Na een korte afdaling, met de nodige hindernissen (op sommige plaatsen was er gewoon geen asfalt met 1 lekke band tot gevolg (Kris w)), vatten we klim 2 aan. Deze al wat langer en wat lastiger als de vorige. De Valparola is 14 km lang, heeft een rustig begin maar pittig einde. Het punt van de aangename temperaturen beginnen we stilletjes aan achter ons te laten en het zweet druipt weer van ons lichaam. Iedereen zoekt weer het geschikte groepje om mee naar boven te rijden. De aanvangskilometers tussen de dorpjes zijn nog schappelijk. 5 a 7% stijging is voor ons een makkie. naarmate we stijgen zien we meer bochten opdoemen en zien we percentages die flirten met de 10%. maar de fedaia en voor de tre cime mag dit aanzien worden als een opwarmer. Uiteindelijk geraken we weer allemaal heelhuids boven. Het heeft echter niet veel gescheeld of we waren met 1 minder. Leon is bijna van zijn sokken gereden door een gepensioneerd koppel...
De afdaling van de Valparola kennen we al. Deze is identiek aan die van de Falzarego. Maar nu is het doel Cortina D'Ampezzo. Een schitterende afdaling waar bochten en lange rechte stukken afwisselen. Halverwege de afdaling vindt Ronni een geschikt plaatsje voor de picknick. Een pittoresk kerkje uit 1917. In de volle zon genieten we van onze broodjes met prosciutto en pomodori. Wanneer we weer aangesterkt zijn en terug ingesmeerd tegen de zon, zetten we de afdaling verder. In Cortina geeft de temperatuur 33 graden aan... Puffen.
We rijden Cortina al snel buiten om richting misurina te rijden (de voet van de tre cime). Onderweg echter pech. Guy rijdt een spaak over en geraakt niet snel verdergeholpen. De volgwagen is wel snel ter plaatse maar de schade is te groot om snel te herstellen (slag in zijn wiel waardoor dit sleepte tegen zijn kader). Wim betuigt zijn vaderliefde en staat geheel vrijwillig zijn eigen wiel af. Spijtig dat hij hierdoor de laatste klim mist. Ondertussen staat de rest onder een verzengende hitte te wachten. 42 graden in de zon. Uiteindelijk kunnen we na een half uurtje oponthoud vertrekken.
Het eerste deel van de tre cime is goed te doen. De stillere stukken wisselen af met plattere stukken. Alles gaat voorspoedig tot aan het meer van misurina. Hier slagen we links af en zien we direct wat de laatste 7 km ons zullen brengen. Het gaat direct zeer stijl omhoog: 13%. Na 1 km vlakt het wat af en komen we aan een kleiner meer. Hier wachten we op de rest.
Zij die beslissen om de rest van de klim aan te vatten, zetten hun trappers met een klein hartje in beweging. Aanvankelijk gaat het nog goed. Beetje bergaf, beetje bergop,... Maar dan stijgt het klimpercentage plots naar 13 tot 15 %. Gedurende de laatste 4km blijven deze percentages op de gps staan. Een enkele bocht nodigt uit om de buitenkant te nemen zodat we wat kunnen recupereren. Andere bochten zijn gewoon te stijl en is het stompen, trekken en sleuren... Afzien in het kwadraat. Uiteindelijk geraken we met z'n 11 boven. Uitgeput maar voldaan genieten we van het fantastische vergezicht. Maar we moeten haast maken. Dreigende wolken naderen snel en we willen de fietsen droog in de bus krijgen. Gelukkig gaat de afdaling sneller dan de klim en staan we 20 min later alweer bij de bus. Net als alles ingeladen is, beginnen de eerste druppels te vallen... Op naar het hotel en op naar de stelvio morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten