Rit 7: Hageland Classic

Hoogtepunt nummer 1 van het wielerseizoen voor de meesten van ons: de Hageland Classic. Een pittig ritje van 135km doorheen het mooie Hageland. De voorbije jaren telkens zeer mooi weer. Dit jaar was het net iets anders. Het druppelde bij de start, en we zouden het ook net niet droog houden.

Zoals gewoonlijk splitsen we ons op in 2 groepen: groep 1 bestond uit de echte flandriens, de dappersten onder de wielrenners, de die hards. Groep 2 bestond uit de softere gevallen, de watjes, de softies, de sissies, de baanjeanetten.

Grote afwezigen dit jaar: de familie Caers. Ronni had besloten om zijn oprit de gaan beklinkeren en papa-lief moest mee helpen.

Stipt 9u vertrekken we. Ikzelf zet me op kop, samen met Jos P, Bart VG en Cois. We houden er een mooi gemiddelde op na. En het duurt niet lang of we hebben een sliert van een 200tal renners achter ons hangen. Om de 2,5 km schuiven we mooi door zodat ieder zijn kopwerk doet (toch ongeveer).




Via Geel rijden we naar Averbode. Hier wijzigt het parcours ten opzichte van het vorige jaar. Via Zichem rijden we richting Aarschot. Ondertussen steken de baanjeanetten ons voorbij. Onverschrokken rijden we door. De eerste heuveltjes doemen op. Alles gaat nog vlot.


Tijdens de eerste pitstop begint het eventjes te regenen. We proberen snel te schuilen. Na 5 minuten is de bui al weer voorbij en kunnen we onze rit verder zetten. Cois heeft ondertussen zijn koptrekkers rol geruild met Raymond.




We blijven tegen een gemiddelde van 28 km/u verder rijden. Bergop gaat het wat gezapiger, bergaf gaat het wat sneller. Op een bepaald moment ging het net iets te snel. Net voor een scherpe bocht voel ik dat het glad is, mijn achterwiel schuift weg. Zonder erg. Bij Sonja en Roger loopt het niet zo goed af. Sonja schuift ook weg, rakelings langs een huis en tegen de grond. Roger rijd op Sonja en vliegt over de kop. Daar staan we stil. Verpleger van dienst, Jos P, neemt de verzorging van de gekwetsen waar. Technieker van dienst, Bamme, neemt het materiële voor zich.




We kunnen gelukkig onze rit verder zetten.




Pitstop 2 staat garant voor de nodige spanning. Vlak voor de enige klim met kasseien. Er zijn hier 2 wegen om boven te geraken: weg 1 is de officiële, links op naast de kerk en over de kasseien tot boven. Weg 2 is de verkeerde, jeanetten kant, over een licht hellende betonbaan. Als enige echte die hards kiezen wij voor weg 1. Je kan wel raden welke weg de andere groep heeft genomen... 1 woord voor hen: diskwalificatie.

Over berg en door het dal gaat onze tocht verder. Naarmate de klimmetjes vorderen, gaat het steeds moeizamer. Die verbouwingen hebben toch voor een conditionele achterstand. Op de Poggio beslist Steve om even de co-rijders te entertainen door het betere werk van Drukwerk ten berde te brengen: "Je loog tegen mij alsof ik een kindwas..." Het volledige oeuvre zal hij brengen op het clubfeest in het najaar...
Na pitstop 3 beslis ik om te gaan socialiseren met de achtersten uit de groep. Ondertussen blijven zo vooraan ronddraaien tegen 30km/u. Via meerhout rijden we langs Olmen tot de vakschool in Mol. De 135km zijn rond.

Ter plaatse vernemen we dat ook Kris VE in het dekor is gegaan.

Modder en regen hadden de wegen op sommige plaatsen zeer glad gemaakt. Dat hebben beide groepen aan de lijve kunnen ondervinden.









We kunnen deze rit afsluiten met een deugdoende BBQ in het Zilvermeer. Iedereen kon hier zijn verhaal doen van die dag. Jammer dat er maar 1 blog is...


Bedankt Bart vor de foto...