Rit 7: 12 april 2008

Hageland Classic. Vandaag was het eindelijk zo ver. Met 31 doortrappers stonden we om 9u klaar om de 135 km lange tocht aan te vangen.

Ronni, Ronny, Louis M en Kris W vertrokken als eerste. De zien we niet meer terug vandaag dachten we.
Vlak na de eerste groep zette de rest ook aan. Koptrekkers van dienst waren vandaag Guy, Chris VE, Jos P en Wouter. Na 100 m wisten we al dat het zwaar zou worden, er stond immers een stevige zuidwester.
Elke 2,5km schuivden we door van koprijders. Tegen een gezapig tempo van ongeveer 30 per uur steken we vele groepen voorbij met als gevolg een lange sliert achter ons. Na 30 km komen de eerste heuveltjes er aan. Ondertussen is Louis C afgeslagen om de toer van 60km te volgen.
We houden een strak tempo aan op deze eerste klimmen. Het lentezonnetje doet deugd, alleen die verdomde koude wind.
Na 44 km zitten we al voorbij Diest en zijn we aan de eerste bevoorrading. Tot onze grote verbazing zien wij daar de 4 snelle jongens aanschuiven voor een hapje en een drankje. We nemen even de tijd om te checken hoe het achteraan de groep gaat. Blijkbaar houden we er toch een strak tempo op na en vinden sommigen dat het net iets te snel gaat. Aangezien we nog meer dan 80 km over een zwaar geaccidenteerd parcour moeten afleggen, beslissen we om ons tempo wat aan te passen.
Nog snel even een nieuw bandje steken bij Bart en hup, we zijn weer weg. Nu begint het serieuzere werk. Tot nu toe hadden we een gemiddelde van 28,3 km/u. Dit zouden we nooit kunnen vasthouden. De heuvels volgen elkaar nu in sneltempo op. Telkens 1 constante op deze heuvels: boven is het harken tegen de wind. Ondertussen hebben Chris en Jos zich laten uitzakken en Jan VB en Raymond vatten mee voorraan post. Tot aan de 2de pitstop gebeurt er niet veel: we rijden de heuveltjes op, wachten in de afdaling op de achtervolgers en zetten terug aan. Rond km 72 is er weer een bevoorrading. Weer zelfde scenario: wat eten, drinken, energie opdoen en vooruit met de geit. De eerste klim na deze bevoorrading is een zware: kasseien. Hier trekken we eens door. Guy, Chris en ik slagen er in een gat te slaan en komen eerst boven. Hier wachten we op de rest. Steve komt hier even in aanraking met een achterwiel van iemand anders en gaat tegen de grond. Hij staat al even snel terug recht. Zodra iedereen boven is zijn we weer voort. Zo gaat het maar door en door. Ondertussen valt in de achtergrond Georges nog even omdat hij niet in de juiste versnelling geraakt, loopt de ketting van Steve er af en krijgen meer mensen het lastig met het opeenvolgen van heuveltjes. De laatste zware beproeving van de dag ligt op km 100: de POGGIO (officieel Grasbos). Met de wind pal op kop trekken Jan en Wouter de beklimming op gang. De benen voelen al zwaar aan. Zouden de krampen uitblijven? Guy komt er over, vervolgens Chris, Jan moet er af en ik kan het wiel van Chris houden. Zo komen we boven aan. Kevin heeft het blijkbaar moeilijk. Krampen dwingen hem om te voet naar boven te komen.
Van boven op de Poggio is het recht naar de laatste bevoorrading. Steve slaagt er nog in om lek te rijden, maar dat geraakt snel opgelost. En uiteindelijk halen we de laatste bevoorrading op km 107 met z'n allen.
Nu is het nog voornamelijk plat, met wind in de rug naar Mol. Tegen een strak tempo rijden we de houterenberg over en via Tessenderlo, Laakdal, Meerhout en Olmen rijden we naar Hulsen. Na 136 km tegen een gemiddelde van 27,7km/u komen we aan bij Louis en Mia die ons allen uitgenodigd hadden op een bbq. Daar werden de verhalen verteld, werd de dorst gelaafd en de honger gestild. De eerste groep had blijkbaar een gemiddelde van 32,6km/u maar hadden niet het ganse parcours gevolgd, de watjes.
Voor mij was dit meer dan een geslaagde dag met een zeer leuke afsluiter.