Rit 9: Peer

Regen, veel regen, buien en onweer was al enkele dagen de weersverwachting voor zondag 2 mei. En inderdaad ... zondag ochtend... het was nat ... regen!!

Maar ... voor wie dacht dat we met niet veel volk zouden zijn had het mis.17 mannen en 4 moedige vrouwen kwamen opdagen. We zijn dus met 21 vertrokken, zeer rustig, om ongevallen met het nat wegdek te vermijden. Na 42 km in de regen te hebben gereden was de 1ste lekke band een feit. Guy was de pechvogel . Op dat moment was de regen gestopt en konden we rustig deze band herstellen.

Op km 45 stonden we met zijn allen aan "de peer" van Peer. Iedereen was het erover eens: het was een peer en ... de wegkapitein had een openbaar toilet gereserveerd voor de dames. ( goed gezien noemen we dat ).

Op de terugweg met een beetje wind in de rug en bijna geen regen meer, hadden we dan voor de 2de maal pech. Onze mecanicien Louis reed zelf lek en ... hij heeft hem ook zelf moeten herstellen. Verder door de prachtige natuur van Limburg (zeker als de zon zou schijnen maar die heeft het een beetje laten afweten).

Op de militaire baan van Hechtel naar Leopoldsburg ( 7 km lang ) hadden we 3 stops. ( was natuurlijk niet voorzien )  Als 1ste reed Sonja lek ( na 7000 km!! met de club voor de eerste maal lek ), 2 km verder was het de beurt aan Paul en nog geen 500 m verder stond Roger naast de kant. Dat was de echte pechvogel van de dag want 500 m verder opnieuw lek. ( deze keer achteraan )

Paniek in de rangen van de club ... gaan we ooit nog thuis geraken???!! Natuurlijk ... koersen is nu eenmaal een harde stiel.

De rit werd op het einde wel een beetje ingekort. ( dat moet kunnen )En zo hebben we de rit veilig kunnen uitrijden ... dat dachten we toch.

Op het kruispunt van de ring met de Toemaathoek hadden we nog bijna prijs. 2 wagens met geel-zwarte nummerborden reden nog juist voor onze neus voorbij. ( een beetje geluk moet er altijd zijn )In de krophoek aangekomen misten we nog iemand, met name Jos Pauwels. Jos had op 200 m van het einde nog lek gereden. ( da moet ge ook kunnen ) Nieuw bandje erin en toen ne ferme gedronken op de toch nog goede afloop van deze rit.

We hadden 85 km afgelegd aan gemiddeld 27.9 km/u. En zeker nen dikke proficiat aan de 4 koptrekkers die het tempo goed onder controle hadden.

Dank vanwege de voorzitter.

Leon

Rit 8: Averbode (of was het Aarschot)

Vandaag was het eindelijk echt lente: geen vrieskou, geen regen, niet te veel wind,… en aangename temperaturen met een zalig zonnetje. Als volharde wielertoerist zijn we al snel tevreden.

Averbode staat vandaag op het menu. Geen tijd voor een ijsje deze keer.  Kris VE was nochtans in de klim al vast voor uit gaan rijden om een bestelling door te geven… In de afdaling komen we echter de ijskarretjes tegen. Ze moesten nog hun standplaats gaan innemen. Jammer, volgende keer beter.

Averbode stond op het menu. Maar dit was geenszins het verste punt. Ronni toverde een verrassing uit zijn hoed: we rijden verder tot Aarschot. Rond Aarschot waren we niet alleen aan het rijden. Een mountainbike happening volgende ons parcours,… in de tegenovergestelde richting. Dit leverde soms wel gevaarlijke taferelen op. Maar dankzij het overzicht van de wegkapitein en de oplettendheid van de groepsleden, werden ongelukken vermeden.

Al bij al gebeurde er weinig wereldschokkend in deze rit. Op elke helling zagen we dat Kris VE in de vorm van zijn leven zat, er reed niemand lek waardoor de technische dienst werkloos op zijn zadel zat en om 11u45 kon je zien hoe we allemaal op het terras in het zonnetje aan de Krophoek zaten. De rit van 80 km werd tegen een gemiddelde van 28,5 km/u gereden.

Rit 7: Essen

Naar goede gewoonte staat er in de lente een langere rit op het programma. De voorbije jaren was dit doorgaans de Hageland Classic. Dit jaar gingen we voor iets nieuws: 165 km doorheen de noorderkempen.

Het lentezonnetje bracht ons wat verwarming. En dat was ook nodig: temperaturen net boven het vriespunt, deden het niet echt als lente aanvoelen. Het zonnetje daarentegen compenseerde veel.

Over de eerste 65 km van de rit kan het volgende gezegd worden:

Na 10 km:

Na 20 km:

En de volgende 30 km nog 3x van dit:

Gelukkig was er na 65 km (om geen moeilijkheden met het thuisfront te krijgen, zijn de vloeistoffen weggefotoshopt):

De volgende 60 km bracht ons doorheen de velden en vlakten van de noorderkempen richting Nederland. Met een wervelend gemiddelde van richting 30km/u reden we gezwind doorheen het kempenland.

Kilometer 110 bracht ons naar Baarle Hertog. Hier stopten we voor een 2de keer. Ondertussen was het al wat warmer geworden en was het gezellig vertoeven in het lentezonnetje.

Nog 50 km te gaan. Via Reusel reden we naar Postel om zo via Retie en Dessel richting kanaaldijk te rijden. Ondertussen lag de snelheid constant tussen de 35 en 40 km/u. Echter nog voor we aan de kanaaldijk waren stonden we nog eens stil: bij Bart was de ketting vast gelopen. Na wat wringen, trekken, sleuren en duwen kreeg Louis uiteindelijk de ketting los. Gelukkig hadden we een plakkertje bij want Louis had zich bezeerd. Het levende bewijs dat hij toch menselijke eigenschappen heeft.

Nog 10 km te gaan. Bart zijn ketting is gemaakt en we trekken terug op, maar dan gooit Ronni roet in het eten: lek. Ondanks de blessure slaagt Louis er in om alles even gezwind te herstellen.

De eindspurt wordt nog gewonnen door Leon. Uiteindelijk werd de 165 km in zonnige omstandigheden afgelegd tegen een gemiddelde van net geen 30km/u.