Je voelt de spanning in de groep wel hangen. Vandaag staat immers de passo di fedaia op het programma. Straffer dan de pogio in Diest of de puist van de Provence. 14 km waarvan de laatste 5 niet onder de 10% komen. Maar voor we hier aan starten konden we nog even inrijden: 23 km afdaling.
Al snel worden weer groepjes gevormd. De zon brand er op los. Het zweet druipt op de asfalt. We passeren het dorpje sottoguda. Hier nemen we een andere weg dan 9 jaar geleden. We verlaten de hoofdweg en rijden via een fantastisch mooie kloof. Boven ons zien we de hoofdweg lopen... Daar moeten we seffens ook zijn. Aanvankelijk vallen de stijgingspercentages nog mee: 5, 6, 7 procent. Maar dat blijft niet lang duren. We klimmen tot 11 en zelfs 13 procent om terug aansluiting te vinden met de hoofdweg. Hier zijn het lange rechte stukken, de stijgingspercentages blijven in de dubbele cijfers zitten. Afzien voor iedereen. De brandende zon maakt het er niet makkelijker op. Af en toe zorgt een verfrissend briesje voor de nodige afkoeling. Na de lange rechte stukken zien we dat de weg begint te kronkelen. We zien de haarspeldbochten liggen die ons naar de top moeten brengen. Al bij de eerste bocht zien we dat de volgende 4km er niet makkelijker op zal worden: 15% stijging geeft het bord aan. En al snel bevestigt de gps dit getal. Trekken, sleuren, stompen, wringen, ploerten,... Om toch mar vooruit te geraken. Bocht na bocht. Na elke bocht terug die stille wegen... Met als klap op de vuurpijl de laatste bocht. Hier stijgt het wegdek tot 17%. Pijnlijk, maar het einde is in zicht en met een laatste krachtinspanning geraken we uiteindelijk boven.
We wachten tot iedereen boven is. De verschillen tussen de eerste en de laatste bedragen 55 minuten. Maar uiteindelijk heeft iedereen diep moeten gaan om de top te bereiken. We dalen een 3tal km af richting canazei. Hier heeft Ronni een zeer mooi plaatsje gevonden voor onze picknick. Ondertussen zien we dat de wolken meer beginnen te dreigen. Desalniettemin houden we het nog droog. We sterken onze innerlijke mens wat verder aan en dalen verder af tot aan de voet van de Pordoi.
De Pordoi, een van de mythische cols uit de dolomieten. Vooral het aantal haarspeldbochten spreekt tot de verbeelding: een 25tal in de klim, en 32 in de afdaling naar arabba. Tijdens de klim merken we dat het geregend heeft. Het wegdek is nat. Achter ons horen we aankomend gedonder. De lucht achter ons begint zeer donker te worden. Iedereen probeert de 12 km op zijn tempo op te rijden. Halverwege de klim komen we Louis tegen. Hij staat aan de volgwagen met een lekke band. We roepen nog dat niemand zich moet haasten voor de band te vervangen, maar te laat. Louis zit al snel terug op zijn fiets en niet veel later sprint hij ons al weer voorbij. Ik probeer eventjes aan te pikken, maar. 17km/u aan 7% is toch net iets te snel voor mij. We rijden van bocht naar bocht en komen zo aan op de top. We nemen wat foto's van het standbeeld ter ere van Fausto Coppi, doen een vestje bij aan en zetten de afdaling in. We zien de regen in het dal... en niet veel later zitten we van de drop in de regen. De laatste 8km van de rit worden we gezegend met een frisse bui. De Pordoi en de doortrappers gaan blijkbaar niet samen. De rit van 9 jaar geleden over de Pordoi staat nog steeds in ieders geheugen: stortregen, koud, omkleden in een skilift,...
Maar na de verkwikkende douche en verfrissende drankjes is alles al snel weer vergeten. 69 km hebben we vandaag gedaan, net geen 2000 hoogtemeters, net geen 20 km/u gemiddeld en vrij veel zon. (Temp varieerde van 18graden tot 29,5).
Morgen hopelijk weer mooi weer want met 4 beklimmingen voor de boeg en de slotklim naar tre cime de lavaredo lijkt het weer een veelbelovende dag te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten