Rit 15: 25 mei Hulsel

Het moest er van komen. Al een paar keer haalden we gemiddelden van boven de 29 km/u. Maar vandaag was het de eerste keer dat wij de kaap van de 30 overschreden dit seizoen. In het verleden hadden we hier een makkelijke rit voor nodig, zonder al te veel draaien en keren zoals bijvoorbeeld de kanaaldijkroute. Maar vandaag hebben we bewezen dat we allemaal goed in vorm zijn en dat we ook op een gewoon parcours een hoge snelheid kunnen halen.

De vooruitzichten waren niet goed voor zondag 25 mei. Zaterdag zou het een zomerse dag worden. Deze dag zou afgesloten worden met onweer en zondag zou een pak wisselvalliger worden.
Zondag ochtend, het is 8u en ik kijk naar buiten: het heeft de afgelopen nacht geregend, maar nu is het droog. Ik kijk op buienradar en zie dat de regen ons reeds gepasseerd is en dat we niet onmiddellijk iets moeten verwachten.
Ik pak mijn spullen samen en met Steve rij ik naar het vertrekpunt. Pff, wat is het warm en laf. Ik heb er al spijt van dat ik mijn vest heb aangedaan. Bij Leon staan we met z'n 24 te wachten om te vertrekken. De rit brengt ons vandaag naar Hulsel, een klein plaatsje ergens tegen Reusel. Zoals gewoonlijk rij ik achteraan in de groep. Aanvankelijk ligt het tempo niet al te hoog. Echter al vrij snel wordt het ons duidelijk dat het een snelle rit zou worden. Via Lommel rijden we richting Luyksgestel. Voor we in Nederland zijn hebben we al een paar keer de 40km/u moeten halen om terug bij te rijden naar de groep.

In Luyksgestel was er blijkbaar een feest aan de gang. Het hing daar vol vlaggetjes en regelmatig zagen we mensen in traditionele klederdracht. We hadden geen tijd om te achterhalen wat deze mensen van plan waren. In sneltreinvaart stoomden we richting Weebosch om zo verder richting Reusel te rijden. Na 35 km werd gestopt voor de gewoonlijke pisstop. Tijd voor een koekje dacht ik zo. Ik heb mij laatste koekje nog niet op en we horen Leon roepen: JA. En hup, we vertrekken weer. Snel happend en slikkend, kauwend en drinken moeten we de ziel uit ons lijf rijden om de groep in te halen. Een tip voor niet zo ervaren rijders: een droge koek en eten en snel rijden gaat niet samen. Dat plakt in uw mond en je kan geen lucht krijgen wanneer je kauwt. Uit goede bron heb ik ook vernomen dat je hetzelfde effect hebt als je een mars eet en fietst... Is het niet Jos?

We rijden verder tot in Reusel. Hier wordt het tijd om terug België in te rijden. Gedaan met die vervelende rode klinkers. Vanuit Reusel rijden we richting Postel. Van Postel gaat het verder naar Retie. Ik kijk hier op mijn kilometerteller: 29,7 km/u gemiddeld. De 30 zit er dus in. In Dessel rijden we de kanaaldijk op. Alles wordt in stelling gebracht voor een spurt. Ik hang helemaal achteraan naast Ronni. Ronni geeft al aan niet te willen meesprinten want hij had slechts 4u nachtrust achter de rug. Hij is blijkbaar al aan het trainen voor wanneer de kleine geboren wordt.
Steve wilt ook niet meesprinten, dus zet ik me in het wiel van Frank. Frank heeft al een paar keren een sport gewonnen... Dus hier zit ik goed Ronni geeft nog de raad mee: niet te snel uit het wiel komen.

Frank wurmt zich naar voren. Ik zit in zijn wiel, uit de wind. De wind staat op kop. Kris VE trekt de groep op gang. Na enkele honderden meters moet hij de teugels lossen. Opgeofferd...
Wim trekt verder aan met Frank en mezelf in zijn wiel. We rijden 40 km/u. Plots komen langs links Louis M en Ronny VB er over gereden. Frank zet zich recht om het wiel van Louis te halen. Ik kan mee in zijn zog. Tot nu toe loopt alles perfect.
Ik zie de paal staan die de lijn aangeeft. Frank wil langs rechts, ik ga langs links. Louis doet de deur dicht voor Frank en voor mij ligt de weg open. Met mijn laatste krachtinspanning trek ik me op gang en tot mijn verbazing zie ik niemand meer over me komen. Woehoe, een eerste echte spurtoverwinning. Het voelt geweldig aan.

We praten nog wat na in de Krophoek zoals gewoonlijk. Uiteindelijk hebben we met z'n 24, de 79 km afgelegd aan 30,2 km/u. Geweldig werk van de koptrekkers van de dag: Leon, Cois, Kris en Carlo. Ik denk dat 30km/u voor volgende week te hoog gegrepen zal zijn. Dan rijden we richting Houwaart.

Rit 14: Zondag 18 mei Beringen

Wegens vakantieplannen van Leon is de rit van 25 mei verschoven naar 18 mei. Volgende week rijden we dus naar Hulsel. Maar vandaag is het naar Beringen.

Wat een verschil met het clubweekend. We waren net die aangename temperaturen gewend: 30 °c. Vandaag halen we niet eens 15°c. Dat scheelt meer dan een slok op een borrel, om het met de woorden van Eddy de Mey te zeggen. Ik heb zelfs getwijfeld om in lange broek te rijden. Dat zou echt geen overbodige luxe geweest zijn.

We vertrekken met z'n 27 bij Leon thuis. Onderweg pikt Kris VE nog aan. Met zijn 28 rijden we in sneltreinvaart Limburg binnen. Ik had gevraagd om aan een goed tempo te rijden aangezien ik om 12u aanwezig diende te zijn bij de doopviering van mijn petekindje. En Ronni houdt alleszins zijn belofte. Op de kanaaldijk halen we zonder veel moeite 40 km/u. Na 20 km komen we de eerste hindernis tegen: een rommelmarkt. We wagen het er op en rijden al fietsend over de markt. We hebben veel bekijks. Al die afgetrainde lichamen... Gelukkig is het nog niet al te druk, dus met het nodige stunt en vliegwerk doorkruisen we zonder al te veel problemen de rommelmarkt.

Via Beringen gaat het vervolgens naar Koersels Kappelletje. Voor we de klim aanvatten stoppen we nog even wat overbodige lichaamsvocht te verwijderen. Vroeger gebeurde dat nooit. Maar sinds er meer vrouwen zijn en meer mannen van boven de 50 die al wat meer moeite hebben met hun blaas, wordt er elke rit een pis-stop ingelast.

We zetten onze rit verder. Tijdens het rijden moet ik denken aan de rit van 2007 naar Beringen. Ergens in de velden stond Ronny toen plots langs de kant. Er hing een plakkertje op zijn wiel. Na goed kijken bleek het geen plakker te zijn, maar een punaise. Plots horen we nog andere roepen dat ze lek staan. In totaal hebben we toen een 10tal banden moeten vervangen.
Dit jaar heeft Ronni echter de nodige voorzorgen genomen: een andere weg.

Na 50km staan we weer stil. Technische problemen deze keer. Cois zijn zadel staat los. Louis M, zoals altijd technieker van dienst, weet dit weer vakkundig op te lossen. En niet veel later zetten we onze weg verder. Via Olmen, Hulsen, Heidehuizen rijden we richting Mol. Tijd voor Ronni om even een praatje te komen maken achteraan. Vooraan hebben ze de instructies gekregen de gewone weg naar de Krophoek te volgen. Chris vraagt aan Ronni:"En? over de brug van de ring?" Ronni antwoordt:"Neen". Vooraan denken ze daar echter anders: zonder aarzelen rijden ze rechtdoor de brug over.

Uiteindelijk komen we aan in de Krophoek na 79km tegen een gemiddelde snelheid van 29,5. Dju, 2 km te weinig om Leon en Wim achter te mij te laten in het klassement...

Rit 13: 12 mei Monchau - Mol

Het zit er weer bijna op. Zo lang naar uitgekeken en zo snel voorbij. Maar nog niet helemaal. Eerst moeten we nog 150 km afleggen.

Na het ontbijt halen we onze fietsen van stal. Onze valiezen worden in de auto's gestoken. We pompen nog even onze banden op. Maken nog snel een fotootje en om 9u zitten we weeral op ons zadeltje richting noorden. Het poepje is al wat gevoeliger dan de voorbije dagen.

We beginnen onmiddellijk met een klim van een 3tal kilometer. We zijn nog niet lang aan het klimmen of we staan met een paar al stil. Walter van Doninck heeft een blaas op zijn wiel. Hij heeft zijn band niet goed opgepompt blijkbaar. Louis M herstelt dit probleem snel en hup Walter is er al vandoor. We rijden verder aan een rustig tempo naar de top van de klim, de grens met België. Jammer voor Cois, maar geen grenspaal te zien.
We dalen af richting Eupen. Het valt onmiddellijk op dat we in België zijn: slechte weg. Vanaf Eupen gaat het op en af tot Henri Chapelle. Vanaf hier gaat het gestaag bergaf richting Voerstreek. In deze streek ligt de laatste beklimming van het weekend. Tegen een snelheid van om en bij de 40km/u rijden we richting Slenaken. Hier ligt de laatste hindernis. Ik beslis hier nog eens door te gaan. Ik had me ondertussen op kop van de groep gezet. Ik probeer de snelheid hoog te houden, maar blijkbaar niet hoog genoeg voor Ronni. Hij zet de sprint in. Kris W gaat hem achterna. Ronni kraakt en Kris haalt het. Ik slaag er in Louis achter mij te houden. Achter ons gaat het nog enkel voor de ereplaatsen.
Vanaf Slenaken wordt het veel drukker op de weg en de omgeving wordt minder mooi. Even verder stoppen voor een drankje. We hebben dan 60 km afgelegd. Bij café "Krisje worden we goed ontvangen. Op het zonovergoten terras zijn speciaal plaatsen voor ons gereserveerd. We blijven hier een half uurtje hangen.
12u15 en we zijn weer voort. Nu gaat het in sneltreinvaart richting België. Via drukke wegen, langs vele rondepunten en over smalle fietspaden gaat het richting Maas. In Urmond nemen we het veerpont richting Dilsen-Stokkem. Het weekend van Francois is hier geslaagd. Na een Molen gefotografeerd te hebben in Beek, stoten wij hier op een grenspaal. Gelukkig had hij nog 2 foto's over op zijn toestel.
In Dilsen-Stokkem is onze 2de pitstop voorzien. Lunch. De één eet fritjes, de andere een croque, nog anderen een pannekoek. Mia en Chris bestellen een spagethi. Volgens mij was deze rechstreeks geïmporteerd uit Italië het duurde immers zeer lang tegen dat deze klaar was. Of was dat op zijn limbuuuuuuuuurgs. Na een uur wachten worden deze laatsten toch nog bediend en kunnen zij de nodige koolhydraten naar binnen spelen. Voor Mia was de lol en goesting er wel af.

Om 15u zetten we onze weg verder. Nog 60 km te gaan. We nemen de grote baan richting Meeuwen-Gruitrode. Hoe we daarna gereden hebben kan ik niet meer navertelen. Na veel draaien en keren, links, rechts, stoppen en vertrekken komen we uiteindelijke uit op Pijnven. Van hieruit rijden we via Kerhoven naar Balen. Hier in Balen ligt ons voorlopig eindpunt. We stoppen aan Café de Waterhoek. Voor mij stopt hier het weekend want ik had andere verplichtingen met mijn gezin.
Deze rit was bijna probleemloos verlopen. Dit was echter buiten de familie Van Doninck gerekend. Na Walter in het begin van de rit, was het nu Sonja. Net voor de laatste brug valt haar ketting er af. Hopelijk is zij verder zonder al te veel problemen in de Waterhoek geraakt. Ik was immers al verder.

Voilà, het zit er op. Nog even een paar dankwoordjes: merci Ronni voor het uitstippelen van zo'n fantastisch parcours, merci Leon voor het regelen van de accomodatie en het koptrekwerk. merci Jos voor het beheren van de gelden, merci Ronny vb voor het vinden van zo'n goed hotel. Bedankt Louis M voor de technische interventies en het mij voorlaten op de laatste klim, bedankt aan de bakkers van dienst voor de cakejes en koekjes, bedankt aan de andere medefietsers voor de leuke tijd samen. Verder nog proficiat een zij die een geweldige prestatie hebben geleverd: zoals onder andere Chris VE die na een zwaar einde vorig jaar nu al zo goed op dreef is, Cois die ondanks de knieproblemen overal is overgeraakt, Pat die zich goed geweerd heeft op de vele lastige klims. Op naar volgend jaar zou ik zo zeggen...

Rit 12: 11 mei Monchau - Monchau

Wat een nacht. Het was warm, het bed lag niet goed, het kopkussen was te plat en ik lag naast een andere man. Allemaal dingen die ik niet gewoon was. Om 7u30 staat de wekker.
Ik sta op en kleer me aan. Bart gebruikt de badkamer na mij. Om 8u zitten we aan het ontbijt. De andere tafelgenoten zijn ook reeds wakker. Aan de oogjes te zien was ik niet de enige die een slechte nacht achter de rug had.

Na een uitgebreid ontbijt gaan we terug naar de kamer om ons klaar te maken voor de 2de etappe van ons weekend: een rit rond Monchau van ongeveer 90km. Het is 9u30 en we zijn er klaar voor. Het zonnetje schijnt weer volop. Er wachten ons in totaal 8 beklimmingen waarvan als apotheose "den Hammer".

Na 14 km hebben we al 3 hellingen achter de kiezen. Dat kan tellen als opwarmer. Na deze helling volgt vals-plat volgens Ronni. Ik heb het even opgezocht in het Vlaamse woordenboek: "stilaan stijgend parcours, lijkt alsof het niet stijgt". Het zal wel aan mij liggen, maar volgens mij was dit hier een stuk weg dat absoluut wel leek te stijgen.
Na 45 km ligt de pitstop. We hebben dan nog 4 hellingen voor de boeg. In een gezellig duits cafétje eten we allen een beetje. Voor mij een pfannekuch. Raar café want plat water hebben ze hier niet.... Hopelijk is het water uit de kranen een de WC wel drinkbaar. Rare jongens die Duitsers.
Frank heeft het moeilijk. Hij heeft last van zijn maag. De voorbije nacht heeft hij net iets te vaak in de wc-pot moeten kijken dan wat goed is voor iemand. Toch zet hij door.

Na de pitstop zetten we weer aan. Na 2 km volgt de volgende klim al. De ene klim leg ik af in een gezapig tempo, de andere weer wat sneller. Er volgen ook een paar zeer mooie afdalingen. Na de afdaling van de 5de klim stoppen we even. Frank stop op de verkeerde plaats. Blijkbaar was er iemand hem voor geweest die ook last had van zijn darmen. Recht in een mooie stront.

We naderen het einde van de rit. De hammer komt dichter. Eerst nog de voorhammer. Sommigen worden zenuwachtig. Na 80 km zijn we er dan eindelijk. Na een prachtige rit door het dal komen we plots aan een steile weg door de bomen. Er lijkt geen einde te komen aan de steilte. Ik had beloofd aan Patrick om bij hem te blijven. Alles op de kleinste versnelling en "en danceuse" rij ik naar boven. De hitte en de steile klim doen hun werk. Sonja moet afstappen. Ik probeer Pat moed in te spreken. Jos P blijft bij Cois. Cois is een doorzetter en zal het wel halen. Na bijna 500.000 km op de fiets weet hij wat hij kan. Louis B moet er ook af. De moed zinkt Pat in de schoenen. Er komt geen einde aan deze klim. Het wordt Pat te veel en hij moet er af. Jos en ik rijden even verder tot de schaduw en daar wachten we Pat op. Hier is het minder steil en kan hij makkelijk terug op zijn fiets. Ik duw hem in gang. Verdorie, nog een vervelende knik. Weer krijgt Pat het moeilijk. Jos duwt Pat tot boven. We zien Kris W al staan. We zijn bijna boven. Daarna zien we Louis M en 100 m verder staat de rest. We hebben het gehaald.
Nog 5 km afdalen en de rit zit er weer op.
Deze rit levert geen lekke band op. Wel hebben enkelen problemen met hun ketting gehad. Ketting er af, ketting breuk,... en zelfs 1 valpartij owv een ketting die er af gelopen was.

Moe en voldaan deden we weer waar we allemaal zeer goed in zijn: après-fietsen.

Rit 11: 10 mei Weekend naar Monchau

Yes, yes yes. Het is zo ver. Zo lang naar uitgekeken en hier staan we dan. 8u45 en we staan bij de oprit van Ronni. Vandaag vertrekken we op weekend. Het belooft een super-weekend te worden. Het parcours ziet er immers geweldig uit en de weergoden zijn ons welgezind. Ze hebben immers nog iets goed te maken...


We laden onze koffers en rugzakjes in de volgwagen in. We smeren ons nog extra met zonnecrème in want Ronni legt meermaals de nadruk op de gevolgen van het zonnetje op ons bolletje. Nog even wat honneurs waarnemen: Steve komt met zijn kinders afscheid nemen en fotootjes maken. Spijtig genoeg kon hij niet mee, maar volgende keer zal hij er zeker bij zijn.

Om 9u stipt komen we voorbij Walter Van Gastel gereden. De thermometer geeft daar 18°C aan Meer moet dat niet zijn.

We rijden richting kanaaldijk. In Ham wisselen we van kant richting Visé. Daar leek ons weekend even een kort leven beschoren: een boer wou met zijn tractor een bocht afsnijden en reed volle snelheid door onze groep door. Gelukkig waren we op dat moment nog allert en konden wij erger voorkomen. Eventjes van kant wisselen en we rijden verder langs het water. Dit levert paar zeer mooie beelden op: plezierbootjes in mooie, groene omgeving, op het kabbelende water. Het was echt genieten. Na 50 km ongeveer zijn we de kanaaldijk afgereden om richting Zichem-zussen-bolder te rijden. Daar hadden we afgesproken met de volgwagens om eventjes te stoppen. De zon deed ondertussen flink haar werk en dit inspireerde sommigen onder ons om zich van enkele kledingstukken te ontdoen: in opgetrokken fietsbroek, of in ondergoed of enkel met een windstopper. Hopelijk hadden ze zich goed ingesmeerd...

Tot aan de pitstop was het nog redelijk vlak. Ronni waarschuwt ons dat het nu wel gedaan is met het rustig peddelen. Tussen deze stop en de volgende liggen immers 4 klimmen waarvan de laatste 17km lang is en eindigt op het hoogste punt van België. We zijn nog maar net weg en staan aan de Halambay. Gelukkig moeten we deze naar beneden. Jonge jonge, wat een prachtafdaling: zonder bijtrappen haal ik 79,5 km/u, Louis M had zelfs 81 gehaald.

Via Luik rijden we verder de heuvelzone in. De eerste klimmen leveren niet veel vuurwerk. Enkele minder getrainde klimmers krijgen het wel steeds moeilijker.

Wij volgen ondertussen de weg richting Limbourg en Baelen. Daar kwamen we net van dacht ik zo... In Baelen stoppen we even. We hebben net een pittige klim achter de rug, waar sommigen het serieus lastig hadden. Louis M en Raymond hebben blijkbaar krachten in overvloed en duwden sommigen letterlijk naar boven. Even verder verliest Kris een drinkbus. In een afdaling over een spoorweg vloog zijn drinkbus weg en en iemand reedt er over.

Stefan P kreeg op dat korte rustpunt een geweldige ingeving. In zijn beste Frans vroeg hij aan een bouwvakker of hij wat 'L'eau pour le bidon' mocht hebben. Nietsvermoedend zei deze beste man dat dit geen probleem was (allez, in het Frans dan toch). Wist hij dat er nog bijna 20 man zou volgen voor zijn/haar bidon te vullen.

Met volle bidon en goede moed rijden we verder. We rijden Eupen binnen. Eupen, aan de voet van de Botrange. 17 km aan een stijgingspercentage van 4%. We hebben al 118 km in de benen. Al gans de dag staat er een pittig windje. Alleen rijden op deze klim is zelfmoord. Aan de voet schieten Louis M, Kris W, Ronni en Ronny weg. Johan zet de achtervolging in. Ik voel me goed en versnel ook. Ik nader de kopgroep tot op 100m maar krijg het gat niet dicht want vooraan heeft Kris W het tempo opgedreven. Ik zet me neer en rij op mijn eigen tempo verder, alleen. Zelfmoord? Blijkbaar was ik toch niet super vandaag.
Johan, die ik voorbij was gestoken, komt er terug over en rijdt gestaag verder, ik kan hem niet volgen. Hij zal er nog in slagen tot bij Ronni en Ronny te geraken.
Na 17 km, 2 drinkbussen (met dank aan Pat), een brandende zon en een stevige wind kom ik boven als 6de. "Suicide is painless" herinner ik me als slogan uit mijn studententijd. Dan is een berg oprijden toch geen zelfmoord.
Enkele minuten na mij komt Chris VE boven op de top. De verdere volgorde weet ik niet meer. Ik moest even bekomen van de inspanning.

Boven op de top van de Botrange waren ze blijkbaar niet voorzien op veel volk. Ze zaten daar immers door hun drankvoorraad heen: geen cola, na paar drankjes geen ice-tea meer. De bediening liet lang op zich wachten, maar de laatsten van de groep ook. 32 minuten na de eersten (Louis en Kris W) kwam de bus boven. Iedereen had het gehaald. Na wat rusten zetten we de afdaling in. Nog 25 km afdaling en korte klim naar Kalterherberg en we zijn er. O ja, het kraantjeswater uit de toiletten daar is NIET drinkbaar...

We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... De afdaling naar de voet van Kalterherberg is één met verschillende brokken in het wegdek. Jos P wil een eervolle vermelding krijgen in deze blog blijkbaar. Hij rijdt volle snelheid in een gat in het wegdek: plat.
Louis M en Leon snellen ter hulp en slagen er in Jos snel weer op de fiets te krijgen. Een nieuw bandje steken is geen propere aangelegenheid. Maar Louis was voorzien: hij had handschoenen meegebracht. Alleen vergat Louis dat je best deze handschoenen aanhoudt tot de band er volledig opligt...

Nog even klimmen naar Kalterherberg, de laatste klip van deze etappe. Dan in sneltreinvaart naar Mochau. Tegen een gemiddelde van 50km/u dalen we af. rond 17u30 arriveren we aan ons Hotel: Carat. Alvorens we ons kunnen gaan wassen beslissen we eerst de dorstigen te laven. Het keuvelen gezellig over de etappe. Tot plots alle aandacht naar Ange gaat. Een pijnlijke kramp schiet in haar bil. Verschillenden heren schieten haar te hulp en slagen er in de kramp uit de spier te duwen.

Na een colatje, heerlijk cakeje en goed te zijn uitgerust zoeken we onze hotelkamer op. Ik slaap met Bart VG op de kamer. Na een heerlijke douche en een uitgebreid diner beslissen we nog even een stapje in de wereld te zetten. Monchau is blijkbaar gekend voor zijn dagtoerisme. Want na 20u is er niet veel meer open van terras. We vinden er nog 1tje dat nog open is. Na 1 consumatie gaan we al terug naar het hotel. Het terras wordt al gesloten en het koelt in het Eifelgebergte vrij snel af 's avonds.
22u, we besluiten om in bed te kruipen. Slaap wel en tot morgen.

Rit 10: 4 mei 2008 Scherpenheuvel

Vandaag staat de rit naar Scherpenheuvel voor de boeg. Deze rit heeft iets speciaals. In het verleden zorgde deze rit immers steeds voor de nodige spektal.
De anciens herinneren zich nog wel de rit naar scherpenheuvel in het gezegende jaar 2002. Ik herinner me deze rit nog alsof het gisteren was. Kris VE, Bart VG en ikzelf legden toen Ronni C het vuur aan de schenen. Op elke helling sprong een van ons weg om zo Ronni af te matten om zo ook eens eerst boven te komen. Toen werd er nog gesprint voor elke veredelde molshoop. We slaagden er toen in Ronni zo moet te maken dat hij een paar keer de duimen heeft moeten leggen toen. Tevreden en voldaan reden we richting de parochiezaal van Ginderbuiten (destijds ons clublokaal). Ons hoofd stond al op volgend weekend: we zouden dan vertrekken voor een week fietsen in de Vogezen. In de laatste kilometer sloeg het noodlot echter toe. Aan de lichten van de ring week ik af van mijn lijn in een bocht om een kot te ontwijken. Ronni week niet uit en ik kwam met mijn voet in het voorwiel van Ronni terecht. Met als gevolg: Ronni over de kop. Verdict: sleutelbeen gebroken en 6 weken gips. Daar ging onze vakantie...
Andere memorabele momenten: Carlo die een paaltje niet opmerkt en tegen de grond slaagt. Jos P heeft toen zijn EHBO-tasje mogen gebruiken om het gezicht van Carlo terug op te lappen. Jammer voor Carlo dat Jos geen plastisch chirurg was. Maar het is nog redelijk goedgekomen met het gezicht van Carlo. In een ander jaar kregen zowel Kris VE als Jos W materiaalpech. Beiden hebben toen beroep moeten doen op vrouwlief om hen te repatriëren.
1 constante is er wel in deze rit: de zon. Ook dit jaar was de zon volop van de partij.

30 personen staan om 8u30 klaar voor de rit naar Scherpenheuvel. Na een wel heel lange briefing, zeker wel 5 minuten (en dit zonder eerst een glaasje wijn), door onze wegkapitein wordt er vertrokken onder een straal-blauwe hemel. Meer moet dat niet zijn. Na 4 km pikt Steve nog aan zodat onze teller op 31 staat. 4 bergjes en een klein technische defect verder staan we aan de basiliek. De eerste 2 klimmen brengen weinig animositeit in het peleton. Dan moet het maar gebeuren op de "Pogio". Voor de verandering doen we deze berg eens langs de andere kant. Ronni springt weg achter het wiel van Chris W. Niemand die deze splijtende demarage kan beantwoorden. Ronni komt als eerste boven. De laatste klim van de dag is de klim naar Scherpenheuvel: 3km vanuit Zichem. Kris VE trekt de groep op gang en houdt er een stevig tempo op na. De rest kreunt en zwoegt. Op 300m van de top volgt er een demarage van niemand minder dan Wim Wouters. De grote tenoren wachten nog even. Wim valt stil en dan is het de beurt aan Ronni. Voor hem blijft het bij een verdienstelijke pogeing want het is uiteindelijk Chris W, onze bergkoning, die als eerste bovenkomt.
Na een korte stop en een fietswijding wordt de terugrit aangevat.

We zijn Scherpenheuvel nog niet goed uit en het is bijna van dat. Een onvoorzichtige fietser stopt niet voor onze groep die aan het afdraaien is en rijdt dwars door. Gelukkig zijn een aantal van ons zo allert dat er geen valpartij volgt. Waar een fietswijding al niet goed voor is. De rit verloopt verder zonder problemen en om 11u45 sprint Chris W als eerste over de meet aan de Waterhoek.
Het is genieten op het terras hier van het lentezonnetje en de frisse pint. Op naar volgende week: het weekend naar Monchau....

Met dank aan Ronni voor het verslag van deze rit.