Het is weer drukkend warm. 33gr en meer geeft de thermometer van de gps aan. Na 10 km inrijden komen we aan in Prato. Hier begint de klim naar de top van de Stelvio: op 2700m hoogte. Meer dan 40 haarspeldbochten brengen ons naar deze hoogte.
Het zweet druipt van onze lichamen. De zon brandt er stevig op los. Tot 38gr warm is het langs de flanken. Aanvankelijk blijven we nog redelijk samen. Maar naarmate de kilometers vorderen, zien we ook meer groepjes vormen, of zien we eenzaten op een eigen tempo naar boven te rijden. De een kan genieten van machtige mooie omgeving, de ander heeft elke nuance zwart van de asfalt kunnen onderscheiden. Naarmate we stijgen, verandert de omgeving. De bomen maken plaats voor rotsen en gras. De wind begint op te steken, meestal in ons nadeel. De top is duidelijk zichtbaar alsook de vele haarspeldbochten die ons tot boven moeten leiden.
Na 25 km zwoegen worden we dan eindelijk beloond. De geur van versgebakken bratwursten mit sauerkraut komt ons tegemoet. Boven gonst het van de bedrijvigheid. Motards, coureurs, automobilisten wriemelen tussen elkaar om maar een mooie foto te maken. De haarspeldbochten zijn tot diep in het dal zichtbaar. Echt de moeite. Ook hier zien we nog hopen sneeuw liggen die getuigen van een lange winter. Maar echt spectaculair is dit niet te noemen (het viel ons eigenlijk wat tegen, maar we zijn dan ook al veel gewoon).
Boven op de top is wachten tot iedereen boven is. Ondertussen begint de wind verder op te steken en wolken troepen samen boven de top. De temperatuur daalt tot onder de 10 graden. Ronni beslist om een deel van het peloton al naar beneden te sturen zodat zij het al warmer kunnen krijgen en om een ideaal picknick plaatsje te zoeken.
In de eerste kilometers van de afdaling is het zich enorm. Sneeuw ligt hier nog metershoog, alles ziet hier nog spier wit. Hier worden we even stil van. Ook langs deze kanten moeten we vele haarspeldbochten passeren om af te dalen naar Bormio. Het wordt donkerder. De wind steekt op en we moeten onze sturen goed vasthouden om op de weg te blijven.
Een picknick plaats vinden we niet, en ondertussen vallen de eerste druppels... We beslissen door te rijden tot het hotel en ons middagmaal te laten zijn wat het is. Terwijl we aan het genieten zijn van onze verfrissende pint, en een overvloed aan hapjes, komen Ronni, Leon en Carlo binnen gereden. Iedereen binnen voor het echte onweersprekelijk begint... Oef.
De hele avond en nacht regent het met gedonder en gebliksem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten