Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant… Spontaan denk ik aan dit liedje. Nog 70 km te gaan. Samen met 3 medegezellen (Louis M, Guy W, Ronni) hebben we ons kop van de groep gezet. Een zeer sterke wind tracht ons terug te blazen richting Epen. Hoe goed het daar ook was, onze neus stond op ‘thuis’, en we lieten ons niet van de wijs brengen.
Vrijdag ochtend, 8u30. We staan met 22 fietsers klaar om op weekend te vertrekken. 2 minder dan gepland. Bamme moet nog werken en zal ons zaterdag vervoegen. Paul ondervindt de kwalen van het ouder worden en zit met een geblokkeerde rug.
Na een duidelijke briefing springen we op onze getrouwe 2-wieler. Nog 370 km te gaan en we zijn weer terug.
Deze rit bestaat uit 3 delen:
- Deel 1: vlakke aanloop
- Deel 2: glooiende overgangsfase
- Deel 3: pittige finale
De overgangen tussen de verschillende delen zijn duidelijk afgebakend: cafébezoek.
Deel 1 was 40 km, wind in de rug, onder een lentezonnetje (wat af en toe schuil ging achter de wolken). Van Mol ging het richting Olmen, Ham, Beringen om zo via het kanaal te rijden tot in Stevoort. Daar gingen we op bezoek bij Tantje Julia. We hielden het beschaafd en dronken cola’s, Ice Tea’s en koffies.
Deel 2 was ook 40 km. Over een glooiend landschap reden we door zuid-Limburg. De ideale voorbereiding voor deel 3. Op en af tot we aankwamen bij Café Jacquemin. Blijkbaar waren we een weekje te vroeg. De bbq was pas voor volgend weekend gepland. Na onze dorst te laven en onze innerlijke mens te versterken zijn we klaar om deel 3 aan te vatten.
Deel 3 start met de Hallembay. Langs de achterkant rijden we de eerste echte helling van de dag op. Nog 4 te gaan. Ondertussen krijgen we af en toe wat hemelvocht over ons. Gelukkig blijft het bij enkele druppels. Naarmate de hellingen langer worden, klaart de hemel ook meer op. Maar dan begint het weer te sneeuwen. Of toch, daar lijkt het op. De lucht ziet wit van witte plusjes… vervelende kriebels in de neus.
In de voorhoede gaat het gevecht tussen 3 protagonisten: Ronni, Kris en Chris. Af en toe moeide zich een 4de in het spel, maar veel kon die daar niet komen doen.
We beklommen de klimmetjes tot boven. En daalden tot beneden… Logica van Ronni. Klimmen tot beneden zal niet lukken. Maar ja, voor Ronni is alles ook vals plat.
Via Voeren en de helling ‘De plank’ rijden we richting Epen. Uiteindelijk komen we aan in epen rond 16u. Ideaal om te genieten van lekker fris blond schuimend bier. Daarna douchen, eten, wandelen en bed in. Klaar door rit 2 van het weekend. Wegkapitein van dienst is Het Beest van Balen himself: Louis M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten