Tien dappere fietsers.
Zaterdagavond krijg ik een telefoontje van Ronni met de melding dat het morgenvroeg misschien te hard zal regenen en dat er misschien niet gefietst kan worden.
Op het programma staat de rit naar de Achelse Kluis, een zomerklassieker van het huis Rony - Mariette. Tijdens de nacht wordt ik zeer dikwijls wakker owv de regenbuien en dit alles voorspelt niet veel goeds.
Rond 7 uur is het echter gestopt met regenen en dit opent perspectieven. Als ik tegen 8 uur de Azaleastraat opdraai richting verzamelplaats, is er niets te zien. Zou iedereen dan toch thuis blijven?
Ik ben echter niet de eerste. Onze voorzitter staat al een babbeltje te doen met Ingrid en wij hopen zeker dat er een derde man komt zodoende dat wij geldig een rit kunnen maken.
Enkele ogenblikken later komen er nog dappere fietsers bij (tien in totaal) en na overleg wordt besloten de geplande rit aan te vatten. Het tempo wordt aangepast owv het natte wegdek. Het doet toch raar zo met z’n tienen. Of zoals de Pat zei: “Ik heb nog nooit zo dicht van voor gefietst en toch ben ik voorlaatste”.
In Dessel wordt er even gevloekt, vooraan draait men naar rechts en dit wordt te laat gezegd zodoende dat Swa, Chris en ikzelf recht door moeten fietsen want afdraaien zou te gevaarlijk zijn geweest.
Er wordt gevraagd om tijdig de richting aan te geven, ook al zijn wij met weinig. Maar dan krijgen wij (de vier laatste fietsers) een VIP behandeling. Mariette kent ook de rit van buiten en zij meldt tijdig alle wijzigingen. Van een luxe gesproken.
Na 40 km krijgt Kris een platte band en tijdens de herstelling begint het te regenen (onze eerste bui). Wij besluiten allen onze regenjas aan te doen en de rit wordt verder gezet.
Een 10 km later worden deze jassen terug uitgedaan, want het regenen is gestopt en wij krijgen het te warm. Enkele ogenblikken later weer platte band, nu zijn Rony en Paul het slachtoffer. Nadien is Rony z’n band nog tweemaal stuk gegaan en ook die van Leon. (zes in totaal)
Leon en Guy hebben hun werk gehad nu onze profhersteller Louis thuis was gebleven. Dit regelmatig stoppen was voor bepaalde fietsers een welgekomen luxe. Er was redelijk wat wind en het tempo diende aangepast te worden.
Met z’n allen richting Krophoek want daar konden wij klinken op de verjaardag van onze wegkapitein (50 kaarsjes). Diegene die thuis gebleven zijn, hadden ongelijk. Het was een prachtige rit van 98 km.
Jos P.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten