De regen van de afgelopen nacht heeft voor de nodige afkoeling gezorgd. Het is zonnig maar het voelt allemaal net wat frisser aan. Met z'n 13 nemen we onze fiets een laatste maal bij de hand. Met enige moeite trappen we deze in gang. De spieren voelen stijf aan. Een trap oplopen is al een hele opdracht geworden. En toch, vraag niet hoe, springen we gezwind op onze fiets en rijden Bormio uit.
De eerste 23km zijn bergaf. Het uitzicht is weer fantastisch. De zon schijnt weer volop en probeert het volledige dal te belichten. Dit lukt niet overal en op deze plaatsen is het nog behoorlijk fris: 10graden zijn we al eventjes niet meer gewend.
We draaien linksaf, een klein weggetje op. Hier zien we onmiddellijk een groot bord staan: Mortirolo, gemiddelde stijging van de volgende kilometer 6,7%, max 16%. De toon is hier mee gezet... Het is al direct een eigen tempo zoeken. De volgende 15 km zien we de stijgingspercentages schommelen tussen de 2,5% en 17%. Een zeer onregelmatige klim waar je nooit een comfortabel trapritme kunt vinden. Na elke kilometer word je op de hoogte gehouden van wat er komen gaat. En van deze bordjes word je niet echt vrolijk van. Gemiddelde stijgingspercentages van meer dan 10% doen pijn. De zon had ondertussen ook een weg gevonden tussen de bomen van de Mortirolo. Een eenzame boer staat gras af te doen en kijkt ons aan zoals een koe naar een trein. We zijn wel niet alleen op deze klim. Een groep Australiërs en een groep Nederlanders proberen ook deze behoorlijk uit de kluiten gewassen puist te bedwingen.
Volledig uitgeput en afgemat komen we uiteindelijk boven. Een voor een. Iedereen buigt zijn hoofd voor deze klim. Maar veel tijd om de rusten krijgen we niet. Deze namiddag staat nog een spetterende finale op het programma.
We lunchen in de afdaling van de Mortirolo. Zoals de voorbije dagen weer een fijn staaltje werk van onze cateringploeg, pol en simonne, voor de gelegenheid aangevuld met Leon. We zijn snel voldaan en zetten de afdaling verder. We moeten richting Ponte di Legno. De officiële voet van de passo di Gavia. Net geen 20 km lang, en moet ons brengen naar 2667 meter hoogte.
In de aanloop moeten we al wat hoogtemeters overwinnen. Het ene stukje is al wat steiler dan het ander. En dit doet pijn... Hoe geraken we in Godsnaam die Gavia nog over?
De eerste kilometers is het zoeken naar een juiste versnelling en klimtempo. Dit is al snel gevonden: de kleinste versnelling. De Gavia begint breed, maar al snel verdwijnen we in het bos en wordt de weg smaller. De klim is veel gelijkmatiger dan de vorige en dat voel je. Af en toe kan je een gelijkmatig tempo aanhouden. Al snel stijgen we boven de bomen uit en voelen we de percentages stijgen. Hadden we onderaan de klim af en toe pieken tot 12%, hadden we af en toe minder steile stukken van 7%. De weg wordt nog smaller. Langs de weg begint sneeuw op te doemen. Er komt een wind opzetten en deze voelt killig aan. Voor ons plots een tunnel, niet verlicht. In de pikkedonker moeten we ons een weg zoeken, hopende dat er niet te veel gemotoriseerd verkeer door deze tunnel komt want we zijn totaal onzichtbaar. Wanneer we uit de tunnel rijden zie ik 13% op de gps staan.
Na de tunnel wordt de weg slechter. Smeltwater stroomt over de weg, alles ligt vol steentjes en als je wilt rechtstaan slip je door met je achterwiel, scheuren en putten in de weg... Maar het zicht is machtig mooi. Meertjes, rotsen, muren van sneeuw,... En dan komt de mist op. We komen boven op de top in de mist met een temperatuur van 11 graden. Behoorlijk frisjes. Een aantal van ons verwarmen zich aan een tasje koffie in de afwachting tot iedereen boven is. Wanneer iedereen boven is worden de nodige statiefoto's genomen, kleden we ons goed warm aan en zetten voor een laatste keer onze fiets in gang. De afdaling is fantastisch. Ook hier veel sneeuw, prachtige natuur en ijsmeertjes die stilletjesaan aan het ontdooien zijn.
Moe maar voldaan drinken we onze pijn weg en genieten nog na van de afgelopen week. Ieder met zijn eigen hoogtepunt: de bevallige Angelica in Arabba, de vele bochten van de Stelvio, de steilheid van de klim, wie je wel en wie je niet hebt kunnen kloppen deze week in de klim. Kortom ieder had zijn hoogtepunten en heeft een fantastische week gehad.
Onze voorzitter heet de heeft afgesloten met de melding dat de Stelvio voor hem het definitieve eindpunt was wat bergvakanties betreft. Hij zal niet meer terugkomen met zijn fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten