur later het onheil losbarst en iedereen blij was met de beslissing.

Maar we zouden wel op zondag gaan fietsen, een rit buiten klassement.

Zondag staan er 15 dapperen bij de Bamme thuis. Er zijn er enkelen die het weer vandaag ook niet betrouwen (???). Leon laat de keuze aan de groep, hij heeft een rit van ongeveer 70 km richting Leopolsburg of Pijnven. Er wordt voor Pijnven gekozen. Maar naar mij gevoel is dit bijna identiek als Leopolsburg. Bij vertrek merken we dat onze koptrekkers er vandaag niet bij zijn, er worden vrijwilligers gezocht. Ook ik ga het maar eens proberen.

Via het industrieterrein van Lommel, gaan we richting ons keerpunt. Door prachtige natuur, rustige woonwijken en zou bereiken we stilaan terug onze gemeente.

Op het einde moesten we de voorzitter nog even ter orde roepen, hij ging zelf in zijn pedalen staan, terwijl ik al heel de rit geprobeerd heb om in mijn zadel te blijven zitten.

Op ons vertrouwd terras werd in een zonnetje nog uitgebreid nagepraat (door enkele zelfs tot 16.30 u) en voldaan reden we huiswaarts.

De Rit naar Ronquières hebben we nog te goed, misschien volgend jaar??

Jos P

Rit 17: Loksbergen

Vandaag een warme zomerdag onder een straalblauwe hemel. Een rit van 92km over een glooiend terrein langs fruitbomen en pittoreske dorpjes. Dit wordt gewoon genieten. Met 19 waren we present voor deze prachtige rit.

De heenrit verliep via Meerhout, Tessenderlo, Zelem en Zelk tot Loksbergen. Juist voor de traditionele stop was er het enige akkefietje van de rit. Sonny verloor zijn drinkbus op de enige kasseistrook van de dag maar zonder erg.

De terugrit verliep via Velpen, Halen, Linkhout, Zelem, Schaffen, Hulst en Ham tot Mol. De 4 koptrekkers hielden er een stevig tempo in zonder te overdrijven. Alle 19 geraakten goed over de vele heuveltjes en iedereen was dan ook super tevreden bij aankomst.

Op het terras was het dan ook genieten van een frisse pint, ice-tea of ne sangria.

Ook Roger was aanwezig en das natuurlijk ook mooi.

De gegevens van de dag zijn: 92.11km en 29.9km/u.

Volgende week de pittige rit naar Ronquières ... da wordt smullen maar ook een beetje stressen.

ciao

Ronni

Rit 16: Sint-Lambrechts Herk

Vorig jaar was dit de rit naar Nieuwerkerken, dit jaar Sint-Lambrechts Herk. What’s in a name…

Het weer was goed: zonnig met een begintemp van 14°c, een eindtemp van 20° en maximale temp van 25°gr. Gezien het koele voorjaar zijn we hier al ruim tevreden mee.

De rit ging via Tessenderlo, Deurne, Geeneinde, Meldert naar Lummen. Hier steken we de autostrade over rijden verder richting Schulen, Berbroek, Schakkebroek tot in Kozen (meest zuidelijke punt).

We keren nu terug naar het noorden en krijgen de wind meer op kop. Via Sint-Lambrechtsherk, Stevoort, Kermt, Stokrooie rijden we de kanaaldijk terug op. Nu is het recht naar huis… Alleen Sonny had wat teveel gedronken en moest nog snel eventjes..

uiteindelijk was de rit 99km, 29,5km/u gemiddeld en 200 hoogtemeters.

Rit 15: Reppel

Hoogzomer vandaag. De zon maakt overuren en wij klagen hier niet over. Na een weekje hitte in Italië kunnen wij dit wel aan. Om 8u is het  al 17graden. Dat belooft voor de rest van de rit. Verder staat er  een stevige noord-oosterlijke bries. Dat wordt stoempen vooraan.

Reppel? Waar ligt dat weer. “Ah, dat is de rit waar ik mijn zonnenbril heb verloren” zegt Ronni. “Ah, die rit” zegt iedereen in koor. En we zijn weg.

Via Balen rijden we langs de Keiheuvel, naar Lommel (Gelderhorsten  en Kerkhoven). Lange rechte stukken en een snelheid rond de 32km/u maakt dat we achteraan in een luie zetel worden  voortgesleurd.  Via Hechtel-Eksel en Kleine Brogel  (we passeren  de kernbommen) gaat het naar Kaulille. Daar gaat het van Bocholt naar Reppel.

Na een  korte pitstop rijden we verder via Grote Brogel, Erpekom.  Eventjes lijkt  het  dat we in de Efteling zijn wanneer we de ‘weg naar Spikkelspade’ tegenkomen.

Vervolgens rijden we van  Helchteren naar Heusden om zo via Koersel, Beverlo en  Olmen de kanaaldijk  op te rijden. Hier staat de wind goed op kop. Aanvankelijk willen de koptrekkers het tempo  opdrijven,  maar ze worden ingetoomd.  De drukte op de kanaaldijk  maakt dat we moeten  oppassen…

Op nog 1km te gaan vertrekt Ronny. Dit kan ik niet laten  gebeuren en spring  in zijn  wiel. Mijn  garmin  geeft 49,9km/u aan… wind op kop. Ik ben blij dat ik  in het wiel kan  blijven  hangen. Wanneer ik zelf op kop kom trek ik door. De 49km/u kan ik niet aanhouden,  maar  42 lukt nog  wel…  niemand hangt in  mijn wiel en kan rustig  uitbollen…  ik hou  de armpjes maar op het stuur.

De statistieken  van  de  rit:

• gemiddelde temp: 20,3° (min  16°, max 26°à
• Tijd: 3u29  gereden
• snelheid : 29,4 km/u (max 49,9)
• hoogtemeters: 139m

Rit 14: Houwaart

7u30, wat een  uur om op de fiets te springen. Vogeltjes fluiten  vrolijk en het is frisjes. Het is bewolkt… dit zijn we niet meer gewend  na een week fietsen in tropische temperaturen.

Vandaag ligt het  vertrekpunt bij Louis en  Mia. De traditionele rit naar de Houwaart staat op het menu.  Om 8u is het daar vertrekken  aangezien  de rit 100km is en  we op een  respectabel uur  moeten  binnen zijn.

Een zeer korte speech van de wegkapitein: “Iedereen kent de rit, dus hop we zijn weg.” Een man van  weinig woorden (maar des te meer daden).

Het is 10 graden en er staat een  rustig windje. 4 koptrekkers worden  vooraan  gevraagd. Niet Ronni, want die was nog  aan het herstellen van  een  zware verkoudheid. Niet Chris van Esch, want Louis vroeg speciaal  naar mannen die normaal niet vooraan  reden. Walter, Raymond en  Guy spanden zich, tezamen  met Louis voor de kudde…

Via meerhout gaat het richting Eindhout. Hier ligt een eerste opwarmertje. Een kort hellingetje. Iedereen  blijft mooi in gelid en het  tempo is gezapig:  22km/u naar boven en  39 km/u naar beneden.  We vervolgen de weg naar Vorst, Averbode, en zo richting Testelt. Hier helling nummer 2. Chris is niet  te houden en  demareert. Hij heeft blijkbaar zijn goede benen teruggevonden na een weekje zoek.  Vervolgens komt Messelbroek, Rillaar en Tielt. We rijden een pittige afdalinkje… de snelheid is zonder problemen  50km/u… gelukkig doen we deze in  dalende lijn. In Tielt ligt de gevreesde ‘Houwaart’. Stijgingspercentage tot 14% is al stevige kost.

De een stormt naar boven,  de ander zoekt  de kleinste  versnelling  op en rijdt op reserve  naar boven.  Net na de klim stoppen we even voor onze verplichte  pisstop. Louis heeft een  feeëriek veldje gevonden (geboortebos).  Lang wil hij ons niet laten  genieten. Ondertussen  is het zonnetje er door gekomen… Maar Louis  staat onder  spanning en wil snel weer verder.

We rijden terug waar we langs zijn gekomen…  ipv van 50km/u bergaf  is het nu 15km/u bergop… Van Rillaar gaat het naar Langdorp, wolfsdonk, Veerle, Varendonk, Zittaart en  Meerhout  richting Mol.  Af en  toe nog een  pittig  klimmetje zorgt voor de verdere aftakeling van de niet-getrainde –klimmers.

• Gemiddelde temperatuur: 14° (min 9°, max 19°)
• Gemiddelde snelheid: 28,8km/u (max 55,5)
• Afstand: 99km

Bormio: dag 2

Het is alweer de laatste van onze week naar de bergen. En Ronni heeft nog gezorgd voor een spetterende finale. Vandaag staan zowel de Mortirolo als de passo di gavia op het menu. Een mooiere afsluiter is bijna niet denkbaar.

De regen van de afgelopen nacht heeft voor de nodige afkoeling gezorgd. Het is zonnig maar het voelt allemaal net wat frisser aan. Met z'n 13 nemen we onze fiets een laatste maal bij de hand. Met enige moeite trappen we deze in gang. De spieren voelen stijf aan. Een trap oplopen is al een hele opdracht geworden. En toch, vraag niet hoe, springen we gezwind op onze fiets en rijden Bormio uit.

De eerste 23km zijn bergaf. Het uitzicht is weer fantastisch. De zon schijnt weer volop en probeert het volledige dal te belichten. Dit lukt niet overal en op deze plaatsen is het nog behoorlijk fris: 10graden zijn we al eventjes niet meer gewend.

We draaien linksaf, een klein weggetje op. Hier zien we onmiddellijk een groot bord staan: Mortirolo, gemiddelde stijging van de volgende kilometer 6,7%, max 16%. De toon is hier mee gezet... Het is al direct een eigen tempo zoeken. De volgende 15 km zien we de stijgingspercentages schommelen tussen de 2,5% en 17%. Een zeer onregelmatige klim waar je nooit een comfortabel trapritme kunt vinden. Na elke kilometer word je op de hoogte gehouden van wat er komen gaat. En van deze bordjes word je niet echt vrolijk van. Gemiddelde stijgingspercentages van meer dan 10% doen pijn. De zon had ondertussen ook een weg gevonden tussen de bomen van de Mortirolo. Een eenzame boer staat gras af te doen en kijkt ons aan zoals een koe naar een trein. We zijn wel niet alleen op deze klim. Een groep Australiërs en een groep Nederlanders proberen ook deze behoorlijk uit de kluiten gewassen puist te bedwingen.

Volledig uitgeput en afgemat komen we uiteindelijk boven. Een voor een. Iedereen buigt zijn hoofd voor deze klim. Maar veel tijd om de rusten krijgen we niet. Deze namiddag staat nog een spetterende finale  op het programma.

We lunchen in de afdaling van de Mortirolo. Zoals de voorbije dagen weer een fijn staaltje werk van onze cateringploeg, pol en simonne, voor de gelegenheid aangevuld met Leon. We zijn snel voldaan en zetten de afdaling verder. We moeten richting Ponte di Legno. De officiële voet van de passo di Gavia. Net geen 20 km lang, en moet ons brengen naar 2667 meter hoogte.

In de aanloop moeten we al wat hoogtemeters overwinnen. Het ene stukje is al wat steiler dan het ander. En dit doet pijn... Hoe geraken we in Godsnaam die Gavia nog over? 

De eerste kilometers is het zoeken naar een juiste versnelling en klimtempo. Dit is al snel gevonden: de kleinste versnelling. De Gavia begint breed, maar al snel verdwijnen we in het bos en wordt de weg smaller. De klim is veel gelijkmatiger dan de vorige en dat voel je. Af en toe kan je een gelijkmatig tempo aanhouden. Al snel stijgen we boven de bomen uit en voelen we de percentages stijgen. Hadden we onderaan de klim af en toe pieken tot 12%, hadden we af en toe minder steile stukken van 7%. De weg wordt nog smaller. Langs de weg begint sneeuw op te doemen. Er komt een wind opzetten en deze voelt killig aan. Voor ons plots een tunnel, niet verlicht. In de pikkedonker moeten we ons een weg zoeken, hopende dat er niet te veel gemotoriseerd verkeer door deze tunnel komt want we zijn totaal onzichtbaar. Wanneer we uit de tunnel rijden zie ik 13% op de gps staan. 

Na de tunnel wordt de weg slechter. Smeltwater stroomt over de weg, alles ligt vol steentjes en als je wilt rechtstaan slip je door met je achterwiel, scheuren en putten in de weg... Maar het zicht is machtig mooi. Meertjes, rotsen, muren van sneeuw,... En dan komt de mist op. We komen boven op de top in de mist met een temperatuur van 11 graden. Behoorlijk frisjes. Een aantal van ons verwarmen zich aan een tasje koffie in de afwachting tot iedereen boven is.  Wanneer iedereen boven is worden de nodige statiefoto's genomen, kleden we ons goed warm aan en zetten voor een laatste keer onze fiets in gang. De afdaling is fantastisch. Ook hier veel sneeuw, prachtige natuur en ijsmeertjes die stilletjesaan aan het ontdooien zijn. 

Moe maar voldaan drinken we onze pijn weg en genieten nog na van de afgelopen week. Ieder met zijn eigen hoogtepunt: de bevallige Angelica in Arabba, de vele bochten van de Stelvio, de steilheid van de klim, wie je wel en wie je niet hebt kunnen kloppen deze week in de klim. Kortom ieder had zijn hoogtepunten en heeft een fantastische week gehad.

Onze voorzitter heet de heeft afgesloten met de melding dat de Stelvio voor hem het definitieve eindpunt was wat bergvakanties betreft. Hij zal niet meer terugkomen met zijn fiets.

Bormio: dag 1

Na een lange busrit van meer dan 3 uur, staan we klaar aan het voorgeborchte van de Stelvio. De mooiste weg in Europa volgens de mannen van topgear. We zullen een kijken of dat klopt.

Het is weer drukkend warm. 33gr en meer geeft de thermometer van de gps aan. Na 10 km inrijden komen we aan in Prato. Hier begint de klim naar de top van de Stelvio: op 2700m hoogte. Meer dan 40 haarspeldbochten brengen ons naar deze hoogte. 

Het zweet druipt van onze lichamen. De zon brandt er stevig op los. Tot 38gr warm is het langs de flanken. Aanvankelijk blijven we nog redelijk samen. Maar naarmate de kilometers vorderen, zien we ook meer groepjes vormen, of zien we eenzaten op een eigen tempo naar boven te rijden. De een kan genieten van machtige mooie omgeving, de ander heeft elke nuance zwart van de asfalt kunnen onderscheiden. Naarmate we stijgen, verandert de omgeving. De bomen maken plaats voor rotsen en gras. De wind begint op te steken, meestal in ons nadeel. De top is duidelijk zichtbaar alsook de vele haarspeldbochten die ons tot boven moeten leiden.

Na 25 km zwoegen worden we dan eindelijk beloond. De geur van versgebakken bratwursten mit sauerkraut komt ons tegemoet. Boven gonst het van de bedrijvigheid. Motards, coureurs, automobilisten wriemelen tussen elkaar om maar een mooie foto te maken. De haarspeldbochten zijn tot diep in het dal zichtbaar. Echt de moeite. Ook hier zien we nog hopen sneeuw liggen die getuigen van een lange winter. Maar echt spectaculair is dit niet te noemen (het viel ons eigenlijk wat tegen, maar we zijn dan ook al veel gewoon).

Boven op de top is wachten tot iedereen boven is. Ondertussen begint de wind verder op te steken en  wolken troepen samen boven de top. De temperatuur daalt tot onder de 10 graden. Ronni beslist om een deel van het peloton al naar beneden te sturen zodat zij het al warmer kunnen krijgen en om een ideaal picknick plaatsje te zoeken. 

In de eerste kilometers van de afdaling is het zich enorm. Sneeuw ligt hier nog metershoog, alles ziet hier nog spier wit. Hier worden we even stil van. Ook langs deze kanten moeten we vele haarspeldbochten passeren om af te dalen naar Bormio. Het wordt donkerder. De wind steekt op en we moeten onze sturen goed vasthouden om op de weg te blijven. 

Een picknick plaats vinden we niet, en ondertussen vallen de eerste druppels... We beslissen door te rijden tot het hotel en ons middagmaal te laten zijn wat het is. Terwijl we aan het genieten zijn van onze verfrissende pint, en een overvloed aan hapjes, komen Ronni, Leon en Carlo binnen gereden. Iedereen binnen voor het echte onweersprekelijk begint... Oef.

De hele avond en nacht regent het met gedonder en gebliksem.

Arabba: dag 3

Zacht geruis van de beek die doorheen het dal stroomt in Arabba. Stilte aan de ontbijttafel... Angst voor wat er vandaag komen gaat? Koeien staan rustig te genieten van hun ontbijt. En dan plots: KOM VAN DAT DAK AF weerklinkt doorheen het dal. We zijn weer vertrokken voor een rit die ons brengt over de campolongo, de valparola en eindigt op de tre cime de lavaredo. In Italië kennen ze Peter Koelewijn nu ook. Onder zijn beats rijden we de eerste col over. Het is wederom stralend weer: het zonnetje schijnt uitbundig en het is reeds aangenaam warm (nu nog wel).

Na een korte afdaling, met de nodige hindernissen (op sommige plaatsen was er gewoon geen asfalt met 1 lekke band tot gevolg (Kris w)), vatten we klim 2 aan. Deze al wat langer en wat lastiger als de vorige. De Valparola is 14 km lang, heeft een rustig begin maar pittig einde. Het punt van de aangename temperaturen beginnen we stilletjes aan achter ons te laten en het zweet druipt weer van ons lichaam. Iedereen zoekt weer het geschikte groepje om mee naar boven te rijden. De aanvangskilometers tussen de dorpjes zijn nog schappelijk. 5 a 7% stijging is voor ons een makkie. naarmate we stijgen zien we meer bochten opdoemen en zien we percentages die flirten met de 10%. maar de fedaia en voor de tre cime mag dit aanzien worden als een opwarmer. Uiteindelijk geraken we weer allemaal heelhuids boven. Het heeft echter niet veel gescheeld of we waren met 1 minder. Leon is bijna van zijn sokken gereden door een gepensioneerd koppel...

De afdaling van de Valparola kennen we al. Deze is identiek aan die van de Falzarego. Maar nu is het doel Cortina D'Ampezzo. Een schitterende afdaling waar bochten en lange rechte stukken afwisselen. Halverwege de afdaling vindt Ronni een geschikt plaatsje voor de picknick. Een pittoresk kerkje uit 1917. In de volle zon genieten we van onze broodjes met prosciutto en pomodori. Wanneer we weer aangesterkt zijn en terug ingesmeerd tegen de zon, zetten we de afdaling verder. In Cortina geeft de temperatuur 33 graden aan... Puffen.

We rijden Cortina al snel buiten om richting misurina te rijden (de voet van de tre cime). Onderweg echter pech. Guy rijdt een spaak over en geraakt niet snel verdergeholpen. De volgwagen is wel snel ter plaatse maar de schade is te groot om snel te herstellen (slag in zijn wiel waardoor dit sleepte tegen zijn kader). Wim betuigt zijn vaderliefde en staat geheel vrijwillig zijn eigen wiel af. Spijtig dat hij hierdoor de laatste klim mist. Ondertussen staat de rest onder een verzengende hitte te wachten. 42 graden in de zon. Uiteindelijk kunnen we na een half uurtje oponthoud vertrekken. 

Het eerste deel van de tre cime is goed te doen. De stillere stukken wisselen af met plattere stukken. Alles gaat voorspoedig tot aan het meer van misurina. Hier slagen we links af en zien we direct wat de laatste 7 km ons zullen brengen. Het gaat direct zeer stijl omhoog: 13%. Na 1 km vlakt het wat af en komen we aan een kleiner meer. Hier wachten we op de rest. 

Zij die beslissen om de rest van de klim aan te vatten, zetten hun trappers met een klein hartje in beweging. Aanvankelijk gaat het nog goed. Beetje bergaf, beetje bergop,... Maar dan stijgt het klimpercentage plots naar 13 tot 15 %. Gedurende de laatste 4km blijven deze percentages op de gps staan. Een enkele bocht nodigt uit om de buitenkant te nemen zodat we wat kunnen recupereren. Andere bochten zijn gewoon te stijl en is het stompen, trekken en sleuren... Afzien in het kwadraat. Uiteindelijk geraken we met z'n 11 boven. Uitgeput maar voldaan genieten we van het fantastische vergezicht. Maar we moeten haast maken. Dreigende wolken naderen snel en we willen de fietsen droog in de bus krijgen. Gelukkig gaat de afdaling sneller dan de klim en staan we 20 min later alweer bij de bus. Net als alles ingeladen is, beginnen de eerste druppels te vallen... Op naar het hotel en op naar de stelvio morgen.

Arabba: dag 2

Wanneer we de gordijnen opendoen zien we alleen maar blauwe lucht. Het zal weer bakken worden vandaag op de fiets. We smeren ons goed in, doen onze Peugeot-tenu aan en om 9u staan we allemaal klaar om te vertrekken. 

Je voelt de spanning in de groep wel hangen. Vandaag staat immers de passo di fedaia op het programma. Straffer dan de pogio in Diest of de puist van de Provence. 14 km waarvan de laatste 5 niet onder de 10% komen. Maar voor we hier aan starten konden we nog even inrijden: 23 km afdaling.

Al snel worden weer groepjes gevormd. De zon brand er op los. Het zweet druipt op de asfalt. We passeren het dorpje sottoguda. Hier nemen we een andere weg dan 9 jaar geleden. We verlaten de hoofdweg en rijden via een fantastisch mooie kloof. Boven ons zien we de hoofdweg lopen... Daar moeten we seffens ook zijn. Aanvankelijk vallen de stijgingspercentages nog mee: 5, 6, 7 procent. Maar dat blijft niet lang duren. We klimmen tot 11 en zelfs 13 procent om terug aansluiting te vinden met de hoofdweg. Hier zijn het lange rechte stukken, de stijgingspercentages blijven in de dubbele cijfers zitten. Afzien voor iedereen. De brandende zon maakt het er niet makkelijker op. Af en toe zorgt een verfrissend briesje voor de nodige afkoeling. Na de lange rechte stukken zien we dat de weg begint te kronkelen. We zien de haarspeldbochten liggen die ons naar de top moeten brengen. Al bij de eerste bocht zien we dat de volgende 4km er niet makkelijker op zal worden: 15% stijging geeft het bord aan. En al snel bevestigt de gps dit getal. Trekken, sleuren, stompen, wringen, ploerten,... Om toch mar vooruit te geraken. Bocht na bocht. Na elke bocht terug die stille wegen... Met als klap op de vuurpijl de laatste bocht. Hier stijgt het wegdek tot 17%. Pijnlijk, maar het einde is in zicht en met een laatste krachtinspanning geraken we uiteindelijk boven. 

We wachten tot iedereen boven is. De verschillen tussen de eerste en de laatste bedragen 55 minuten.    Maar uiteindelijk heeft iedereen diep moeten gaan om de top te bereiken. We dalen een 3tal km af richting canazei. Hier heeft Ronni een zeer mooi plaatsje gevonden voor onze picknick. Ondertussen zien we dat de wolken meer beginnen te dreigen. Desalniettemin houden we het nog droog. We sterken onze innerlijke mens wat verder aan en dalen verder af tot aan de voet van de Pordoi.

De Pordoi, een van de mythische cols uit de dolomieten. Vooral het aantal haarspeldbochten spreekt tot de verbeelding: een 25tal in de klim, en 32 in de afdaling naar arabba. Tijdens de klim merken we dat het geregend heeft. Het wegdek is nat. Achter ons horen we aankomend gedonder. De lucht achter ons begint zeer donker te worden. Iedereen probeert de 12 km op zijn tempo op te rijden. Halverwege de klim komen we Louis tegen. Hij staat aan de volgwagen met een lekke band. We roepen nog dat niemand zich moet haasten voor de band te vervangen, maar te laat. Louis zit al snel terug op zijn fiets en niet veel later sprint hij ons al weer voorbij. Ik probeer eventjes aan te pikken, maar. 17km/u aan 7% is toch net iets te snel voor mij. We rijden van bocht naar bocht en komen zo aan op de top. We nemen wat foto's van het standbeeld ter ere van Fausto Coppi, doen een vestje bij aan en zetten de afdaling in. We zien de regen in het dal... en niet veel later zitten we van de drop in de regen. De laatste 8km van de rit worden we gezegend met een frisse bui. De Pordoi en de doortrappers gaan blijkbaar niet samen. De rit van 9 jaar geleden over de Pordoi staat nog steeds in ieders geheugen: stortregen, koud, omkleden in een skilift,...

Maar na de verkwikkende douche en verfrissende drankjes is alles al snel weer vergeten. 69 km hebben we vandaag gedaan, net geen 2000 hoogtemeters, net geen 20 km/u gemiddeld en vrij veel zon. (Temp varieerde van 18graden tot 29,5).

Morgen hopelijk weer mooi weer want met 4 beklimmingen voor de boeg en de slotklim naar tre cime de lavaredo lijkt het weer een veelbelovende dag te worden.

Arabba: dag 1

Vandaag was het dan zo ver. Het hoogtepunt waar we het ganse seizoen voor getraind hadden: de eerste rit in de dolomieten. 2 bergen stonden op de menu: de Falzarego en de Passo di giau. Beiden een 10 km klimmen, maar de een 100 meter meer stijgen dan de ander.

Om 7u30 zitten we allemaal aan het ontbijt. Voor ieders wat wils. Broodjes, spek en eieren, cornflakes, muesli, yoghurtjes.... Kortom na de ervaringen van ons avondeten van gisteren en het ontbijt van vandaag is 1 ding zeker: hier kom je niet om van de honger. 

Om 9u staan we met zijn allen klaar om te vertrekken. 1 groot probleem: geen pomp. 'De pomp' is achtergebleven in mol en hier staan we met te weinig lucht in de banden. Maar geen nood: het is marktdag in Arabba en toevallig staat hier net een kraampje dat voetpompen verkoopt. Na een grondige test beslissen we deze te kopen en brengen alle banden op 7kilo druk....

De zon straalt vrolijk en het voelt al warm aan. Iedereen in korte mouwtjes en korte broek, goed voorzien van een laag zonnecreme. De eerste kilometers gaan vlot: het gaat bergaf naar de voet van de Falzarego. Een klim van 10 km en stijgingspcentages van ong. 7%. Een loper zoals we zeggen en ideaal om wat klimritme op te doen. De traditionele groepjes worden gevormd en iedereen rijdt zijn eigen tempo naar beneden. De top lag op 2117m, en de restanten van een lange winter waren nog duidelijk zichtbaar. Louis m was eerst boven (allez, toch van zijn leeftijdscategorie). Mia was ook eerst boven (allez, van de vrouwen toch), Carlo was ook eerst boven ( allez, van de 60+ers), eigenlijk heeft iedereen zijn best gedaan en is binnen de tijdslimiet binnengekomen. 

De afdaling was fris, maar alles verliep vlot. Slechtere stukken asfalt wisselden af met betere stukken. Alvorens aan de lunchpauze te beginnen, moesten we eerst nog de passo di giau over. Ronni briefte ons en wist te zeggen dat deze iets pittiger was... en dat hadden we snel geweten: in het begin vielen de stijgingspercentages nog mee, maar op de duur reden we in de dubbele cijfers: 12% heb ik regelmatig zien verschijnen op mijn gps. Dit deed pijn, bij iedereen. De kleinste versnelling moest al onmiddellijk aangesproken worden. Onder een loden zon, geen streepje schaduw te bespeuren. Af en toe zorgde een zacht briesje voor wat afkoeling. De fantastische vergezichten deden echter de pijn verdwijnen en af en toe konden we ook eventjes genieten (de bochten lagen wat platter). Iedereen kwam puffend boven. De een uiteraard al wat sneller als de ander. 

In bocht 3 zouden we gaan lunchen. Dus eerst nog eventjes 22 bochten afdalen om dan vast te stellen dat de volgzamen een geschikter plekje had gevonden aan bocht 2. Maar we zijn geen klagers en iedereen genoot van de lekker picknick.

Na de middagpauze stond er nog een klein niemendalletje op het programma: de klim naar san lucca. Onder de zware zon (30gr), deed dit voor velen wel pijn. Boven was er een fantastisch zicht op de vallei en op een deel van de klim voor morgen (fedaia). Nog een korte afdaling, een stukje vals plat van 5km (wie Ronni kent weet dat dit nog een pittig ding was), en 12km tot in Arabia... Hier belonen we ons zelf met een lekkere pint of cola (geen coca in Italië want dan serveren ze iets anders.) nog een douche en we kunnen er weer tegen.

Morgen de fedaia en de Pordoi...andere koffie.

Rit 14: Poppel

De zomer komt er dan toch aan. Vandaag staan er weer 21 doortrappers klaar, in korte broek, om richting Poppel te rijden. 1 probleem: 2 sterkhouders uit de kopgroep ontbreken. Ronnie zat in Plopsaland (om op de bagage te passen), Chris was aan het herstellen van 'les trois ballons'.

Maar niet getreurd. 2 nieuwe koptrekkers dienen zich aan. Naast Kris en Guy, kon Leon, de wegkapitein van dienst, rekenen op Ronny en Walter. Niet echt een B-ploeg.... Ze leggen direct de pees er op. Wind op kop en toch snelheden van 34km/u halen. Nu weten we direct waarom we de vorige weken zo'n lage gemiddelden haalden.

Via Dessel, Arendonk gaat het de Hollandse grens over. Vooraan zijn er echter problemen met het water. Na 20 km staan we al stil...  En na 40 km nog eens. Hier worden we luidkeels onthaald door de vele brulkikkers.

Op het smalle fietspad moeten we regelmatig achtereen rijden. Telkens opnieuw moet dan de harmonica dichtgereden worden. Regelmatig halen we de 40 km/u. In Ravels staan we weer stil. Eerst zien we een hond. Deze volgt ons zeer vrolijk... Vervolgens zien we een beteuterde man langs de kant van de weg staan. Het baasje? Wij tijdens enkele km's verder en de hond blijft mooi volgen. Uiteindelijk  beslissen we te stoppen. Fideel neemt de hond bij de kraag en brengt hem terug bij zijn baasje... Iedereen gelukkig.

We vervolgens ons weg. Via oud-Turnhout en Retie, terug naar Dessel. Daar staan we eventjes stil voor de ophaalbrug (ja Ronni, een ophaalbrug). De koptrekkers trekken er nog eventjes een sprintje uit en zo rijden we in groep tegen 46 km/ u over de kanaaldijk.

Het gemiddelde bedroeg vandaag 30,3km/u. We hebben 1x stilgestaan voor een lekke band (Louis b). Iedereen klaar voor de bergen van volgende week.

Rit 13: Valkenswaard

Ok, ... het was nog redelijk koud en er was wind maar de zon ... die was er.  Wij waren er dus ook ... met 27, das een nieuw record voor dit seizoen.

Na een korte briefing waren we weg voor een rit van 89km naar Holland. De 4 koptrekkers hielden er de hele rit een mooi strak tempo op na met als resultaat: 29.1km/u.  Niemand reed lek, alleen waren er een paar kleine akkefietjes.

Nabij het Zilverstrand dachten ze vooraan dat er iets mis was met het “zakje” van Louis, maar  het bleek achteraf het “fietszakje” van Johan te zijn, dat moeilijk deed.

Ook de fietscomputer van Sonny wilde niet op zijn plaats blijven zitten waardoor we effe voet aan de grond moesten zetten.  Vooraan werd er ook opgemerkt dat er van achteren geen fluitsignaal kwam bij druk verkeer.  Ze waren dan ook goed wakker, wat soms wel eens anders is en ja ... Jos was inderdaad zijn “fluitje” vergeten.

De sanitaire stop was langs een fietspad, maar waar juist ... ergens op Hollands grondgebied, daar ben ik zeker van.  Hier was het voor velen de moment om wat fietskledij uit te trekken ... bij de ene al wat meer dan bij de andere.

Het keerpunt was letterlijk Valkenswaard ... langs de kerk tot halverwege het marktplein en terug.  Onze voorzitter en tevens wegkapitein had er werkelijk een mooie rit van gemaakt.

Prachtige natuurgebieden en pittoreske Hollandse dorpjes werden voor onze wielen geschoven.  Deze mooie rit werd naar verluid perfect afgesloten op het terras in het zonnetje.

Ikzelf had andere verplichtingen.

Volgende week nog compleet vlak naar Poppel om daarna rustig toe te leven naar de Italiaanse Dolomieten.

Het woord “vlak” zal daar zelden gebruikt worden.

ciao

Ronni

Rit 12: Scherpenheuvel

Het weekend  is  achter  de rug.  De conditie  is in  stijgende lijn.  En  vandaag rijden  we naar Scherpenheuvel.  Sinds de rit vorig jaar  kent  onze club  redelijk  veel  ongelukken: valpartijen,  ziekten,  regen,…  Vandaag staat  dus in  teken  van  het afsluiten  van het annus  horribilis…

Het weer viel al  mee,  de temperaturen blijven  nog  wel  wat  achter.  Dus  nog  steeds  in  lange broeken  en  vesten.  6   graden  is  nu  niet onmiddellijk  weer om  uw  zwembroek aan  te doen.

Vandaag rijden we  zowel  door  de heimat van  de Witte  van  Zichem  als  van  onze eigen  Witte  (Jos  P.). Via  Meerhout  gaat het  naar  Vorst/Laakdal.  We passeren  het ouderlijk huis  van  Jos.  De eerste Heuvel  van  de  dag is  de Houterberg.  Vervolgens gaat het via Okselaar,  Averbode, en Zichem  richting Scherpenheuvel.  Ondertussen  hebben  we  al  een  korte plaspauze gehad.

In Scherpenheuvel  verkiezen  we om  geen  wijding  van  onze  fietsen  te laten  gebeuren  (het afgelopen jaar  indachtig).  Na een  korte  tussenstop,  de gewoonlijke kaarsjesbranding,  vertrekken  we terug  richting  Kempen. Natuurlijk  niet via de kortste  weg.

We rijden  eerst  richting  Diest  om  daar klim 3 van de  dag  aan te  vatten: De smodderpotstraat. Pittig klimmetje…

Via het centrum  van  Diest rijden  richting Station en  draaien  plots rechtsaf: de Lazarijstraat. Een  pittig  klimmetje  waar al  klein  moet geschakeld worden  en  en  danceuse geklommen  moet worden.

Laatste  klim van  de  dag is  de Kluisberg.  Deze brengt wat  pijnlijke  herinneringen te weeg  bij  Raymond.  Hij  is  hier enkele  maanden  geleden  aangereden. De bewijzen  zijn  nog  afgetekend  op de straat.

Vervolgens gaat het  via Deurne  en  Tessenderlo  richting Ham. Ondertussen  horen  we dat er iemand  plat  rijdt… Fideel. We verwittigen  iedereen  dat we moeten  stoppen. Iedereen  ziet  dat Fideel  lekt staat,  alleen  weet hij het  zelf nog  niet…  Gezwind wordt hij  echter geholpen  en  we zijn  zo weer  op  weg.

Op  de kanaaldijk  wordt het tempo opgedreven.  We rijden  35km/u…  De koning  van  de laatste  10km-platrijden  laat weer van  zich  horen. Pat,  ik-ben-moe-en-ben-blij-dat-we-even-stilstaat-met-lekke-band,  staat  langs de kant.

Via Gompel rijden  we binnen  in de Krophoek,  alwaar het  bier  rijkelijk  vloeit en  de frisse cola’s en  Ice-tea’s vlot binnen  worden  gegoten.

• Totale afstand: 82km
• gem snelheid: 28,9  km/u
• gem temp: 8,2°C (min 6°C,  max 12°C)

Fietsweekend–Sas van Gent: Rit 3

Het zit  er weer  bijna  op.  Nog  snel  eventjes  160km  en  we  zijn  weer  in  Mol.  Om  7u zitten  we  allemaal  met  kleine  oogjes  aan  de  ontbijttafel.  Voor de laatste  keer uitgebreid ontbijt.  Morgen  weer  cornflakes  als  ontbijt  (zonder  pannekoekjes,  chocoladebroodjes of  croissants).

De  weergoden  zijn  van  mening dat  1 dagje  zon  wel  genoeg  is en  beslissen  om  wat miezer-regen  op  ons  af  te sturen.  We rijden Sas van  Gent  uit over de  draaibrug  (of was het  een  ophaalbrug?).  De meesten met  een  regenjasje  aan,  sommigen  trotseren  de  vochtigheid  houden  het  op  de  clubtenu.

Vanuit  Sas van  Gent rijden  eerst  een  tijdje  langs  de  expres-weg  richting Antwerpen. Echter,  we mogen  niet  te  snel  thuis  komen.  De kortste  weg zou  92km  bedragen (volgens  de  vele garmins  in  het  peloton).  Dus  in  Stekene  rijden  we richting  zuiden  om  Lokeren  aan  te doen.  Hier geen  culturele tussenstop…

Na  Lokeren  gaat het  richting Hamme,  waar we de Schelde over  moeten  met  het veerpont. Alvorens  hier  aan  te komen  rijden  we  langs waterwegen,  spoorwegen  en  kasseistroken.

We komen  te vroeg aan  aan  de overzet. Opdracht hier  was: lunchpakket  klaarmaken  en  mee nemen  voor de  2de  oversteek  (aan  de  Ruppel).  Iedereen neemt deze  opdracht ter harte  en  maakt een  mooi  lunchpakketje: sandwiches  met  zand en  beleg…  het water met  zand  druppelt netjes van  de  helmen  op  de  broodjes…

Het  is  eventjes  wachten  en  we beginnen  het koud   te  krijgen. Onze  voorzitter,  in  samenwerking  met Patje  (Polder) overleggen  met de  lokale horeca  en  we  mogen  een  lekker  tasje  koffie   komen  drinken. Als kers  op  de taart krijgen  we  ook de tiramisu (overschot  van  een feestje van  gisteren)  voor onze kiezen  geschoteld. Daar zeggen  we  geen  neen  tegen.

Eenmaal aan  de overkant  rijden  we  langsheen  de  dijken van  de Schelde.  Dit  geeft  een  mooi  zicht  op  Steendorp en  Ruppelmonde.  In  Wintham  moeten  we eventjes  wachten  voor  de overzet. We nuttigen  onze  lunchpakketten…  Iedereen  eet goed,  want  een  groot sportman onder  ons zegt :”  je  moet  eten  voor  de  honger die komt”.  En  deze  raad nemen  we  ter  harte.

Onze volgwagen  zorgt  dat de  overzetboot  eventjes  afwijkt van  zijn  schema  en  zo  kunnen we vroeger  dan  gepland  de  overzet  nemen  richting  Niel.  Via  Niel,  Boom,  Reet, Waarloos  en  Duffel gaat het  richting  Lier.

Ondertussen  zijn we  achter  getuige van  een  heuse  striptease  op de fiets. Het weer verbetert  en  Louis begint last te  krijgen  van  de warmte.  Al fietsend  begint  hij zijn  laagjes  uit te doen.  Stap 1: alles uit de buitenste  zakjes halen  en  in  het volgende  laagje steken.  Stap 2: buitenste laagje  uitdoen  en  wegmoffelen  in  de zakjes van  het  volgende  laagje.  Stap 3: beseffen  dat  je  nog  steeds  te  veel aan  hebt.  Stap  4: alles uit  de zakjes halen  en  verder  moffelen  in  de  volgende zakjes…  enz.  Zo blijven  we wel  even  bezig.  Zelfs de  botjes gingen  uit…

Vanuit  Lier  gaat het richting  Viersel  waar onze  laatste  stop  is  gepland.  Iedereen  is  opgedroogd en  de  sfeer zit  er  goed  in.  nog  een  40 km  te  gaan.

Via  Grobbendonk, Sassenhout,  en  Geel  Ten  Aard  gaat het richting Mol. Eindstop is  vandaag  LA Cuenta in  Millegem… Het weekend wordt  in  stijl  afgesloten.

De 160km  is  afgehaspeld tegen  27,3 gemiddeld.  De temperatuur schommelde tussen  7graden  bij de start en  11 graden  bij  de aankomst. Het weer  was  grijs maar overwegend droog…  In  Mol had het  echter goed  geregend  die  dag. We hebben  dus het weer gekregen  dat we verdienden. 

Fietsweekend–Sas van Gent: Rit 2

Eindelijk is ze daar: de zon. Iets waar we al lang op zitten te wachten.  Het voelt  allemaal nog wat frisjes aan,  maar wie het kleine niet eert… 
Iedereen komt goed gemutst naar de ontbijttafel. De geur van vers gebakken pistolets komt ons al tegemoet. Het koffiemachine maakt  overuren… 
Iedereen  kijkt  zijn fiets nog  even  na. Wat extra  druk in  de  bandjes. Het vuil van  gisteren  nog  even  afvegen en  we staan  allemaal klaar  om te vertrekken. Wegkapitein van  dienst is Carlo. Hij  zal  ons de mooiste plekjes van de polders tonen.
We vliegen  er al direct in.  Over de dijken  doorheen  Zeeuws-Vlaanderen stellen  we al snel vast dat deze rit geen  makkie  zal  worden.  De wind in  de flank,  vele bochtjes, scheuren  in  het wegdek,  optrekken, remmen…  na 30  km hangt  bij velen  al de tong  tussen  de  ketting.  Ondertussen  moet  er nog snel  een  lekke  band  vervangen  worden. Snel,  want een  opdringerige  boer staat  de  popelen  om door te rijden.
Na een  eerste tussenstop wordt het tempo  aangepast en  kunnen we weer opgelucht naar adem happen. We rijden  naar Cadzand, langs  de  zee, doorheen  de  duinen. Fantastische beelden  levert dit  op. Wat kan  de kust toch  mooi zijn. Ons doel van de voormiddag is Damme. Langs het Zwin,  via  het Retranchement  (als we niet beter  wisten dachten  we dat  we in  Frankrijk waren), doorheen Sluis  (en  neen,  Sergio kwamen  we niet  tegen),  langsheen de Damse vaart (met een toeristische  intermezzo van  Carlo over de Stinker en de Blinker),  tot in  Damme. Eventjes nog een overzetje  met een veerpont aangedreven  door mankracht. 

In Damme houden  we middagpauze. De buffettafel staat  klaar en iedereen  kan  naar  hartelust  toetassen.  Na een uurtje  rust  zetten  we terug  aan  richting  Brugge. We rijden  het centrum in en  houden  even  halt op de Brug. Carlo licht ons  nog  wat  in over  de gebouwen  op de burg…  Zo is fietsen  toch  nog leerrijk.  Via  de Hoogstraat, langsheen  de Karmeliet  rijden  we  Brugge uit. Op onze  tocht doorheen  Vlaanderen  passeren  we  nog  enkele  exotische plaatsen  zoals  Moerkerke, Middelburg, Kaprijke,  en  Basselvelde. Betonbanen worden  afgewisseld door  asfaltstroken  en  kasseien.
De  hele dag rijden we in  de zon. Het weer  wat we  verdienden… In  de voormiddag voelt het  nog frisjes aan  (10  °C),  in  de namiddag loopt de temperatuur op naar  een  aangename 22 °C . De wind  speelt aanvankelijk ook minder  parten. Echter de laatste 30 km  hebben diegenen  die links reden het wel gevoeld (ieder zijn  deel  dus, de rechters hadden het in  de voormiddag  zitten).

Na 126 km en  27,4 km/u gemiddeld  hebben  we wel  een verfrissing  verdient…  iedereen  laat het zich  welgevallen  op het terrasje  in  de zon.  We horen  dat Anderlecht  landskampioen  is geworden  terwijl het  bier rijkelijk  vloeit.  Naarmate de schaduw het terras inneemt, zien  we dat er  meer en  meer  kiezen  voor de verkwikkende douche…
Na het  avondmaal,  traditionele  wandeling  en  afsluitende  nachtmuts , is het  tijd voor bed.

Fietsweekend–Sas van Gent: Rit 1

Uitgestrekte weiden, enorme vlakten, afgewisseld met lange bomenrijen. Pittoreske  dorpjes die de sfeer van  de middeleeuwen  uitstralen. Poelen,  vijvertjes, rivieren en  kanalen. Dit alles stond ons te wachten  te volgende dagen. Voor wie het nog  niet  wist: we trekken richting de polders  en  Zeeuws-Vlaanderen.

460 km  fietsen met  onheilspellende weersvooruitzichten. De ene dag al waren  de voorspellingen  al wat dramatischer dan de andere  dag. Toch stonden  we op zaterdag  ochtend om 8u15 met z’n 24  klaar om te vertrekken (Wim was op het laatste moment  nog afgevallen  wegens ziekte).

De ene al wat  meer gestrest dan de andere, maar we waren  er allemaal  klaar voor. Ronni geeft een  duidelijke  briefing  en benadrukt  dat  we ons aan  een  strikt tijdsschema moeten  houden.  We moeten  immers in  de haven  van  Antwerpen  de oversteek naar Doel halen en  de  timing is  zeer krap…

Het miezert  wanneer het fluitsignaal  van  Jos de troepen in  beweging zet. Het eerste  deel  van  onze tocht  brengt ons  tot  Sint-Lenaerts Brecht. Weinig wind, grijs weer en  af en  toe  wat  gemiezer is ons  deel.  So far so  good. We zitten  nog  op schema  en  hebben  nog  geen  tegenslag  gehad.  (1 missertje  van  onze  kapitein  niet in rekening gebracht).

Deel  2 van  de rit  eindigt in  Lillo,  Midden  in  de haven  van  Antwerpen. Natuurlijk  nemen  we niet de kortste  weg  en  rijden  we eerst  Nederland in  om zo  via het noorden de haven  van Antwerpen in te rijden. De snelheid wordt  goed onder  controle gehouden en  in  gestrekte  draf  rijden  we over de fietspaden  doorheen  de noorderkempen. De landschappen wisselen  mooi  af:  van  de landelijke kempen,  naar  de industrie  in  de Haven. Hier is het  spannend: zijn  de sluizen  wel open?  halen  we de veerpont in  Lillo? Plots commotie in  het peloton. Jos P rijdt plat  bij het  overrijden van  een  sluisbrug.  Vliegensvlug schiet iedereen  in  actie.  We moeten  de pont halen…  in  nog geen  5  minuten zitten  we al weer op de fiets. Ronni  kan  opgelucht naar adem  happen.

Nog snel  even  een  pittige  kasseistrook en we  komen  aan  in  Lillo en  hebben  al  100km  in  de  benen.  Eventjes uitrusten  op de pont en  genieten  van  de  mooie vergezichten. Ons doel is Doel…

Aan de overkant snel  nog wat drinken en een  snackje nemen  en  we zijn  weer weg. Doel: hier  hangt een  raar sfeertje. Leegstaande huizen,  graffiti tegen  de gevels,  af en  toe nog een  bewoond huis.  Een  echte spookstad.   Snel  zijn  we hier door  en  rijden stilletjesaan  de polders in.  Hier is het nog platter  dan bij ons in de  kempen… zelfs de bruggen  zijn  hier  doorgaans plat.

Nog snel  eventjes fout  rijden  dacht  Ronni  (blijkbaar  had iemand  de pijltjes verkeerd gehange) en we komen  aan  in  Hulst. Een volledig omwald stadje waar we onze laatste  tussenstop zullen  nemen. We nemen  plaats op het verwarmde  terras  en genieten  van de mooie  omgeving. Het weer klaart  ondertussen  op en  af en  toe doet  de  zon  moeite  om er door te  komen. 

Van  Hulst gaat het richting Axel om zo te eindigen  in  Sas van Gent. Patrick laat  zich ook  nog eventjes  horen … hij rijdt  lek. Maar ook  dit is  snel  opgelost.  We komen  aan  in  Sas van  Gent  na 173 km, aan  een  gemiddelde  snelheid  van  27,2 km/u. We zijn gestart bij  8  °c en  komen  aan  bij 13° C.  Eerst nog genieten  van  een  heerlijke  verfrissing  en  dan  de  kamers op voor een  verkwikkende  douche.

Na de aperitief,  avondmaal en  late night  wandeling  (Louis M kende  hier wat ‘interessante’ plaatsjes) kruipen  we moe maar voldaan  ons bed in… Het song  festival  interesseert  ons  niet.  Op naar morgen.

Rit 11: Sus Luyten

Koud, regen  en  wind…  Hiermee is de  Sus  Luyten  kort samengevat. Ondanks  het slechte weer  zijn  er toch  een  200  tal  wielertoeristen  die  zich  waagden  aan  een  tochtje  doorheen  de noorderkempen  en  Nederland.

Bedankt  aan  alle  helpers  voor het trotseren  van  weer,  wind en  kou.

Rit 10: Peer

Met 24 stonden we aan de start voor een ritje Limburg.  Ronni nam nog wat gegevens door i.v.m. de Sus Luyten van volgende week en het Clubweekend over 2 weken.  Ook de zon was van de partij.

De witte benen konden nu eindelijk wat kleur krijgen. En ja ja ... bij deze aangename temperaturen was ook Johan erbij, dit kon echt niet missen. Ook Ange ging voor haar 1ste rit want het clubweekend komt er stilletjes aan.  Even over 8.30u was er dan de start voor een rit van 90km zoals in het boekje netjes staat vermeld.

De 4 koptrekker waren Ronni, Kris, Rony en Chris en dan weet iedereen dat het tempo niet zal stilvallen.  We vertrokken via Sluis, Bankei, Wezel en Geldershorsten tot het Kattenbos.  Van het Kattenbos ging het richting Overpelt.

Deze weg langs de autotestbaan is toch echt dringend aan een nieuw asfaltlaagje toe.  Putten zitten er niet in maar echt vlak kunnen we dit toch ook niet noemen.   Juist voor de N715 zit Louis B met hoge druk en wordt er een plaspauze voorzien.  Ideaal moment zo blijkt want Kevin staat lek.

Den druk is eraf en bandje hersteld ... we kunnen verder.

Via Lindel en Kleine Brogel gaat het dan naar de peer van Peer. Net voor Peer was er nog de officiële sanitaire stop. Het was een 3*** stop met vuilbak en zitbank waar onze wegkapitein effe ging rusten.

En na de rust op de zitbank terug op de fiets. Op de kasseitjes in Peer gaat het traag en voorzichtig.  Niet vanwege deze kasseitjes want dat zijn we al gewoon maar de auto voor ons rijdt met een L.  Het meisje achter het stuur zag zich ineens omringd door 24 fietsers die haar langs alle kanten passeerden. Je wordt van minder zenuwachtig.

Na Peer was het draaien en keren over smalle wegen en het tempo ... ja, dat bleef hoog. Alles ging goed, al was het soms toch maar nipt.  Een mooie generale repetitie voor het clubweekend maar iedereen kan gerust zijn ... de snelheid zal dan toch een beetje lager zijn. Tussen Hechtel en Leopoldsburg was er nog een leuke weg langs het militair domein.  Dat had onze wegkapitein weer mooi gezien.

Na Leopoldsburg nog wat binnendoor tot Olmen om daarna via de kanaaldijk rustig binnen te komen.Het gemiddelde was vandaag 30.2km/u dus ja, treuzelen was er niet bij.

Op het terras zal het wel goed geweest zijn maar ik fietste rustig naar huis.

Volgend weekend is het rust voor mij om daarna fris te zijn voor het clubweekend naar Sas van Gent.

ciao

Ronni

Rit 9: Viersel

Na Netersel vorige week,  staat  deze keer Viersel  op  het menu.  Voor wie  niet weet waar  dit  ligt: in  de buurt van  Zandhoven.

We zijn  einde april en  er zijn  al  jaren  geweest  waarin  we reeds met  korte broeken  en  korte  mouwen  rondreden. Echter vandaag nog  niets  van  dat.   Een  start-temperatuur  van  3°c  voelt dan  ook eerder  winters  aan.  Maar geen  geklaag: de winterfietskledij is nog  niet  weggestoken…

De voorziene afstand  van  vandaag  was 82  km.  Hoogtepunten  van  de rit zouden  2 kasseistroken  zijn  (een  lange  en  een  korte). We waren  dus  gewaarschuwd.

We vertrekken  richting  Dessel,  vervolgens Geel-Ten  aard om  zo richting  Kasterlee te rijden.  Aangezien  er niet  genoeg kandidaat-koptrekkers  zijn,  beslist  de achterhoede  om eens de sfeer  van  de voorhoede  te  gaan  opsnuiven. Kris,  Ronni,  Jos en  ik  zijn  het kwartet  van  dienst. Buiten  de kou  staat  er een  redelijk windje. Echter de 30km/u  aanhouden is  geen  probleem  voor deze  doorwinterde  flandriens.

De  enige  hindernissen  op  onze weg voor we de  traditionele  pisstop  houden  zijn  mosselen  en  paardenstront. Maar gezwind weten  we  deze te  ontwijken.

Na  de stop weze  iedereen  gewaarschuwd: de  kasseistrook van  2,5 km  komt  er aan  en  ligt in  slechte staat. We zien dat Ronni  zich laat uitzakken.  Het sein  dat  de  kasseistrook er  aan  komt. Kris zet  zich op  kop  en trekt  goed door. Ik tracht te volgen. Tegen  net geen  40km/u dokkeren  we over  de kasseien. En  net als je  dacht: “was dit alles?”  hebben  ze nog  snel  even  met een  kruiwagen wat  kasseien  op  elkaar gegooid… Hopen  dat de fiets  niet  breekt  en…  oef  we zijn  er van  af. 

1 slachtoffer: Louis M  rijdt lek.

De 2de kasseistrook  is  niet te vernoemen waardig.  Gezwind rijden  we van  Zandhoven,  via Pulle,  Vorselaar,  Lille,  en  Tielen richting  Kasterlee.  Vandaaruit  gaat het  via Ten  Aard terug  richting Mol.

Eindpunt van  de  dag: La Cuenta… Zou iemand een  WestVleteren gedronken  hebben?

Statistieken  van  de  rit:

• afstand: 82 km
• snelheid: 28,4  km/u
• hoogteverschil: 58m
• Temp: min 3°c,  max 11 °c

Rit 8: Netersel

De lente is  nu  reeds enkele  weken in  het land, maar aan de temperatuur  is  dat nog niet  te merken.  3 graden zijn temperaturen  die  eerder  winters aandoen  dan  voorjaars.  Maar we zijn geen  klagers  en  met lange broek, wintervest en  handschoentjes  aan  zijn we gekleed  voor de rit van  82km.  Natuurlijk zijn er steeds een  aantal  stoere binken  die het toch  met korte  broek proberen.

23 doortrappers staan  klaar  om, na een  geaccidenteerd  parcours van  vorige  week  (Hageland Classic),  een  biljart vlak  parcours voor  de kiezen  te  krijgen. We rijden  naar Netersel. Niemand  weet waar dit  ligt en  we hebben allemaal een  blind vertrouwen  in onze wegkapitein  van  dienst: Leon.

Via de Achterbos rijden  we  naar Dessel,  Retie,  Oud Turnhout en  Arendonk. Hier  steken  we de grens over Nederland  binnen. Via  de exotische  plaatjes Hooge Mierde en  Lage  Mierde (waarom  de een met 2  oo’s geschreven  wordt  en het ander  met 1 a  zou ik  echt  niet  weten)  rijden  we richting  … Netersel.

Ondertussen  houden  we  een tussenstop. Deze roept  bij enkelen  onder ons een déjà vu op.  We vervolgen  onze weg: Hulsel, Reusel,  Postel,  Witgoor en  zo  tot aan  de primeur.

Een  mooi rit, die  hard leek  op de rit  van  vorig  jaar naar Hulsel… Oude  wijn  in  nieuwe zakken?

In  de  Primeur  zien  we onze fietskameraad Cois terug.  Een  leuk weerzien…

Statistieken  van  vandaag:

Afstand: 81,76  km

gem snelheid: 29,1 km/u

Gem temp: 6,8  graden  (min  3° – max  12°)

Hoogtemeters: 75m

GPX-bestand: hier

Rit 7: Hageland Classic

De eerste grote afspraak van het seizoen staat vandaag op het programma: de Hageland classic. Duizenden wielertoeristen zakken dan af naar de vakschool in Mol om eventjes naar het Hageland te rijden en terug te komen. Een niet-wielertoerist zal wel denken: al maar goed dat zot zijn geen zeer doet…
Om 9u staan we met z’n 22 te trappelen van ongeduld om te vertrekken. Een aantal vrijbuiters sluiten zich bij ons aan.
Na enkele kilometers bekruipt ons toch een vreemd gevoel. Verschillende groepen steken ons zomaar voorbij. We rijden dan ook rond de 27km/u. Het is er aan te merken dat de conditie van ons allen nog niet top is en dat de lange winter nog serieus in onze kleren zit.
Ronni en Guy nemen het kopwerk voor hun rekening, heuvel na heuvel, bocht na bocht, kasseistrookje na kasseistrookje, ze blijven de snelheid onder controle houden zodat iedereen kan volgen, de een al wat moeizamer dan de andere…
En zoals het een lange lastige rit het betaamt, kennen we ook de nodige pech: verloren onderdelen van een fietscomputer, lekke banden, kettingen die eraf lopen, kettingen die vast komen te zitten,… Maar alles krijgen we opgelost.
Op elke bevoorradingspost doen we ons tegoed aan koekjes, bananen en flauwe energiedrank. Uitdrogen en verhongeren zullen we zeker niet doen.
In totaal leggen we 136 km af tegen 25,6 km/u.
Voor de cijfer-o-fielen:

• 5u20 gefietst
• 1u06 stilgestaan
• Maximale snelheid: 63km/u
• 805 m gestegen
• Temperatuur: 8 graden bij de start, 13 graden bij de aankomst. Maximale temp was 20 gr.
• GPX: hier

Het profiel van de rit vindt je hieronder.

Rit 6 – Lummen

Opnieuw kraakhelder weer en ... weinig wind waardoor het al snel aangenaam fietsen was. Na een lange briefing door Ronni en onze voorzitter o.a. over de nakende Hageland Classic vertrokken we met 21 personen richting Lummen.

De 4 koptrekkers waren Ronni, Walter, Guy en Chris en deze hadden opnieuw een mooie snelheid in de benen. Zoals ze zeggen “nie te rap ma ook nie te traag”.

We vertrokken in oostelijke richting tot de brug van het Zilvermeer waar we de kanaaldijk namen tot Ham. In Ham fietsten we over het kanaal via de blauwe brug. Hier moesten we effe uitkijken voor wegenwerken maar alles ging vlotjes. Het bleef redelijk vlak tot omgeving Paal waar de heuvels plots opdoken.

De klim naar Venusberg mogen we al ne klassieker noemen.

Een beetje verder ging het dan gestaag bergop tot de sanitaire stop boven op de brug van de autosnelweg. Alles verliep goed en we zagen het verdere verloop helemaal zitten. Na de stop bergaf tot Lummen centrum, das altijd goed. Hier was het Guy die effe een andere route nam maar hij geraakte zonder problemen terug bij de groep.

Nog 2 heuvels werden voor onze wielen geschoven maar iedereen bleef mooi samen. Terug aan het kanaal bleek het beetje wind ook nog eens mee te zitten waardoor iedereen op zijn gemak zat. In Ham werd opnieuw de blauwe brug voor onze wielen geschoven. Onze wegkapitein en voorzitter zal gedacht hebben: als men iets goed wil zien moet men het 2x zien. Het is trouwens een mooie brug dus ik vind het al lang goed.

Verder langs het kanaal waar niemand goesting had voor een sprintje.

Bij aankomst in de Krophoek staat de teller op 77.68km en 28.3km/u.

En ... ja, ja ... we halen de stoelen buiten en zetten ons mooi op het terras in het zonnetje. 3x genieten noemen ze dat dan ... rusten, een frisse pint en de zon op het gezicht. Meer moet dat echt niet zijn!!

Volgende afspraak is de Hageland Classic op zaterdag 13 april.

We verzamelen om 9u aan het Kruisven.

Tot dan ...

ciao

Ronni