Het is weer iets anders, fietsen in ons geliefde land. Le plat pays.
Sommigen onder ons hebben de Ventoux een paar keer bedwongen, anderen gingen voor het ruigere werk met cols zoals de Tourmalet, de Aubisque, Plat d'Adet,... En nu spreken we over hellingen zoals de "brug over het kanaal" of "de houterenberg". Als je zo al wat klim-ervaring hebt, leer je dingen te relativeren...
Maar, goed terug naar de orde van de dag. De weergoden hebben volgens mij een speciaal gevoel voor humor. Wij rijden meer dan 1000 km naar het zuiden om te kunnen fietsen in de zon, welk weer krijgen we daar: koude, wind, mist, regen,... We fietsen in ons eigen Belgenland, en wat krijgen we: warm en zonnig weer. De wereld op zijn kop.
We rijden vandaag naar Poppel en Leon is wegkapitein. De rit is zo vlak als een pannekoek, op een brug over de autostrade na. We zijn nog geen 20 km weg en staan al weer stil. Frank rijdt plat. Louis M vond dat hij te snel een nieuwe band had gelegd dus slaagt met zijn pomp de sjoepap stuk. Dan maar een nieuwe band leggen met een betere pomp.
We zijn geen 10 km verder of Steve wil ook voor wat spektakel zorgen. Hij gooit zijn horloge weg. Hij bedenkt zich echter, draait terug en raapt ze dan maar op. Zo hoort het Steve, wij zijn tegen sluikstorten.
Via Arendonk rijden we richting Nederland. Het tempo is behoorlijk. Achteraan voelen we goed wie wanneer op kop rijdt. In Nederland stoppen we even voor de gebruikelijk pisstop. Gelukkig bleven we daar niet te lang stistaan, want het stikte daar van de dazen. Zou mijn muggenmelk die ik had gekocht tegen de dazen in Franse bossen hier helpen? Het was immers melk speciaal tegen Franse dazen, maar de assistente van de apotheker had niets gezegd over Hollandse dazen. Ange?
Na de pisstop gaat het gewoonlijk sneller. En ja hoor. Het tempo wordt lichtjes opgetrokken. Johan gaat ook voor een eervolle vermelding in het verslag en rijdt over een steen: plat. Maar dit is al snel opgelost.
Via de gemeenschapsbossen in Ravels gaat het langs Arendonk, naar Retie zo richting Dessel. Via Dessel rijden we langs "den Atoom" naar Mol. Hier ligt nog 1 hindernis: de brug over het kanaal. Voor de ervaren klimgeiten onder ons een makkie. Echter, door het hoge gemiddelde (29,7km/u) waren er een aantal al moe en letten dus niet goed meer op. Op de brug stropte het een beetje allemaal op. Iemand doet een verkeerde beweging, en hop: Walter gaat tegen de vlakte, Frank die achter hem rijdt, kan niet meer uitwijken en knalt op Walter. Steve kan nog net stoppen, maar vergeet uit zijn klikpedalen te komen, dus gaat ook tegen het theater. Gelukkig zijn de gevolgen al niet te erg: wat schaafwonden, enkele blauwe plekken en wat lak van de fiets. En toch, het leven gaat gewoon door. Via Achterbos rijden we naar de krophoek.
Zonder verdere problemen halen we de finish. Nu is het voor sommigen wat wonden likken en weer klaar maken voor de volgende rit: 90 km naar Beerse, zo goed als vlak.
donderdag 26 juni 2008
maandag 23 juni 2008
Fietsweek: dag 6 - Het einde...
Versslaggeving: Bart VG en Chris VE
Na het openen van de luiken kondigde een mistige ochtend zich aan. Toch weer geen regendag!?? Doch bij de briefing, zon allom!
In groep reden we lichtjes klimmend naar de voet van de Col D’Azet, maar Carlo en Leon waren niet te houden! Vol concentratie reed iedereen in stilte naar de eerste stop. De concentratie werd echter regematig verstoord door het “ijskar”belletje van Jos P. zijn telefoon. Daarna volgde de stop waar iedereen zich kon klaar maken voor zijn laatste inspanning! De eerste demarrage werd al snel gesmoord door “stop” geroep uit de staart van het peleton omwille van materiaalpech. Snel verholpen konden we de klim toch aanvangen. Al van bij de start explodeerde de hele groep! Iedereen wou laten zien wat hij nog in zijn mars had. Behalve Louis, zijn vat was blijkbaar leeg en bleef voor een keertje eens bij zijn Mia! Eénmaal boven volgde bijna onmiddellijk de wagen van de koersdirectie van “de koers van de Pyreneëen”. Onze fotogenieke boy’s, Stefan en de Chillie, maakten van de gelegenheid gebruik om enkele mooie shoots te laten maken! Bij de start van de afdaling bleek dat Jan al zo hard aan zijn remmen had getrokken, dat niet zijn remblokken, maar heel zijn velg versleten was! Op het gemak naar beneden dus, Jan! De afdaling ging verder goed en werd stop gezet in het 2e dorpje. Daar konden we tijdens onze lunch in het zonnetje volop supporteren voor de aanstormende wielrenners die zich in de afdaling naar beneden stortten! Na het eten gingen we volgens Ronni nog een rustig weggetje volgen, voornamelijk in dalende lijn. Reeds na de eerste bocht bleek het al goed omhoog te gaan i.p.v. naar beneden! Dit met de nodige gevolgen: een valpartij, een stuk versnellingsapparaat, ... Speelde de vermoeidheid dan toch parten !? Eénmaal boven ging het dan toch in dalende lijn richting het hotel. Daar stond de Cava reeds koud. Samen met een negerinnenT. Smaakt dit wel samen (Hmmm)!?? Daarna in koor fietsen wassen, inpakken, eten en weg zijn wij...
Na het openen van de luiken kondigde een mistige ochtend zich aan. Toch weer geen regendag!?? Doch bij de briefing, zon allom!
In groep reden we lichtjes klimmend naar de voet van de Col D’Azet, maar Carlo en Leon waren niet te houden! Vol concentratie reed iedereen in stilte naar de eerste stop. De concentratie werd echter regematig verstoord door het “ijskar”belletje van Jos P. zijn telefoon. Daarna volgde de stop waar iedereen zich kon klaar maken voor zijn laatste inspanning! De eerste demarrage werd al snel gesmoord door “stop” geroep uit de staart van het peleton omwille van materiaalpech. Snel verholpen konden we de klim toch aanvangen. Al van bij de start explodeerde de hele groep! Iedereen wou laten zien wat hij nog in zijn mars had. Behalve Louis, zijn vat was blijkbaar leeg en bleef voor een keertje eens bij zijn Mia! Eénmaal boven volgde bijna onmiddellijk de wagen van de koersdirectie van “de koers van de Pyreneëen”. Onze fotogenieke boy’s, Stefan en de Chillie, maakten van de gelegenheid gebruik om enkele mooie shoots te laten maken! Bij de start van de afdaling bleek dat Jan al zo hard aan zijn remmen had getrokken, dat niet zijn remblokken, maar heel zijn velg versleten was! Op het gemak naar beneden dus, Jan! De afdaling ging verder goed en werd stop gezet in het 2e dorpje. Daar konden we tijdens onze lunch in het zonnetje volop supporteren voor de aanstormende wielrenners die zich in de afdaling naar beneden stortten! Na het eten gingen we volgens Ronni nog een rustig weggetje volgen, voornamelijk in dalende lijn. Reeds na de eerste bocht bleek het al goed omhoog te gaan i.p.v. naar beneden! Dit met de nodige gevolgen: een valpartij, een stuk versnellingsapparaat, ... Speelde de vermoeidheid dan toch parten !? Eénmaal boven ging het dan toch in dalende lijn richting het hotel. Daar stond de Cava reeds koud. Samen met een negerinnenT. Smaakt dit wel samen (Hmmm)!?? Daarna in koor fietsen wassen, inpakken, eten en weg zijn wij...
woensdag 18 juni 2008
Fietsweek: dag 5 - Eindelijk zon
Verslaggever van dienst: Jos Wouters
De vijfde dag van de ronde van de Pyreneeën
Deze morgen consternatie alom, de zon scheen, de schrik sloeg de Flandriens in de benen, geen Belgisch weer vandaag.
Na een vierdaagse overheersing van de Forza Flandria, was de vrees groot dat vandaag de lokale atleten op de voorgrond zouden treden.
Een kleine herschikking van de ontbijtzaal, zorgde voor een nog nerveuzer stemming.
Bij de verzameling aan het vertrek, bleek de vrees ongegrond, de getaande berggeiten bleken met de Noorderzon vertrokken, dus vandaag zou weer een Vlaming winnen.
Rustig werd de klim naar Lac d’Aumar begonnen en genietend van de prachtige fauna en flora bereikten we het meer, enkel de volgwagen bleef op zijn honger zitten.
Terwijl enkelen al genoten van het rijkelijk gevuld eetzakje aan Lac d’Orédon, maalden anderen bij wijze van training enkele extra kilometers tot Cap du Long in het gezelschap van de volgwagen.
Bij de bevoorrading betreurden enkelen dat de nougats van Ange niet meer voorradig waren, sommigen beweerden zelfs dat ze lekkerder waren als de sponsor van Bel zelf, hierover zijn echter de meningen verdeeld.
De bussen werden weer gevuld met het poeder van W-Cup, hier en daar werd nog een energiegel genuttigd en dan kon de klim naar Plat d’Adet beginnen.
Plots was er verwarring aan de eindmeet in Cadéac, waar gespint werd door een groepje van 10.
Na enige discussie bleek de groep de afslag naar Plat d’Adet gemist te hebben en ze werden uit de uitslag geschrapt.
Een dik uur later won Mia met lichte voorspong de rit, maar hier is er een sterk vermoeden dat zij de zege cadeau kreeg in compensatie voor haar traktatie van dinsdag op haar verjaardag.
De vijfde dag van de ronde van de Pyreneeën
Deze morgen consternatie alom, de zon scheen, de schrik sloeg de Flandriens in de benen, geen Belgisch weer vandaag.
Na een vierdaagse overheersing van de Forza Flandria, was de vrees groot dat vandaag de lokale atleten op de voorgrond zouden treden.
Een kleine herschikking van de ontbijtzaal, zorgde voor een nog nerveuzer stemming.
Bij de verzameling aan het vertrek, bleek de vrees ongegrond, de getaande berggeiten bleken met de Noorderzon vertrokken, dus vandaag zou weer een Vlaming winnen.
Rustig werd de klim naar Lac d’Aumar begonnen en genietend van de prachtige fauna en flora bereikten we het meer, enkel de volgwagen bleef op zijn honger zitten.
Terwijl enkelen al genoten van het rijkelijk gevuld eetzakje aan Lac d’Orédon, maalden anderen bij wijze van training enkele extra kilometers tot Cap du Long in het gezelschap van de volgwagen.
Bij de bevoorrading betreurden enkelen dat de nougats van Ange niet meer voorradig waren, sommigen beweerden zelfs dat ze lekkerder waren als de sponsor van Bel zelf, hierover zijn echter de meningen verdeeld.
De bussen werden weer gevuld met het poeder van W-Cup, hier en daar werd nog een energiegel genuttigd en dan kon de klim naar Plat d’Adet beginnen.
Plots was er verwarring aan de eindmeet in Cadéac, waar gespint werd door een groepje van 10.
Na enige discussie bleek de groep de afslag naar Plat d’Adet gemist te hebben en ze werden uit de uitslag geschrapt.
Een dik uur later won Mia met lichte voorspong de rit, maar hier is er een sterk vermoeden dat zij de zege cadeau kreeg in compensatie voor haar traktatie van dinsdag op haar verjaardag.
Fietsweek: dag 4 - AFZIEN !!!!
Deel 1: Dit was de bescheiden bijdrage van de redactie ter plaatse : Louis M., Ronni C. en Chris W.
Nous sommes déjà trois jours en France.
De moordende rit van gisteren over de Tourmalet heeft zijn sporen nagelaten. Er waren er vandaag die moesten passen : noodgedwongen of niet en de verplaatsing met de bus maakten.
De stemming bij aanvang van de rit was in mineur vermits het regende. Doch deze sloeg meteen om in positieve zin vermits er al snel opklaringen opkwamen.
De paaltjes op het fietspad moeten volgens Schilli geplaatst zijn door een intellectueel vermits er geen rechte lijn in te trekken viel.
Cultureel stond deze rit ook weer op peil dank zij een bezoekje aan “Pont Napoleon”.
De klim naar de tourmalet was loodzwaar maar zeker de moeite waard. Echter in de afdaling hoorde Frank plots zijn fiets piepen, maar na grondig nazicht ter plaatse bleek het een marmot te zijn geweest.
Ook de middagpauze was weer dik in orde. De bij toeval ontdekte hangar zorgde ervoor dat we tenvolle konden genieten van de goede zorgen van het cateringteam.
In de beklimming van de Aspin zakte het moreel tot letterlijk en figuurlijk beneden het vriespunt. De regen viel met bakken uit de lucht en boven was het ijskoud.
Bij Stefan verliep alles prima, nochtans zat hij gisteren geplaagd met “aarskloven” en een “sputterende turbo” (beter dat dan een "spetterende turbo"). Nochtans moet er nog een zekere spanning geweest zijn, daar bij aankomst zijn remblokjes alle vier volledig op waren.
Deel 2: Een andere visie door Sonja B.
Het weer ziet er beter uit dan de vorige dag, dus na de dagelijkse briefing van Ronny,zijn we klaar voor de rit naar de Port de Balès en de Col de Peyresourde. Toch niet met zijn allen 2 fietsers die nog een snipperdag nemen, zijnde Sonja en Louis B,zij bezoeken de plaatselijke markt in Arreau proefden van de streek specialiteiten en bezochten een terrasje. Ook JenJ lieten zich verwennen.
Hoog middag vertrekken S en L voor een ritje losrijden richting Peyresourde,voor ze het echt in de gaten hadden reden ze op 7 km van de top, vonden dat het goed was, knepen de remmen dicht en retour terug naar het hotel.
De donderdagrit verliep droog, een opkikker gezien het weer van de vorige dagen. Ook de sfeer zat er goed in men had al eens oog, voor de fauna en flora, Het was misschien daardoor dat er haar op den dijk werd gezien maar - bij het naderen bleek ze ook een snor te hebben.
Even paniek bij het aansnijden van de Peyresourde, de Marc was even vooruit gesneld om zich van wat overtollige kledij te ontdoen, toen de groep eraan kwam bleek hij zich in geen al te gemakkelijke houding te bevinden. De afdaling naar het hotel verliep in een hels tempo,
was het om de Leffe of om een warme douche!
Verdiend waren ze beiden voor deze toch zware dag, en zo moeten we vaststellen dat er ons maar 2 ritten meer resten , dus op naar de rit van morgen.
Nous sommes déjà trois jours en France.
De moordende rit van gisteren over de Tourmalet heeft zijn sporen nagelaten. Er waren er vandaag die moesten passen : noodgedwongen of niet en de verplaatsing met de bus maakten.
De stemming bij aanvang van de rit was in mineur vermits het regende. Doch deze sloeg meteen om in positieve zin vermits er al snel opklaringen opkwamen.
De paaltjes op het fietspad moeten volgens Schilli geplaatst zijn door een intellectueel vermits er geen rechte lijn in te trekken viel.
Cultureel stond deze rit ook weer op peil dank zij een bezoekje aan “Pont Napoleon”.
De klim naar de tourmalet was loodzwaar maar zeker de moeite waard. Echter in de afdaling hoorde Frank plots zijn fiets piepen, maar na grondig nazicht ter plaatse bleek het een marmot te zijn geweest.
Ook de middagpauze was weer dik in orde. De bij toeval ontdekte hangar zorgde ervoor dat we tenvolle konden genieten van de goede zorgen van het cateringteam.
In de beklimming van de Aspin zakte het moreel tot letterlijk en figuurlijk beneden het vriespunt. De regen viel met bakken uit de lucht en boven was het ijskoud.
Bij Stefan verliep alles prima, nochtans zat hij gisteren geplaagd met “aarskloven” en een “sputterende turbo” (beter dat dan een "spetterende turbo"). Nochtans moet er nog een zekere spanning geweest zijn, daar bij aankomst zijn remblokjes alle vier volledig op waren.
Deel 2: Een andere visie door Sonja B.
Het weer ziet er beter uit dan de vorige dag, dus na de dagelijkse briefing van Ronny,zijn we klaar voor de rit naar de Port de Balès en de Col de Peyresourde. Toch niet met zijn allen 2 fietsers die nog een snipperdag nemen, zijnde Sonja en Louis B,zij bezoeken de plaatselijke markt in Arreau proefden van de streek specialiteiten en bezochten een terrasje. Ook JenJ lieten zich verwennen.
Hoog middag vertrekken S en L voor een ritje losrijden richting Peyresourde,voor ze het echt in de gaten hadden reden ze op 7 km van de top, vonden dat het goed was, knepen de remmen dicht en retour terug naar het hotel.
De donderdagrit verliep droog, een opkikker gezien het weer van de vorige dagen. Ook de sfeer zat er goed in men had al eens oog, voor de fauna en flora, Het was misschien daardoor dat er haar op den dijk werd gezien maar - bij het naderen bleek ze ook een snor te hebben.
Even paniek bij het aansnijden van de Peyresourde, de Marc was even vooruit gesneld om zich van wat overtollige kledij te ontdoen, toen de groep eraan kwam bleek hij zich in geen al te gemakkelijke houding te bevinden. De afdaling naar het hotel verliep in een hels tempo,
was het om de Leffe of om een warme douche!
Verdiend waren ze beiden voor deze toch zware dag, en zo moeten we vaststellen dat er ons maar 2 ritten meer resten , dus op naar de rit van morgen.
dinsdag 10 juni 2008
Fietsweek: dag 3 - Col du Tourmalet - Aucun - 121 km.
De verslaggevers ter plaatse : Jos P. en Mia
"Genieten"...
De zon scheen al bij het ochtendgloren. Wij dachten allemaal dat het Frans weer ons vandaag "toch" ging bekoren.
Het eerste nieuws uit Mol sloeg in als een "bom van Balen", hoe gaan wij nu al onze prestaties weer verklaren ?
Louis was zijn Mia weer vergeten te zoenen voor haar ...... verjaardag. Al maar goed dat menig ander man dit euvel niet was vergeten, anders hadden wij 's avonds het aperitief op onze buik kunnen schrijven.
De aanvang van de rit was met vertraging omdat reeds na één dag Mariette haar freinblokjes waren verslonden. Wat haar man toch lijden kan!!
De Ronni en Leon leiden ons zoals gewoonlijk door een prachtig landschap, dit kan ons éénieder bekoren. Fiets je nu met een korte of lange ketting, we moeten allen fietsen naar behoren.
Al maar goed dat onze Fouriers een plaatsje voor ons hadden gevonden, want het serieuze werk was reeds begonnen.
In groep tot aan de klim van de tourmalet, nadien met bussen en busjes
verder. In zonneschijn, in plensende regen en in de mist, we hebben de top
niet gemist.
Wat niet gezegd kan worden van Beloki, die alleen voor een foto met Rita en Stefan naar boven was gekomen.
Na een deugddoende "verplichte rust" moesten wij met z'n allen weer naar beneden waar een bom op Louis B. z'n band het schema even deed beven.
In groep verder tot aan de laatste klim waar een stortbui éénieder deed verschieten, maar als wij de dag van vandaag evalueren :
"HET WAS ER WEER EEN OM VAN TE GENIETEN!!!!!"
"Genieten"...
De zon scheen al bij het ochtendgloren. Wij dachten allemaal dat het Frans weer ons vandaag "toch" ging bekoren.
Het eerste nieuws uit Mol sloeg in als een "bom van Balen", hoe gaan wij nu al onze prestaties weer verklaren ?
Louis was zijn Mia weer vergeten te zoenen voor haar ...... verjaardag. Al maar goed dat menig ander man dit euvel niet was vergeten, anders hadden wij 's avonds het aperitief op onze buik kunnen schrijven.
De aanvang van de rit was met vertraging omdat reeds na één dag Mariette haar freinblokjes waren verslonden. Wat haar man toch lijden kan!!
De Ronni en Leon leiden ons zoals gewoonlijk door een prachtig landschap, dit kan ons éénieder bekoren. Fiets je nu met een korte of lange ketting, we moeten allen fietsen naar behoren.
Al maar goed dat onze Fouriers een plaatsje voor ons hadden gevonden, want het serieuze werk was reeds begonnen.
In groep tot aan de klim van de tourmalet, nadien met bussen en busjes
verder. In zonneschijn, in plensende regen en in de mist, we hebben de top
niet gemist.
Wat niet gezegd kan worden van Beloki, die alleen voor een foto met Rita en Stefan naar boven was gekomen.
Na een deugddoende "verplichte rust" moesten wij met z'n allen weer naar beneden waar een bom op Louis B. z'n band het schema even deed beven.
In groep verder tot aan de laatste klim waar een stortbui éénieder deed verschieten, maar als wij de dag van vandaag evalueren :
"HET WAS ER WEER EEN OM VAN TE GENIETEN!!!!!"
Fietsweek: dag 2 - De eerste rit - Aucun - Col d'Aubisque en Col du Soulor - Aucun
De verslaggevers ter plaatse : Schillie en Stef
Na voor iedereen een goede nachtrust te hebben gehad zijn we deze morgen omstreeks 9u30 vertrokken voor de eerste rit.
Het weer was veelbelovend, de zon scheen maar vele wolken waren toch aanwezig zodat we van een wisselvallig weertype konden spreken.
Het belangrijkste : het heeft niet geregend vandaag !!
De gelukkigste van de eerste lekke band van de week staat op naam van Johan.
Proficiat hiervoor !!
Zoals we Louis kennen was hij direct de helpende hand. Daar werd al direct een omkoopschandaal vastgesteld. Johan zei "bedankt Louis, jij mag vandaag winnen, ik zal daar alles voor doen".
Louis was vandaag toch de rode draad van de rit. Hier volgen enkele citaten en situaties van hem.
- "klimmen is als voetbal : OORLOG"
- Heel de groep heeft moeten wachten op hem omdat de druk letterlijk en figuurlijk te groot werd. Hij was zenuwachtig voor wat komen zou.
Wij bedanken hierbij naamgenoot Louis B. die zorgde voor WC-papier.
- Op de top van de Aubisque ontpopte Louis M. in de plaatselijke herberg zich als een professionele gitarist. Meezingers als "ik ben zo eenzaam zonder jou - zeven anjers, zeven rozen - ik heb de zon zien zakken ....
speelde hij op zijn gitaar alsof hij aan het spelen was met zijn koersfietsversnellingen.
Er zijn er die toch extra kilometers moesten rijden, een richtingaanwijzer zo groot als een vierkante kilometer werd niet opgemerkt, en zo hadden deze drie personen (Johan, Guy en Martin) extra kilometers erbij. Reden :
vermoeidheid, stress ? Wij zullen het nooit weten.
Er waren ook veel supporters naast de kant, nl. een koe, een hond, een kudde schapen, allemaal gaven ze ons een ruggesteuntje en dat hielp want iedereen heeft de top van Aubisque van de top gehaald. Dit mede wegens de logistieke steun van onze drie fourriers (Rita, Bea en Jos W.).
Dan rond 16 u. in het hotel aangekomen zijn we in de halve liters (biers) gevlogen !!
Na voor iedereen een goede nachtrust te hebben gehad zijn we deze morgen omstreeks 9u30 vertrokken voor de eerste rit.
Het weer was veelbelovend, de zon scheen maar vele wolken waren toch aanwezig zodat we van een wisselvallig weertype konden spreken.
Het belangrijkste : het heeft niet geregend vandaag !!
De gelukkigste van de eerste lekke band van de week staat op naam van Johan.
Proficiat hiervoor !!
Zoals we Louis kennen was hij direct de helpende hand. Daar werd al direct een omkoopschandaal vastgesteld. Johan zei "bedankt Louis, jij mag vandaag winnen, ik zal daar alles voor doen".
Louis was vandaag toch de rode draad van de rit. Hier volgen enkele citaten en situaties van hem.
- "klimmen is als voetbal : OORLOG"
- Heel de groep heeft moeten wachten op hem omdat de druk letterlijk en figuurlijk te groot werd. Hij was zenuwachtig voor wat komen zou.
Wij bedanken hierbij naamgenoot Louis B. die zorgde voor WC-papier.
- Op de top van de Aubisque ontpopte Louis M. in de plaatselijke herberg zich als een professionele gitarist. Meezingers als "ik ben zo eenzaam zonder jou - zeven anjers, zeven rozen - ik heb de zon zien zakken ....
speelde hij op zijn gitaar alsof hij aan het spelen was met zijn koersfietsversnellingen.
Er zijn er die toch extra kilometers moesten rijden, een richtingaanwijzer zo groot als een vierkante kilometer werd niet opgemerkt, en zo hadden deze drie personen (Johan, Guy en Martin) extra kilometers erbij. Reden :
vermoeidheid, stress ? Wij zullen het nooit weten.
Er waren ook veel supporters naast de kant, nl. een koe, een hond, een kudde schapen, allemaal gaven ze ons een ruggesteuntje en dat hielp want iedereen heeft de top van Aubisque van de top gehaald. Dit mede wegens de logistieke steun van onze drie fourriers (Rita, Bea en Jos W.).
Dan rond 16 u. in het hotel aangekomen zijn we in de halve liters (biers) gevlogen !!
Fietsweek: dag 1 - Eindelijk was het zo ver !!
De verslaggevers ter plaatse : Carlo en Martin
Iedereen was goed op tijd op de parking van de Alma voor onze fietsweek in de Pyreneeën. Toen alle bagage en materiaal te voorschijn kwam, werd al gauw duidelijk dat er kunst en vliegwerk aan te pas moest komen om alles vakkundig te stapelen. Ook voor Patrick zijn beloofde negerinnent..... en natte worstjes werd nog een plaatsje gevonden.
Het vertrek om 22u40 was meteen het moment voor de aanvangstspeech van Stefan die met kelnersallure de lekkernijen serveerde. De aangename sfeer zat er meteen in.
De buschauffeurs, man en vrouw, bezorgden ons een aangename en vlotte reis.
Het gezegde "het is maar een vrouw aan het stuur" moet zeker herzien worden !!
De onverwachte stop in Lourdes met Leon als gids én 'proost' was een deugddoend en bijzonder bezinningsmoment en zal zeker iedereen bijblijven.
Bij aankomst in Aucun zaten Jos, Rita en Nadine ons reeds op te wachten in hotel 'Le Picors' en verrastte ons met een volle koffer fietsproviand. Dit krachtvoer zal ons zeker van pas komen nu we aan de voet staan van de uitdagende cols die we de volgende dagen zullen bedwingen.
Iedereen was goed op tijd op de parking van de Alma voor onze fietsweek in de Pyreneeën. Toen alle bagage en materiaal te voorschijn kwam, werd al gauw duidelijk dat er kunst en vliegwerk aan te pas moest komen om alles vakkundig te stapelen. Ook voor Patrick zijn beloofde negerinnent..... en natte worstjes werd nog een plaatsje gevonden.
Het vertrek om 22u40 was meteen het moment voor de aanvangstspeech van Stefan die met kelnersallure de lekkernijen serveerde. De aangename sfeer zat er meteen in.
De buschauffeurs, man en vrouw, bezorgden ons een aangename en vlotte reis.
Het gezegde "het is maar een vrouw aan het stuur" moet zeker herzien worden !!
De onverwachte stop in Lourdes met Leon als gids én 'proost' was een deugddoend en bijzonder bezinningsmoment en zal zeker iedereen bijblijven.
Bij aankomst in Aucun zaten Jos, Rita en Nadine ons reeds op te wachten in hotel 'Le Picors' en verrastte ons met een volle koffer fietsproviand. Dit krachtvoer zal ons zeker van pas komen nu we aan de voet staan van de uitdagende cols die we de volgende dagen zullen bedwingen.
dinsdag 3 juni 2008
Rit 16: zondag 1 juni Houwaert
De lente zit er weer op. Vandaag is het de officiële start van de weerkundige zomer. De astrologen onder ons moeten nog 20 dagen wachten alvorens het voor hen zomer wordt. Aan de lucht te zien is, slaan de meterologen de bal mis: het is grijs en grauw, absoluut geen zomer. De temperatuur viel wel mee: 17°C. Vandaag zou het de beste dag worden van het weekend.
Vandaag is er afgesproken om 8u bij Louis en Mia. Louis is vandaag wegkapitein. Hij schotelt ons een zware rit voor: 9 heuveltjes, 3 kasseistroken en een pittig tempo.
We vertrekken met 34 fietselingen. Vandaag is het de laatste fietsdag voor er naar de bergen wordt vertrokken. Iedereen moet nu wel in vorm zijn als hij/zij volgende week zal willen volgen.
We pikken de draad weer op waar we vorige week gestopt zijn: onmiddellijk wordt het tempo hoog gehouden. Nochtans klaagt niemand. Via Meerhout rijden we naar Vorst. Van hieruit volgen we het 3 provinciënpad maar dan in de omgekeerde richting.
Via Averbode rijden we naar de eerste helling. We kunnen het echter niet echt een helling noemen: het tempo verlaagt niet en iedereen peddelt vlot mee naar boven. Net Averbode uit rijden we de 2de helling op: verrassing hier, we worden immers ingehaald door een oude bekende. Kris Wouters had besloten te gaan mountainbiken. Toeval of niet, maar we komen hem hier tegen.
Hoe we nu verder rijden is moeilijk te zeggen. Wel draaien we wat naar links, naar rechts. Door smalle straten, kasseistrookjes, pittige heuveltjes bergop en bergaf. Je noemt het maar, we hebben het gedaan. Zelfs in peloton over de ring van Aarschot. Het hoogtepunt van de rit zou de Houwaert moeten zijn. Echter, ik moet zeggen, dat dit wel een tegenvaller was. Ik had veel verwacht van "Den Houwaert". Maar dan vind ik het Grasbos (Poggio in Diest) een stuk lastiger.
Nog voor we aan de Houwaert waren had Ronni al plat gereden. Hij werd snel weer op de fiets geholpen. Enkelen onder ons maakten gebruikt van dit moment om een kort plasje de doen.
Na de Houwaert was de officiële pisstop. Steve had dit echter niet zo begrepen. Als een pijl uit een boog schoot hij weg, iedereen voorbij. En daar stonden wij stil om te plassen (weeral). Steve zit goed blijkbaar.
Via Houwaert rijden we naar Aarschot. Daar pikken we nog een lastige helling mee: smal en stijl bergop. Maar zonder veel slachtoffers geraken we boven. Kris VE schakelt wel nog eens mis en staat te voet. Zonder veel erg echter, hij zit snel weer voorin om zijn kopwerk verder te zetten.
Vanaf Aarschot wordt er een verschroeiend tempo op nagehouden. We moeten herhaaldelijk 40 km/u rijden om de groep bij te houden. Er rijdt even een gastrijden mee: een 72jarige persoon. Hij moet echter snel lossen, het tempo ligt te hoog.
Vanaf hier volgen wij de Hageland Classic, achterstevoren. Via eindhout, en meerhout rijden we zo richting Hulsen en Mol. Hier stopt de rit voor mij, Steve en Bart. Onze kindjes moeten naar het schoolfeest en wij kunnen dus niet mee iets gaan drinken.
Voor de statistici nog even: De rit naar Houwaert bedroeg 97 km, en we hebben dit even afgehaspeld tegen een gemiddelde van 29,5km/u. Het weer was voornamelijk grijs, de temperatuur is blijven steken op 18°c.
Vandaag is er afgesproken om 8u bij Louis en Mia. Louis is vandaag wegkapitein. Hij schotelt ons een zware rit voor: 9 heuveltjes, 3 kasseistroken en een pittig tempo.
We vertrekken met 34 fietselingen. Vandaag is het de laatste fietsdag voor er naar de bergen wordt vertrokken. Iedereen moet nu wel in vorm zijn als hij/zij volgende week zal willen volgen.
We pikken de draad weer op waar we vorige week gestopt zijn: onmiddellijk wordt het tempo hoog gehouden. Nochtans klaagt niemand. Via Meerhout rijden we naar Vorst. Van hieruit volgen we het 3 provinciënpad maar dan in de omgekeerde richting.
Via Averbode rijden we naar de eerste helling. We kunnen het echter niet echt een helling noemen: het tempo verlaagt niet en iedereen peddelt vlot mee naar boven. Net Averbode uit rijden we de 2de helling op: verrassing hier, we worden immers ingehaald door een oude bekende. Kris Wouters had besloten te gaan mountainbiken. Toeval of niet, maar we komen hem hier tegen.
Hoe we nu verder rijden is moeilijk te zeggen. Wel draaien we wat naar links, naar rechts. Door smalle straten, kasseistrookjes, pittige heuveltjes bergop en bergaf. Je noemt het maar, we hebben het gedaan. Zelfs in peloton over de ring van Aarschot. Het hoogtepunt van de rit zou de Houwaert moeten zijn. Echter, ik moet zeggen, dat dit wel een tegenvaller was. Ik had veel verwacht van "Den Houwaert". Maar dan vind ik het Grasbos (Poggio in Diest) een stuk lastiger.
Nog voor we aan de Houwaert waren had Ronni al plat gereden. Hij werd snel weer op de fiets geholpen. Enkelen onder ons maakten gebruikt van dit moment om een kort plasje de doen.
Na de Houwaert was de officiële pisstop. Steve had dit echter niet zo begrepen. Als een pijl uit een boog schoot hij weg, iedereen voorbij. En daar stonden wij stil om te plassen (weeral). Steve zit goed blijkbaar.
Via Houwaert rijden we naar Aarschot. Daar pikken we nog een lastige helling mee: smal en stijl bergop. Maar zonder veel slachtoffers geraken we boven. Kris VE schakelt wel nog eens mis en staat te voet. Zonder veel erg echter, hij zit snel weer voorin om zijn kopwerk verder te zetten.
Vanaf Aarschot wordt er een verschroeiend tempo op nagehouden. We moeten herhaaldelijk 40 km/u rijden om de groep bij te houden. Er rijdt even een gastrijden mee: een 72jarige persoon. Hij moet echter snel lossen, het tempo ligt te hoog.
Vanaf hier volgen wij de Hageland Classic, achterstevoren. Via eindhout, en meerhout rijden we zo richting Hulsen en Mol. Hier stopt de rit voor mij, Steve en Bart. Onze kindjes moeten naar het schoolfeest en wij kunnen dus niet mee iets gaan drinken.
Voor de statistici nog even: De rit naar Houwaert bedroeg 97 km, en we hebben dit even afgehaspeld tegen een gemiddelde van 29,5km/u. Het weer was voornamelijk grijs, de temperatuur is blijven steken op 18°c.
Abonneren op:
Posts (Atom)
