5u45… de wekker gaat af en tijd om op te staan. Vroeg, zeer vroeg.
6u30 stipt komt mijn taxi voorgereden. Vandaag staat de Ardennenrit op het menu.
6u40, we pikken Paul op en zetten koers naar ‘De Callodar’. Hier hebben we afgesproken om om 7u15 te vertrekken naar La Roche. Je moet geen kernfysica gestudeerd te hebben om te weten dat wij te vroeg op ons rendez-vous punt waren.
6u55, wij staan te wachten. Aan ons zal het niet liggen indien we te laat vertrekken.
Regen, gietende regen, met bakken uit de lucht hadden ze voorspeld voor vandaag. Was het daarom dat we slechts met 17 moedigen om 7u15 koers zetten richting zuiden? Of was het parcours te zwaar? Met de zwaarste klim van België (col d’Haussire) en de 6de zwaarste (pied Monti) in het parcours doet ons vermoeden dat deze rit geen lachertje zal worden.
In de rit naar La Roche wordt het eventjes donker voor de ogen… 5u45 was wel degelijk veel te vroeg om op te staan. In de tour de france ligt elke renner dan nog rustig en stressloos onder de dekens.
De Baraque fraiture is ons startpunt (en ja, hier staat een frituur op de top). De eerste 15 kilometers brengen ons in dalende lijn naar de voet van de eerste klim. Zo zal het vandaag vaak gaan, afdalen tot beneden en klimmen tot boven. 9 officiële klimmen maar tussen deze klimmen loopt geen meter vlak. Het zou ons te ver brengen om elke klim in het detail te bespreken, daarom beperk ik me tot 2.
De col d’Haussire, op papier (volgens de catacol) de zwaarste klim van België, doet in het begin zijn reputatie alle eer aan. Vanuit La Roche gaan we plots schuin links tegen een muur omhoog. 300 met tegen een pittig gemiddelde van 13% brengen de kuiten al onder spanning. Echter 500 m zijn relatief vlak. We nemen zelfs de tijd om eventjes halt te houden. Paul rijdt immers lek vlak na het steile stuk. Het venijn van deze klim zit hem echter in de staart. de laatste 2 kilometer hebben een gemiddelde van 10%. Tussen de bomen is het zwoegen tot boven. Iedereen geraakt goed boven. Het is dan ook nog maar de 2de klim van de dag.
De col du Pied Monti. Ondanks het feit dat deze pas op plaats 6 staat, niet te onderschatten. We rijden een bruggetje over en plots gaat het zeer steil naar omhoog (19% gemiddeld over 1km). Hier lijkt geen einde aan te komen. Recht op de trappers, met de kleinste versnelling trekken we ons naar boven. Goed naar voor hangen want anders trekken we het voorwiel van de grond. Uiteindelijk wordt het minder steil. We kunnen terug gaan zitten om ons zadel. Eventjes dan toch, want 100 m verder volgt weer een steil stuk. Het is alles uit de kast halen om hier te overleven. Wanneer het wegdek minder steil wordt, rijden we ook het bos uit. Maar hier wordt het er niet minder lastig om. De sterke tegenwind zorgt er voor dat het beuken blijft tot de top. Met ons tong tussen de spaken trachten we te happen naar lucht.
We houden het de ganse rit droog en zitten tijdens de pitstop zelfs in het zonnetje. Naar het einde toe beginnen de wolken wel donkerder van kleur te worden. We drinken er nog 1tje of twee en stappen dan in de auto richting Mol. We rijden de autostrade op en het begint te regenen… Onderweg horen we nog dat Jelle van Endert op Plateau de Beille als eerste bovenkomt. ik hoop dat zijn benen beter aanvoelen dan de mijne. Ik moet morgen niet fietsen, hij wel…
Uiteindelijk heeft iedereen de 100 km over zwaar geaccidenteerd parcours goed afgelegd. We hebben slechts 2 keer stilgestaan voor materiaal pech. Paul reed lek, en Mariette hare voor-shifter was stuk. Al maar goed dat de ketting niet op het buitenblad lag.
18u00, ik sta onder de douche…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten