Rit 4: maandag 24 maart

We hebben dit jaar al veel wind gehad. Maar dat kon ons niet tegenhouden. Regen? Daar lachen wij eens om. Maar dat het einde maart nog zou sneeuwen, had ik echt niet kunnen bedenken.

Ik moet toegeven, het zicht op onze tuin deze ochtend was adembenemend mooi.

Tijdens de winter zou ik dolgelukkig zijn met deze tafferelen. Maar winter in de lente hoeft dat nu echt niet voor mij.
Maar ja, wij zijn harde kempense jongens en meisjes en ook door wat witte vlokjes laten wij ons niet afschrikken. Resultaat: met z'n 28-en waren wij weer present om de 70km af te leggen.

Om 9u trokken we ons op gang tegen een gezapig tempo van soms 28, dan weer 32km/u (afhankelijk van wie er op kop reed).
Tot aan de pisstop, niets spectaculair. Alleen troepten er een paar donkere wolken samen. Dit beloofde weer leuk te worden. We kregen een déjà-vu van een paar jaar geleden. De anciens herinneren zich de rit naar arendonk van 2jaar geleden nog wel...

Uiteindelijk is er deze rit niet veel meer uit de lucht gevallen buiten een korte hagelbui.
De rit beloofde verder zonder incidenten te verlopen. Dit was echter buiten de familie Vandenbergh (clan heidehuizen) gerekend. Eerst deed Veerle een Tom-Steelsmanoeuvre en gooide haar drinkbus in het midden van de meute. Geoefende zoals we zijn, konden we deze zonder veel erg allemaal ontwijken. 500m verder heeft Fideel (alias Georges) geleerd hoe een ketting terug op het tandwiel te krijgen zonder de handen vuil te maken.

Deze rit bracht ons ook naar het eerste heuveltje van het seizoen. In Eindhout sprinte Ronni als eerste over de top, voor Kris van Esch.
Na 62 km besloten we onze rit te beëindigen in de waterhoek in Balen. Ronni had de rit wat ingekort omdat hij de wolken toch wat te donker vond. Na een cola en een chocomelk kropen we terug op onze fiets om naar ons vrouwke/ventje te fietsen. Uiteindelijk gaat deze rit de annalen in met een afstand van 69 km en afgelegd tegen een gemiddelde van 28,9 km/u . Al moet gezegd worden dat dit vooral de laatste 5km is beslecht door het kopwerk van Ronny.

Volgende week waarschijnlijk in onze nieuwe tenu en hopelijk ook in een lentezonnetje. Want het begint wel stilletjes aan tijd te worden, of hoe gaat dat liedje van Jan de Wilde weer: Daar is de lente, daar is de zon, bijna maar ik denk dat ze weldra zal komen...