Bormio: dag 2

Het is alweer de laatste van onze week naar de bergen. En Ronni heeft nog gezorgd voor een spetterende finale. Vandaag staan zowel de Mortirolo als de passo di gavia op het menu. Een mooiere afsluiter is bijna niet denkbaar.

De regen van de afgelopen nacht heeft voor de nodige afkoeling gezorgd. Het is zonnig maar het voelt allemaal net wat frisser aan. Met z'n 13 nemen we onze fiets een laatste maal bij de hand. Met enige moeite trappen we deze in gang. De spieren voelen stijf aan. Een trap oplopen is al een hele opdracht geworden. En toch, vraag niet hoe, springen we gezwind op onze fiets en rijden Bormio uit.

De eerste 23km zijn bergaf. Het uitzicht is weer fantastisch. De zon schijnt weer volop en probeert het volledige dal te belichten. Dit lukt niet overal en op deze plaatsen is het nog behoorlijk fris: 10graden zijn we al eventjes niet meer gewend.

We draaien linksaf, een klein weggetje op. Hier zien we onmiddellijk een groot bord staan: Mortirolo, gemiddelde stijging van de volgende kilometer 6,7%, max 16%. De toon is hier mee gezet... Het is al direct een eigen tempo zoeken. De volgende 15 km zien we de stijgingspercentages schommelen tussen de 2,5% en 17%. Een zeer onregelmatige klim waar je nooit een comfortabel trapritme kunt vinden. Na elke kilometer word je op de hoogte gehouden van wat er komen gaat. En van deze bordjes word je niet echt vrolijk van. Gemiddelde stijgingspercentages van meer dan 10% doen pijn. De zon had ondertussen ook een weg gevonden tussen de bomen van de Mortirolo. Een eenzame boer staat gras af te doen en kijkt ons aan zoals een koe naar een trein. We zijn wel niet alleen op deze klim. Een groep Australiërs en een groep Nederlanders proberen ook deze behoorlijk uit de kluiten gewassen puist te bedwingen.

Volledig uitgeput en afgemat komen we uiteindelijk boven. Een voor een. Iedereen buigt zijn hoofd voor deze klim. Maar veel tijd om de rusten krijgen we niet. Deze namiddag staat nog een spetterende finale  op het programma.

We lunchen in de afdaling van de Mortirolo. Zoals de voorbije dagen weer een fijn staaltje werk van onze cateringploeg, pol en simonne, voor de gelegenheid aangevuld met Leon. We zijn snel voldaan en zetten de afdaling verder. We moeten richting Ponte di Legno. De officiële voet van de passo di Gavia. Net geen 20 km lang, en moet ons brengen naar 2667 meter hoogte.

In de aanloop moeten we al wat hoogtemeters overwinnen. Het ene stukje is al wat steiler dan het ander. En dit doet pijn... Hoe geraken we in Godsnaam die Gavia nog over? 

De eerste kilometers is het zoeken naar een juiste versnelling en klimtempo. Dit is al snel gevonden: de kleinste versnelling. De Gavia begint breed, maar al snel verdwijnen we in het bos en wordt de weg smaller. De klim is veel gelijkmatiger dan de vorige en dat voel je. Af en toe kan je een gelijkmatig tempo aanhouden. Al snel stijgen we boven de bomen uit en voelen we de percentages stijgen. Hadden we onderaan de klim af en toe pieken tot 12%, hadden we af en toe minder steile stukken van 7%. De weg wordt nog smaller. Langs de weg begint sneeuw op te doemen. Er komt een wind opzetten en deze voelt killig aan. Voor ons plots een tunnel, niet verlicht. In de pikkedonker moeten we ons een weg zoeken, hopende dat er niet te veel gemotoriseerd verkeer door deze tunnel komt want we zijn totaal onzichtbaar. Wanneer we uit de tunnel rijden zie ik 13% op de gps staan. 

Na de tunnel wordt de weg slechter. Smeltwater stroomt over de weg, alles ligt vol steentjes en als je wilt rechtstaan slip je door met je achterwiel, scheuren en putten in de weg... Maar het zicht is machtig mooi. Meertjes, rotsen, muren van sneeuw,... En dan komt de mist op. We komen boven op de top in de mist met een temperatuur van 11 graden. Behoorlijk frisjes. Een aantal van ons verwarmen zich aan een tasje koffie in de afwachting tot iedereen boven is.  Wanneer iedereen boven is worden de nodige statiefoto's genomen, kleden we ons goed warm aan en zetten voor een laatste keer onze fiets in gang. De afdaling is fantastisch. Ook hier veel sneeuw, prachtige natuur en ijsmeertjes die stilletjesaan aan het ontdooien zijn. 

Moe maar voldaan drinken we onze pijn weg en genieten nog na van de afgelopen week. Ieder met zijn eigen hoogtepunt: de bevallige Angelica in Arabba, de vele bochten van de Stelvio, de steilheid van de klim, wie je wel en wie je niet hebt kunnen kloppen deze week in de klim. Kortom ieder had zijn hoogtepunten en heeft een fantastische week gehad.

Onze voorzitter heet de heeft afgesloten met de melding dat de Stelvio voor hem het definitieve eindpunt was wat bergvakanties betreft. Hij zal niet meer terugkomen met zijn fiets.

Bormio: dag 1

Na een lange busrit van meer dan 3 uur, staan we klaar aan het voorgeborchte van de Stelvio. De mooiste weg in Europa volgens de mannen van topgear. We zullen een kijken of dat klopt.

Het is weer drukkend warm. 33gr en meer geeft de thermometer van de gps aan. Na 10 km inrijden komen we aan in Prato. Hier begint de klim naar de top van de Stelvio: op 2700m hoogte. Meer dan 40 haarspeldbochten brengen ons naar deze hoogte. 

Het zweet druipt van onze lichamen. De zon brandt er stevig op los. Tot 38gr warm is het langs de flanken. Aanvankelijk blijven we nog redelijk samen. Maar naarmate de kilometers vorderen, zien we ook meer groepjes vormen, of zien we eenzaten op een eigen tempo naar boven te rijden. De een kan genieten van machtige mooie omgeving, de ander heeft elke nuance zwart van de asfalt kunnen onderscheiden. Naarmate we stijgen, verandert de omgeving. De bomen maken plaats voor rotsen en gras. De wind begint op te steken, meestal in ons nadeel. De top is duidelijk zichtbaar alsook de vele haarspeldbochten die ons tot boven moeten leiden.

Na 25 km zwoegen worden we dan eindelijk beloond. De geur van versgebakken bratwursten mit sauerkraut komt ons tegemoet. Boven gonst het van de bedrijvigheid. Motards, coureurs, automobilisten wriemelen tussen elkaar om maar een mooie foto te maken. De haarspeldbochten zijn tot diep in het dal zichtbaar. Echt de moeite. Ook hier zien we nog hopen sneeuw liggen die getuigen van een lange winter. Maar echt spectaculair is dit niet te noemen (het viel ons eigenlijk wat tegen, maar we zijn dan ook al veel gewoon).

Boven op de top is wachten tot iedereen boven is. Ondertussen begint de wind verder op te steken en  wolken troepen samen boven de top. De temperatuur daalt tot onder de 10 graden. Ronni beslist om een deel van het peloton al naar beneden te sturen zodat zij het al warmer kunnen krijgen en om een ideaal picknick plaatsje te zoeken. 

In de eerste kilometers van de afdaling is het zich enorm. Sneeuw ligt hier nog metershoog, alles ziet hier nog spier wit. Hier worden we even stil van. Ook langs deze kanten moeten we vele haarspeldbochten passeren om af te dalen naar Bormio. Het wordt donkerder. De wind steekt op en we moeten onze sturen goed vasthouden om op de weg te blijven. 

Een picknick plaats vinden we niet, en ondertussen vallen de eerste druppels... We beslissen door te rijden tot het hotel en ons middagmaal te laten zijn wat het is. Terwijl we aan het genieten zijn van onze verfrissende pint, en een overvloed aan hapjes, komen Ronni, Leon en Carlo binnen gereden. Iedereen binnen voor het echte onweersprekelijk begint... Oef.

De hele avond en nacht regent het met gedonder en gebliksem.

Arabba: dag 3

Zacht geruis van de beek die doorheen het dal stroomt in Arabba. Stilte aan de ontbijttafel... Angst voor wat er vandaag komen gaat? Koeien staan rustig te genieten van hun ontbijt. En dan plots: KOM VAN DAT DAK AF weerklinkt doorheen het dal. We zijn weer vertrokken voor een rit die ons brengt over de campolongo, de valparola en eindigt op de tre cime de lavaredo. In Italië kennen ze Peter Koelewijn nu ook. Onder zijn beats rijden we de eerste col over. Het is wederom stralend weer: het zonnetje schijnt uitbundig en het is reeds aangenaam warm (nu nog wel).

Na een korte afdaling, met de nodige hindernissen (op sommige plaatsen was er gewoon geen asfalt met 1 lekke band tot gevolg (Kris w)), vatten we klim 2 aan. Deze al wat langer en wat lastiger als de vorige. De Valparola is 14 km lang, heeft een rustig begin maar pittig einde. Het punt van de aangename temperaturen beginnen we stilletjes aan achter ons te laten en het zweet druipt weer van ons lichaam. Iedereen zoekt weer het geschikte groepje om mee naar boven te rijden. De aanvangskilometers tussen de dorpjes zijn nog schappelijk. 5 a 7% stijging is voor ons een makkie. naarmate we stijgen zien we meer bochten opdoemen en zien we percentages die flirten met de 10%. maar de fedaia en voor de tre cime mag dit aanzien worden als een opwarmer. Uiteindelijk geraken we weer allemaal heelhuids boven. Het heeft echter niet veel gescheeld of we waren met 1 minder. Leon is bijna van zijn sokken gereden door een gepensioneerd koppel...

De afdaling van de Valparola kennen we al. Deze is identiek aan die van de Falzarego. Maar nu is het doel Cortina D'Ampezzo. Een schitterende afdaling waar bochten en lange rechte stukken afwisselen. Halverwege de afdaling vindt Ronni een geschikt plaatsje voor de picknick. Een pittoresk kerkje uit 1917. In de volle zon genieten we van onze broodjes met prosciutto en pomodori. Wanneer we weer aangesterkt zijn en terug ingesmeerd tegen de zon, zetten we de afdaling verder. In Cortina geeft de temperatuur 33 graden aan... Puffen.

We rijden Cortina al snel buiten om richting misurina te rijden (de voet van de tre cime). Onderweg echter pech. Guy rijdt een spaak over en geraakt niet snel verdergeholpen. De volgwagen is wel snel ter plaatse maar de schade is te groot om snel te herstellen (slag in zijn wiel waardoor dit sleepte tegen zijn kader). Wim betuigt zijn vaderliefde en staat geheel vrijwillig zijn eigen wiel af. Spijtig dat hij hierdoor de laatste klim mist. Ondertussen staat de rest onder een verzengende hitte te wachten. 42 graden in de zon. Uiteindelijk kunnen we na een half uurtje oponthoud vertrekken. 

Het eerste deel van de tre cime is goed te doen. De stillere stukken wisselen af met plattere stukken. Alles gaat voorspoedig tot aan het meer van misurina. Hier slagen we links af en zien we direct wat de laatste 7 km ons zullen brengen. Het gaat direct zeer stijl omhoog: 13%. Na 1 km vlakt het wat af en komen we aan een kleiner meer. Hier wachten we op de rest. 

Zij die beslissen om de rest van de klim aan te vatten, zetten hun trappers met een klein hartje in beweging. Aanvankelijk gaat het nog goed. Beetje bergaf, beetje bergop,... Maar dan stijgt het klimpercentage plots naar 13 tot 15 %. Gedurende de laatste 4km blijven deze percentages op de gps staan. Een enkele bocht nodigt uit om de buitenkant te nemen zodat we wat kunnen recupereren. Andere bochten zijn gewoon te stijl en is het stompen, trekken en sleuren... Afzien in het kwadraat. Uiteindelijk geraken we met z'n 11 boven. Uitgeput maar voldaan genieten we van het fantastische vergezicht. Maar we moeten haast maken. Dreigende wolken naderen snel en we willen de fietsen droog in de bus krijgen. Gelukkig gaat de afdaling sneller dan de klim en staan we 20 min later alweer bij de bus. Net als alles ingeladen is, beginnen de eerste druppels te vallen... Op naar het hotel en op naar de stelvio morgen.

Arabba: dag 2

Wanneer we de gordijnen opendoen zien we alleen maar blauwe lucht. Het zal weer bakken worden vandaag op de fiets. We smeren ons goed in, doen onze Peugeot-tenu aan en om 9u staan we allemaal klaar om te vertrekken. 

Je voelt de spanning in de groep wel hangen. Vandaag staat immers de passo di fedaia op het programma. Straffer dan de pogio in Diest of de puist van de Provence. 14 km waarvan de laatste 5 niet onder de 10% komen. Maar voor we hier aan starten konden we nog even inrijden: 23 km afdaling.

Al snel worden weer groepjes gevormd. De zon brand er op los. Het zweet druipt op de asfalt. We passeren het dorpje sottoguda. Hier nemen we een andere weg dan 9 jaar geleden. We verlaten de hoofdweg en rijden via een fantastisch mooie kloof. Boven ons zien we de hoofdweg lopen... Daar moeten we seffens ook zijn. Aanvankelijk vallen de stijgingspercentages nog mee: 5, 6, 7 procent. Maar dat blijft niet lang duren. We klimmen tot 11 en zelfs 13 procent om terug aansluiting te vinden met de hoofdweg. Hier zijn het lange rechte stukken, de stijgingspercentages blijven in de dubbele cijfers zitten. Afzien voor iedereen. De brandende zon maakt het er niet makkelijker op. Af en toe zorgt een verfrissend briesje voor de nodige afkoeling. Na de lange rechte stukken zien we dat de weg begint te kronkelen. We zien de haarspeldbochten liggen die ons naar de top moeten brengen. Al bij de eerste bocht zien we dat de volgende 4km er niet makkelijker op zal worden: 15% stijging geeft het bord aan. En al snel bevestigt de gps dit getal. Trekken, sleuren, stompen, wringen, ploerten,... Om toch mar vooruit te geraken. Bocht na bocht. Na elke bocht terug die stille wegen... Met als klap op de vuurpijl de laatste bocht. Hier stijgt het wegdek tot 17%. Pijnlijk, maar het einde is in zicht en met een laatste krachtinspanning geraken we uiteindelijk boven. 

We wachten tot iedereen boven is. De verschillen tussen de eerste en de laatste bedragen 55 minuten.    Maar uiteindelijk heeft iedereen diep moeten gaan om de top te bereiken. We dalen een 3tal km af richting canazei. Hier heeft Ronni een zeer mooi plaatsje gevonden voor onze picknick. Ondertussen zien we dat de wolken meer beginnen te dreigen. Desalniettemin houden we het nog droog. We sterken onze innerlijke mens wat verder aan en dalen verder af tot aan de voet van de Pordoi.

De Pordoi, een van de mythische cols uit de dolomieten. Vooral het aantal haarspeldbochten spreekt tot de verbeelding: een 25tal in de klim, en 32 in de afdaling naar arabba. Tijdens de klim merken we dat het geregend heeft. Het wegdek is nat. Achter ons horen we aankomend gedonder. De lucht achter ons begint zeer donker te worden. Iedereen probeert de 12 km op zijn tempo op te rijden. Halverwege de klim komen we Louis tegen. Hij staat aan de volgwagen met een lekke band. We roepen nog dat niemand zich moet haasten voor de band te vervangen, maar te laat. Louis zit al snel terug op zijn fiets en niet veel later sprint hij ons al weer voorbij. Ik probeer eventjes aan te pikken, maar. 17km/u aan 7% is toch net iets te snel voor mij. We rijden van bocht naar bocht en komen zo aan op de top. We nemen wat foto's van het standbeeld ter ere van Fausto Coppi, doen een vestje bij aan en zetten de afdaling in. We zien de regen in het dal... en niet veel later zitten we van de drop in de regen. De laatste 8km van de rit worden we gezegend met een frisse bui. De Pordoi en de doortrappers gaan blijkbaar niet samen. De rit van 9 jaar geleden over de Pordoi staat nog steeds in ieders geheugen: stortregen, koud, omkleden in een skilift,...

Maar na de verkwikkende douche en verfrissende drankjes is alles al snel weer vergeten. 69 km hebben we vandaag gedaan, net geen 2000 hoogtemeters, net geen 20 km/u gemiddeld en vrij veel zon. (Temp varieerde van 18graden tot 29,5).

Morgen hopelijk weer mooi weer want met 4 beklimmingen voor de boeg en de slotklim naar tre cime de lavaredo lijkt het weer een veelbelovende dag te worden.

Arabba: dag 1

Vandaag was het dan zo ver. Het hoogtepunt waar we het ganse seizoen voor getraind hadden: de eerste rit in de dolomieten. 2 bergen stonden op de menu: de Falzarego en de Passo di giau. Beiden een 10 km klimmen, maar de een 100 meter meer stijgen dan de ander.

Om 7u30 zitten we allemaal aan het ontbijt. Voor ieders wat wils. Broodjes, spek en eieren, cornflakes, muesli, yoghurtjes.... Kortom na de ervaringen van ons avondeten van gisteren en het ontbijt van vandaag is 1 ding zeker: hier kom je niet om van de honger. 

Om 9u staan we met zijn allen klaar om te vertrekken. 1 groot probleem: geen pomp. 'De pomp' is achtergebleven in mol en hier staan we met te weinig lucht in de banden. Maar geen nood: het is marktdag in Arabba en toevallig staat hier net een kraampje dat voetpompen verkoopt. Na een grondige test beslissen we deze te kopen en brengen alle banden op 7kilo druk....

De zon straalt vrolijk en het voelt al warm aan. Iedereen in korte mouwtjes en korte broek, goed voorzien van een laag zonnecreme. De eerste kilometers gaan vlot: het gaat bergaf naar de voet van de Falzarego. Een klim van 10 km en stijgingspcentages van ong. 7%. Een loper zoals we zeggen en ideaal om wat klimritme op te doen. De traditionele groepjes worden gevormd en iedereen rijdt zijn eigen tempo naar beneden. De top lag op 2117m, en de restanten van een lange winter waren nog duidelijk zichtbaar. Louis m was eerst boven (allez, toch van zijn leeftijdscategorie). Mia was ook eerst boven (allez, van de vrouwen toch), Carlo was ook eerst boven ( allez, van de 60+ers), eigenlijk heeft iedereen zijn best gedaan en is binnen de tijdslimiet binnengekomen. 

De afdaling was fris, maar alles verliep vlot. Slechtere stukken asfalt wisselden af met betere stukken. Alvorens aan de lunchpauze te beginnen, moesten we eerst nog de passo di giau over. Ronni briefte ons en wist te zeggen dat deze iets pittiger was... en dat hadden we snel geweten: in het begin vielen de stijgingspercentages nog mee, maar op de duur reden we in de dubbele cijfers: 12% heb ik regelmatig zien verschijnen op mijn gps. Dit deed pijn, bij iedereen. De kleinste versnelling moest al onmiddellijk aangesproken worden. Onder een loden zon, geen streepje schaduw te bespeuren. Af en toe zorgde een zacht briesje voor wat afkoeling. De fantastische vergezichten deden echter de pijn verdwijnen en af en toe konden we ook eventjes genieten (de bochten lagen wat platter). Iedereen kwam puffend boven. De een uiteraard al wat sneller als de ander. 

In bocht 3 zouden we gaan lunchen. Dus eerst nog eventjes 22 bochten afdalen om dan vast te stellen dat de volgzamen een geschikter plekje had gevonden aan bocht 2. Maar we zijn geen klagers en iedereen genoot van de lekker picknick.

Na de middagpauze stond er nog een klein niemendalletje op het programma: de klim naar san lucca. Onder de zware zon (30gr), deed dit voor velen wel pijn. Boven was er een fantastisch zicht op de vallei en op een deel van de klim voor morgen (fedaia). Nog een korte afdaling, een stukje vals plat van 5km (wie Ronni kent weet dat dit nog een pittig ding was), en 12km tot in Arabia... Hier belonen we ons zelf met een lekkere pint of cola (geen coca in Italië want dan serveren ze iets anders.) nog een douche en we kunnen er weer tegen.

Morgen de fedaia en de Pordoi...andere koffie.

Rit 14: Poppel

De zomer komt er dan toch aan. Vandaag staan er weer 21 doortrappers klaar, in korte broek, om richting Poppel te rijden. 1 probleem: 2 sterkhouders uit de kopgroep ontbreken. Ronnie zat in Plopsaland (om op de bagage te passen), Chris was aan het herstellen van 'les trois ballons'.

Maar niet getreurd. 2 nieuwe koptrekkers dienen zich aan. Naast Kris en Guy, kon Leon, de wegkapitein van dienst, rekenen op Ronny en Walter. Niet echt een B-ploeg.... Ze leggen direct de pees er op. Wind op kop en toch snelheden van 34km/u halen. Nu weten we direct waarom we de vorige weken zo'n lage gemiddelden haalden.

Via Dessel, Arendonk gaat het de Hollandse grens over. Vooraan zijn er echter problemen met het water. Na 20 km staan we al stil...  En na 40 km nog eens. Hier worden we luidkeels onthaald door de vele brulkikkers.

Op het smalle fietspad moeten we regelmatig achtereen rijden. Telkens opnieuw moet dan de harmonica dichtgereden worden. Regelmatig halen we de 40 km/u. In Ravels staan we weer stil. Eerst zien we een hond. Deze volgt ons zeer vrolijk... Vervolgens zien we een beteuterde man langs de kant van de weg staan. Het baasje? Wij tijdens enkele km's verder en de hond blijft mooi volgen. Uiteindelijk  beslissen we te stoppen. Fideel neemt de hond bij de kraag en brengt hem terug bij zijn baasje... Iedereen gelukkig.

We vervolgens ons weg. Via oud-Turnhout en Retie, terug naar Dessel. Daar staan we eventjes stil voor de ophaalbrug (ja Ronni, een ophaalbrug). De koptrekkers trekken er nog eventjes een sprintje uit en zo rijden we in groep tegen 46 km/ u over de kanaaldijk.

Het gemiddelde bedroeg vandaag 30,3km/u. We hebben 1x stilgestaan voor een lekke band (Louis b). Iedereen klaar voor de bergen van volgende week.

Rit 13: Valkenswaard

Ok, ... het was nog redelijk koud en er was wind maar de zon ... die was er.  Wij waren er dus ook ... met 27, das een nieuw record voor dit seizoen.

Na een korte briefing waren we weg voor een rit van 89km naar Holland. De 4 koptrekkers hielden er de hele rit een mooi strak tempo op na met als resultaat: 29.1km/u.  Niemand reed lek, alleen waren er een paar kleine akkefietjes.

Nabij het Zilverstrand dachten ze vooraan dat er iets mis was met het “zakje” van Louis, maar  het bleek achteraf het “fietszakje” van Johan te zijn, dat moeilijk deed.

Ook de fietscomputer van Sonny wilde niet op zijn plaats blijven zitten waardoor we effe voet aan de grond moesten zetten.  Vooraan werd er ook opgemerkt dat er van achteren geen fluitsignaal kwam bij druk verkeer.  Ze waren dan ook goed wakker, wat soms wel eens anders is en ja ... Jos was inderdaad zijn “fluitje” vergeten.

De sanitaire stop was langs een fietspad, maar waar juist ... ergens op Hollands grondgebied, daar ben ik zeker van.  Hier was het voor velen de moment om wat fietskledij uit te trekken ... bij de ene al wat meer dan bij de andere.

Het keerpunt was letterlijk Valkenswaard ... langs de kerk tot halverwege het marktplein en terug.  Onze voorzitter en tevens wegkapitein had er werkelijk een mooie rit van gemaakt.

Prachtige natuurgebieden en pittoreske Hollandse dorpjes werden voor onze wielen geschoven.  Deze mooie rit werd naar verluid perfect afgesloten op het terras in het zonnetje.

Ikzelf had andere verplichtingen.

Volgende week nog compleet vlak naar Poppel om daarna rustig toe te leven naar de Italiaanse Dolomieten.

Het woord “vlak” zal daar zelden gebruikt worden.

ciao

Ronni

Rit 12: Scherpenheuvel

Het weekend  is  achter  de rug.  De conditie  is in  stijgende lijn.  En  vandaag rijden  we naar Scherpenheuvel.  Sinds de rit vorig jaar  kent  onze club  redelijk  veel  ongelukken: valpartijen,  ziekten,  regen,…  Vandaag staat  dus in  teken  van  het afsluiten  van het annus  horribilis…

Het weer viel al  mee,  de temperaturen blijven  nog  wel  wat  achter.  Dus  nog  steeds  in  lange broeken  en  vesten.  6   graden  is  nu  niet onmiddellijk  weer om  uw  zwembroek aan  te doen.

Vandaag rijden we  zowel  door  de heimat van  de Witte  van  Zichem  als  van  onze eigen  Witte  (Jos  P.). Via  Meerhout  gaat het  naar  Vorst/Laakdal.  We passeren  het ouderlijk huis  van  Jos.  De eerste Heuvel  van  de  dag is  de Houterberg.  Vervolgens gaat het via Okselaar,  Averbode, en Zichem  richting Scherpenheuvel.  Ondertussen  hebben  we  al  een  korte plaspauze gehad.

In Scherpenheuvel  verkiezen  we om  geen  wijding  van  onze  fietsen  te laten  gebeuren  (het afgelopen jaar  indachtig).  Na een  korte  tussenstop,  de gewoonlijke kaarsjesbranding,  vertrekken  we terug  richting  Kempen. Natuurlijk  niet via de kortste  weg.

We rijden  eerst  richting  Diest  om  daar klim 3 van de  dag  aan te  vatten: De smodderpotstraat. Pittig klimmetje…

Via het centrum  van  Diest rijden  richting Station en  draaien  plots rechtsaf: de Lazarijstraat. Een  pittig  klimmetje  waar al  klein  moet geschakeld worden  en  en  danceuse geklommen  moet worden.

Laatste  klim van  de  dag is  de Kluisberg.  Deze brengt wat  pijnlijke  herinneringen te weeg  bij  Raymond.  Hij  is  hier enkele  maanden  geleden  aangereden. De bewijzen  zijn  nog  afgetekend  op de straat.

Vervolgens gaat het  via Deurne  en  Tessenderlo  richting Ham. Ondertussen  horen  we dat er iemand  plat  rijdt… Fideel. We verwittigen  iedereen  dat we moeten  stoppen. Iedereen  ziet  dat Fideel  lekt staat,  alleen  weet hij het  zelf nog  niet…  Gezwind wordt hij  echter geholpen  en  we zijn  zo weer  op  weg.

Op  de kanaaldijk  wordt het tempo opgedreven.  We rijden  35km/u…  De koning  van  de laatste  10km-platrijden  laat weer van  zich  horen. Pat,  ik-ben-moe-en-ben-blij-dat-we-even-stilstaat-met-lekke-band,  staat  langs de kant.

Via Gompel rijden  we binnen  in de Krophoek,  alwaar het  bier  rijkelijk  vloeit en  de frisse cola’s en  Ice-tea’s vlot binnen  worden  gegoten.

• Totale afstand: 82km
• gem snelheid: 28,9  km/u
• gem temp: 8,2°C (min 6°C,  max 12°C)

Fietsweekend–Sas van Gent: Rit 3

Het zit  er weer  bijna  op.  Nog  snel  eventjes  160km  en  we  zijn  weer  in  Mol.  Om  7u zitten  we  allemaal  met  kleine  oogjes  aan  de  ontbijttafel.  Voor de laatste  keer uitgebreid ontbijt.  Morgen  weer  cornflakes  als  ontbijt  (zonder  pannekoekjes,  chocoladebroodjes of  croissants).

De  weergoden  zijn  van  mening dat  1 dagje  zon  wel  genoeg  is en  beslissen  om  wat miezer-regen  op  ons  af  te sturen.  We rijden Sas van  Gent  uit over de  draaibrug  (of was het  een  ophaalbrug?).  De meesten met  een  regenjasje  aan,  sommigen  trotseren  de  vochtigheid  houden  het  op  de  clubtenu.

Vanuit  Sas van  Gent rijden  eerst  een  tijdje  langs  de  expres-weg  richting Antwerpen. Echter,  we mogen  niet  te  snel  thuis  komen.  De kortste  weg zou  92km  bedragen (volgens  de  vele garmins  in  het  peloton).  Dus  in  Stekene  rijden  we richting  zuiden  om  Lokeren  aan  te doen.  Hier geen  culturele tussenstop…

Na  Lokeren  gaat het  richting Hamme,  waar we de Schelde over  moeten  met  het veerpont. Alvorens  hier  aan  te komen  rijden  we  langs waterwegen,  spoorwegen  en  kasseistroken.

We komen  te vroeg aan  aan  de overzet. Opdracht hier  was: lunchpakket  klaarmaken  en  mee nemen  voor de  2de  oversteek  (aan  de  Ruppel).  Iedereen neemt deze  opdracht ter harte  en  maakt een  mooi  lunchpakketje: sandwiches  met  zand en  beleg…  het water met  zand  druppelt netjes van  de  helmen  op  de  broodjes…

Het  is  eventjes  wachten  en  we beginnen  het koud   te  krijgen. Onze  voorzitter,  in  samenwerking  met Patje  (Polder) overleggen  met de  lokale horeca  en  we  mogen  een  lekker  tasje  koffie   komen  drinken. Als kers  op  de taart krijgen  we  ook de tiramisu (overschot  van  een feestje van  gisteren)  voor onze kiezen  geschoteld. Daar zeggen  we  geen  neen  tegen.

Eenmaal aan  de overkant  rijden  we  langsheen  de  dijken van  de Schelde.  Dit  geeft  een  mooi  zicht  op  Steendorp en  Ruppelmonde.  In  Wintham  moeten  we eventjes  wachten  voor  de overzet. We nuttigen  onze  lunchpakketten…  Iedereen  eet goed,  want  een  groot sportman onder  ons zegt :”  je  moet  eten  voor  de  honger die komt”.  En  deze  raad nemen  we  ter  harte.

Onze volgwagen  zorgt  dat de  overzetboot  eventjes  afwijkt van  zijn  schema  en  zo  kunnen we vroeger  dan  gepland  de  overzet  nemen  richting  Niel.  Via  Niel,  Boom,  Reet, Waarloos  en  Duffel gaat het  richting  Lier.

Ondertussen  zijn we  achter  getuige van  een  heuse  striptease  op de fiets. Het weer verbetert  en  Louis begint last te  krijgen  van  de warmte.  Al fietsend  begint  hij zijn  laagjes  uit te doen.  Stap 1: alles uit de buitenste  zakjes halen  en  in  het volgende  laagje steken.  Stap 2: buitenste laagje  uitdoen  en  wegmoffelen  in  de zakjes van  het  volgende  laagje.  Stap 3: beseffen  dat  je  nog  steeds  te  veel aan  hebt.  Stap  4: alles uit  de zakjes halen  en  verder  moffelen  in  de  volgende zakjes…  enz.  Zo blijven  we wel  even  bezig.  Zelfs de  botjes gingen  uit…

Vanuit  Lier  gaat het richting  Viersel  waar onze  laatste  stop  is  gepland.  Iedereen  is  opgedroogd en  de  sfeer zit  er  goed  in.  nog  een  40 km  te  gaan.

Via  Grobbendonk, Sassenhout,  en  Geel  Ten  Aard  gaat het richting Mol. Eindstop is  vandaag  LA Cuenta in  Millegem… Het weekend wordt  in  stijl  afgesloten.

De 160km  is  afgehaspeld tegen  27,3 gemiddeld.  De temperatuur schommelde tussen  7graden  bij de start en  11 graden  bij  de aankomst. Het weer  was  grijs maar overwegend droog…  In  Mol had het  echter goed  geregend  die  dag. We hebben  dus het weer gekregen  dat we verdienden.