Mont Ventoux: dag 6

Ik word wakker om 7u en kijk tegen een helder blauwe hemel, er is haast geen wind, ook de laatste dag van deze mooie week zijn de weergoden met ons.

Om 7u30 verschijnt iedereen dan ook opgewekt aan het ontbijt, ontspannen zelfs, de stress van het onbekende blijkt verdwenen.

Rustig worden de fietsen klaargemaakt en klokslag 9u vertrekken we met 28 richting Bédoin, over de col de la Madeleine naar Malaucène, Ronni en Roger gaan langs Bédoin omhoog.

In Malaucène houden we nog een laatste plaspauze en dan geeft Leon het signaal aan ieder op eigen tempo omhoog te rijden.

Uit de voorste gelederen heb ik weinig nieuws, alleen weet ik dat Chris in dezelfde tijd omhoog gereden heeft als woensdag 1u19 min, moeilijkheidsgraad dus blijkbaar gelijk.

Met mijn korte voorbereiding en dus geen optimale conditie, weet ik dat je goed moet indelen en ik blijf dus wijselijk in de bus met 8 metgezellen.

Louis B en Leon bepalen het tempo en in groep leggen we het grootste gedeelte van de kale berg af.

Niemand plafonneert en iedereen haalt de top binnen zijn mogelijkheden.

Zo hoort het ook voor een recreatieve sporter, op een verantwoorde manier bewegen en prestaties leveren binnen je eigen mogelijkheden.

Op de top was het koud, dus snel werden wat warme spullen aangetrokken en dan richting verzamelpunt Chalet Reynard.

Gezien de kwakkele weersomstandigheden besloot Ronni om naar het hotel te rijden en op de parking te picknicken.

Zoals steeds had de catering weer voor een stevig en verzorgd etentje gezorgd.

Stagiair Achiel is zeker met glans geslaagd in deze mooie verzorgde fietsweek en kan zich terecht volwaardig foerier noemen.

Na het eten werden snel de fietsen geladen en daarna vertrok iedereen voldaan naar zijn kamer voor een verkwikkende douche en het pakken van de valiezen.

Om 16.45u verzamelde iedereen aan de bus voor een bezoek aan het wijngoed Grange de Louiset.

Wij werden gastvrij ontvangen door de familie Pelligrini en mochten royaal proeven van de lokale wijnen die nog schappelijk zijn van prijs.

Nadat iedereen zijn gading had gevonden en voldoende flessen had aangekocht om thuis nog wat te genieten keerden we voldaan terug naar het hotel voor het laatste avondmaal.

Ik denk dat iedereen kan terugkijken op een mooie week en dat we allen in de bus kunnen dromen van een nieuwe uitdaging voor het volgende fietsseizoen.

Jos Wouters

Mont Ventoux: dag 5

Kan verslag  starten met 2 priviléges,

• De dag start anders als vorige dagen want Mia is vandaag jarig  en
• Tweede we mogen het verslag doorgeven van de “koninginnenrit”

De start wordt gegeven om 08.45u.  
Geen goede weersvooruitzichten,  bewolkt en nog steeds een sterke wind.

Op de Col Madeleine voelen we al enkele druppels vallen.

De eerste  30 km fietsen we langs een drukke baan, dit geeft soms gevaarlijke momenten. Jos kan niet bijhouden met fluiten.

Voor de eerste halte worden we nog getrakteerd op een gratis peeling, van de voorbij rijdende vrachtwagens en een extra spiermassage dankzij het nieuw wegdek in aanleg.
Onze touroperator denkt aan alles.

Een korte stop en we starten met de 1° beklimming.
Voor afstanden, namen van dorpen e.a. kan je steeds onze mobiele GPS, type Ronny C  bevragen.

Tijdens de lange klim genieten we opnieuw van de mooie landschappen en zichten . De klim wordt extra lastig door de steeds aanhoudende sterke wind.

Boven op de top  +/- 688m,  terug een korte pauze .  We worden hier bijna weggeblazen.
De wind wordt de spelbreker in deze koninginnenrit Ronny beslist, om veiligiheidsredenen, de rit wat in te korten.
Het weer wordt steeds beter en we dalen nu af naar Mont Brun(??) waar de cateringploeg nogmaals voor een prima buffet heeft gezorgd.
Tijdens het walking-dinner genieten we onder een stralende zon van een prachtig zicht op de Mont Ventoux, de uitdager van de week.

Goed gegeten en uur later vertrekken we richting Sault om opnieuw de 19km lange en aangename afdaling langs de Gorges de la Nesque  te doen.
Sublieme zichten – puur genieten.

Beneden aangekomen zit rit t er bijna op . Nu nog enkele km’s richting Bedoin, Relais de Venoux  of vrij vertaald de Krophoek, voor onze laatste col van de dag,
maar den ene op ne goeie Stella.

Het was weeral een schitterende dag.

Groeten,
Veerle, Georges - Fideel

Mont Ventoux: dag 4

Louis M:

Er zijn mensen die goed kunnen fietsen en er zijn er die het goed kunnen uitleggen.

Ik geef dus nu het woord aan Marc.

Marc:

Dank u Louis.

Er zijn dagen die ge in uw leven nooit vergeet :

- Ik denk aan mijn trouwdag;

- Ik denk aan de geboortedag van mijn dochter;

- Ik denk aan de verjaardag van mijn echtgenote, maar er zijn mensen die zelfs dat niet kunnen onthouden. ( Ik ga geen namen noemen … hé Louis )

Nu 9 juni 2010 zal ik nooit vergeten. Het is eigenlijk al bijna een jaar geleden begonnen met een stomme weddingschap. Vandaag is die weddingschap afgesloten.

Ik moet erkennen, de jeugd heeft gewonnen, alsook natuurlijk de domme kracht.

De avond voordien was er al heel wat bedrijvigheid. De dames onder leiding van onze voorzitter hadden van alles in petto. Ik was er niet gerust in. Vanaf het ontbijt verliep alles nogal zenuwachtig. Vanaf 7.30 uur waren de eerste al aan het ontbijt, kwestie van zeker iets te hebben alsook nog een ‘tête-à-tête’ te kunnen hebben.

Om 8.00 uur vertrokken de eerste, ze zouden zeker niets willen missen;. Nog 2 uur geduld, 2 lange uren. Ik dacht toen aan alle andere, die aan het afzien waren.

Ronni:

De stress was ook bij mij aanwezig.

De avond voordien heb ik mij beperkt tot 1 glaasje wijn en om 22u lag ik in bed. Wonderbaarlijk genoeg sliep ik als een roosje.

Na het ontbijt ben ik om 9u vertrokken om wat los te rijden in de buurt van Bédoin.

Om 9.50u heb ik mij bij Marc en Louis gevoegd die al aan de meet stonden.

De zenuwen stonden gespannen.

Stipt om 10u vertrok Marc, rustig wat ook wel aangewezen was daar de wind er in het nadeel blies.

Louis en ik bleven achter, eenzaam en alleen … verlaten door iedereen.

En wat deden wij … we gingen rustig in het gras liggen met de voeten omhoog, volledig in trance.

21 minuten na Marc mochten we van Riet vertrekken voor een helse achtervolging.

Louis startte snel en reed meter voor meter weg van mij. Het parcours was dan ook licht in het voordeel van Louis daar de wind nog steeds op het snuitje stond en de stijging minimaal was.

In het dorpje St.-Estève, na 5km klimmen, had Louis ongeveer 200m voorsprong op mij.

Daar kon ik wel mee leven.

Ik dacht … in het bos neem ik hem wel terug.

Na 15km afzien, ( die 10km in het bos zijn echt wel lastig ) nabij Chalet Reynard bedroeg mijn achterstand nog steeds 200m. Ik was geen meter dichter gekomen.

Aan Chalet Reynard heerste er een leuk sfeertje.

De vrouwen waren zeer uitbundig, vlaggen heb ik ook gezien en onze pa maar roepen:

trappen man … blijven geven … gewoon doorgaan.

Later vertelde hij me dat mijn ogen nog goed stonden, het zat er nog steeds in.

Ik dus als een speer voorbij Chalet Reynard met nog steeds Louis in het vizier.

Op 5km van de top was het voor Marc voorbij.

Eerst ging Louis erop en erover, 30sec later was het mijn beurt.

Marc heeft zijn best gedaan maar het zat er niet in. Toch bedankt Marc voor deze onvergetelijke dag.

Nog 4km … nog steeds 200m

Op 3km van de top was de achterstand verkleint tot 150m.

Ik wist dat het nog kon maar het zou nipt worden, zeer nipt.

Telkens er iemand van onze club naar beneden fietste tot Chalet Reynard ( verzamelpunt ) zijn deze gestopt om ons aan te moedigen … dat doet wel iets.

Mijn vader en zijn vrouwen reden dan weer met de volgauto naar de top om niets van het schouwspel te moeten missen.

Op 2km … nog steeds 150m. Ik geraakte opnieuw geen meter dichter.

Bij het standbeeld van Tom Simpson gaf ik werkelijk alles wat er nog in de benen zat en meter voor meter werd het gat kleiner.

Net voor de laatste bocht moest ik nog 5m goed maken.

De spanning was te snijden en iedereen van de club die boven stond was aan het roepen.

Alè Louis, alles geven … Alè Ronni, blijven trappen man.

In de laatste bocht nam Louis de binnenkant, ikzelf werd door de krachtige wind bijna tegen het muurtje geblazen maar kon mijn fiets nog net onder controle houden.

De laatste 100m, de wind pal op de neus was een ware thriller.

Louis en Ronni … ze geven alles wat er nog in zit, de tanden op mekaar, een grimas op het gelaat.

Zelfs het verkeer op die kale berg stond effe stil.

Op 20m van den top, in volle sprint, ging ik op en over Louis.

Wat een zalig gevoel man, met geen woorden te beschrijven.

Die laatste meters ben je volledig in trance en dan … die ontlading, om nooit te vergeten.

2 sec … dat was uiteindelijk het verschil.

1u 26 was de tijd voor Louis en Ronni.

1u 56 de tijd van Marc.

Al wat er daarna gebeurde, beleefde ik in een soort roes.

Verzamelen aan Chalet Reynard … de koelbox deed dienst als podium … cava ontkurken, spuiten en leeg drinken … eten in de buurt van Sault … afdaling via de Gorges de la Nesque

( das opnieuw echt genieten ) … halve liters drinken op een terras in Bédoin …

Het was voor iedereen nen dag om nooit te vergeten.

Met zijn allen de top bereiken om daar getuige te zijn van een super spannende weddenschap.

Meer moet dat niet zijn

ciao

Mont Ventoux: dag 3

Eigenlijk begint de dag al de avond voordien. In dit geval, na het gewaardeerde verslag van Patrick… Er komt stilaan routine in de dagen. Het avondeten smaakt. ’t Blijft de kunst om voldoende brood op de plank -in dit geval in ’t mandje- te krijgen. Wat stilaan al goed lukt.
Wij zijn content dat we op de Ventoux geraakt zijn. Maar dat is blijkbaar maar een oefening geweest. Want wat de dames gisteren bekokstoofd hebben, weten we zelfs niet bij benadering. Soms zijn ze ondoorgrondelijk. Behalve voor Leon. Of het door al dat vrouwelijk schoon kwam, of door zijn prestatie op de Ventoux, weet ik niet, maar ’s avonds straalde hij. ’t Is hem, maar ook alle anderen, van harte gegund.

Na een goeie nachtrust, blijkbaar niet voor iedereen, waren we present op het ontbijt. Keuze van kledij valt mee met dit stralende weer. Insmeren tegen de zon, bril kuisen, dan vloeken als dat ding in tweeën breekt. Snel een noodoplossing ineensteken met de gewone zonnebril en tijdig op de briefing geraken. Wat lukt. Voor zover ik het kan inschatten blijft Bart noodgedwongen fietsloos. Wat ik onthoud van de briefing? Drie beklimmingen; de twee moeilijkste in de voormiddag. Dat lijkt mee te vallen.’t Is dan ook maar een overgangsrit.

Om een goed gevoel te krijgen, dalen we af tot aan de eerste plasstop. Of tot aan de voet van de eerste beklimming. Het is maar hoe je het bekijkt. Bij het beklimmen van de Col de Murs breekt het zweet mij al uit. Ik vraag me af waarom de meesten sneller boven geraken. Wijn? Sigaretten? Te weinig kilometers? Och, het zal stilaan wel beteren zodat we nog meer kunnen genieten van het landschap. Beneden steken we onze extra kledij weer in de altijd aanwezige volgauto.

Dan op naar de volgende klim. Col de la Liguère. Gemiddelde stijging 6.4 %. Ik kan er mij ondertussen iets bij voorstellen. Afzien noemen buitenstaanders dat. In Lioux passeren we een snoeiende non die haar lach verloren heeft. Het valt niet alleen mij op. Na ongeveer 69 km wordt er rustig bijgetankt. Sommigen hangen ondertussen hun bezweette kleding op de wasdraad. Of ons oponthoud daar door de plaatselijke bewoonster op prijs gesteld werd, betwijfel ik. Het zal mij een zorg zijn. De cake van Sonja blijf ik wel waarderen. De meesten lusten blijkbaar die dingen wel. Er wordt links en rechts nog wat technische assistentie verleend. En dan terug de fiets op.

Tweederde hebben wel al achter de rug. De rest wordt hopelijk iets makkelijker. Opvallend hoe bij elke beklimming minder gebabbeld wordt. Bij het omhoogrijden van de Col Notre-Dame des Abeilles is dit niet anders. Het vooruitzicht van het terras in Bédoin maakt het mij iets gemakkelijker. Mij niet alleen blijkbaar, want een wegwijzer naar Bédoin doet sommigen iets te snel naar de halve liters afwijken. Op het terras snel mijn pint reserveren en dan snel een bril kopen. Ondertussen wordt door enkele goede zielen geholpen met het versjouwen van een toog. De stoere serveuse spreidt lachend haar handigheid tentoon. Ze wordt met het nodige applaus beloond. De drank smaakt, de nootjes en de chips worden op prijs gesteld.

Vandaag wordt overlopen, morgen wordt door sommigen besproken. Onze dag zit er voor een groot deel op. Het doet ons deugd om op deze manier met deze groep te genieten.

 

Verslaggever: Els en Paul

Mont Ventoux: dag 2

Vandaag hebben we onze eerste afspraak met de, wat ik zou noemen, de reus van de Vaucluse (Puist van de Provence?).

Ikzelf heb hem al menigmaal beklommen, in mijn dromen weliswaar. Maar toegegeven, hij heeft de voorbije periode mijn nachtrust meermaals verstoord.

Na een voor iedereen deugddoend nachtje slapen (nogal wat anders dan de vorige nacht in de J&J car) en een stevig ontbijt waarbij heel wat tips en raadgevingen voor de rit van vandaag aan mij werden meegegeven, verzamelden we stipt om 9u …05 voor de briefing. Volgens onze wegkapitein zou de eerste beklimming van de dag - de Gorges de la Nesque (19km lang) – niet meer dan wat sightseeing zijn. En zoals bijna altijd, had Ronni ook deze keer overschot van gelijk. Het was een adembenemend panorama, de verwachtingen werden volledig ingelost. Zelfs ik kon er toen nog van genieten. Tijdens deze beklimming moest ik denken aan al die wielertoeristen die voor 2 of 3 dagen naar de Mont Ventoux komen om hem snel langs elke kant op te rijden en dan weer even vlug huiswaarts te keren. Zij weten niet wat ze missen van deze prachtige regio.

Na de afdeling van Gorges de la Nesque, hadden we aan de voet van de Mont Ventoux (ik denk dat het in Sault was) afgesproken met onze cateringploeg.

Rita en Bea waren keurig op tijd en hadden voor de gelegenheid hun stagiair Achiel meegebracht. Het werd een lekkere en gezellige picknick. Bedankt, dames. En terwijl we de inwendige mens aan het versterken waren, konden we onze uitdager van de dag gadeslaan (en sommigen zelfs intimideren).

Eindelijk begonnen we aan ‘de’ klim van de dag, met z’n 29. Helaas diende Jos W. een snipperdag te nemen, maar zijn ‘jour de gloire’ komt nog met zekerheid.

Aan de voet van de berg spatte de groep al direct uiteen. Van wat er vooraan gebeurd is, kan ik u helaas niets vertellen. Maar ik weet wel dat ze achteraan hebben afgezien. Echt afgezien! Het kostte menig doortrapper veel bloed, zweet en tranen. Ook bij uw verslaggever, of wat dacht u? Tijdens deze, voor mij althans calvarietocht, heb ik enkele keren op één iemand gevloekt, met name op onze afwezige sponsor en tevens mijn schoonbroer Jan. We zijn destijds samen deze uitdaging aangegaan en dankzij hem ben ik naar hier gekomen om af te zien … maar ook om te genieten. Ik heb hem reeds het ritverslag doorgebeld en de plooien tussen ons zijn inmiddels weer gladgestreken.

Uiteindelijk heb ik de top toch bereikt. Met de eindmeet in zicht, zag en hoorde ik hoe u mij allemaal over de meet schreeuwde. Het werd voor mij, eerlijk toegegeven, een emotioneel moment en hoogtepunt - zowel letterlijk als figuurlijk - in mijn prille fietscarrière.

Bovenop de top raakte ik er van overtuigd dat iedereen had afgezien, elk op zijn manier. Proficiat allemaal en in’t bijzonder alle dames hier in ons gezelschap.

Het colletje de la Madeleine ging er vervolgens nog snel mee door zoals een zoet nagerechtje. Tenslotte werd het nog even nagenieten bij een lekkere frisse pint in Le Relais du Ventoux, waar we nog een deal konden afsluiten voor de volgende dagen.

À propos, daar op het terras viel het ons nog op dat op het moment dat Ronni met zijn dames richting zwembad vertrok, de temperatuur direct daalde van 43° naar 36°. Waaraan zou dat kunnen gelegen hebben?

Eind goed, al goed. Als het avondmaal ook nog in de smaak valt zoals gisteren, dan wordt dit voor mij een ‘perfect day’. Bedankt dat ik dit in deze toffe groep mag beleven.

Verslaggever: Patrick

Mont Ventoux: Dag 1

Zaterdagavond 5 juni iets over 21u was de autobus van J en J gearriveerd.  Dat was zeer goed, dan kon iedereen zijn bagage en fiets in de bus plaatsen op een rustig tempo. Het ging vlotjes. Om 22u was iedereen aanwezig en alle materiaal ingeladen. Om 22.05u zijn we dan vertrokken met Tim achter het stuur voor een tocht van 1003 km tot Bédoin.

In Luxemburg hadden we pech met een grote omleiding, daardoor kon de bus niet tanken en Tim moest verder rijden tot Metz. Eventjes gestopt, plaspauze en koffie drinken. Achiel heeft toen de taak van Tim overgenomen, dan kon die een beetje rusten.

En wij rijden verder tot Langres. Weer gewisseld van chauffeur tot in Lyon waar Tim de TGV moest nemen.

En wij ... wij reden rustig verder tot Bédoin waar we rond 10.30u aankwamen. Wat geregeld voor het middageten, de kamers, het ontbijt en andere zaken.

De kamers verdeeld, iets gedronken en ondertussen werd het eten al op tafel gebracht, lekker man. Een beetje opgefrist en de fietsen nagezien, dat moet ook gebeuren.

Om 14.15u, na een korte briefing door Ronni, vertrokken voor een ritje van 46 km. Het ging redelijk goed na een nachtje in de bus. De eerste bergjes gingen vlot voor de wielen.

Het was wel warm, zelfs zwoel ... 30 graden man, zeker weten.

Paul was de eerste die lek reed in de buurt van het dorpje Suzette. Nog 10 km voor de boeg over licht golvende wegen toen een fikse regenbui ons te grazen nam. Eventjes schuilen bij een vriendelijke man en dan verder tot Bédoin. Het stof was van de weg gespoeld en de rest van de week zou het helemaal droog blijven... meer moet dat niet zijn.

Terug in het hotel werden de fietsen een beetje gekuist, de ene al meer dan de andere en daarna onder den douche ... zalig. De valiezen een beetje uitgepakt en om half 7 waren we allemaal op de afspraak voor de eerste aperitief van de week.

Om 19.15u werd het eten buiten geserveerd wat de vakantiestemming nog verhoogde ... het was gewoon af.

Na het eten werd duidelijk dat iedereen moe was en zijn nachtrust wel kon gebruiken. Het duurde dan ook niet lang of iedereen lag zalig te slapen.

Leon

Rit 14: Houwaert

De laatste rit voor de bergen is traditioneel naar Houwaart, ook dit jaar.

Het vertrek was om 8u bij Louis en Mia, lekker vroeg.

’s Nachts regende het pijpenstelen, een ECHT hondenweer, wat zou dat morgen geven. Omstreeks half 7 regende het nog steeds, maar tegen het vertrekuur werd het wonderwel droog. De bende van Louis B. stonden als eersten voor de poort, snel gevolgd door de rest van het peloton. In totaal waren we met 24 personen welke allen hartelijk verwelkomd werden door Dina.

Leon deed de briefing in plaats van Ronni welke zich door het weer had laten afschrikken (zwak hoor !!) en Louis vulde deze briefing aan met de gegevens voor de 100 van “den Houwaart”. Gezien het slechte weer werd er afgesproken om het deze rit vooral veilig te houden, en zeker met het oog op de Mont-Ventoux volgende week.

We vertrekken droog, maar deze pret blijft niet duren. In Messelbroek wordt er gestopt om de regenjasjes aan te trekken. Halverwege komen we aan “den Houwaart”. Louis beslist om dit bergske slechts éénmaal te nemen mits het slechte weer. Nadien beslist Louis om nog een steile helling over te slaan. Is dit nog om veiligheidsredenen of zit de bruiloft van gisteren daar voor iets tussen ? (zwak hoor Louis !!)

In Aarschot rijden we in een zeer gezapig tempo en plots rijdt Mariette tegen het achterwiel van Mia, waardoor Mariette ten val komt. Gelukkig zonder heel veel erg, (kneuzing ribben) want de Mont-Ventoux ligt in het verschiet.

In totaal waren er zes platte banden nl. 2x Frank, 2x Jos P., Marc Maas en Louis M. Laatstgenoemde was juist entousiast aan het vertellen dat er de tweede helft niet meer plat was gereden.

De laatste twee km. viel de regen weer met bakken uit de lucht, maar de redding was vlakbij. In de krophoek gingen de koffietjes en warme choco’s goed van de hand, natuurlijk gevolgd door de schuimende biertjes.

De juiste gegevens voor deze rit zijn: 98 km en 27.8 km/u.

Reporter van dienst : Mia

Ritten 11-12-13: clubweekend Hanne Sur Lesse

Het clubweekend: een jaarlijkse traditie en 2de hoogtepunt van het clubjaar.

Wat kunnen we vertellen over het weekend?

• We zouden het kunnen hebben over het dieet van Ronni de afgelopen weken: waarschijnlijk bonen en ajuinsaus want hij vertrok met de wind in het gat.
• We zouden het kunnen hebben over de zegening die we hebben mogen ontvangen van zijne Heiligheid Raymond bij het vertrek
• We zouden het kunnen hebben over de schare supporters die ons langs de weg stonden aan te moedigen
• We zouden het kunnen hebben over de liters zonnecrème die gesmeerd zijn tijdens deze 3-daagse (zon-zon en nog eens zon)
• We zouden het kunnen hebben over de liters zweet die over onze afgetrainde lichamen stroomden (warm-warm en nog eens warm)
• We zouden het kunnen hebben over het wisselende landschap met prachtige vergezichten, mooie velden, steile klimmen, geweldige afdalingen,…
• We zouden het kunnen hebben over een invasie van smurfen (Vraag maar aan Ralf)
• We zouden het kunnen hebben over de geweldige bediening in het hotel en de overvloed aan eten
• We zouden het kunnen hebben over de volgwagen die ons het ganse weekend heeft gevolgd
• We zouden het aan vrouwen kunnen laten om een verslag te schrijven, maar dan zou het enkel gaan schone mannenkonten, schoonheidspraatjes en andere vrouwenklap
• We zouden het kunnen hebben over de steile hellingen. Soms zo steil dat mensen spontaan omvielen
• We zouden het kunnen hebben over de liters drinken (zowel alcoholisch als non-alcoholisch)
• We zouden ook gewoon kunnen zeggen dat het een geweldig weekend was dat tot in de puntjes was voorbereid en wat Ronni en Leon weer schitterend hebben geregeld.

Rit 10 - Scherpenheuvel

De voorbije week waren het bibbertemperaturen maar vandaag een aangename 17° met wat zon. Met 32 waren we present voor de klassieke rit naar Scherpenheuvel.

Na de briefing van onze wegkapitein vertrokken we rustig langs het kanaal. De wind zat tegen waardoor onze 2 koptrekkers ( Kris en Ronni ) toch wat zweet hebben gelaten. Verder via Tessenderlo waar de weg een meer glooiend accent kreeg. Na wat draai en keer werk nabij Diest was helling 1 een feit. ( achterkant Poggio ) Kris opende de debatten, Leon deed zijn best net als Wim die van ver moest komen maar Kris was te sterk.

Na de afdaling van de Poggio was er de gebruikelijke sanitaire stop. Verder via Zichem om even later helling 2 aan te snijden. ( Vinkenberg ) Hier waren Kris en Ronni mekaar wat aan het testen maar ook Wim was opnieuw daar. Eenmaal boven volgde een korte afdaling om daarna het laatste knikje bergop tot de basiliek af te werken. Wat een drukte maar ... wel gezellig.

Een kaarsje laten branden en daarna op vraag van onze voorzitter nog een wijding voor de club. Het was een beetje nat maar verder alles ok. Na Scherpenheuvel nog een ommetje via de Slangenberg om daarna aan de terugweg te beginnen. In Testelt lag nog helling 3 ( Voortberg ) waar Wim en Ronni voor de prijzen reden.

Aan de ijskarretjes te Averbode waren we bijna een ijsje aan het eten daar Kris en zijn ketting een probleem hadden. Maar ja ... voor we nog maar stil stonden was het al ok ... djuu.

Nu de wegen terug vlak werden en de wind in de rug blies ging het snel vooruit. Op de laatste brug was het François die aanviel maar ook Wim en Kris deden mee. Kris mag de bloemen mee naar huis nemen.

Toch nog een klein oponthoud daar Veerle tussen Meerhout en Hulsen lek reed. Bij aankomst stond de teller op 87 km en 28.4 km/u.

Ik denk voor iedereen een mooie rit zonder veel problemen. Nu ga ik mij concentreren op het clubweekend naar Han-s-Lesse.