Vandaag terug een normale start van de dag ... geen bus en geen verplaatsing. Opstaan om 7.15u, ontbijt om 8u en om 9.15u verzamelen aan de volgwagen. De dames waren weer gaan winkelen en iedereen zag dat het goed was.
De zon was aanwezig en de temperaturen zouden die dag oplopen tot ... 38.8°!!!! ( volgens de fietscomputer toch ). Armstukken, lange broeken, regenjasjes en vestjes bleven de hele dag in de rugzak. Zelfs mijn sokken gingen uit ... gewoon, zalig weer.
De eerste 21km bleven we mooi samen, meestal in dalende lijn, tot Le Lauzet-Ubaye. Wel wat tegenslag met werken en losse steentjes maar daar deden we niet moeilijk over. Hierna ging het 7km gestaag bergop tot een splitsing. Hier was het waar de volgwagen effe de weg kwijt was ( de enige keer tijdens de week ) maar dat loste zich snel op.
Op deze klim liet ik mij afzakken tot allerlaatste en zag van daaruit hoe iedereen zich naar boven werkte. Ook het werk dat Jos P. had om telkens een fluitsignaal te geven als er gevaar dreigde moeten we bewonderen.
De afdaling was 15km lang met af en toe een stukje bergop waardoor er wat breuken vielen maar beneden aan het stuwmeer kwam alles weer mooi samen. Hier in het dorpje Espinasses zaten we op het laagste punt van de week ( 671m )
De volgende 11km waren bergop tot de col Lebraut ( 1110m hoog ) Een mooie klim met variatie: draaien en keren met een stukje bergaf en een tunnel. We hadden ook een mooi zicht op het Lac de Serre-Ponçon waar we die dag helemaal zouden rond fietsen.De klim was op zich niet zo lastig maar door de hitte liep het zweet in straaltjes naar beneden en was het toch afzien.
Juist voorbij de top was de lunch voorzien.
Ondanks temperaturen die hoog opliepen liet iedereen het zich smaken. Bea en Rita hadden dat weer mooi gedaan.
Na de lunch 7km afdalen tot Chorges waar we de N94 namen tot Savines. De N94 ... man, dat was bijna een snelweg maar gelukkig voor ons ging het zachtjes in dalende lijn met schitterende panoramas over het meer en de bergen rondom.
Verder over Pont de Savines ( een brug van 1.5km lang ) naar de andere kant van het meer. Hier werd een korte plaspauze voorzien en ook de drinkbussen werden gretig bijgevuld.
En daarna .... opnieuw bergop, 11km lang, tot Sauze-du-Lac. Ja ... de bergen waren vandaag wel minder hoog, ook niet zo steil en korter maar ... ze waren er wel. Deze klim kan gecatalogeerd worden als een gezapige klim met een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 2%. Maar cijfertjes kunnen bedriegen… De klim was een afwisseling van lopende stukken met af en toe wat onverwachte pittige stukjes. Af en toe ging het zelfs wat bergaf en dat gaf aanleiding tot vuurwerk.
Chris was natuurlijk onverslaanbaar ... als die gaat dan gaat hij, simpel. En in de slipstream van de volgwagen vloog hij tegen deze berg naar boven.
Maar daarachter was de strijd hevig.
Ronni moest zoals gewoonlijk eerst wat achtervolgen eer hij vooraan zijn neus aan het venster stak. Nen diesel noemen ze dat dan.
Achter Chris vormde zich een groepje van waaruit Raymond wegreed, Ronni volgde en ook Kris was mee. Ronny vb moest even op adem komen. Wouter gaf in de achtervolging het tempo aan en vond terug aansluiting bij de groep van Ronni, Kris en Raymond. Echter net op het moment van aansluiting werd er weer versneld. Voor Ronny en Wouter was het achtervolgen. Wouter nam de klimmetjes voor zich, Ronny de afdalingen. Maar ze kwamen geen meter dichter.
Juist voor de afdaling trok vooraan Ronni door en kreeg 100m. Maar Raymond en Kris lieten niet begaan ... het ging wat op en af en dan de finale tot de top. Ronni dacht, tis binnen maar keek achterom en wie zat er op 50m ... Kris. Ook Raymond gaf zich nog niet want van achteruit kwam Louis M nog opzetten. Louis had Ronny en Wouter ingehaald en ter plaatse gelaten.
Louis en Raymond werkten goed samen maar het was Kris die de laatste meters op Ronni toe reed.
Nog 500m ...
Ronni ging opnieuw aan en Kris ... tanden op mekaar, mond open maar liet mijn wiel voor geen millimeter los. Nog 200m, de laatste bocht ...
Alle twee gingen ze tot het uiterste. Het schuim stond op ieders mond. Stik kapot maar het was Ronni die het toch haalde ... man , de adrenaline gierde door mijn keel.
Raymond was de volgende met Louis in zijn wiel ... alle twee moe maar voldaan en met nen big smile. Op de top was er ook ne waterbak en na de hitte en het vele klimwerk was dat voor iedereen een welgekome verkoeling.
En dat er leut in de groep zat was zeker, niemand was veilig voor het koude water.
De afdaling was mooi en verliep rustig ... alleen de tunnel was donker maar dat heeft natuurlijk ook zijn charme. Onze wegkapitein nam de kop voor de laatste 23km tot Barcelonnette.
Het was nog lastig daar de weg voornamelijk op liep maar iedereen deed zijn best. De rug, het zitvlak, de voeten en de schouders waren voor velen de meest pijnlijke punten. Maar ja, ... gisteren 145km en vandaag 120km ... dat zijn toch mooie getallen in de bergen.
Ook voor Jos was het tijd dat we terug in ons stadje waren want met al dat gefluit was zijn speeksel gewoon op. Het fluitje plakte letterlijk aan zijn van de droogte.
Omstreeks 16.20u waren we in Barcelonnette waar we werden verwend met 6 flessen cava. Iedereen liet het zich welgevallen met nog wat koekjes als dessert.
Zelfs de oudjes van de stad kregen iets aangeboden ... maar dat was een maat voor niets.
Tegen 17u waren we terug in ons hotel waar de routine van de avond door niets werd onderbroken. En morgen ... de laatste klim van de week.
Nog 1 keer alles geven ... ja ja.
Rit 5 - Lac de Serre-Ponçon: 119.61km in 5u 4min ( 23.5km/u )
ciao
Ronni
Geen opmerkingen:
Een reactie posten