Rit 35: laatste rit

Een half jaar heeft hij stilgestaan. Een halfjaar geen kilometers. Een half jaar stof opstapelen. Een half jaar plakken tegen de vloer.
Maar vandaag is het zo ver. Vandaag is het de laatste fietsdag van de club. Vandaag mag hij nog eens in actie komen.
Mijn stalen ros, mijn getrouwe 2-wieler, mijn harley trapson.

Vandaag 25 oktober 2009 en het is 6 maanden geleden dat ik met de club nog eens meereed. Het is 8u. Ik blaas het stof van mijn fiets en voel nog eens aan mijn banden. Een beetje lucht er bij. De drinkbus kap ik leeg. Pfoei, wat een geurtje.
Ik ga op zoek naar mijn spulletjes: fietskledij, schoenen, helm, zonnebril (het was redelijk herfstweer) en drinkbus. Je weet maar nooit of je deze nodig hebt (al is het maar om je handjes te spoelen na het verwisselen van een lekke band).

Het is 8u45 (wintertijd). Steve en Kris VE staan voor onze garage. Een beetje onwennig stap ik met mijn fiets de garagepoort uit. Twijfels blijven me achtervolgen: Hopelijk is het niet te glad op de baan? Zullen ze op me wachten? Zal ik nog wel kunnen volgen? Kris en Steve stellen me gerust: Het zijn de vrouwen die vandaag koptrekken, dus het zal wel meevallen allemaal.

Rustig rijden we naar de oude getrouwe startplaats: Comme Chez Leon. Wanneer wij daar aankomen, staan er al een aantal vertrouwde gezichten te wachten. De groep groeit snel aan tot we met een kleine 30 zijn.
Om 9u neemt Ronni het woord. Allez eventjes toch want hij heeft een houten kop van een avondje stappen ...
Leon neemt snel over. Vandaag vertrekken we richting... garagepoort. Het ontbijt staat hier al klaar: koffiekoeken en schuimwijn à volonté. Na een half uurtje ontbijten klimmen we toch op onze fiets en vertrekken richting Geel en zo verder naar Meerhout. Daar staan we voor de eerste keer stil: Bart rijdt lek. Ook hier is niets veranderd: er zijn maar 2 mannen die hun handen willen vuilmaken: Louis M en Leon. Het lek is snel gefixt en we zijn weer snel op weg. Nu rijden we via Meerhout richting Tessenderlo naar het Kanaal. Langs de kanaaldijk staan we voor een 2de keer stil. Nu rij ik zelf lek. Blijkbaar als straf omdat ik Bart had uitgelachen. Komt daar nog bij dat mijn reservebandje ook lek was. Gelukkig had Bart er nog 1 op overschot.
Na 5 minuten zijn we weer op weg. Aan de Watermolen in Balen is het officiële stop. Hier genieten we allemaal van een drankje aangeboden door Guy Wouters. Op het moment dat we willen vertrekken staan we met 2 lek. En 1 van de 2 was ik weer. Ik heb de boodschap begrepen: NOOIT lachen wanneer iemand lek rijdt... De vrouwen duiken terug in de jenever.

Nadat alles opgelost is, rijden we naar de Krophoek waar de tafels voor ons klaar staan. Wat er daarna allemaal gebeurt, is enkel voor de clubleden. Ik kan je wel zeggen dat de spagethi lekker was, het bier rijkelijk vloeide, en dat Ronni veel koffietjes dronk. Heel veel. Bart VG trouwens ook...