Met 23 waren we aanwezig voor een rit van 100km doorheen de Kempen.
Het was mistig maar niet al te koud, dus geen probleem.
De zenuwen van Marc zullen wel wat gespannen staan want hij was vandaag onze wegkapitein.
Naast Marc waren Rony, Louis M, en Ronni de andere koptrekkers.
Via SCK, Kasterlee, Lichtaart, Tielen en de kasseien van Gierle gaat het naar De Lilse Bergen
alwaar Louis B komt vragen voor een sanitaire stop.
Een goed moment zo blijkt want er waren er nog die met hoog water zaten.
De N12 werd over gestoken en dan verder via Beerse en de strafinrichting van Merksplas.
De wegen waren mooi en rustig en eenieder genoot van het mooie landschap doorheen het Graafsbos.
Het dorpje Zondereigen werd in alle stilte tegen 33km/u voorbij gereden.
En toen ... lekke band voor de Kris.
In tegenstelling tot vorige week toen er 8x werd lek gereden hielden we het deze keer bij deze ene.
De grens over, Baarle-Hertog in en uit, opnieuw de grens over en zo naar Weelde.
Na nog wat draaien en keren ging het in rechte lijn naar Arendonk.
Via het kanaal opnieuw de grens over om via Reusel en de Rijtsche Heide terug ons Belgenlandje in te fietsen.
Het tempo bleef hoog en via de Abdij van Postel en het Campinastrand ging het recht naar café De Krophoek.
Op het terras werd het vochtgehalte terug op pijl gebracht en zo was iedereen tevreden.
Door Ronni werd nog de nadruk gelegd dat het volgende week niet van de poes zou zijn.
We zullen wel zien ... ciao.
dinsdag 30 juni 2009
Alpen 2009: Le Freney-d'Oisans
Verslag Alpenrit vrijdag 12 juni 2009
Verslag gever : Jos Wouters
Vrijdag 12 juni, de laatste dag van onze Tour des Alpes.
Eindelijk vakantie, we konden eens lekker uitslapen tot 8 uur en toen we buiten keken, bleken de weergoden eindelijk met ons te zijn, een helder blauwe hemel en een stralend zonnetje.
Aan de ontbijttafels zagen we niets dan tevreden gezichten.
Toch hing er ook een beetje spanning in de lucht, want officieel zou het volgens Ronni een ontspannen gezamenlijk tochtje worden van 50 km, maar we kennen Ronni, dus officieus hoorde ik in de wandelgangen dat de strijd der Titanen zou uitgevochten worden op de flanken van de Col de Sarenne in een laatste klimtijdrit.
De meesten hadden al wel een paar pijlen verschoten, maar een laatste cartouche zouden ze nog wel over hebben.
Enkel Marc zou zich niet in de debatten mengen, hij verkoos Riet van de catering een dagje te animeren.
Na het ontbijt werden de benen ingesmeerd en de fietsen naarstig in orde gebracht, terwijl de dames van de catering, versterkt met Chris een laatste maal gingen winkelen in Bourg d’Oisans.
Rond 10 uur vertrokken we na een korte briefing richting Briancon .
In een gezapig tempo werd geklommen, dan ging het plots linksaf, stijl omhoog naar Mizoen.
Hier werden de troepen nog een laatste maal gegroepeerd en dan werd de officiële start gegeven van de tijdrit naar La Sarenne.
Enkele fixe demarrages sloegen direct gaten in het peloton en ontaarden in een harde strijd op de mooie col.
Ronni won uiteindelijk het pleit voor Chris, dan een verbazende Wim en Guy, gevolgd door Raymond en Bart, dan Ronny en Mariette, Jan en Nadine, en de rest van het uiteengeslagen peloton.
Leon maakte op deze zware col zowaar zijn wederopstanding en sloot moedig de rij.
Dat werkpaarden en vooral hun zweet mekaar aantrekken was duidelijk te merken boven op de top, ze waren echter helemaal niet onder de indruk van onze prestaties en lieten ons wat ongegeneerd hun spieren bewonderen, een man wordt er zowaar nederig van.
Na een verkwikkende picknick in de prachtige natuur reden we via Alpe d’Huez naar beneden tot bocht 13 en dan liksaf richting Auris d’Oisans.
Een laatste mooi klimmetje van 5 km langs de prachtige corniche bracht ons in La Balme en vervolgens doken we via een prachtige laatste afdaling naar hotel Cassini.
Het was een mooie afsluiter van een prachtige week, de organisatie was weer schitterend en werd naargelang de weersomstandigheden naar ieders tevrdenheid bijgestuurd.
De catering liep als van oudsher gesmeerd dankzij een geroutineerd team.
Op het hotel was niets aan te merken en als we vandaag nog eens zo een lekkere maaltijd voorgeschoteld krijgen, geven wij Bourgondiers ze zowaar een sterretje meer.
Er zullen nog vele pinten moeten gedronken worden vooraleer alle verhalen van onze heroïsche prestaties op de Alpencols verteld zijn en zoals het een echte wielertoerist betaamd kan er nu al gedroomd worden van de volgende uitdaging die ons te wachten staat , die kale berg in de Provence, de MonVentoux.
Verslag gever : Jos Wouters
Vrijdag 12 juni, de laatste dag van onze Tour des Alpes.
Eindelijk vakantie, we konden eens lekker uitslapen tot 8 uur en toen we buiten keken, bleken de weergoden eindelijk met ons te zijn, een helder blauwe hemel en een stralend zonnetje.
Aan de ontbijttafels zagen we niets dan tevreden gezichten.
Toch hing er ook een beetje spanning in de lucht, want officieel zou het volgens Ronni een ontspannen gezamenlijk tochtje worden van 50 km, maar we kennen Ronni, dus officieus hoorde ik in de wandelgangen dat de strijd der Titanen zou uitgevochten worden op de flanken van de Col de Sarenne in een laatste klimtijdrit.
De meesten hadden al wel een paar pijlen verschoten, maar een laatste cartouche zouden ze nog wel over hebben.
Enkel Marc zou zich niet in de debatten mengen, hij verkoos Riet van de catering een dagje te animeren.
Na het ontbijt werden de benen ingesmeerd en de fietsen naarstig in orde gebracht, terwijl de dames van de catering, versterkt met Chris een laatste maal gingen winkelen in Bourg d’Oisans.
Rond 10 uur vertrokken we na een korte briefing richting Briancon .
In een gezapig tempo werd geklommen, dan ging het plots linksaf, stijl omhoog naar Mizoen.
Hier werden de troepen nog een laatste maal gegroepeerd en dan werd de officiële start gegeven van de tijdrit naar La Sarenne.
Enkele fixe demarrages sloegen direct gaten in het peloton en ontaarden in een harde strijd op de mooie col.
Ronni won uiteindelijk het pleit voor Chris, dan een verbazende Wim en Guy, gevolgd door Raymond en Bart, dan Ronny en Mariette, Jan en Nadine, en de rest van het uiteengeslagen peloton.
Leon maakte op deze zware col zowaar zijn wederopstanding en sloot moedig de rij.
Dat werkpaarden en vooral hun zweet mekaar aantrekken was duidelijk te merken boven op de top, ze waren echter helemaal niet onder de indruk van onze prestaties en lieten ons wat ongegeneerd hun spieren bewonderen, een man wordt er zowaar nederig van.
Na een verkwikkende picknick in de prachtige natuur reden we via Alpe d’Huez naar beneden tot bocht 13 en dan liksaf richting Auris d’Oisans.
Een laatste mooi klimmetje van 5 km langs de prachtige corniche bracht ons in La Balme en vervolgens doken we via een prachtige laatste afdaling naar hotel Cassini.
Het was een mooie afsluiter van een prachtige week, de organisatie was weer schitterend en werd naargelang de weersomstandigheden naar ieders tevrdenheid bijgestuurd.
De catering liep als van oudsher gesmeerd dankzij een geroutineerd team.
Op het hotel was niets aan te merken en als we vandaag nog eens zo een lekkere maaltijd voorgeschoteld krijgen, geven wij Bourgondiers ze zowaar een sterretje meer.
Er zullen nog vele pinten moeten gedronken worden vooraleer alle verhalen van onze heroïsche prestaties op de Alpencols verteld zijn en zoals het een echte wielertoerist betaamd kan er nu al gedroomd worden van de volgende uitdaging die ons te wachten staat , die kale berg in de Provence, de MonVentoux.
Alpen 2009: Le Freney-d'Oisans
Verslag Alpenrit woensdag 9 juni 2009
Verslag gever : Kris Van Esch
Na een goede nachtrust werd ik wakker. Maar ik hoorde geen fluitende vogeltjes die een mooie dag aankondigden. Integendeel alleen voorbij rijdende auto's die water deden opspatten. En ja hoor na het openen van de luiken alleen regen. Louis M stond op de weg het wolkendek te bestuderen,één grijze massa geen enkele opklaring te zien. Nochthans stonden er drie cols en 130 km op het programma. Het was duidelijk dat er niet direct gefietst ging worden. Dus gewone kleren aan en naar de ontbijt tafel. Er waren er meer die er zo overdachten slechts twee waren er in volle fietsuitrusting. Tijdens het ontbijt minderde de regen, en werd er beslist om de kortere rit naar la berarde te doen. Om tien uur stonden we dan toch parraat. En wie stond daar zowaar in volle uitrusting met zijne fiets? Jawel de Leon, hij ging het eropwagen. In groep reden we naar het begin van de klim. Daar konden we het teveel aan textiel nog uitdoen. Daarna in groep de klim op, na een kilometer of zeven splitste de groep zich in schuifjes in tweeën acht man ging voorop rijden onder leiding van de Wim. Daarna volgde de eerste schifting onder impuls van den Bart, eerst nog zeven toen zes en later zelfs maar vijf meer. Op een makkelijker tussenstuk kwamen er weer twee terug, om met zeven aan het volgende langere stijle stuk te beginnen. Ronni C liet de boel meteen ontploffen, Louis M kon dit niet laten gebeuren en reageerde. De gehele groep viel in stukken, vooraan pakte Louis M zo stevig over dat hij meter voor meter wegreed van de Ronni. Bovenaan het stijle stuk bedroeg het verschil slechts honderd meter, dus moest er op de tien kilometer lange uitloper nog vol door gegaan worden. Maar de situatie veranderde niet meer. Ook achteraan was de koers opengebroken want ze kwamen allemaal in stukjes en schijfjes binnen. Van de grote bus was geen sprake meer. Ondertussen kregen we boven telefoon van den Leon hij was gestopt in Saint Christoffe en had daar een goede picknickplaats gevonden. Dus daalden we af tot daar, en lieten het eten wel smaken. Waarna we verder afdaalden tot aan de voet. Hier restte enkel col de cassini nog tot in Le Freney. Deze hindernis werd rustig in groepjes genomen en eens aangekomen werd de rit daar onmiddellijk door de meeste op het terras doorgespoeld.
Verslag gever : Kris Van Esch
Na een goede nachtrust werd ik wakker. Maar ik hoorde geen fluitende vogeltjes die een mooie dag aankondigden. Integendeel alleen voorbij rijdende auto's die water deden opspatten. En ja hoor na het openen van de luiken alleen regen. Louis M stond op de weg het wolkendek te bestuderen,één grijze massa geen enkele opklaring te zien. Nochthans stonden er drie cols en 130 km op het programma. Het was duidelijk dat er niet direct gefietst ging worden. Dus gewone kleren aan en naar de ontbijt tafel. Er waren er meer die er zo overdachten slechts twee waren er in volle fietsuitrusting. Tijdens het ontbijt minderde de regen, en werd er beslist om de kortere rit naar la berarde te doen. Om tien uur stonden we dan toch parraat. En wie stond daar zowaar in volle uitrusting met zijne fiets? Jawel de Leon, hij ging het eropwagen. In groep reden we naar het begin van de klim. Daar konden we het teveel aan textiel nog uitdoen. Daarna in groep de klim op, na een kilometer of zeven splitste de groep zich in schuifjes in tweeën acht man ging voorop rijden onder leiding van de Wim. Daarna volgde de eerste schifting onder impuls van den Bart, eerst nog zeven toen zes en later zelfs maar vijf meer. Op een makkelijker tussenstuk kwamen er weer twee terug, om met zeven aan het volgende langere stijle stuk te beginnen. Ronni C liet de boel meteen ontploffen, Louis M kon dit niet laten gebeuren en reageerde. De gehele groep viel in stukken, vooraan pakte Louis M zo stevig over dat hij meter voor meter wegreed van de Ronni. Bovenaan het stijle stuk bedroeg het verschil slechts honderd meter, dus moest er op de tien kilometer lange uitloper nog vol door gegaan worden. Maar de situatie veranderde niet meer. Ook achteraan was de koers opengebroken want ze kwamen allemaal in stukjes en schijfjes binnen. Van de grote bus was geen sprake meer. Ondertussen kregen we boven telefoon van den Leon hij was gestopt in Saint Christoffe en had daar een goede picknickplaats gevonden. Dus daalden we af tot daar, en lieten het eten wel smaken. Waarna we verder afdaalden tot aan de voet. Hier restte enkel col de cassini nog tot in Le Freney. Deze hindernis werd rustig in groepjes genomen en eens aangekomen werd de rit daar onmiddellijk door de meeste op het terras doorgespoeld.
zondag 21 juni 2009
Alpen 2009: Le Freney-d'Oisans
Verslag Alpenrit woensdag 10 juni 2009
Verslag gever : Marc Maas en Riet Meyers
Ik, Marc, ga starten met een zeer persoonlijk geheim. De Ronni (Caers) had de koninginnenrit aangekondigd. Het zou mooi weer worden en een rit van 160 km, afzien en genieten. (Ik snap wel niet hoe die twee samengaan)
Daarbij kreeg ik nog de opdracht (van Mia) om het verslag te schrijven samen met Riet.
Als er één ding is waar ik echt ‘ne hekel’ aan heb is het wel een verslag maken. Op mijn werk doe ik dat bijna nooit. Dus niet te doen!
Daarbij komt nog dat ik slecht geslapen had + dat ik gedroomd had van Mia: “Ik droomde dat Mia ineens 10 jaar ouder was geworden i.p.v. 1 jaartje + dat ze veranderd was in een heks. (Mia verzamelt tegenwoordig kruiden enz.) Het viel ’s morgens natuurlijk tegen dat Mia alleen verjaard was. Ze was niet veranderd in een heks”.
Maar wat wel echt is, Mia en Louis werden ’s morgens betrapt samen in de badkamer van 1 m op 1 m…. Mia met topje en slipje; Louis met een minihanddoekje. Ik moet jullie niet vertellen wat daar aan het gebeuren was!.
Tijdens de nacht weren er veel bomen doorgezaagd in “Le Freney d’Oisans”. Roger was de ploegbaas.
’s Morgens geurden zowel op de gang van de 1ste verdieping als op de gang van de 2de verdieping het naar allerlei smeerseltjes. De spieren waren duidelijk voorbereid.
Het was nog maar 8 uur of Mia had al een 2de afspraak van de dag. “Ne tête à tête” met Rommy. Toch niet normaal! Maar ja, Louis ziet toch niks. Er zijn van die “niet al te snuggere mannen” die ge van alles kunt wijsmaken.
Bij het ontbijt voorzag Jos (Wouters) iedereen van de nodige energie om de koninginnenrit goed te doorstaan.
Leon, verkoos, spijtig genoeg, om met de bus mee te gaan. Roger was nog moe van de nachtelijke arbeid, hij vergat zowaar bijna z’n rugzak.
Om 5 na 8 zaten we allemaal op de fiets richting “Col du Lautaret”. Het peloton was zeer zenuwachtig, zodanig zelfs dat het bijna tot een botsing kwam. In “La Grave” waar de bus stond te wachten werd nog een kleine tussenstop gehouden. Daarna naar de “Col du Lautaret” waar de bus zou wachten. De “col” was voor iedereen een makkie.
Op de “Col du Lautaret” wachtte ons de 1ste grote ontgoocheling. De bus mocht niet mee over de “Col du Galibier”. De plannen moesten gewijzigd worden. Alle bagage moest in de volgauto.
Onze “logistieke hulpjes” klaagden over de oei, oei, zeer slechte briefing. Ronny toch! De winkel was toe : met verlof. Andere winkel wekelijkse rustdag, dus geen eten voor de fietsers.
In het dorpje verderop werd er wel een klein winkeltje gevonden. Onze logistieke hulpjes hebben moeten bedelen voor brood, alle hesp, kaas en bananen. De arme man had niet veel meer, wij wel.
Het moet en zou vandaag een echte pechdag worden. Even op een rijtje :
1° plat : Bart
2° bult op band : Raymond
3° 2 x plat + slag in ’t wiel : Jos (Pauwels); hij heeft de laatste meters te voet moeten afleggen.
4° door tijd te kort moest de rit aangepast worden, dwz 2 x “Col du Galibier”. Die mooie afdaling moest dan straks wel naar boven gedaan worden.
5° 2 x plat : Bart; Louis was ter plaatse, de pomp ook!; dus alles misschien ok?
6° Rita had een ‘baaldag’, maar hare dag werd toch nog goed, ze zag een marmot door toedoen van Chris.
7° buitenband kapot : Carlo
8° 3X plat : Bart (schuld van Louis) Chris werd ingeschakeld.
De eerst klim naar de “Col du Galibier” was zeker te doen. Uitzicht zeer prachtig, Tussen de sneeuw fietsen is uniek. Wij zagen zelfs “ne vos” en volgens Walter had deze 2 jongen.
In “Les Verneys” werd er gepicknickt. Mia heeft niet graag rode billen, die werden ’s middags dan ook goed ingesmeerd. Na de picknick terug op de fiets naar de “Col du Galibier”. We vertrokken min of meer in “buskes”, doch dat lukte niet goed voor iedereen. Verschrikkelijk zwaar, doch ook prachtig, afzien en genieten!
Ronny kwam als 1ste boven, na een laatste snelle demarrage, Louis zat waarschijnlijk weer te slapen.
Terug boven (iedereen blij dat hij boven was!) kreeg Marc een koekje van eigen deeg, ttz sneeuw in zijne nek. Drie tegen één is niet eerlijk.
Dan maar terug naar beneden, naar de “Col du Lautaret”, waar de bus stond te wachten.
Roger, Jos (Pauwels), Sonja en Louis (Bartholomeus) waren op de “Col du Galibier” terug gedraaid en al naar het hotel.
In twee ploegen werd er naar beneden gereden onder “deskundige leiding” van Ronny en Louis. Deskundig moet wel in vraag gesteld worden want Louis reeds naast de weg bijna tegen de rotsen.
Bij het hotel werd er nagenoten op het terras in de zon van deze prachtig dag.
Marc en Riet
Verslag gever : Marc Maas en Riet Meyers
Ik, Marc, ga starten met een zeer persoonlijk geheim. De Ronni (Caers) had de koninginnenrit aangekondigd. Het zou mooi weer worden en een rit van 160 km, afzien en genieten. (Ik snap wel niet hoe die twee samengaan)
Daarbij kreeg ik nog de opdracht (van Mia) om het verslag te schrijven samen met Riet.
Als er één ding is waar ik echt ‘ne hekel’ aan heb is het wel een verslag maken. Op mijn werk doe ik dat bijna nooit. Dus niet te doen!
Daarbij komt nog dat ik slecht geslapen had + dat ik gedroomd had van Mia: “Ik droomde dat Mia ineens 10 jaar ouder was geworden i.p.v. 1 jaartje + dat ze veranderd was in een heks. (Mia verzamelt tegenwoordig kruiden enz.) Het viel ’s morgens natuurlijk tegen dat Mia alleen verjaard was. Ze was niet veranderd in een heks”.
Maar wat wel echt is, Mia en Louis werden ’s morgens betrapt samen in de badkamer van 1 m op 1 m…. Mia met topje en slipje; Louis met een minihanddoekje. Ik moet jullie niet vertellen wat daar aan het gebeuren was!.
Tijdens de nacht weren er veel bomen doorgezaagd in “Le Freney d’Oisans”. Roger was de ploegbaas.
’s Morgens geurden zowel op de gang van de 1ste verdieping als op de gang van de 2de verdieping het naar allerlei smeerseltjes. De spieren waren duidelijk voorbereid.
Het was nog maar 8 uur of Mia had al een 2de afspraak van de dag. “Ne tête à tête” met Rommy. Toch niet normaal! Maar ja, Louis ziet toch niks. Er zijn van die “niet al te snuggere mannen” die ge van alles kunt wijsmaken.
Bij het ontbijt voorzag Jos (Wouters) iedereen van de nodige energie om de koninginnenrit goed te doorstaan.
Leon, verkoos, spijtig genoeg, om met de bus mee te gaan. Roger was nog moe van de nachtelijke arbeid, hij vergat zowaar bijna z’n rugzak.
Om 5 na 8 zaten we allemaal op de fiets richting “Col du Lautaret”. Het peloton was zeer zenuwachtig, zodanig zelfs dat het bijna tot een botsing kwam. In “La Grave” waar de bus stond te wachten werd nog een kleine tussenstop gehouden. Daarna naar de “Col du Lautaret” waar de bus zou wachten. De “col” was voor iedereen een makkie.
Op de “Col du Lautaret” wachtte ons de 1ste grote ontgoocheling. De bus mocht niet mee over de “Col du Galibier”. De plannen moesten gewijzigd worden. Alle bagage moest in de volgauto.
Onze “logistieke hulpjes” klaagden over de oei, oei, zeer slechte briefing. Ronny toch! De winkel was toe : met verlof. Andere winkel wekelijkse rustdag, dus geen eten voor de fietsers.
In het dorpje verderop werd er wel een klein winkeltje gevonden. Onze logistieke hulpjes hebben moeten bedelen voor brood, alle hesp, kaas en bananen. De arme man had niet veel meer, wij wel.
Het moet en zou vandaag een echte pechdag worden. Even op een rijtje :
1° plat : Bart
2° bult op band : Raymond
3° 2 x plat + slag in ’t wiel : Jos (Pauwels); hij heeft de laatste meters te voet moeten afleggen.
4° door tijd te kort moest de rit aangepast worden, dwz 2 x “Col du Galibier”. Die mooie afdaling moest dan straks wel naar boven gedaan worden.
5° 2 x plat : Bart; Louis was ter plaatse, de pomp ook!; dus alles misschien ok?
6° Rita had een ‘baaldag’, maar hare dag werd toch nog goed, ze zag een marmot door toedoen van Chris.
7° buitenband kapot : Carlo
8° 3X plat : Bart (schuld van Louis) Chris werd ingeschakeld.
De eerst klim naar de “Col du Galibier” was zeker te doen. Uitzicht zeer prachtig, Tussen de sneeuw fietsen is uniek. Wij zagen zelfs “ne vos” en volgens Walter had deze 2 jongen.
In “Les Verneys” werd er gepicknickt. Mia heeft niet graag rode billen, die werden ’s middags dan ook goed ingesmeerd. Na de picknick terug op de fiets naar de “Col du Galibier”. We vertrokken min of meer in “buskes”, doch dat lukte niet goed voor iedereen. Verschrikkelijk zwaar, doch ook prachtig, afzien en genieten!
Ronny kwam als 1ste boven, na een laatste snelle demarrage, Louis zat waarschijnlijk weer te slapen.
Terug boven (iedereen blij dat hij boven was!) kreeg Marc een koekje van eigen deeg, ttz sneeuw in zijne nek. Drie tegen één is niet eerlijk.
Dan maar terug naar beneden, naar de “Col du Lautaret”, waar de bus stond te wachten.
Roger, Jos (Pauwels), Sonja en Louis (Bartholomeus) waren op de “Col du Galibier” terug gedraaid en al naar het hotel.
In twee ploegen werd er naar beneden gereden onder “deskundige leiding” van Ronny en Louis. Deskundig moet wel in vraag gesteld worden want Louis reeds naast de weg bijna tegen de rotsen.
Bij het hotel werd er nagenoten op het terras in de zon van deze prachtig dag.
Marc en Riet
Alpen 2009: Le Freney-d'Oisans
Maandag 8 juni 2009
7:20hr: s’morgens word ik wakker…. Niet met een houten kop maar met ….. een pot en een ketel. Mijn 2 kamergenoten, Jos en Raymond, vertellen elkaar dat de andere een boom kan doorzagen.
Ik heb echter lekker geslapen en geen van hen horen snurken.
Na de gebruikelijke ochtendrituelen was het tijd om naar beneden te gaan.
Buiten stond een heel groepje doortrappers het weer van de dag te bekijken. Rita was in goede doen en begon met ochtendgymnastiek, iedereen (?) volgde haar voorbeeld.
8:00hr: ontbijt in hotel Cassini. De lekkere geur van vers brood, croisants, chocoladekoeken werkt aanstekelijk. Bij een lekker glas “jus d’orange” , een kop koffie en een ruime keuze aan beleg werden er aan de diverse tafels gesprekken gevoerd. De onderwerpen waren overal hetzelfde, Alpe d’Huez en den Glandon afgewisseld met opmerkingen over de verkiezingsuitslag in België.
8:45hr: De rugzakken worden aan de volgwagen verzameld. Een korte briefing van Ronni en om klokslag 9hr vertrekken we voor een 4 sterren rit.
Na 11km losfietsen (?) komen we in Bourg d’Oisans, aan de voet van de klim naar Alpe d’Huez. Van achter uit de groep kon ik goed volgen hoe de eerste schermutselingen plaatsvonden. Er werd een mooie “bus” gevormd van een 10-tal doortrappers, daar wilde ik wel in plaatsnemen. Ik merkte al snel dat ik niet klein genoeg kon schakelen. Mijn versnellingsapparaat kon niet op het laatste kanwiel geraken. Ondanks de waarschuwing van Raymond om niet te forceren probeerde ik toch zo lang mogelijk aan te klampen. Met nog 7 bochten te gaan moest ik de “bus” echter laten gaan. Net op dit moment werd Marc ingelopen en achtergelaten door de “bus”. Ik had tijdelijk weer een gezel om de alpe te beklimmen. Enkele bochten voor de top moest ik Marc echter ook laten gaan. Na 1hr en 15’ was ik boven. Er was zelfs een eindmeet getrokken die ik met mijn handen in de lucht passeerde.
Gelukkig zitten er bij de doortrappers knappe techniekers, Louis fikste in enkele minuten mijn kleinste”verzet”. Daar zou ik later op de dag nog veel plezier aan beleven.
Na een spannende afdaling omwille van de losse grind was er een lunchpauze voorzien.
Na de lunch werd er verder gefietst, na 45km begonnen we aan de beklimming van de col du Glandon. Deze beklimming kan opgesplitst worden in 3 delen.
Deel 1: Na 2 km klimmen ging de bus voor mij iets te snel. Laten gaan dacht ik en op eigen tempo naar boven dacht ik, met alpe d’Huez in het achterhoofd. Na een tijdje klimmen kwamen we in een dorpje, de weg werd eventjes vlak en er volgde zelfs een korte afdaling. Hier kon ik terug aansluiten bij de “bus”.
Deel 2: Na de afdaling ging het plots zeer steil omhoog. Deze keer kon ik de “bus” wel volgen. In groep hebben we eventjes op Frank gewacht maar die besliste om de klim op eigen tempo verder te zetten. Enkele kilometers verder ging het opnieuw lichtjes bergaf. De top van de Col was toen al in zicht.
Deel 3: nog een kleine 2km te gaan. De groep is terug compleet nadat Frank is teruggekeerd in de afdaling. Walter acht nu zijn tijd gekomen en demarreert….. tot hij plots remt en rechtsomkeer maakt. Wat is er gebeurd? Er ligt een gebit op de asfalt!!!! Walter raapt zijn tanden op, steekt ze in zijn mond en versnelt opnieuw aan de linkerkant van de weg!!!!
Boven gekomen op de top van de Glandon werden we als helden onthaald.
De mensen van “catering” verrichten echt prachtig werk. Onderweg moedigen zij iedereen aan. Boven voorzien ze iedereen van drank en een hapje. De rugzakken met droge kledij worden uit- en ingeladen zodat je je daar ook geen zorgen om hoeft te maken.
Ook de aanwezigheid van de bus boven op de kille top was een onbetaalbare luxe.
Na de afdaling van de Glandon en een kort stuk door de vallei kwamen we aan de croix de Cassini, een moordende klim van 3.9km. Deze klim is tijdens de eerste avond bij meerderheid door handopsteking gequoteerd als een echte klim.
Na 116km zat deze adembenemende dag erop.
Bij aankomst aan het hotel hebben we met enkele wielertoeristen nog bij een frisse pint gezellig nagebabbeld over de rit ….. en de verkiezingen van gisteren.
Peter Convens
7:20hr: s’morgens word ik wakker…. Niet met een houten kop maar met ….. een pot en een ketel. Mijn 2 kamergenoten, Jos en Raymond, vertellen elkaar dat de andere een boom kan doorzagen.
Ik heb echter lekker geslapen en geen van hen horen snurken.
Na de gebruikelijke ochtendrituelen was het tijd om naar beneden te gaan.
Buiten stond een heel groepje doortrappers het weer van de dag te bekijken. Rita was in goede doen en begon met ochtendgymnastiek, iedereen (?) volgde haar voorbeeld.
8:00hr: ontbijt in hotel Cassini. De lekkere geur van vers brood, croisants, chocoladekoeken werkt aanstekelijk. Bij een lekker glas “jus d’orange” , een kop koffie en een ruime keuze aan beleg werden er aan de diverse tafels gesprekken gevoerd. De onderwerpen waren overal hetzelfde, Alpe d’Huez en den Glandon afgewisseld met opmerkingen over de verkiezingsuitslag in België.
8:45hr: De rugzakken worden aan de volgwagen verzameld. Een korte briefing van Ronni en om klokslag 9hr vertrekken we voor een 4 sterren rit.
Na 11km losfietsen (?) komen we in Bourg d’Oisans, aan de voet van de klim naar Alpe d’Huez. Van achter uit de groep kon ik goed volgen hoe de eerste schermutselingen plaatsvonden. Er werd een mooie “bus” gevormd van een 10-tal doortrappers, daar wilde ik wel in plaatsnemen. Ik merkte al snel dat ik niet klein genoeg kon schakelen. Mijn versnellingsapparaat kon niet op het laatste kanwiel geraken. Ondanks de waarschuwing van Raymond om niet te forceren probeerde ik toch zo lang mogelijk aan te klampen. Met nog 7 bochten te gaan moest ik de “bus” echter laten gaan. Net op dit moment werd Marc ingelopen en achtergelaten door de “bus”. Ik had tijdelijk weer een gezel om de alpe te beklimmen. Enkele bochten voor de top moest ik Marc echter ook laten gaan. Na 1hr en 15’ was ik boven. Er was zelfs een eindmeet getrokken die ik met mijn handen in de lucht passeerde.
Gelukkig zitten er bij de doortrappers knappe techniekers, Louis fikste in enkele minuten mijn kleinste”verzet”. Daar zou ik later op de dag nog veel plezier aan beleven.
Na een spannende afdaling omwille van de losse grind was er een lunchpauze voorzien.
Na de lunch werd er verder gefietst, na 45km begonnen we aan de beklimming van de col du Glandon. Deze beklimming kan opgesplitst worden in 3 delen.
Deel 1: Na 2 km klimmen ging de bus voor mij iets te snel. Laten gaan dacht ik en op eigen tempo naar boven dacht ik, met alpe d’Huez in het achterhoofd. Na een tijdje klimmen kwamen we in een dorpje, de weg werd eventjes vlak en er volgde zelfs een korte afdaling. Hier kon ik terug aansluiten bij de “bus”.
Deel 2: Na de afdaling ging het plots zeer steil omhoog. Deze keer kon ik de “bus” wel volgen. In groep hebben we eventjes op Frank gewacht maar die besliste om de klim op eigen tempo verder te zetten. Enkele kilometers verder ging het opnieuw lichtjes bergaf. De top van de Col was toen al in zicht.
Deel 3: nog een kleine 2km te gaan. De groep is terug compleet nadat Frank is teruggekeerd in de afdaling. Walter acht nu zijn tijd gekomen en demarreert….. tot hij plots remt en rechtsomkeer maakt. Wat is er gebeurd? Er ligt een gebit op de asfalt!!!! Walter raapt zijn tanden op, steekt ze in zijn mond en versnelt opnieuw aan de linkerkant van de weg!!!!
Boven gekomen op de top van de Glandon werden we als helden onthaald.
De mensen van “catering” verrichten echt prachtig werk. Onderweg moedigen zij iedereen aan. Boven voorzien ze iedereen van drank en een hapje. De rugzakken met droge kledij worden uit- en ingeladen zodat je je daar ook geen zorgen om hoeft te maken.
Ook de aanwezigheid van de bus boven op de kille top was een onbetaalbare luxe.
Na de afdaling van de Glandon en een kort stuk door de vallei kwamen we aan de croix de Cassini, een moordende klim van 3.9km. Deze klim is tijdens de eerste avond bij meerderheid door handopsteking gequoteerd als een echte klim.
Na 116km zat deze adembenemende dag erop.
Bij aankomst aan het hotel hebben we met enkele wielertoeristen nog bij een frisse pint gezellig nagebabbeld over de rit ….. en de verkiezingen van gisteren.
Peter Convens
Alpen 2009: Le Freney-d'Oisans
zaterdag 6 en zondag 7 juni 2009
Verjaardag van de Koning, 75 jaar.
Vertrek fietsweek " Alpen 2009 ".
Terwijl Simonne aan het afwassen was en ik natuurlijk moest afdrogen keken we door het keukenraam en
inderdaad ... de eerste auto met fietsen kwam er aangereden 21.15u.
Beter op tijd dan te laat zegden we.
Vanaf toen volgde de ene wagen na de andere, allen met blinkende fietsen.
Op één na ... we zullen maar niet vragen wie zeker.
De bus van J en J was zeer goed op tijd.
Alles inladen ... fietsen, sporttassen, koffers en 25 personen + de 2 chauffeurs.
Om 22.15u afscheid genomen van onze geliefden en weg waren wij naar de Alpen.
Iedereen luisterde naar wat informatie die Ronni mee gaf voor het verdere verloop.
Er zou een filmke afgespeeld worden maar mijn eerste gedachte was dat we de autosnelweg
al verlaten zouden hebben alvorens we iets zouden zien.
Maar met wat prutsen is het dan toch gelukt.
Einde film en we reden Luxemburg binnen alwaar een korte stop volgde zoals de wielertoeristen het gewoon zijn.
De bus terug in en maar draaien en keren en keren en draaien in onze stoel om een beetje voor Lyon te beseffen dat we toch een beetje geslapen hebben.
Hier konden we onze benen even strekken en een bezoekje brengen aan het toilet.
Op die plaats hadden we bijna een probleem: " Daar was een vrouw en ne man die bijna aan de andere kant van de snelweg zaten.
Waarom toch? Er zijn er die altijd de weg kwijt zijn ".
En maar verder over de autosnelweg hotsen en botsen tot Grenoble.
Hier nog een korte stop en dan verder naar Le Freney-d'Oisans.
Op dit stuk kregen we nog zeer nuttige informatie over de streek en de cols die we zouden beklimmen.
Zondag, om 9.30u stopt de bus aan hotel " Le Cassini ". Hier zullen we een week verblijven.
Rob en Dirk heten ons van harte welkom.
Rita en Jos zijn er ook al en vertellen ons dat ze de hele zaterdag regen hebben gehad met de wagen. ( zij waren al vroeg vertrokken )
Kamers verdelen, bus leeg laden en kamers vol laden. Iedereen is ijverig bezig.
Om 12u mochten we aan tafel en werden er 28 lekkere spaghetti 's opgediend ... ene mag da niet zo goed.
Hierna even platte rust om dan rond 14u. Les Deux-Alpes te beklimmen met 23 personen.
Rita, Bea, Chris ( ontsteking knie ) en Leon ( 4 ribben gebroken ) reden met de volgwagen.
We moeten Riet bewonderen voor de durf, wilskracht en de moed om de berg op en af te fietsen.
De houding is nog niet perfect maar daar zal de Marc wel aan werken.
Na deze berg op het terras van het hotel iets gedronken en gegeten. Merci Sonja voor de lekkere cake.
Allen den douche onder en den dag was geslaagd en de regen ... daar hebben we naast gefietst.
21.94km, bewolkt maar droog, 16 graden, gemiddeld 15.5km/u, 70.2km/u max.
Verjaardag van de Koning, 75 jaar.
Vertrek fietsweek " Alpen 2009 ".
Terwijl Simonne aan het afwassen was en ik natuurlijk moest afdrogen keken we door het keukenraam en
inderdaad ... de eerste auto met fietsen kwam er aangereden 21.15u.
Beter op tijd dan te laat zegden we.
Vanaf toen volgde de ene wagen na de andere, allen met blinkende fietsen.
Op één na ... we zullen maar niet vragen wie zeker.
De bus van J en J was zeer goed op tijd.
Alles inladen ... fietsen, sporttassen, koffers en 25 personen + de 2 chauffeurs.
Om 22.15u afscheid genomen van onze geliefden en weg waren wij naar de Alpen.
Iedereen luisterde naar wat informatie die Ronni mee gaf voor het verdere verloop.
Er zou een filmke afgespeeld worden maar mijn eerste gedachte was dat we de autosnelweg
al verlaten zouden hebben alvorens we iets zouden zien.
Maar met wat prutsen is het dan toch gelukt.
Einde film en we reden Luxemburg binnen alwaar een korte stop volgde zoals de wielertoeristen het gewoon zijn.
De bus terug in en maar draaien en keren en keren en draaien in onze stoel om een beetje voor Lyon te beseffen dat we toch een beetje geslapen hebben.
Hier konden we onze benen even strekken en een bezoekje brengen aan het toilet.
Op die plaats hadden we bijna een probleem: " Daar was een vrouw en ne man die bijna aan de andere kant van de snelweg zaten.
Waarom toch? Er zijn er die altijd de weg kwijt zijn ".
En maar verder over de autosnelweg hotsen en botsen tot Grenoble.
Hier nog een korte stop en dan verder naar Le Freney-d'Oisans.
Op dit stuk kregen we nog zeer nuttige informatie over de streek en de cols die we zouden beklimmen.
Zondag, om 9.30u stopt de bus aan hotel " Le Cassini ". Hier zullen we een week verblijven.
Rob en Dirk heten ons van harte welkom.
Rita en Jos zijn er ook al en vertellen ons dat ze de hele zaterdag regen hebben gehad met de wagen. ( zij waren al vroeg vertrokken )
Kamers verdelen, bus leeg laden en kamers vol laden. Iedereen is ijverig bezig.
Om 12u mochten we aan tafel en werden er 28 lekkere spaghetti 's opgediend ... ene mag da niet zo goed.
Hierna even platte rust om dan rond 14u. Les Deux-Alpes te beklimmen met 23 personen.
Rita, Bea, Chris ( ontsteking knie ) en Leon ( 4 ribben gebroken ) reden met de volgwagen.
We moeten Riet bewonderen voor de durf, wilskracht en de moed om de berg op en af te fietsen.
De houding is nog niet perfect maar daar zal de Marc wel aan werken.
Na deze berg op het terras van het hotel iets gedronken en gegeten. Merci Sonja voor de lekkere cake.
Allen den douche onder en den dag was geslaagd en de regen ... daar hebben we naast gefietst.
21.94km, bewolkt maar droog, 16 graden, gemiddeld 15.5km/u, 70.2km/u max.
Rit 16: Houwaart
De laatste rit voor de bergen is traditioneel naar Houwaart.
Het vertrek was om 8u bij Louis en Mia, amaai das vroeg.
Al voor de rit van start gaat een lekke band voor de Swa en het eerste wat hij zij was:
" das geen kruiske he ". Neen Swa da is geen kruiske !!!
Na een korte briefing door Ronni " Alpen " en Louis " Houwaart " wordt er vertrokken voor een rit van 100km.
Alles verloopt vlot en via Langvoort en Vorst gaat het naar Averbode.
Net voor de abdij wordt er lek gereden maar dit euvel wordt snel hersteld.
Na het verlaten van de Norbertijnen wordt het heuvelachtig.
De Weefberg, Voortberg, Wijngaardberg en Konijnenberg worden door iedereen vlotjes genomen.
Een kasseistrook net voor de E314 brengt ook geen afscheiding.
We rijden verder via Rillaar en na wat putten en losse steentjes te hebben ontweken gaat het naar " den Houwaart ".
Dit bergje wordt 2x genomen en Ronni laat zien dat de benen goed zijn met het oog op de Alpen of ...
laten de anderen niet in hun kaarten kijken.
Op de Kriesberg volgde een korte stop en werd er genoten van het prachtige landschap.
Onmiddellijk na deze stop een helling met kasseien om dan verder via de N223 Aarschot binnen te fietsen.
Den Demer over en dan volgde een korte maar steile helling wat zorgde voor de nodige spanning om de juiste versnelling te vinden.
Ook hier was Ronni niet te houden maar deze jongen zou nog tegenslag kennen.
Op de volgende helling wordt er lek gereden in den bergop ... ra ra juist, Ronni.
Maar hét hoogtepunt moet nog komen want 2km verder staat Ronni opnieuw plat.
Nu zowel voor als achter op hetzelfde moment, da moet ge kunnen!!!!
De rit gaat verder via Wolfsdonk, Haanven, Varendonk, Eindhout, Meerhout
en na nog 2 lekke banden ( dus 6 in totaal ) komen we uiteindelijk aan in de Krophoek ... he he.
De juiste gegevens voor deze rit zijn: 96.35km en 28.2km/u.
Het vertrek was om 8u bij Louis en Mia, amaai das vroeg.
Al voor de rit van start gaat een lekke band voor de Swa en het eerste wat hij zij was:
" das geen kruiske he ". Neen Swa da is geen kruiske !!!
Na een korte briefing door Ronni " Alpen " en Louis " Houwaart " wordt er vertrokken voor een rit van 100km.
Alles verloopt vlot en via Langvoort en Vorst gaat het naar Averbode.
Net voor de abdij wordt er lek gereden maar dit euvel wordt snel hersteld.
Na het verlaten van de Norbertijnen wordt het heuvelachtig.
De Weefberg, Voortberg, Wijngaardberg en Konijnenberg worden door iedereen vlotjes genomen.
Een kasseistrook net voor de E314 brengt ook geen afscheiding.
We rijden verder via Rillaar en na wat putten en losse steentjes te hebben ontweken gaat het naar " den Houwaart ".
Dit bergje wordt 2x genomen en Ronni laat zien dat de benen goed zijn met het oog op de Alpen of ...
laten de anderen niet in hun kaarten kijken.
Op de Kriesberg volgde een korte stop en werd er genoten van het prachtige landschap.
Onmiddellijk na deze stop een helling met kasseien om dan verder via de N223 Aarschot binnen te fietsen.
Den Demer over en dan volgde een korte maar steile helling wat zorgde voor de nodige spanning om de juiste versnelling te vinden.
Ook hier was Ronni niet te houden maar deze jongen zou nog tegenslag kennen.
Op de volgende helling wordt er lek gereden in den bergop ... ra ra juist, Ronni.
Maar hét hoogtepunt moet nog komen want 2km verder staat Ronni opnieuw plat.
Nu zowel voor als achter op hetzelfde moment, da moet ge kunnen!!!!
De rit gaat verder via Wolfsdonk, Haanven, Varendonk, Eindhout, Meerhout
en na nog 2 lekke banden ( dus 6 in totaal ) komen we uiteindelijk aan in de Krophoek ... he he.
De juiste gegevens voor deze rit zijn: 96.35km en 28.2km/u.
maandag 1 juni 2009
15: Ravels
Man, man, wat een weer vandaag. De zon maakt deze dagen overuren. Het is 7u45 en het is al lekker warm. Niet iedereen vindt dit blijkbaar want Jos Pauwels staat klaar met zijn lange mouwtjes aan...
Vandaag is Francois wegkapitein. Hij zal ons tot in Ravels leiden en vervolgens terug brengen tot aan de Krophoek, en dit over een afstand van meer dan 95 km.
Om 8u30 vertrekken we. Er worden nog 3 koptrekkers gezocht. Blijkbaar boezemde de rit iedereen schrik in, want pas na enige aarzeling offerde Jos Pauwel zich op. Verder kwamen Kris VE en Raymond vooraan nog aansluiten.
Francois leidde ons doorheen de mooiste plekjes van de noorderkempen en zuid-Nederland. Aanvankelijk volgenden we voornamelijk de kanaaldijk tot in Arendonk. Daar ging het verder richting Ravels. Vervolgens reden we Nederland in en passeerden we Hilvarenbeek, Hoge en Lage Mierde, Reusel om uiteindelijk in Postel aan te komen. Na Postel was het rechtdoor richting Mol.
Het was er vandaag aan te merken dat 50-plussers het commando voerden: 2 plasstops...
Vanaf Postel ging het wat moeilijker voor Louis B. Krampen speelden hem parten. Het parcours was wondermooi geweest, maar het vele draaien en keren had zijn tol geëist.
Desaltniettemin kwamen we zonder kleerscheuren met z'n allen aan aan de Krophoek.
Volgende week nog een zware rit, naar Houwaart. En dan staat het hoogtepunt van dit seizoen op het programm: Le Bourg d'oisan... Hopelijk is de Galibier open tegen dan... opening is voorzien op 8 juni: http://www.maurienne-tourisme.com/actualites-ouverture-cols.asp
Vandaag is Francois wegkapitein. Hij zal ons tot in Ravels leiden en vervolgens terug brengen tot aan de Krophoek, en dit over een afstand van meer dan 95 km.
Om 8u30 vertrekken we. Er worden nog 3 koptrekkers gezocht. Blijkbaar boezemde de rit iedereen schrik in, want pas na enige aarzeling offerde Jos Pauwel zich op. Verder kwamen Kris VE en Raymond vooraan nog aansluiten.
Francois leidde ons doorheen de mooiste plekjes van de noorderkempen en zuid-Nederland. Aanvankelijk volgenden we voornamelijk de kanaaldijk tot in Arendonk. Daar ging het verder richting Ravels. Vervolgens reden we Nederland in en passeerden we Hilvarenbeek, Hoge en Lage Mierde, Reusel om uiteindelijk in Postel aan te komen. Na Postel was het rechtdoor richting Mol.
Het was er vandaag aan te merken dat 50-plussers het commando voerden: 2 plasstops...
Vanaf Postel ging het wat moeilijker voor Louis B. Krampen speelden hem parten. Het parcours was wondermooi geweest, maar het vele draaien en keren had zijn tol geëist.
Desaltniettemin kwamen we zonder kleerscheuren met z'n allen aan aan de Krophoek.
Volgende week nog een zware rit, naar Houwaart. En dan staat het hoogtepunt van dit seizoen op het programm: Le Bourg d'oisan... Hopelijk is de Galibier open tegen dan... opening is voorzien op 8 juni: http://www.maurienne-tourisme.com/actualites-ouverture-cols.asp
Abonneren op:
Posts (Atom)
