Om 7u30 zitten we allemaal aan het ontbijt. Voor ieders wat wils. Broodjes, spek en eieren, cornflakes, muesli, yoghurtjes.... Kortom na de ervaringen van ons avondeten van gisteren en het ontbijt van vandaag is 1 ding zeker: hier kom je niet om van de honger.
Om 9u staan we met zijn allen klaar om te vertrekken. 1 groot probleem: geen pomp. 'De pomp' is achtergebleven in mol en hier staan we met te weinig lucht in de banden. Maar geen nood: het is marktdag in Arabba en toevallig staat hier net een kraampje dat voetpompen verkoopt. Na een grondige test beslissen we deze te kopen en brengen alle banden op 7kilo druk....
De zon straalt vrolijk en het voelt al warm aan. Iedereen in korte mouwtjes en korte broek, goed voorzien van een laag zonnecreme. De eerste kilometers gaan vlot: het gaat bergaf naar de voet van de Falzarego. Een klim van 10 km en stijgingspcentages van ong. 7%. Een loper zoals we zeggen en ideaal om wat klimritme op te doen. De traditionele groepjes worden gevormd en iedereen rijdt zijn eigen tempo naar beneden. De top lag op 2117m, en de restanten van een lange winter waren nog duidelijk zichtbaar. Louis m was eerst boven (allez, toch van zijn leeftijdscategorie). Mia was ook eerst boven (allez, van de vrouwen toch), Carlo was ook eerst boven ( allez, van de 60+ers), eigenlijk heeft iedereen zijn best gedaan en is binnen de tijdslimiet binnengekomen.
De afdaling was fris, maar alles verliep vlot. Slechtere stukken asfalt wisselden af met betere stukken. Alvorens aan de lunchpauze te beginnen, moesten we eerst nog de passo di giau over. Ronni briefte ons en wist te zeggen dat deze iets pittiger was... en dat hadden we snel geweten: in het begin vielen de stijgingspercentages nog mee, maar op de duur reden we in de dubbele cijfers: 12% heb ik regelmatig zien verschijnen op mijn gps. Dit deed pijn, bij iedereen. De kleinste versnelling moest al onmiddellijk aangesproken worden. Onder een loden zon, geen streepje schaduw te bespeuren. Af en toe zorgde een zacht briesje voor wat afkoeling. De fantastische vergezichten deden echter de pijn verdwijnen en af en toe konden we ook eventjes genieten (de bochten lagen wat platter). Iedereen kwam puffend boven. De een uiteraard al wat sneller als de ander.
In bocht 3 zouden we gaan lunchen. Dus eerst nog eventjes 22 bochten afdalen om dan vast te stellen dat de volgzamen een geschikter plekje had gevonden aan bocht 2. Maar we zijn geen klagers en iedereen genoot van de lekker picknick.
Na de middagpauze stond er nog een klein niemendalletje op het programma: de klim naar san lucca. Onder de zware zon (30gr), deed dit voor velen wel pijn. Boven was er een fantastisch zicht op de vallei en op een deel van de klim voor morgen (fedaia). Nog een korte afdaling, een stukje vals plat van 5km (wie Ronni kent weet dat dit nog een pittig ding was), en 12km tot in Arabia... Hier belonen we ons zelf met een lekkere pint of cola (geen coca in Italië want dan serveren ze iets anders.) nog een douche en we kunnen er weer tegen.
Morgen de fedaia en de Pordoi...andere koffie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten