Rit 19: La Roche

5u45… de wekker gaat af en tijd om op te staan. Vroeg, zeer vroeg.

6u30 stipt komt mijn taxi voorgereden. Vandaag staat de Ardennenrit op het menu.

6u40, we pikken Paul op en zetten koers naar ‘De Callodar’. Hier hebben we afgesproken om om 7u15 te vertrekken naar La Roche. Je moet geen kernfysica gestudeerd te hebben om te weten dat wij te vroeg op ons rendez-vous punt waren.

6u55, wij staan te wachten. Aan ons zal het niet liggen indien we te laat vertrekken.

Regen, gietende regen, met bakken uit de lucht hadden ze voorspeld voor vandaag. Was het daarom dat we slechts met 17 moedigen om 7u15 koers zetten richting zuiden? Of was het parcours te zwaar? Met de zwaarste klim van België (col d’Haussire) en de 6de zwaarste (pied Monti) in het parcours doet ons vermoeden dat deze rit geen lachertje zal worden.

In de rit naar La Roche wordt het eventjes donker voor de ogen… 5u45 was wel degelijk veel te vroeg om op te staan. In de tour de france ligt elke renner dan nog rustig en stressloos onder de dekens.

De Baraque fraiture is ons startpunt (en ja, hier staat een frituur op de top). De eerste 15 kilometers brengen ons in dalende lijn naar de voet van de eerste klim. Zo zal het vandaag vaak gaan, afdalen tot beneden en klimmen tot boven. 9 officiële klimmen maar tussen deze klimmen loopt geen meter vlak. Het zou ons te ver brengen om elke klim in het detail te bespreken, daarom beperk ik me tot 2.

De col d’Haussire, op papier (volgens de catacol) de zwaarste klim van België, doet in het begin zijn reputatie alle eer aan. Vanuit La Roche gaan we plots schuin links tegen een muur omhoog. 300 met tegen een pittig gemiddelde van 13% brengen de kuiten al onder spanning. Echter 500 m zijn relatief vlak. We nemen zelfs de tijd om eventjes halt te houden. Paul rijdt immers lek vlak na het steile stuk. Het venijn van deze klim zit hem echter in de staart. de laatste 2 kilometer hebben een gemiddelde van 10%. Tussen de bomen is het zwoegen tot boven. Iedereen geraakt goed boven. Het is dan ook nog maar de 2de klim van de dag.

De col du Pied Monti. Ondanks het feit dat deze pas op plaats 6 staat, niet te onderschatten. We rijden een bruggetje over en plots gaat het zeer steil naar omhoog (19% gemiddeld over 1km). Hier lijkt geen einde aan te komen. Recht op de trappers, met de kleinste versnelling trekken we ons naar boven. Goed naar voor hangen want anders trekken we het voorwiel van de grond. Uiteindelijk wordt het minder steil. We kunnen terug gaan zitten om ons zadel. Eventjes dan toch, want 100 m verder volgt weer een steil stuk. Het is alles uit de kast halen om hier te overleven. Wanneer het wegdek minder steil wordt, rijden we ook het bos uit. Maar hier wordt het er niet minder lastig om. De sterke tegenwind zorgt er voor dat het beuken blijft tot de top. Met ons tong tussen de spaken trachten we te happen naar lucht.

We houden het de ganse rit droog en zitten tijdens de pitstop zelfs in het zonnetje. Naar het einde toe beginnen de wolken wel donkerder van kleur te worden. We drinken er nog 1tje of twee en stappen dan in de auto richting Mol. We rijden de autostrade op en het begint te regenen… Onderweg horen we nog dat Jelle van Endert op Plateau de Beille als eerste bovenkomt. ik hoop dat zijn benen beter aanvoelen dan de mijne. Ik moet morgen niet fietsen, hij wel…

Uiteindelijk heeft iedereen de 100 km over zwaar geaccidenteerd parcours goed afgelegd. We hebben slechts 2 keer stilgestaan voor materiaal pech. Paul reed lek, en Mariette hare voor-shifter was stuk. Al maar goed dat de ketting niet op het buitenblad lag.

18u00, ik sta onder de douche…

Rit 18: Ramsel

Na Reppel vorige week, rijden we nu naar Ramsel. Wegkapitein van dienst was Kris VE. Het was zijn taak om ons veilig rond de kerktoren van Ramsel te leiden… en hij nam zijn taak nogal letterlijk.

Er stond vandaag een stevig windje. Grote afwezige was Ronni. Hij moest verstek laten wegens een verjaardagsfeestje. En het was er aan te merken. Reeds vanaf het begin werd een strak tempo aangehouden. Blijkbaar zit iedereen goed in vorm, want iedereen kon zonder problemen volgen.

Het parcours was voornamelijk plat. De paar molshopen die we tegenkwamen, kunnen we moeilijk een klim noemen. In Ramsel aangekomen draaien we rond de kerk en terug richting Mol.

Het tempo blijft strak. De laatste 10 km zijn kanaaldijk. En dan weet je wat je kan verwachten…

Het tempo wordt opgetrokken. Van achter uit wordt de sprint voorbereid. De snelheid van 32 km/u wordt met een ruk opgetrokken naar de 50km/u. Wouter en Wim W voeren de forsing. Nadat deze 2 zich hebben opgeofferd is het aan de tenoren om het werk af te maken. Kris en Chris strijden het onder elkaar uit. Ronny VB probeert ook nog aan te klampen maar komt net iets te kort.

Uiteindelijk rijden we de 90km aan een gemiddelde van net geen 30km/u. Iedereen is klaar voor de Ardennenrit… hopelijk zit het weer mee, ook al zijn de voorspellingen niet rooskleurig.

Rit 17 - Reppel

De rond van Frankrijk is weer uitgereden. 3u naar het televisietoestel kijken, zien hoe een klein groepje vermaledijden hun ziel uit hun lijf rijden voor hun ‘five minutes of fame’. En op het einde is het een massaspurt. Kortom, er gebeurt geen fluit tot de laatste 2 km.

Vandaag stond de Achelse Kluis op het menu. Echter, Ronni besloot een alternatieve menu voor te schotelen: Reppel. Ronni was deze rit net gaan verkennen en deze rit zat nog vers in zijn geheugen. Met een 20 tal fanatiekelingen vertrokken we de limburg in.

Net zoals de gemiddelde tourrit, gebeurde er niets op deze rit. Ronni zat blijkbaar met hoog water, want er werden 2 pisstops ingelast. De eerste stop lag in Reppel, na ongeveer een 40 km. De 2 de stop lag tegen Hechtel. Na 65 km. Tijdens deze laatste stop werden we getrakteerd op een show van voorbijrijden sportwagens (voornamelijk porche).

Net op het moment dat we willen vertrekken, opschudding in de groep. Ronni is zijn bril kwijt. Hij had zijn bril op zijn zadel gelegd tijdens deze laatste stop. Hij was er 100% van overtuigd. Dus met z’n allen zoeken. Na 15 minuten elke cm² met arendsblikken te hebben afgezocht, dropen we teleurgesteld af. Geen bril te vinden.

We verlaten Limburg en rijden richting de Krophoek. De rit was een 95 km lang, en we haalden een gemiddelde van 29 km/u.

Op naar Ramsel volgende week.

ps: de bril van Ronni lag op de eerste pisstop en is terecht.

Rit 16 - Halen

De hele week heb ik mijn fiets niet aangeraakt, zelfs niet bekeken. Na een week zwoegen in de Alpen is dat ook niet nodig.Deze morgen mijn banden wat lucht gegeven en ja ... we kunnen weer starten.

Vandaag ging de rit naar Kortenaken en da is toch een eindje weg. Het was nevelig maar helemaal niet koud ... 100% beter dan gisteren. Met 20 stonden we aan de start voor wat een zeer mooie rit ging worden ( toch volgens onze wegkapitein ). De 4 koptrekkers waren Ronni, Kevin, Kris en Louis M. Ze hielden er de hele rit een mooi tempo op na, niet te rap maar ook niet te stil.

Via Rosselaar ging het effe langs het kanaal en dan verder via Genendijk tot Tessenderlo. Het vlakke was gedaan, de glooiende wegen konden beginnen. Wegenwerken en een feesttent nabij Engsbergen verstoorden het mooie ritme volledig.

Maar hét moment van de dag gebeurde in Schaffen ( een beetje verder dus ). De weg was afgesloten o.w.v. oldtimers. Een politieagent was ter plaatse en wij vroegen beleefd of we naar rechts en dan naar links konden. Deze man was -of geen fietsliefhebber -of werken op zondag was niet aan hem besteed want hij antwoorde: " kennen jullie het fietsregelement of niet?" Wat is dat nu voor een antwoord op onze vraag. Wij hebben dan maar onze plan getrokken.

Is er zo niet iets van: " politieagent en beste vriend" , dat was hier duidelijk niet het geval.

Even verder een korte plaspauze en dan via Zelem, Halen, Velpen en Rotem tot Kortenaken. Hier draaien we terug en volgt ook nog een pauze op het hoogste punt van de dag ... 68m. ( das natuurlijk twee keer niets ). Kasseien zijn de volgende hindernis en iedereen was het er over eens ... ze lagen slecht. Ook nog wat roosters ontwijken ... ja , ne mens moet uit zijn doppen kijken. De heuvels zijn er ook nog steeds maar iedereen kan goed mee ... sterke jongens zijn wij toch ( ook de 4 dames niet vergeten ). Verder langs Loksbergen, Zelk, en Zelem om dan via smalle paadjes aan de laatste klim van de dag te beginnen. Kris was vandaag weer goed maar hier wilde Ronni toch eens meedoen. Het tempo ging omhoog en Ronni vertrok als een speer maar viel ook gelijk terug stil.  Krampen waren de boosdoener ... ja, da kan gebeuren maar ze moesten er toch eens goed mee lachen.

Kris liet het niet aan zijn hart komen en trok stevig door ... met succes. Ronni kreeg nog een duwtje van Jos P. en dat was nodig ... pijnlijk man die krampen in mijn kuit. We fietsten verder via Paal en Tervant waar Ronni opnieuw aan het sukkelen was.

Aan een kruispunt geraakte onze wegkapitein moeilijk uit zijn klikpedalen en had hij het geluk dat Kevin in de buurt was ... daar kon hij wat gaan tegenhangen. Maar goed, niets aan de hand en via het kanaal fietsen we terug naar Mol.

Op de kanaaldijk nog wel effe een lange sprint met bijna de ganse groep. ( ik hield mij wijselijk aan de kant ). Stefan en Jos P waren de aanstokers maar het was Kris die nipt won voor Louis en Rony.

Op het terras was het weer gezellig en om 13u was ik weer thuis.

Volgende week fietsen we naar Achel ( ik denk dat we dan een vlakke rit krijgen, das lang geleden )

Rit 16: 97.6km en 28.2km/u

ciao

Ronni

Alpen 2011 - vrijdag / zaterdag

Spijtig ... maar we zijn alweer bijna aan het einde van onze vakantie.

De col de la Cayolle staat vandaag op het programma en daarna ... wel, dan gaan we rusten. Onze wegkapitein geeft zijn laatste briefing aan het hotel en omstreeks 9.20u wordt er vertrokken.

Alle 24 fietsers zijn present want de Cayolle is volgens Ronni nog een pareltje, niet te missen dus. De klim is 30km lang en gaat naar een hoogte van 2327m.

We fietsen rustig een tijdje in groep tot Wim de aanval inzet. Je mag er zeker van zijn ... Wim is altijd de eerste die gaat, dat is traditie.

Verder gaan ook Chris, Raymond en Guy mee met Wim. Ronni komt ook nog aansluiten en de laatste die de sprong maakt is Wouter.

Met 6 zijn ze weg en ze werken goed samen.

De klim is, zoals onze wegkapitein al aangaf, werkelijk schitterend. We fietsen langs het water door een smalle kloof, dan weer links en dan weer rechts. De temperaturen lopen op tot 23° en de zon is aanwezig ... zo zien we het graag.

Ongeveer halfweg rijden Chris en Ronni weg van de anderen. Wim en Guy versnellen ook wat en Wouter en Raymond rijden hun eigen tempo.

De twee vooraan blijven mooi samen en op de top mag Ronni met de bloemen gaan lopen. ( een mooi gebaar van Chris )

In de achtervolging zien Wouter en Raymond Wim rijden. Ze houden hem in het vizier. Achter hen heeft Walter de achtervolging ingezet. Walter nadert op Wouter en Raymond tot 200m. Dan wordt het parcours terug stijler. Walter krijgt het moeilijk en het gat wordt terug groter. Ondertussen wordt de aanval ingezet op de positie van Wim. 50 seconden is het verschil… 45,… 30,… We naderen de top en op 2 km van de top is Wim er aan voor de moeite. Wouter en Raymond halen Wim bij. Het tempo blijkt hier te hoog voor Wim en hij moet lossen. Op 1 km voor de top ziet Wim Walter nog komen. Dit geeft Wim nog een boost en met een laatste krachtinspanning weet Wim Walter nog voor te blijven.

Uiteindelijk halen alle 24 fietsers de top zodat de week voor niemand nog stuk kan.

Zowel de Bonette als de Cayolle krijgen van mij een 9.5/10.

* Sonja: heeft lang nagedacht over de koninginnenrit maar ze deed het wel - de laatste 9km van die rit zat ze in mijn wiel en ik hoorde dat het goed was.

* Walter: kan bergop snel een gat dicht rijden. ( tijdens de klim naar Sauze-du-Lac was ik daar getuige van, ik moest zelfs effe passen )

* Louis B: 70 jaar maar wat een kracht schuilt in deze man ... ik word er stil van.

* Leon: onze voorzitter - heeft enorm genoten van deze week, enkel op den Izoard was onze pa zuiver leeg - ik denk niet dat deze klim nog eens op zijn programma zal staan.

* Ronni: onze wegkapitein - voelt zich in de bergen als een vis in het water - dit was de mooiste fietsvakantie sinds 1997.

* Rita: de vrouw achter het stuur van de volgwagen - samen met Bea vormen ze een geweldig team - bedankt voor alles.

* Bea: de rechterhand van Rita - zonder deze twee sterke vrouwen was het voor ons niet haalbaar - nogmaals nen dikke merci.

* Jos W: de colle della Lombarda stond helemaal boven op zijn verlanglijstje en het is Jos ook gelukt om deze puist te bedwingen - ook de zon was van de partij wat het natuurlijk allemaal nog wat mooier maakt.

* Raymond: had een strak trainingsschema en dat was te merken - het gewicht was op peil en de benen waren goed.

* Wouter: na 5 jaar afwezigheid in de bergen was hij dit jaar helemaal terug - en of hij genoten heeft ... zeker weten.

* Kris: dé rit van het jaar moet voor Kris nog komen ... alles staat in het teken van de Marmotte 2011, mag zelfs starten bij de eerste 500 ... go for it.

* Nadine: heeft laten zien dat ze ook snel een berg kan oprijden. Tijdens de afdaling van de Bonette werd er in groepjes naar beneden gefiets daar het boven mistig was - samen met Wouter en onze wegkapitein ging Nadine vlotjes mee - ik ben er zeker van dat het voor haar een leuke week was zeker daar ook het weer wilde meewerken.

* Chris: winnaar van de bolletjestrui ... met voorsprong. Ongelooflijk tegen welke snelheid hij een berg kan oprijden.

* Louis M: samen met Ronni vormen ze dikwijls een tandem in de bergen – soms blijven ze mooi samen tot de top maar ze kunnen er ook voor gaan ... en dan wordt het zweten.

* Mia: de laatste halve dag nog een terrasje gedaan met Mia en ik zag dat het goed was - ze sliepen op kamer 29 en dat is ... de loft ( natuurlijk ook wel de meeste trappen )

* Guy: sterke jongen en goed bergop alleen ... kan soms vreselijk afzien van zijne rug.

* Wim: traint niet veel maar bergop gaat het toch goed vooruit - kan ook enorm groot trappen ... als ik dat zie wordt ik er al moe van.

* Jan: stille jongen maar soms, kom je nimmer bij van het lachen. de laatste klim was afzien, als het op is dan is het op en zeker in de bergen.

* Rony: de benen waren beter dan vorig jaar en dat is altijd leuk -enkel een kapotte spaak was voor Rony effe een probleem.

* Mariette: samen met Rony hebben ze menige col als koppel bedwongen -dan weer naast mekaar en dan weer netjes achter elkaar.

* Roger: heeft net als Leon en Louis B gepast voor de koninginnenrit maar in de plaats hebben ze wel de col de Larche gedaan en dat kunnen er niet veel zeggen - met zijn drieën hebben ze dat mooi afgewerkt.

* Kevin: bergaf ... dat is zijn ding en als hij zou mogen ... zag ik hem nimmer terug. Bergop kon hij ook goed zijn plan trekken. De kettingbreuk zal hij wel niet snel vergeten.

* Paul: 3 weken voor de bergen zat Paul nog thuis met een rug die niet wilde meewerken - hier in de bergen hield de rug stand en dus was het genieten maar toch ook wel een beetje afzien.

* Els: het was mooi om te zien hoe Els en Paul op het einde van de klim er altijd voor gingen - dan was Els sterker en dan weer Paul ... een mooi evenwicht noemen ze dat.

* Carlo: heeft nog langer getwijfeld dan Sonja over de koninginnenrit ... Carlo is daar ne krak in, maar heeft dit ook met glans doorstaan.

* Jos P: de medische staf en de man van het fluitje - en natuurlijk ... uiterst belangrijk ... Jos beheert de portefeuille van den drank.

* Rudy: de chauffeur van de bus - heeft dat uitstekend gedaan en was zeer behulpzaam.

Het weer was aan het veranderen. Donkere wolken trokken samen boven op de col de la Cayolle. Onze wegkapitein besliste om onmiddellijk terug naar beneden te fietsen. De zuidflank van de Cayolle zal voor een andere keer zijn.

Onderweg zouden we wel ergens stoppen voor de lunch. Iedereen warme kleren aan en hup ... naar beneden. De afdaling was er echt eentje om te genieten ... en dat deden we ook. Ruim 25km naar beneden tot Ronni een mooie locatie zag voor het eten. Tussen de rotsen en langs het water ... ja ja het was weer mooi.

Maar ook de lucht werd in de gaten gehouden want het zou stom zijn als we nu nog nat werden. Voor de laatste keer liet iedereen het zich goed smaken.

De laatste bananen gingen rond en toen zei Sonja " Ronni, het gaat regenen". En ja ... 1 minuutje later vielen de druppels uit de lucht.

Alles werd vlug ingeladen en alle fietsers snel naar beneden. Gelukkig was het 200m verder nog droog en door de snelheid bleven we de regen voor. Omstreeks 14u waren we binnen ... allen droog en tevreden. In de namiddag was iedereen vrij tot 17.30u.

En de regen ... die viel met bakken uit de lucht, een beetje geluk moet er altijd zijn. De fietsen werden gekuist en samen met de bagage in de bus gezet. Om 18.30u gingen we eten en ik zag dat het goed was.

Tafelen in Het Witte Paard

"waar is da feestje, hier is da feestje" was de favoriete zin van Rita. Na het eten nog afrekenen bij de chef en dan ... allen de bus in voor een ritje van 1000km.

Maar iedereen was moe, dus werd er goed geslapen.

In Lyon nog effe Tim gaan ophalen aan het station en dan ... naar huis.

Zaterdag 18 juni om 10u was de vakantie helemaal gedaan. Allen moe maar ook genoten van een fantastische week in Barcelonnette.

Rit 6 - Barcelonnette - Col de la Cayolle - Barcelonnette: 59.93km in 2u 31min ( 23.7km/u )

Totaal: 537.45km ( 22.91km/u )

Top 3 der bergen:

1. Colle della Lombarda vanuit Vinadio ( 21.1km aan 7.0% )

2. Col de la Cayolle vanuit Barcelonnette ( 29.2km aan 4.1% )

3. Col de la Bonette vanuit St.-Etienne-de-Tinèe ( 25.5km aan 6.5% )

In 2012 ... wachten de Vogezen.

ciao

Ronni

Alpen 2011 - donderdag

Vandaag terug een normale start van de dag ... geen bus en geen verplaatsing. Opstaan om 7.15u, ontbijt om 8u en om 9.15u verzamelen aan de volgwagen. De dames waren weer gaan winkelen en iedereen zag dat het goed was.

De zon was aanwezig en de temperaturen zouden die dag oplopen tot ... 38.8°!!!! ( volgens de fietscomputer toch ). Armstukken, lange broeken, regenjasjes en vestjes bleven de hele dag in de rugzak. Zelfs mijn sokken gingen uit ... gewoon, zalig weer.

De eerste 21km bleven we mooi samen, meestal in dalende lijn, tot Le Lauzet-Ubaye. Wel wat tegenslag met werken en losse steentjes maar daar deden we niet moeilijk over. Hierna ging het 7km gestaag bergop tot een splitsing. Hier was het waar de volgwagen effe de weg kwijt was ( de enige keer tijdens de week ) maar dat loste zich snel op.

Op deze klim liet ik mij afzakken tot allerlaatste en zag van daaruit hoe iedereen zich naar boven werkte. Ook het werk dat Jos P. had om telkens een fluitsignaal te geven als er gevaar dreigde moeten we bewonderen.

De afdaling was 15km lang met af en toe een stukje bergop waardoor er wat breuken vielen maar beneden aan het stuwmeer kwam alles weer mooi samen. Hier in het dorpje Espinasses zaten we op het laagste punt van de week ( 671m )

De volgende 11km waren bergop tot de col Lebraut ( 1110m hoog ) Een mooie klim met variatie: draaien en keren met een stukje bergaf en een tunnel. We hadden ook een mooi zicht op het Lac de Serre-Ponçon waar we die dag helemaal zouden rond fietsen.De klim was op zich niet zo lastig maar door de hitte liep het zweet in straaltjes naar beneden en was het toch afzien.

Juist voorbij de top was de lunch voorzien.

Ondanks temperaturen die hoog opliepen liet iedereen het zich smaken. Bea en Rita hadden dat weer mooi gedaan.

Na de lunch 7km afdalen tot Chorges waar we de N94 namen tot Savines. De N94 ... man, dat was bijna een snelweg maar gelukkig voor ons ging het zachtjes in dalende lijn met schitterende panoramas over het meer en de bergen rondom.

Verder over Pont de Savines ( een brug van 1.5km lang ) naar de andere kant van het meer. Hier werd een korte plaspauze voorzien en ook de drinkbussen werden gretig bijgevuld.

En daarna .... opnieuw bergop, 11km lang, tot Sauze-du-Lac.  Ja ... de bergen waren vandaag wel minder hoog, ook niet zo steil en korter maar ... ze waren er wel. Deze klim kan gecatalogeerd worden als een gezapige klim met een gemiddeld stijgingspercentage van iets meer dan 2%. Maar cijfertjes kunnen bedriegen… De klim was een afwisseling van lopende stukken met af en toe wat onverwachte pittige stukjes. Af en toe ging het zelfs wat bergaf en dat gaf aanleiding tot vuurwerk.

Chris was natuurlijk onverslaanbaar ... als die gaat dan gaat hij, simpel. En in de slipstream van de volgwagen vloog hij tegen deze berg naar boven.

Maar daarachter was de strijd hevig.

Ronni moest zoals gewoonlijk eerst wat achtervolgen eer hij vooraan zijn neus aan het venster stak. Nen diesel noemen ze dat dan.

Achter Chris vormde zich een groepje van waaruit Raymond wegreed, Ronni volgde en ook Kris was mee. Ronny vb moest even op adem komen. Wouter gaf in de achtervolging het tempo aan en vond terug aansluiting bij de groep van Ronni, Kris en  Raymond. Echter net op het moment van aansluiting werd er weer versneld. Voor Ronny en Wouter was het achtervolgen. Wouter nam de klimmetjes voor zich, Ronny de afdalingen. Maar ze kwamen geen meter dichter.

Juist voor de afdaling trok vooraan Ronni door en kreeg 100m. Maar Raymond en Kris lieten niet begaan ... het ging wat op en af en dan de finale tot de top. Ronni dacht, tis binnen maar keek achterom en wie zat er op 50m ... Kris. Ook Raymond gaf zich nog niet want van achteruit kwam Louis M nog opzetten. Louis had Ronny en Wouter ingehaald en ter plaatse gelaten.

Louis en Raymond werkten goed samen maar het was Kris die de laatste meters op Ronni toe reed.

Nog 500m ...

Ronni ging opnieuw aan en Kris ... tanden op mekaar, mond open maar liet mijn wiel voor geen millimeter los. Nog 200m, de laatste bocht ...

Alle twee gingen ze tot het uiterste. Het schuim stond op ieders mond. Stik kapot maar het was Ronni die het toch haalde ... man , de adrenaline gierde door mijn keel.

Raymond was de volgende met Louis in zijn wiel ... alle twee moe maar voldaan en met nen big smile. Op de top was er ook ne waterbak en na de hitte en het vele klimwerk was dat voor iedereen een welgekome verkoeling.

En dat er leut in de groep zat was zeker, niemand was veilig voor het koude water.

De afdaling was mooi en verliep rustig ... alleen de tunnel was donker maar dat heeft natuurlijk ook zijn charme. Onze wegkapitein nam de kop voor de laatste 23km tot Barcelonnette.

Het was nog lastig daar de weg voornamelijk op liep maar iedereen deed zijn best. De rug, het zitvlak, de voeten en de schouders waren voor velen de meest pijnlijke punten. Maar ja, ... gisteren 145km en vandaag 120km ... dat zijn toch mooie getallen in de bergen.

Ook voor Jos was het tijd dat we terug in ons stadje waren want met al dat gefluit was zijn speeksel gewoon op. Het fluitje plakte letterlijk aan zijn van de droogte.

Omstreeks 16.20u waren we in Barcelonnette waar we werden verwend met 6 flessen cava. Iedereen liet het zich welgevallen met nog wat koekjes als dessert.

Zelfs de oudjes van de stad kregen iets aangeboden ... maar dat was een maat voor niets.

Tegen 17u waren we terug in ons hotel waar de routine van de avond door niets werd onderbroken. En morgen ... de laatste klim van de week.

Nog 1 keer alles geven ... ja ja.

Rit 5 - Lac de Serre-Ponçon: 119.61km in 5u 4min ( 23.5km/u )

ciao

Ronni